Richtlijn 2024/1260 - Ontneming en confiscatie van vermogensbestanddelen - Hoofdinhoud

Publicatieblad

van de Europese Unie

NL

L-serie

2024/1260

2.5.2024

In de dreigingsevaluatie van de zware en georganiseerde criminaliteit (Socta) voor 2021 van Europol wordt gewezen op de toenemende dreiging van georganiseerde criminaliteit en criminele infiltratie. Als gevolg van de enorme inkomsten uit georganiseerde criminaliteit, die ten minste 139 miljard EUR per jaar bedragen, en die in toenemende mate worden witgewassen via een parallel ondergronds financieel stelsel, vormt de beschikbaarheid van opbrengsten uit criminele activiteiten een aanzienlijke bedreiging voor de integriteit van de economie en de samenleving, waarbij de rechtsstaat en de grondrechten worden uitgehold. Volgens de mededeling van de Commissie van 14 april 2021 over de EU-strategie voor de aanpak van georganiseerde criminaliteit 2021-2025 is die strategie erop gericht door de georganiseerde criminaliteit gestelde uitdagingen aan te gaan door grensoverschrijdende samenwerking en informatie-uitwisseling te bevorderen, doeltreffende onderzoeken naar criminele netwerken te ondersteunen, opbrengsten uit criminele activiteiten te elimineren en rechtshandhavingsinstanties en de rechterlijke macht klaar te maken voor het digitale tijdperk.

De belangrijkste drijfveer van criminele organisaties die grensoverschrijdend actief zijn, met inbegrip van criminele netwerken met een hoog risico, is financieel gewin. Om de ernstige dreiging die uitgaat van de georganiseerde criminaliteit aan te pakken, is het derhalve belangrijk dat de bevoegde autoriteiten meer operationele capaciteit en de nodige middelen krijgen waarmee zij de hulpmiddelen en de opbrengsten van strafbare feiten of de goederen die verkregen zijn uit criminele activiteiten, doeltreffend kunnen opsporen en identificeren, bevriezen, confisqueren en beheren.

Criminele organisaties herinvesteren doorgaans een deel van hun met criminele activiteiten verworven winsten om een financiële basis te creëren die hen in staat stelt dergelijke activiteiten voort te zetten. Bovendien nemen criminele organisaties vaak hun toevlucht tot geweld, bedreigingen, intimidatie of corruptie om de controle over ondernemingen te verwerven, concessies, vergunningen, aanbestedingen of subsidies te verkrijgen, illegale winsten of voordelen te behalen, of belangrijke infrastructuur zoals logistieke centra te infiltreren. Daardoor schaden dergelijke organisaties de vrijheid van mededinging, beïnvloeden ze besluiten of overheidsinstanties en vormen ze een bedreiging voor de rechtsstaat en de democratie. Criminele organisaties zijn tot wereldwijde economische spelers met ondernemingsdoelstellingen uitgegroeid. Het is van essentieel belang criminelen illegale winsten te ontnemen om hun activiteiten te verstoren en te voorkomen dat zij infiltreren in de legale economie.

Economische en financiële criminaliteit, met name georganiseerde criminaliteit, wordt vaak gepleegd via rechtspersonen, en de strafbare feiten die onder het toepassingsgebied van deze richtlijn vallen, kunnen worden gepleegd in het belang of ten voordele van dergelijke rechtspersonen. Daarom kunnen bevriezings- en confiscatiebevelen, overeenkomstig het nationale recht, ook worden uitgevaardigd tegen rechtspersonen.

Een doeltreffend systeem voor de ontneming van vermogensbestanddelen vereist de snelle opsporing en identificatie van hulpmiddelen en opbrengsten van strafbare feiten en van goederen waarvan wordt vermoed dat zij van criminele oorsprong zijn. Dergelijke hulpmiddelen, opbrengsten of goederen moeten worden bevroren om te voorkomen dat zij worden weggemaakt, en vervolgens moeten zij worden geconfisqueerd na de uitvaardiging van een confiscatiebevel in het kader van procedures in strafzaken. Een doeltreffend systeem voor de ontneming van vermogensbestanddelen vereist voorts dat bevroren en geconfisqueerde goederen doeltreffend worden beheerd, zodat de waarde van die goederen behouden blijft voor de staat of met het oog op teruggave aan de slachtoffers.

Het huidige rechtskader van de Unie betreffende opsporing en identificatie, bevriezing, confiscatie en beheer van hulpmiddelen, opbrengsten of goederen, en inzake bureaus voor de ontneming van vermogensbestanddelen bestaat uit Richtlijn 2014/42/EU van het Europees Parlement en de Raad (3), Besluit 2007/845/JBZ van de Raad (4) en Kaderbesluit 2005/212/JBZ van de Raad (5). De Commissie heeft een evaluatie gemaakt van Richtlijn 2014/42/EU en van Besluit 2007/845/JBZ, en is tot de conclusie gekomen dat met het huidige kader de beleidsdoelstelling om de georganiseerde criminaliteit te bestrijden door haar winsten te ontnemen, niet volledig is verwezenlijkt.

Het bestaande rechtskader moet worden geactualiseerd, zodat de ontneming en confiscatie van vermogensbestanddelen in de gehele Unie worden vergemakkelijkt en doeltreffend verlopen. Daarom moeten in deze richtlijn minimumvoorschriften worden vastgelegd inzake opsporing en identificatie, bevriezing, confiscatie en beheer van goederen in het kader van procedures in strafzaken. In die context is “procedures in strafzaken” een autonoom Unierechtelijk begrip zoals uitgelegd door het Hof van Justitie van de Europese Unie, niettegenstaande de jurisprudentie van het Europees Hof voor de Rechten van de Mens. Deze richtlijn laat de procedures die de lidstaten kunnen toepassen voor de bevriezing en de confiscatie van goederen onverlet. De capaciteit van bevoegde autoriteiten om criminelen de opbrengsten van criminele activiteiten te ontnemen, moet worden versterkt. Daartoe moeten er regels worden vastgesteld om de opsporing en identificatie van vermogensbestanddelen en de capaciteiten tot bevriezing te versterken, om het beheer van bevroren en geconfisqueerde goederen te verbeteren tot de vervreemding ervan na een definitief confiscatiebevel, om de instrumenten te verbeteren voor de confiscatie van hulpmiddelen en opbrengsten van strafbare feiten en van goederen die verkregen zijn uit de criminele activiteiten van criminele organisaties, en om de algemene efficiëntie van het systeem voor de ontneming van vermogensbestanddelen te verbeteren.

Deze richtlijn moet grensoverschrijdende samenwerking vergemakkelijken door de bevoegde autoriteiten de nodige bevoegdheden en middelen te geven om snel en doeltreffend te reageren op verzoeken van autoriteiten in andere lidstaten. Bepalingen tot vaststelling van voorschriften voor vroegtijdige opsporing en identificatie, dringende bevriezingsmaatregelen of efficiënt beheer dragen bij tot betere mogelijkheden voor grensoverschrijdende ontneming van vermogensbestanddelen. Gezien het mondiale karakter van de georganiseerde criminaliteit en haar vermogen om criminele vermogensbestanddelen snel de grens over te krijgen, moet ook de samenwerking met derde landen worden versterkt binnen het internationale rechtskader.

Wegens het polycriminele karakter van, en de systemische en op winst gerichte samenwerking tussen, criminele organisaties die betrokken zijn bij een breed scala van illegale activiteiten op verschillende markten, vereist een doeltreffende bestrijding van de georganiseerde criminaliteit dat er bevriezings- en confiscatiemaatregelen beschikbaar zijn voor de winsten uit alle strafbare feiten waarbij georganiseerde criminele groepen betrokken zijn. Dergelijke strafbare feiten omvatten de in artikel 83, lid 1, van het Verdrag betreffende de werking van de Europese Unie (VWEU) genoemde vormen van criminaliteit. Naast de in artikel 83, lid 1, VWEU genoemde vormen van criminaliteit moet het toepassingsgebied van deze richtlijn ook alle strafbare feiten omvatten die op Unieniveau geharmoniseerd zijn, met inbegrip van fraude ten nadele van de financiële belangen van de Unie, gezien de toenemende betrokkenheid van georganiseerde criminele groepen bij dergelijke criminaliteit. Het toepassingsgebied van deze richtlijn moet verder milieucriminaliteit omvatten, wat een kernactiviteit is voor georganiseerde criminele groepen en vaak verband houdt met witwaspraktijken of betrekking heeft op afval en residuen die worden geproduceerd in het kader van de productie van en de handel in drugs. Het vergemakkelijken van ongeoorloofde binnenkomst en illegaal verblijf is een kernactiviteit voor georganiseerde criminele groepen en houdt meestal verband met mensenhandel. Het strafbare feit van hulpverlening bij illegale binnenkomst en illegaal verblijf moet worden begrepen in de zin van Richtlijn 2002/90/EG van de Raad (6) en Kaderbesluit 2002/946/JBZ van de Raad (7). Kaderbesluit 2002/946/JBZ voorziet in de mogelijkheid om strafrechtelijke sancties gepaard te laten gaan met de confiscatie van de voor het plegen van het strafbare feit gebruikte vervoermiddelen, en bepaalt duidelijk dat de bepalingen ervan van toepassing zijn zonder afbreuk te doen aan de bescherming die vluchtelingen en asielzoekers wordt geboden om humanitaire hulp te verlenen overeenkomstig het internationaal recht.

Naast het strafbare feit van deelname aan een criminele organisatie in de zin van artikel 2 van Kaderbesluit 2008/841/JBZ van de Raad (8), moeten andere strafbare feiten zoals bedoeld in artikel 1, punt 1, van Kaderbesluit 2008/841/JBZ en zoals gedefinieerd in het nationale recht, worden opgenomen in het toepassingsgebied van deze richtlijn voor zover zij worden gepleegd in het kader van een criminele organisatie, zoals gedefinieerd in artikel 1, punt 1, van Kaderbesluit 2008/841/JBZ en zoals gedefinieerd in het nationale recht, teneinde de hand te leggen op illegale winsten uit criminele activiteiten die gewoonlijk door criminele organisaties worden verricht. De lidstaten worden met name aangemoedigd ervoor te zorgen dat namaak van producten en productpiraterij, illegale handel in cultuurgoederen, vervalsing van en handel in administratieve documenten, moord of zware mishandeling, illegale handel in menselijke organen en weefsels, ontvoering, wederrechtelijke vrijheidsberoving en gijzeling, georganiseerde of gewapende overvallen, racketeering en afpersing, handel in gestolen voertuigen, fiscale delicten in verband met directe en indirecte belastingen, opzettelijke brandstichting, fraude en oplichting, illegale handel in nucleaire en radioactieve stoffen en strafbare feiten die onder de jurisdictie van het Internationaal Strafhof vallen, als strafbare feiten binnen het toepassingsgebied van deze richtlijn vallen. Deze richtlijn verplicht de lidstaten echter niet om strafbare feiten in te voeren of te handhaven.

Om een doeltreffende tenuitvoerlegging van de beperkende maatregelen van de Unie te waarborgen, moet het toepassingsgebied van deze richtlijn worden uitgebreid tot strafbare feiten die vallen onder Richtlijn (EU) 2024/1226 van het Europees Parlement en de Raad (9).

Teneinde goederen in beslag te nemen die mogelijk worden omgevormd en overgedragen om de oorsprong ervan te verbergen, en om te zorgen voor harmonisatie en duidelijkheid van de definities in de gehele Unie, moet worden voorzien in een ruime definitie van goederen die onderworpen kunnen zijn aan bevriezing en confiscatie. Ze moet rechtsbescheiden omvatten, ook in elektronische of digitale vorm, waaruit de eigendom of andere rechten ten aanzien van goederen blijken die onderworpen zijn aan bevriezing en confiscatie, met inbegrip van bijvoorbeeld financiële instrumenten, trusts, of documenten die aanleiding kunnen geven tot vorderingen van schuldeisers en die normaliter worden aangetroffen in het bezit van de persoon die door de desbetreffende procedures wordt getroffen. Deze richtlijn doet geen afbreuk aan de bestaande nationale procedures voor het bewaren van rechtsbescheiden waaruit de eigendom of andere rechten ten aanzien van goederen blijken, zoals die door de nationale bevoegde autoriteiten of overheidsorganen overeenkomstig het nationale recht worden toegepast. De definitie van goederen moet alle vormen van goederen omvatten, met inbegrip van cryptoactiva.

Teneinde goederen in beslag te nemen die mogelijk worden omgevormd en overgedragen om de oorsprong ervan te verbergen, en om te zorgen voor harmonisatie en duidelijkheid van de definities in de gehele Unie, moet worden voorzien in een ruime definitie van opbrengsten van strafbare feiten, die de directe opbrengsten van criminele activiteiten en alle indirecte voordelen omvat, met inbegrip van de latere herinvestering of omvorming van directe opbrengsten, overeenkomstig de definities in Verordening (EU) 2018/1805 van het Europees Parlement en de Raad (10). Opbrengsten moeten derhalve alle goederen omvatten, ook goederen die geheel of gedeeltelijk in andere zijn omgezet of tot andere zijn verwerkt, en goederen die zijn vermengd met uit legale bronnen verworven goederen, ten bedrage van de geraamde waarde van de vermengde opbrengsten. Opbrengsten moeten ook de inkomsten of andere voordelen omvatten die zijn verkregen uit opbrengsten van strafbare feiten of uit goederen waarin of waarmee die opbrengsten zijn omgevormd, omgezet of vermengd.

De opsporing en identificatie van goederen in een vroeg stadium van een strafrechtelijk onderzoek is van essentieel belang om ervoor te zorgen dat hulpmiddelen, opbrengsten of goederen die later mogelijk geconfisqueerd worden, snel worden geïdentificeerd, ook als het gaat om goederen die verband houden met criminele activiteiten die in andere rechtsgebieden plaatsvinden, hetgeen de grensoverschrijdende samenwerking vergemakkelijkt. Om ervoor te zorgen dat in alle lidstaten voldoende prioriteit wordt gegeven aan financiële onderzoeken, zodat een strafbaar feit met een grensoverschrijdend karakter kan worden aangepakt, moeten de bevoegde autoriteiten worden verplicht met de opsporing van vermogensbestanddelen te beginnen zodra er een vermoeden bestaat van een criminele activiteit die een aanzienlijk economisch voordeel kan opleveren. Om te bepalen of het economische voordeel aanzienlijk kan zijn, moeten de lidstaten minimumdrempels kunnen vaststellen voor de waarde van de verwachte opbrengsten of de bevoegde autoriteiten dat per geval laten beoordelen. Teneinde voldoende flexibiliteit in te bouwen met betrekking tot de start van financiële onderzoeken, moeten de lidstaten de reikwijdte kunnen beperken tot onderzoeken naar strafbare feiten die in het kader van een criminele organisatie kunnen zijn gepleegd. De lidstaten moeten de nodige financiële, technische en personele middelen ter beschikking stellen om ervoor te zorgen dat de financiële onderzoeken doeltreffend verlopen.

Om te waarborgen dat de beperkende maatregelen van de Unie doeltreffend worden toegepast, heeft de Unie gemeenschappelijke minimumvoorschriften vastgesteld voor de definities van strafbare gedragingen die inbreuk maken op de beperkende maatregelen van de Unie. Om de opsporing van strafbare feiten die verband houden met de schending van beperkende maatregelen van de Unie te vergemakkelijken, is het belangrijk om bureaus voor de ontneming van vermogensbestanddelen de bevoegdheid te verlenen om goederen van personen en entiteiten waarvoor dergelijke beperkende maatregelen gelden, op te sporen en te identificeren, indien de nationale bevoegde autoriteiten daartoe een verzoek doen dat is gebaseerd op aanwijzingen en redelijke gronden om aan te nemen dat een dergelijk strafbaar feit is gepleegd. Die bevoegdheden mogen geen afbreuk doen aan de procedurele vereisten en waarborgen die zijn vastgelegd uit hoofde van het nationale recht, met inbegrip van de regels inzake het inleiden van strafrechtelijke procedures of, indien nodig, het vereiste van rechterlijke toestemming.

Aangezien voor een doeltreffende opsporing en identificatie van goederen mogelijk opsporings- en identificatiemaatregelen nodig zijn die de tussenkomst van andere autoriteiten vergen, moeten bureaus voor de ontneming van vermogensbestanddelen die autoriteiten om medewerking kunnen verzoeken. De voorwaarden voor dergelijke verzoeken zijn onderworpen aan het nationale recht. De lidstaten kunnen ervoor kiezen om vertegenwoordigers van zowel rechtshandhavingsinstanties als gerechtelijke autoriteiten op te nemen in het personeelsbestand van hun bureaus voor de ontneming van vermogensbestanddelen of om zowel binnen rechtshandhavingsinstanties als binnen de rechterlijke macht bureaus voor de ontneming van vermogensbestanddelen op te zetten.

Gezien het grensoverschrijdende karakter van de financiële middelen die door georganiseerde criminele groepen worden gebruikt, moet informatie die kan leiden tot de identificatie van hulpmiddelen en opbrengsten van strafbare feiten en van andere goederen die eigendom zijn of onder zeggenschap staan van criminelen, snel tussen de lidstaten worden uitgewisseld. Daartoe moeten de bureaus voor de ontneming van vermogensbestanddelen in staat worden gesteld goederen op te sporen en te identificeren die later mogelijk geconfisqueerd worden, moet ervoor worden gezorgd dat zij onder duidelijke voorwaarden toegang hebben tot de nodige informatie en moeten er regels worden vastgesteld voor een snelle onderlinge uitwisseling van informatie, spontaan of op verzoek. In dringende gevallen, wanneer het gevaar bestaat dat de goederen worden weggemaakt, moeten verzoeken om informatie zo snel mogelijk en uiterlijk binnen acht uur worden beantwoord. De verplichting voor bureaus voor de ontneming van vermogensbestanddelen om hulpmiddelen, opbrengsten of goederen die het voorwerp zijn of mogelijk worden van een bevriezings- of confiscatiebevel van een andere lidstaat, te traceren en te identificeren, heeft tot doel de voorbereiding of tenuitvoerlegging van bevriezingsbevelen van andere lidstaten te vergemakkelijken, maar houdt niet de verplichting in om dergelijke bevelen op grond van Verordening (EU) 2018/1805 te erkennen.

Om doeltreffend vermogensbestanddelen te kunnen opsporen en snel te kunnen reageren op grensoverschrijdende verzoeken, moeten de bureaus voor de ontneming van vermogensbestanddelen toegang hebben tot de informatie die nodig is om het bestaan, de eigendom of zeggenschap vast te stellen ten aanzien van goederen die het voorwerp zijn of mogelijk worden van een bevriezings- of confiscatiebevel. Daarom moeten de bureaus voor de ontneming van vermogensbestanddelen naast de toegang tot bankrekeninggegevens op grond van Richtlijn (EU) 2019/1153 van het Europees Parlement en de Raad (11) en informatie over de uiteindelijk begunstigden op grond van Richtlijn (EU) 2015/849 van het Europees Parlement en de Raad (12), onmiddellijk en rechtstreeks toegang hebben tot relevante gegevens, zoals onroerendgoedgegevens, nationale burgerschaps- en bevolkingsregisters, commerciële gegevensbanken en voertuiggegevensbanken. De toegang en het doorzoeken moeten ook als onmiddellijk en rechtstreeks worden beschouwd wanneer de nationale autoriteiten die een register beheren, informatie onverwijld door middel van een geautomatiseerd mechanisme doorgeven aan de bevoegde autoriteiten, op voorwaarde dat de gevraagde gegevens of de te verstrekken informatie niet kunnen worden bewerkt door een intermediaire instelling. Bovendien moeten de lidstaten ervoor zorgen dat de bureaus voor de ontneming van vermogensbestanddelen snel toegang hebben, hetzij onmiddellijk en rechtstreeks, hetzij op verzoek, tot andere informatie die waardevol kan zijn om relevante goederen te identificeren, zoals informatie over hypotheken en leningen, douanegegevens of informatie over elektronische overschrijvingen en saldi van rekeningen, alsook fiscale gegevens, socialezekerheidsgegevens en rechtshandhavingsinformatie. Wat fiscale gegevens, nationale socialezekerheidsgegevens en rechtshandhavingsinformatie betreft, moeten de lidstaten kunnen besluiten bureaus voor de ontneming van vermogensbestanddelen toegang te verlenen tot dergelijke informatie op basis van met redenen omklede verzoeken, en bepalen dat de autoriteiten die dergelijke informatie beheren onder bepaalde voorwaarden de toegang daartoe kunnen weigeren om de integriteit van onderzoeken of de vertrouwelijkheid van door een andere lidstaat of een derde land verleende informatie te waarborgen of indien een verzoek om informatie niet in verhouding staat tot de legitieme belangen van een natuurlijke persoon of rechtspersoon. De toegang tot informatie moet onderworpen zijn aan specifieke waarborgen die misbruik van toegangsrechten voorkomen. Dergelijke waarborgen vormen een aanvulling op de vereisten om te voorzien in logbestanden van toegangs- en zoekactiviteiten op grond van artikel 25 van Richtlijn (EU) 2016/680 van het Europees Parlement en de Raad (13). Het verlenen van toegang tot die informatie belet de lidstaten niet om de toegang afhankelijk te stellen van procedurele waarborgen die uit hoofde van het nationale recht zijn vastgelegd, en tegelijkertijd naar behoren rekening te houden met het feit dat de bureaus voor de ontneming van vermogensbestanddelen snel moeten kunnen reageren op grensoverschrijdende verzoeken. De toepassing van procedurele waarborgen mag geen afbreuk doen aan het vermogen van de bureaus voor de ontneming van vermogensbestanddelen om te reageren op verzoeken van andere lidstaten, met name in geval van dringende verzoeken.

Om de veiligheid te garanderen van de informatie die tussen de bureaus voor de ontneming van vermogensbestanddelen wordt uitgewisseld, moeten al die bureaus rechtstreeks toegang kunnen krijgen tot de applicatie voor veilige informatie-uitwisseling (Siena), die door Europol wordt beheerd overeenkomstig Verordening (EU) 2016/794 van het Europees Parlement en de Raad (14). Voor alle communicatie tussen de bureaus voor de ontneming van vermogensbestanddelen uit hoofde van deze richtlijn moet Siena, of indien nodig bij wijze van uitzondering andere beveiligde kanalen, worden gebruikt. In uitzonderlijke gevallen is het mogelijk nodig een ander beveiligd kanaal te gebruiken, bijvoorbeeld wanneer de urgentie van het verzoek om informatie het tijdelijke gebruik van een ander communicatiekanaal vereist of wanneer de uitwisseling van informatie de betrokkenheid van derde landen of internationale organisaties vereist of er objectieve redenen zijn om aan te nemen dat dat in een later stadium het geval zal zijn. De verwijzing naar Siena moet worden gelezen als tevens van toepassing op haar opvolger, in het geval dat Siena wordt vervangen.

Gezien de snelheid waarmee criminelen criminele vermogensbestanddelen tussen verschillende rechtsgebieden overbrengen, moeten de lidstaten ervoor zorgen dat de bureaus voor de ontneming van vermogensbestanddelen snel de informatie die nodig is voor de uitvoering van hun taken uitwisselen. In uitzonderlijke gevallen is het mogelijk objectief gerechtvaardigd dat bureaus voor de ontneming van vermogensbestanddelen weigeren informatie te verstrekken aan een ander verzoekend bureau voor de ontneming van vermogensbestanddelen, indien het verstrekken van die informatie de nationale veiligheidsbelangen van de lidstaat van het bureau voor de ontneming van vermogensbestanddelen dat het verzoek ontvangt, zou schaden, lopende onderzoeken of criminele-inlichtingenoperaties in gevaar zou brengen, een onmiddellijke bedreiging zou vormen voor het leven of de fysieke integriteit van een persoon, of duidelijk onevenredig of irrelevant zou zijn met betrekking tot de doeleinden waarvoor om de informatie is verzocht. Bij de beoordeling van de naleving van de beginselen van noodzakelijkheid en evenredigheid moeten de bureaus voor de ontneming van vermogensbestanddelen de nodige zorgvuldigheid betrachten, onder meer met betrekking tot de eerbiediging van de grondrechten.

Bevriezing en confiscatie uit hoofde van deze richtlijn zijn autonome begrippen, die de lidstaten er niet van mogen weerhouden deze richtlijn uit te voeren aan de hand van instrumenten die volgens nationaal recht een sanctie of een andersoortige maatregel zijn.

Confiscatie leidt tot de definitieve ontneming van goederen. Het behoud van goederen kan echter een voorwaarde zijn voor confiscatie en is vaak van essentieel belang voor de daadwerkelijke tenuitvoerlegging van een confiscatiebevel. Het behoud van goederen wordt verzekerd door middel van bevriezing. Om te voorkomen dat goederen worden weggemaakt, moeten de bevoegde autoriteiten van de lidstaten, waaronder eventueel bureaus voor de ontneming van vermogensbestanddelen, in staat worden gesteld onmiddellijk op te treden, wat de vorm van een bevel kan aannemen, om goederen veilig te stellen totdat een bevriezingsbevel wordt uitgevaardigd. Gezien het uitzonderlijke karakter van dergelijke maatregelen moeten de lidstaten ervoor zorgen dat de geldigheid ervan wordt beperkt in de tijd.

Indien de bevoegde autoriteiten niet in staat zijn onmiddellijk maatregelen te nemen, moeten de lidstaten bureaus voor de ontneming van vermogensbestanddelen toestaan dergelijke maatregelen te nemen. Dergelijke maatregelen zijn met name mogelijk noodzakelijk wanneer een bureau voor de ontneming van vermogensbestanddelen naar aanleiding van een verzoek van een bureau voor de ontneming van vermogensbestanddelen in een andere lidstaat, vermogensbestanddelen heeft opgespoord en geïdentificeerd die mogelijk zeer snel worden weggemaakt, zoals cryptoactiva, en wanneer de bevoegde autoriteiten van de lidstaat van het bureau voor de ontneming van vermogensbestanddelen dat het verzoek ontvangt, niet onmiddellijk maatregelen kunnen nemen zonder een strafrechtelijk onderzoek in die lidstaat. De bureaus voor de ontneming van vermogensbestanddelen moeten de vermogensbestanddelen veilig kunnen stellen totdat op grond van Verordening (EU) 2018/1805 een Europees bevriezingsbevel kan worden uitgevaardigd.

Aangezien een bevriezingsbevel een inmenging in het eigendomsrecht inhoudt, mag een dergelijke voorlopige maatregel niet langer worden gehandhaafd dan noodzakelijk is om de goederen met het oog op eventuele latere confiscatie veilig te stellen. Het handhaven van dergelijke voorlopige maatregels kan mogelijk een toetsing door een nationale rechter vergen, om erop toe te zien dat het doel ervan, namelijk te voorkomen dat de goederen worden weggemaakt, intact blijft.

Bevriezingsmaatregelen mogen geen afbreuk doen aan de mogelijkheid dat bepaalde goederen gedurende de gehele procedure als bewijs worden beschouwd, op voorwaarde dat ze uiteindelijk beschikbaar zouden worden gesteld voor de daadwerkelijke tenuitvoerlegging van het confiscatiebevel. Goederen kunnen ook worden bevroren in het kader van een strafprocedure, met het oog op eventuele teruggave achteraf of vergoeding van de schade ten gevolge van een strafbaar feit.

Naast confiscatiemaatregelen die de autoriteiten in staat stellen om criminelen, onder voorbehoud van een definitieve veroordeling, de hulpmiddelen of opbrengsten van een misdrijf te ontnemen, moet het mogelijk worden gemaakt om goederen van gelijke waarde als die hulpmiddelen of opbrengsten te confisqueren, zodat die goederen in beslag kunnen worden genomen wanneer het onmogelijk is dergelijke hulpmiddelen en opbrengsten te confisqueren. Het staat de lidstaten vrij om de confiscatie van goederen van gelijke waarde te definiëren als subsidiair of alternatief voor confiscatie van hulpmiddelen en opbrengsten, naargelang het geval overeenkomstig het nationale recht.

Bij het uitvoeren van deze richtlijn met betrekking tot de confiscatie van goederen waarvan de waarde overeenkomt met die van hulpmiddelen, moeten de desbetreffende bepalingen van deze richtlijn kunnen worden toegepast wanneer een dergelijke maatregel vanwege de specifieke omstandigheden van het geval als evenredig kan worden beschouwd, met name gezien de waarde van de betrokken hulpmiddelen. Lidstaten kunnen daarbij ook overwegen of en in welke mate de veroordeelde de confiscatie van de hulpmiddelen onmogelijk heeft gemaakt.

Het is gebruikelijk en komt vaak voor dat de verdachte of beklaagde goederen of opbrengsten overdraagt aan een derde, medewetende partij om confiscatie te vermijden. Met verwerving door derden wordt bijvoorbeeld bedoeld dat goederen direct of indirect, zoals via een tussenpersoon, door de derde zijn verkregen van een verdachte of beklaagde, ook indien het strafbare feit in zijn of haar opdracht of te zijnen of haren voordele is gepleegd, en indien een beklaagde geen goederen heeft die kunnen worden geconfisqueerd. Een dergelijke confiscatie zou ten minste mogelijk moeten zijn in gevallen waarin is vastgesteld dat de betrokken derden wisten of hadden moeten weten dat de overdracht of de verwerving tot doel had confiscatie te vermijden. Of een derde dergelijke kennis had of had moeten hebben, moet worden beoordeeld op basis van concrete feiten en omstandigheden, zoals het feit dat de overdracht kosteloos werd uitgevoerd of tegen een bedrag dat duidelijk niet in verhouding stond tot de marktwaarde, dat de goederen werden overgedragen aan nauw verbonden partijen of dat ze onder de feitelijke zeggenschap van de verdachte of beklaagde zijn gebleven. Bij overdrachten aan partijen die nauw verbonden zijn aan de verdachte of beklaagde kan het gaan om overdrachten aan familieleden of aan natuurlijke personen die juridische constructies of andere nauwe zakelijke relaties met de verdachte of beklaagde hebben, of om overdrachten aan juridische entiteiten waarin de verdachte of beklaagde of een familielid zitting heeft in de bestuurs-, leidinggevende of toezichthoudende organen. De regels inzake confiscatie bij derden moeten zowel op natuurlijke als op rechtspersonen van toepassing zijn, onverminderd het recht van derden om te worden gehoord en het recht om de eigendom van de betrokken goederen op te eisen. In ieder geval moeten de rechten van derden te goeder trouw worden beschermd overeenkomstig het nationaal recht.

Criminele organisaties ontplooien tal van criminele activiteiten. Met het oog op een doeltreffende bestrijding van georganiseerde criminele activiteiten is het mogelijk dat er zich situaties voordoen waarin het passend is dat een strafrechtelijke veroordeling wegens een strafbaar feit dat economische voordelen kan opleveren, wordt gevolgd door de confiscatie van niet alleen de goederen die verband houden met het strafbare feit, met inbegrip van de opbrengsten of de hulpmiddelen, maar ook van andere goederen waarvan de rechter bepaalt dat zij verkregen zijn uit strafbaar gedrag. Een dergelijke ruimere confiscatie moet mogelijk zijn wanneer een rechter er voldoende van overtuigd is dat de goederen in kwestie verkregen zijn uit strafbaar gedrag, zonder dat er voor dat strafbaar gedrag een veroordeling vereist is. Bij dergelijk strafbaar gedrag kan het gaan om elk soort strafbaar feit. Individuele strafbare feiten hoeven niet te worden bewezen, maar de rechter moet er wel voldoende van overtuigd zijn dat de goederen in kwestie verkregen zijn uit dergelijk strafbaar gedrag. De rechter moet in dat verband de specifieke omstandigheden van de zaak onderzoeken, met name de feiten en het beschikbare bewijsmateriaal op grond waarvan ruimere confiscatie zou kunnen worden bevolen. Dat de goederen die de persoon toebehoren, niet in verhouding staan tot het legale inkomen van die persoon, kan een van de feiten zijn die de rechter ertoe brengen te concluderen dat de goederen verkregen zijn uit strafbaar gedrag. De lidstaten kunnen ook als regel stellen dat binnen een bepaalde termijn verkregen goederen geacht kunnen worden uit strafbaar gedrag voort te komen.

Confiscatie moet mogelijk zijn wanneer een definitieve veroordeling niet mogelijk is wegens ziekte, vlucht of overlijden van de verdachte of beklaagde. Confiscatie moet ook mogelijk zijn wanneer de uit hoofde van het nationaal recht voorgeschreven verjaringstermijn voor het betrokken strafbare feit minder dan 15 jaar bedraagt en is verstreken na de instelling van de strafprocedure. In dergelijke gevallen mag confiscatie enkel worden toegestaan wanneer de strafprocedure zonder dergelijke omstandigheden tot een definitieve veroordeling voor een strafbaar feit had kunnen leiden, tenminste voor strafbare feiten die direct of indirect aanzienlijk economisch voordeel kunnen opleveren, en indien de rechter er voldoende van overtuigd is dat de te confisqueren hulpmiddelen, opbrengsten of goederen verkregen zijn uit of direct of indirect verband houden met het strafbare feit. In geval van ziekte en vlucht moet het volstaan dat de lidstaten beschikken over verstekprocedures om te voldoen aan de verplichting om een dergelijke confiscatie mogelijk te maken. Er zij aan herinnerd dat internationale organen erop hebben gewezen dat confiscatie bij ontstentenis van een veroordeling mogelijkheden biedt om de belemmeringen rond de confiscatie van illegale winsten wegens immuniteit of amnestie weg te nemen.

Voor de toepassing van deze richtlijn is er sprake van ziekte wanneer de verdachte of beklaagde gedurende lange tijd in de onmogelijkheid verkeert de strafprocedure bij te wonen, waardoor het risico ontstaat dat de in het nationale recht vastgelegde verjaringstermijnen voor strafrechtelijke aansprakelijkheid verstrijken en die strafprocedure niet kan worden voortgezet.

Indien de confiscatiemaatregelen van de artikelen 12 tot en met 15 niet worden toegepast wegens juridische of feitelijke redenen op grond van het nationale recht, moet het toch mogelijk zijn om goederen te confisqueren die zijn geïdentificeerd of, indien het nationale rechtsstelsel bevriezing vereist, zijn bevroren in het kader van een onderzoek in verband met een strafbaar feit op basis van aanwijzingen dat de goederen verkregen zouden kunnen zijn uit strafbaar gedrag. Dergelijke goederen moeten worden geconfisqueerd wanneer de rechter er voldoende van overtuigd is dat de goederen verkregen zijn uit strafbaar gedrag in het kader van een criminele organisatie en dat gedrag direct of indirect aanzienlijk economisch voordeel kan opleveren. De lidstaten kunnen bij het bepalen of strafbaar gedrag aanzienlijk economisch voordeel kan opleveren, rekening houden met alle relevante omstandigheden, waaronder de werkwijze, bijvoorbeeld wanneer een voorwaarde voor het strafbaar feit is dat het werd gepleegd in het kader van georganiseerde criminaliteit, of met de bedoeling daaruit regelmatige winsten te halen. De lidstaten moeten confiscatie van onverklaarbaar vermogen mogelijk maken wanneer het onderzoek waarbij de goederen zijn geïdentificeerd, betrekking heeft op een strafbaar feit dat binnen het toepassingsgebied van deze richtlijn valt en strafbaar is gesteld met een vrijheidsstraf met een maximum van ten minste vier jaar. Die voorwaarde zorgt ervoor dat confiscatie van onverklaarde rijkdom enkel mogelijk is in strafrechtelijke onderzoeken naar strafbare feiten die voldoende ernstig zijn.

Bij de toepassing van de nationale regels ter uitvoering van deze richtlijn kunnen de nationale bevoegde autoriteiten ervoor kiezen om geen confiscatie van onverklaarbaar vermogen te gelasten of ten uitvoer te leggen wanneer de toepassing van de regels van deze richtlijn in het geval in kwestie kennelijk onredelijk of onevenredig zou zijn. De lidstaten kunnen ook als regel stellen dat binnen een bepaalde termijn verkregen goederen geacht kunnen worden uit dergelijk strafbaar gedrag voort te komen. De lidstaten moeten ervoor zorgen dat de toepasselijke procedurele rechten van de betrokkene worden geëerbiedigd. De rechten van derden te goeder trouw moeten worden beschermd overeenkomstig het nationaal recht.

Hoewel het geen voorwaarde mag zijn voor de confiscatie van onverklaarbaar vermogen dat individuele strafbare feiten bewezen moeten zijn, moeten er voldoende feiten en omstandigheden bestaan opdat de rechter er voldoende van overtuigd is dat de betrokken goederen verkregen zijn uit strafbare feiten. Bij dergelijk strafbaar gedrag kan het om elk soort strafbaar feit gaan dat in het kader van een criminele organisatie is gepleegd en aanzienlijk economisch voordeel kan opleveren, en dus ernstig van aard is. Bij de beoordeling of de goederen in kwestie geconfisqueerd moeten worden, moeten nationale rechters rekening houden met alle relevante omstandigheden van de zaak, waaronder het beschikbare bewijs en specifieke feiten, zoals het feit dat de waarde van de goederen duidelijk niet in verhouding staat tot het legale inkomen van de persoon in kwestie. Een andere relevante factor kan mogelijk het ontbreken van een plausibele legale oorsprong van de goederen zijn, aangezien de herkomst van rechtmatig verkregen goederen normaal gesproken kan worden gestaafd. De betrokkenheid van de persoon in kwestie bij activiteiten van een criminele organisatie kan ook relevant zijn, net als omstandigheden zoals de situatie waarin de goederen zijn aangetroffen of aanwijzingen van deelname aan criminele activiteiten. De beoordeling moet per geval worden verricht, afhankelijk van de omstandigheden van de zaak. De lidstaten moeten kunnen besluiten toe te staan dat onverklaarbaar vermogen wordt geconfisqueerd wanneer de strafprocedure beëindigd is of dat de confiscatie van onverklaarbaar vermogen afzonderlijk van de strafprocedure voor het strafbare feit wordt gelast.

Deze richtlijn belet de lidstaten niet maatregelen te nemen die de confiscatie van onverklaarbaar vermogen voor andere strafbare feiten of omstandigheden mogelijk maken. Het onderwerp van deze richtlijn blijft beperkt tot procedures in strafzaken, en daarom is deze richtlijn niet van toepassing op de confiscatiemaatregelen in procedures in burgerlijke zaken die de lidstaten mogelijk hebben ingevoerd.

De opsporing en de identificatie van goederen die moeten worden bevroren en geconfisqueerd, moeten ook mogelijk zijn na een definitieve veroordeling voor een strafbaar feit of na een procedure met confiscatie zonder veroordeling. Dat belet de lidstaten niet om redelijke termijnen vast te stellen na een definitieve veroordeling of een definitieve beslissing in de procedure met confiscatie zonder veroordeling, na afloop waarvan opsporing en identificatie niet langer mogelijk zouden zijn.

Aangezien criminele activiteiten de slachtoffers grote schade kunnen berokkenen, is het van essentieel belang hun rechten te beschermen, waaronder het recht op schadeloosstelling en teruggave. Daarom moeten de lidstaten passende maatregelen nemen om ervoor te zorgen dat bij de opsporing, bevriezing en confiscatie van vermogensbestanddelen, ook in grensoverschrijdende zaken, rekening wordt gehouden met de teruggave- en schadeloosstellingsvorderingen van slachtoffers tegen personen die onderworpen zijn aan een confiscatiemaatregel als gevolg van een strafbaar feit. Om de schadeloosstelling van en teruggave van goederen aan slachtoffers te vergemakkelijken, is het bovendien noodzakelijk de opsporing van goederen die mogelijk het voorwerp van dergelijke vorderingen kunnen worden, te faciliteren, alsook de uitwisseling van informatie tussen de autoriteiten die bevoegd zijn voor de opsporing van vermogensbestanddelen en de autoriteiten die bevoegd zijn om over vorderingen van slachtoffers te beslissen of om dergelijke beslissingen uit te voeren.

Het hergebruik voor maatschappelijke doeleinden van geconfisqueerde goederen geeft een zichtbaar signaal af aan de samenleving in het algemeen over het belang van waarden als rechtvaardigheid en legaliteit, bevestigt het functioneren van de rechtsstaat in de gemeenschappen die meer rechtstreeks te maken hebben met de georganiseerde misdaad, en vergroot de weerbaarheid van die gemeenschappen tegen criminele infiltratie in het sociale en economische weefsel daarvan, zoals is opgemerkt in die lidstaten die dergelijke maatregelen gericht op hergebruik voor maatschappelijke doeleinden reeds hebben genomen. Daarom worden de lidstaten aangemoedigd de nodige maatregelen te nemen om ervoor te zorgen dat geconfisqueerde goederen kunnen worden gebruikt voor het algemeen belang of voor maatschappelijke doeleinden, zodat geconfisqueerde goederen kunnen worden behouden als staatseigendom voor justitie, rechtshandhaving, openbare dienstverlening, sociale of economische doeleinden of zodat dergelijke geconfisqueerde goederen kunnen worden overgedragen aan de autoriteiten van de gemeente of regio waar ze zich bevinden zodat die autoriteiten de goederen kunnen gebruiken voor dergelijke doeleinden, met inbegrip van toewijzing aan organisaties die werkzaamheden van maatschappelijk belang uitvoeren. Het gebruik van geconfisqueerde goederen voor die doeleinden doet geen afbreuk aan de begrotingsautonomie van de lidstaten.

Het moet ook mogelijk zijn voor de lidstaten om de geconfisqueerde goederen te gebruiken om bij te dragen aan mechanismen ter ondersteuning van derde landen die getroffen zijn door situaties waarvoor beperkende maatregelen van de Unie zijn genomen, voor zover het gepleegde strafbare feit direct of indirect verband houdt met die situatie. De Commissie moet de samenwerking tussen de lidstaten onderling en met derde landen vergemakkelijken en kan richtsnoeren verstrekken over de meest doeltreffende procedures en financiële mechanismen die beschikbaar zijn om dergelijke derde landen te ondersteunen, teneinde het gebruik van geconfisqueerde hulpmiddelen, opbrengsten of goederen voor dat doel te bevorderen.

De lidstaten worden aangemoedigd passende maatregelen te nemen om te voorkomen dat de goederen tijdens de vervreemding ervan naar aanleiding van een confiscatiebevel, direct of indirect worden verworven door personen die zijn veroordeeld in de strafprocedure waarbij de goederen worden bevroren. Dergelijke maatregelen kunnen beperkt zijn tot goederen boven een bepaalde waarde, en kunnen bestaan uit het uitsluiten van bepaalde soorten entiteiten van deelname aan de verkoop van de goederen, het vereisen van documenten van de koper of het beoordelen van eventuele banden van de koper met de veroordeelde. De lidstaten kunnen dergelijke maatregelen ook toepassen op de verkoop van bevroren goederen.

De lidstaten moeten doeltreffende beheermaatregelen nemen om ervoor te zorgen dat goederen die het voorwerp zijn of mogelijk worden van een bevriezings- of confiscatiebevel, hun economische waarde behouden. Die maatregelen omvatten het efficiënte beheer van entiteiten, zoals ondernemingen, die als “going concern” moeten worden veiliggesteld, waarbij de nodige maatregelen worden genomen om ervoor te zorgen dat de verdachte of beklaagde niet direct of indirect profiteert van de lopende activiteiten van een dergelijke entiteit of, waar passend, toezichtmaatregelen met betrekking tot de zeggenschap over een dergelijke entiteit.

Indien dat gerechtvaardigd wordt door de aard van de goederen, zoals de waarde ervan of de noodzaak van specifieke beheervoorwaarden, moet bij de voorbereiding van het bevriezingsbevel, of uiterlijk zonder onnodige vertraging na de uitvoering van het bevriezingsbevel, worden beoordeeld hoe de beheerkosten tot een minimum kunnen worden beperkt en ervoor kan worden gezorgd dat de goederen hun waarde behouden. Het doel van de beoordeling is de bevoegde autoriteiten te laten weten met welke aspecten rekening moet worden gehouden vóór, tijdens en na de vaststelling en uitvoering van het bevriezingsbevel. De lidstaten kunnen richtsnoeren verstrekken voor de uitvoering van die beoordeling, waarbij zij rekening houden met de omstandigheden van de te bevriezen goederen en ervoor zorgen dat de beoordeling de tijdige uitvoering van het bevriezingsbevel niet in gevaar brengt.

In situaties waarin redelijkerwijs wordt aangenomen dat de bevroren goederen aan bederf onderhevig zijn of snel hun waarde verliezen, onderhoud vergen waarvan de kosten niet in verhouding staan tot de verwachte waarde op het ogenblik van de confiscatie, te moeilijk te beheren zijn of gemakkelijk te vervangen zijn, moeten de lidstaten de verkoop van dergelijke goederen toestaan voordat een definitief confiscatiebevel wordt uitgevaardigd. Het besluit over de verkoop van goederen van specifieke aard is mogelijk overeenkomstig het nationale recht afhankelijk van voorafgaande goedkeuring door een nationale bevoegde autoriteit. Alvorens een dergelijk besluit te nemen, moeten de lidstaten ervoor zorgen dat de getroffen persoon, met uitzondering van gevallen waarin de getroffen persoon is ondergedoken of niet kan worden gelokaliseerd, daarvan in kennis wordt gesteld en, behalve in dringende gevallen, in de gelegenheid wordt gesteld vóór de verkoop te worden gehoord. De lidstaten moeten voorzien in de mogelijkheid van beroep tegen een bevel tot tussentijdse verkoop. De lidstaten moeten voorzien in de mogelijkheid dat een rechtbank de uitvoering van een dergelijk beroep kan schorsen, bijvoorbeeld indien dat nodig is om de legitieme belangen van de getroffen persoon te beschermen, met name wanneer er een risico op onherstelbare schade bestaat. De lidstaten kunnen ook voorzien in de mogelijkheid om het beroep van rechtswege schorsende werking te verlenen. De lidstaten moeten kunnen eisen dat de kosten van het beheer van bevroren goederen ten laste komen van de eigenaar of uiteindelijk begunstigde van de goederen, bijvoorbeeld als een alternatief voor het gelasten van een tussentijdse verkoop, en in geval van een definitieve veroordeling.

De lidstaten moeten een of meer bevoegde autoriteiten oprichten of aanwijzen die fungeren als bureau voor vermogensbeheer met het oog op de instelling van gespecialiseerde autoriteiten die belast zullen worden met het beheer van bevroren en geconfisqueerde goederen, zodat de goederen die vóór confiscatie zijn bevroren, doeltreffend worden beheerd en hun waarde behouden blijft, in afwachting van een definitieve beslissing over de confiscatie en de vervreemding van de goederen op grond van die beslissing. Onverminderd de interne administratieve structuren van de lidstaten moeten de bureaus voor vermogensbeheer ofwel de enige autoriteit zijn die bevroren en geconfisqueerde goederen beheert, ofwel, overeenkomstig de nationale beheerstructuren, steun verlenen aan gedecentraliseerde instanties, en de betrokken autoriteiten ondersteunen bij de planning. Deze richtlijn bepaalt geen voorschriften inzake de juridische of de institutionele aard van de bureaus voor vermogensbeheer en laat de institutionele stelsels in de lidstaten onverlet.

Deze richtlijn eerbiedigt de grondrechten en neemt de beginselen in acht die zijn erkend in het Handvest van de grondrechten van de Europese Unie (het “Handvest”) en in het Europees Verdrag tot bescherming van de rechten van de mens en de fundamentele vrijheden (het “EVRM”), zoals uitgelegd in de vaste rechtspraak van het Europees Hof voor de Rechten van de Mens. Deze richtlijn moet overeenkomstig die rechten en beginselen worden toegepast.

Bevriezings- en confiscatiebevelen tasten in aanzienlijke mate de rechten aan van verdachten en beklaagden, en in bepaalde gevallen de rechten van derden of andere personen die niet worden vervolgd. Deze richtlijn moet voorzien in specifieke waarborgen en rechtsmiddelen om bij de uitvoering van deze richtlijn de bescherming van de grondrechten van dergelijke personen te garanderen, overeenkomstig het recht op een onpartijdig gerecht, het recht op een doeltreffende voorziening in rechte en het vermoeden van onschuld zoals neergelegd in de artikelen 47 en 48 van het Handvest.

De getroffen persoon moet zonder onnodige vertraging in kennis worden gesteld van bevelen tot bevriezing, confiscatie en tussentijdse verkoop. Desalniettemin moeten de lidstaten de bevoegde autoriteiten het recht kunnen verlenen om de kennisgeving van bevriezingsbevelen aan de getroffen persoon uit te stellen als dat in het belang van het onderzoek vereist is. De kennisgeving van dergelijke bevelen heeft onder andere tot doel de getroffen persoon de kans te geven die aan te vechten. Daarom moet in die kennisgeving in de regel de reden of redenen voor het betrokken bevel worden aangegeven. Indien de identiteit of de verblijfplaats van een getroffen persoon onbekend is of wanneer een kennisgeving aan elk van de getroffen personen een onevenredige last zou betekenen voor een bevoegde autoriteit, moet de kennisgeving kunnen worden gedaan door middel van een openbare bekendmaking.

De getroffen persoon moet daadwerkelijk de mogelijkheid hebben om de bevelen tot bevriezing, confiscatie en tussentijdse verkoop aan te vechten. In het geval van confiscatiebevelen waarbij alle elementen van het strafbare feit aanwezig zijn maar een strafrechtelijke veroordeling onmogelijk is, moet de verweerder gehoord kunnen worden voordat het confiscatiebevel wordt uitgevaardigd, indien dat mogelijk is. In het geval van confiscatiebevelen op grond van bepalingen inzake ruimere confiscatie en confiscatie van onverklaarbaar vermogen moeten omstandigheden die door de getroffen persoon kunnen worden aangevochten tijdens het aanvechten van het confiscatiebevel voor een rechter, ook specifieke feiten en beschikbaar bewijsmateriaal omvatten op basis waarvan de betrokken goederen worden beschouwd als goederen die verkregen zijn uit strafbaar gedrag.

Bij de uitvoering van deze richtlijn kunnen de lidstaten bepalen dat in uitzonderlijke omstandigheden geen confiscatie mag worden bevolen of uitgevoerd voor zover die de betrokkene volgens het nationale recht en op basis van de omstandigheden van het specifieke geval onnodig nadeel zou berokkenen.

Hoewel de lidstaten verplicht zijn ervoor te zorgen dat personen van wie de goederen worden getroffen door de maatregelen waarin deze richtlijn voorziet, gedurende de gehele procedure van bevriezing en confiscatie recht hebben op toegang tot een advocaat, doet deze richtlijn geen afbreuk aan de regels die van toepassing zijn op het verlenen van kosteloze rechtsbijstand.

Deze richtlijn moet worden uitgevoerd onverminderd de Richtlijnen 2010/64/EU (15), 2012/13/EU (16), 2012/29/EU (17), 2013/48/EU (18), 2014/60/EU (19), (EU) 2016/343 (20), (EU) 2016/800 (21) en (EU) 2016/1919 (22) van het Europees Parlement en de Raad.

Het is van bijzonder belang dat bij de verwerking van gegevens uit hoofde van deze richtlijn de bescherming van persoonsgegevens overeenkomstig het Unierecht wordt gewaarborgd. De bepalingen van deze richtlijn moeten daarom in overeenstemming worden gebracht met Richtlijn (EU) 2016/680. Meer bepaald moet worden gespecificeerd dat alle persoonsgegevens die door de bureaus voor de ontneming van vermogensbestanddelen worden uitgewisseld, beperkt moeten blijven tot de categorieën gegevens die zijn genoemd in afdeling B, punt 2, van bijlage II bij Verordening (EU) 2016/794. Richtlijn (EU) 2016/680 is van toepassing op de verwerking van persoonsgegevens door de nationale bevoegde autoriteiten, met name de bureaus voor de ontneming van vermogensbestanddelen, met het oog op de toepassing van deze richtlijn.

Het is van bijzonder belang dat bij de informatie-uitwisseling uit hoofde van deze richtlijn de bescherming van persoonsgegevens overeenkomstig het Unierecht wordt gewaarborgd. Daartoe zijn, voor zover het de verwerking van persoonsgegevens met het oog op de voorkoming, het onderzoek, de opsporing of de vervolging van strafbare feiten of de tenuitvoerlegging van straffen betreft, de regels inzake gegevensbescherming van Richtlijn (EU) 2016/680 van toepassing op maatregelen die uit hoofde van deze richtlijn worden genomen. In Richtlijn (EU) 2016/680 zijn de regels vastgelegd betreffende de bescherming van natuurlijke personen in verband met de verwerking van persoonsgegevens door bevoegde autoriteiten met het oog op de voorkoming, het onderzoek, de opsporing en de vervolging van strafbare feiten of de tenuitvoerlegging van straffen, overeenkomstig een reeks beginselen betreffende de verwerking van persoonsgegevens, met name rechtmatigheid, billijkheid en transparantie, doelbinding, gegevensminimalisatie, nauwkeurigheid, opslagbeperking, integriteit en vertrouwelijkheid, en verantwoordingsplicht. Voor zover van toepassing, met name wat betreft de verwerking van persoonsgegevens door bureaus voor vermogensbeheer met het oog op het beheer van goederen, gelden de regels inzake gegevensbescherming van Verordening (EU) 2016/679 van het Europees Parlement en de Raad (23).

Een doeltreffend systeem voor de ontneming van vermogensbestanddelen vereist gecoördineerde inspanningen van tal van autoriteiten, waaronder rechtshandhavingsinstanties, met inbegrip van douaneautoriteiten, belastingautoriteiten en de voor belastinginning bevoegde autoriteiten voor zover die bevoegd zijn voor de ontneming van vermogensbestanddelen, alsook bureaus voor de ontneming van vermogensbestanddelen, gerechtelijke autoriteiten en autoriteiten voor vermogensbeheer, met inbegrip van bureaus voor vermogensbeheer. Met het oog op een gecoördineerd optreden van alle bevoegde autoriteiten moet er een meer strategische aanpak inzake de ontneming van vermogensbestanddelen worden vastgesteld, een nauwere samenwerking tussen de betrokken autoriteiten worden bevorderd en een duidelijk overzicht worden verkregen van de resultaten van de ontneming van vermogensbestanddelen. Ook moet worden gezorgd voor nauwere en doeltreffendere samenwerking tussen bureaus voor de ontneming van vermogensbestanddelen en bureaus voor vermogensbeheer en hun tegenhangers in andere lidstaten. Daartoe moeten de lidstaten een nationale strategie betreffende de ontneming van vermogensbestanddelen aannemen en die regelmatig evalueren, als richtsnoer voor acties in verband met financiële onderzoeken, bevriezing, confiscatie, beheer en definitieve vervreemding van de betrokken hulpmiddelen, opbrengsten of goederen. De lidstaten kunnen beslissen welke vorm een dergelijke strategie moet hebben en rekening houden met hun constitutioneel kader. In deze richtlijn moeten de elementen worden vastgesteld die in dergelijke strategie moeten worden opgenomen, zoals een beschrijving van de taken en verantwoordelijkheden van alle bevoegde autoriteiten die betrokken zijn bij de ontneming van vermogensbestanddelen, en de regelingen voor onderlinge coördinatie en samenwerking, zonder dat wordt bepaald welke concrete soort informatie in die strategie moet worden opgenomen. Voorts moeten de lidstaten de bevoegde autoriteiten van de nodige middelen voorzien om hun taken doeltreffend te kunnen vervullen. Onder bevoegde autoriteiten moeten de autoriteiten worden verstaan die belast zijn met de uitvoering van de taken als omschreven uit hoofde van deze richtlijn en in overeenstemming met de nationale kaders.

De lidstaten moeten ervoor zorgen dat de bureaus voor vermogensbeheer, en waar passend de bureaus voor de ontneming van vermogensbestanddelen en andere bevoegde autoriteiten die taken op grond van deze richtlijn uitvoeren, in staat zijn snel de informatie te verkrijgen die nodig is voor een efficiënt beheer van bevroren en geconfisqueerde goederen. Daartoe moeten de lidstaten efficiënte instrumenten opzetten zoals een of meer registers van goederen die op grond van deze richtlijn zijn bevroren en geconfisqueerd.

Om de doeltreffendheid en de doelmatigheid van het kader voor de ontneming van vermogensbestanddelen, vermogensbeheer en confiscatie te kunnen evalueren, moet er een vergelijkbare minimale reeks bruikbare statistische gegevens over bevriezing, beheer en confiscatie van goederen worden verzameld en gepubliceerd.

Om de Commissie te ondersteunen bij de uitvoering van deze richtlijn, de samenwerking tussen bureaus voor de ontneming van vermogensbestanddelen en bureaus voor vermogensbeheer te vergemakkelijken en beste praktijken uit te wisselen, moet er een samenwerkingsnetwerk voor de ontneming en confiscatie van vermogensbestanddelen worden opgericht. Dat netwerk moet bestaan uit vertegenwoordigers van bureaus voor de ontneming van vermogensbestanddelen en bureaus voor vermogensbeheer en moet worden voorgezeten door de Commissie en, waar passend, Europol. De Commissie kan vertegenwoordigers van Eurojust, het Europees Openbaar Ministerie (EOM) en, waar passend, de Antiwitwasautoriteit uitnodigen om aan de vergaderingen van dat netwerk deel te nemen.

Georganiseerde criminele groepen opereren over de grenzen heen en verwerven steeds meer bezittingen in lidstaten waar zij niet zijn gevestigd en in derde landen. Gezien de grensoverschrijdende dimensie van georganiseerde criminaliteit is internationale samenwerking van essentieel belang om de winsten te ontnemen en de financiële activa te confisqueren die criminelen in staat stellen actief te zijn. De lidstaten moeten er daarom voor zorgen dat zowel de bureaus voor de ontneming van vermogensbestanddelen als de bureaus voor vermogensbeheer zoveel mogelijk samenwerken met hun tegenhangers in derde landen bij de opsporing, de identificatie en het beheer van hulpmiddelen, opbrengsten of goederen die in het kader van een procedure in strafzaken het voorwerp zijn of mogelijk worden van een bevriezings- of confiscatiebevel. Het is belangrijk dat de lidstaten gebruikmaken van bestaande samenwerkingskaders en worden aangemoedigd bestaande bilaterale overeenkomsten te ontwikkelen of aan te passen, toe te treden tot bestaande multilaterale verdragen of, indien er geen andere regeling bestaat, nieuwe bilaterale overeenkomsten tot stand te brengen. De voorschriften inzake gegevensbescherming van Richtlijn (EU) 2016/680 en, indien relevant, van Verordening (EU) 2016/679 zijn van toepassing op maatregelen die in dat verband worden genomen.

De bureaus voor de ontneming van vermogensbestanddelen en de bureaus voor vermogensbeheer moeten ook nauw samenwerken met de organen en agentschappen van de Unie, waaronder Europol, Eurojust en het EOM, binnen hun respectieve bevoegdheden en overeenkomstig het toepasselijke rechtskader, voor zover dat nodig is voor de opsporing en identificatie van goederen in het kader van de grensoverschrijdende onderzoeken die door Europol en Eurojust worden ondersteund, of in het kader van de onderzoeken die door het EOM worden gevoerd. De lidstaten moeten er overeenkomstig hun respectieve verplichtingen uit hoofde van Verordening (EU) 2017/1939 van de Raad (24) voor zorgen dat hun bureaus voor ontneming van vermogensbestanddelen aan de relevante verplichtingen van Verordening (EU) 2017/1939 voldoen.

Om te zorgen voor een gemeenschappelijk begrip van en minimumnormen voor de opsporing en identificatie, de bevriezing, de confiscatie en het beheer van vermogensbestanddelen, moeten er in deze richtlijn minimumvoorschriften voor de desbetreffende maatregelen worden vastgelegd, alsook bijbehorende waarborgen. De vaststelling van minimumvoorschriften belet de lidstaten niet om ruimere bevoegdheden te verlenen aan bureaus voor de ontneming van vermogensbestanddelen of bureaus voor vermogensbeheer, om te voorzien in uitgebreidere regels inzake bevriezing en confiscatie, of om uit hoofde van het nationale recht in aanvullende waarborgen te voorzien, mits dergelijke nationale maatregelen en bepalingen de doelstelling van deze richtlijn niet ondermijnen.

Daar de doelstelling van deze richtlijn, namelijk de confiscatie van goederen in procedures in strafzaken vergemakkelijken, niet voldoende door de lidstaten kan worden verwezenlijkt maar beter door de Unie kan worden verwezenlijkt, kan de Unie, overeenkomstig het in artikel 5 van het Verdrag betreffende de Europese Unie (VEU) neergelegde subsidiariteitsbeginsel, maatregelen nemen. Overeenkomstig het in hetzelfde artikel neergelegde evenredigheidsbeginsel, gaat deze richtlijn niet verder dan nodig is om die doelstelling te verwezenlijken.

Aangezien deze richtlijn voorziet in een uitgebreide reeks voorschriften, die met reeds bestaande rechtsinstrumenten zouden overlappen, moet zij in de plaats komen van Gemeenschappelijk Optreden 98/699/JBZ van de Raad (25), Kaderbesluit 2001/500/JBZ van de Raad (26), Kaderbesluit 2005/212/JBZ, Besluit 2007/845/JBZ en Richtlijn 2014/42/EU wat de door deze richtlijn gebonden lidstaten betreft.

Overeenkomstig de artikelen 1 en 2 van Protocol nr. 22 betreffende de positie van Denemarken, gehecht aan het VEU en het VWEU, neemt Denemarken niet deel aan de vaststelling van deze richtlijn; deze is derhalve niet bindend voor, noch van toepassing op Denemarken.

Overeenkomstig de artikelen 1 en 2 en artikel 4 bis, lid 1, van Protocol nr. 21 betreffende de positie van het Verenigd Koninkrijk en Ierland ten aanzien van de ruimte van vrijheid, veiligheid en recht, gehecht aan het VEU en het VWEU, en onverminderd artikel 4 van dat protocol, neemt Ierland niet deel aan de vaststelling van deze richtlijn en is deze niet bindend voor, noch van toepassing op Ierland.

De Europese Toezichthouder voor gegevensbescherming is geraadpleegd overeenkomstig artikel 42, leden 1 en 2, van Verordening (EU) 2018/1725 van het Europees Parlement en de Raad (27) en heeft op 19 juli 2022 advies uitgebracht (28),

Kaderbesluit 2008/841/JBZ;

Richtlijn (EU) 2017/541 van het Europees Parlement en de Raad (29);

Richtlijn 2011/36/EU van het Europees Parlement en de Raad (30);

Richtlijn 2011/93/EU van het Europees Parlement en de Raad (31);

Kaderbesluit 2004/757/JBZ van de Raad (32);

de overeenkomst opgesteld op basis van artikel K.3, lid 2, punt c), van het Verdrag betreffende de Europese Unie ter bestrijding van corruptie waarbij ambtenaren van de Europese Gemeenschappen of van de lidstaten van de Europese Unie betrokken zijn (33) en Kaderbesluit 2003/568/JBZ van de Raad (34);

Richtlijn (EU) 2018/1673 van het Europees Parlement en de Raad (35);

Richtlijn (EU) 2019/713 van het Europees Parlement en de Raad (36);

Richtlijn 2014/62/EU van het Europees Parlement en de Raad (37);

Richtlijn 2013/40/EU van het Europees Parlement en de Raad (38);

het Protocol tegen de illegale vervaardiging van en handel in vuurwapens, delen en onderdelen daarvan en munitie, tot aanvulling van het Verdrag van de Verenigde Naties tegen grensoverschrijdende georganiseerde misdaad (39);

Richtlijn (EU) 2017/1371 van het Europees Parlement en de Raad (40);

Richtlijn 2008/99/EG van het Europees Parlement en de Raad (41) en Richtlijn 2005/35/EG van het Europees Parlement en de Raad (42);

Kaderbesluit 2002/946/JBZ en Richtlijn 2002/90/EG;

Richtlijn 2014/57/EU van het Europees Parlement en de Raad (43);

Richtlijn (EU) 2024/1226.

“opbrengsten”: elk economisch voordeel dat al dan niet rechtstreeks uit een strafbaar feit is verkregen; dat kunnen goederen van enigerlei aard zijn, met inbegrip van enige wederbelegging of omzetting van rechtstreekse opbrengsten en andere in geld waardeerbare voordelen;

“goederen”: goederen van enigerlei aard, lichamelijk of onlichamelijk, roerend of onroerend, waaronder cryptoactiva, alsook rechtsbescheiden in om het even welke vorm waaruit de eigendom of andere rechten ten aanzien van dergelijke goederen blijken;

“hulpmiddelen”: alle goederen die op enigerlei wijze, geheel of gedeeltelijk, zijn gebruikt of zijn bestemd om te worden gebruikt om een strafbaar feit te plegen;

“opsporing en identificatie”: elk onderzoek door de bevoegde autoriteiten om hulpmiddelen, opbrengsten of goederen die uit criminele activiteiten mogelijk verkregen zijn, te achterhalen;

“bevriezing”: het tijdelijk verbieden van de overdracht, vernietiging, verwerking, vervreemding of verplaatsing van goederen of het tijdelijk aanvaarden van het beheer van of zeggenschap over goederen;

“confiscatie”: de definitieve ontneming van goederen, bevolen door een rechter in verband met een strafbaar feit;

“criminele organisatie”: criminele organisatie zoals gedefinieerd in artikel 1, punt 1, van Kaderbesluit 2008/841/JBZ;

“slachtoffer”: een slachtoffer zoals gedefinieerd in artikel 2, lid 1, punt a), van Richtlijn 2012/29/EU, of een rechtspersoon in de zin van het nationale recht die rechtstreeks als gevolg van een van de strafbare feiten die binnen het toepassingsgebied van deze richtlijn vallen, schade of economisch verlies heeft geleden;

“uiteindelijk begunstigde”: een uiteindelijk begunstigde zoals gedefinieerd in artikel 3, punt 6, van Richtlijn (EU) 2015/849;

“getroffen persoon”:

opsporing en identificatie van hulpmiddelen, opbrengsten of goederen, wanneer dat nodig is ter ondersteuning van andere nationale bevoegde autoriteiten die belast zijn met opsporingsonderzoeken betreffende vermogensbestanddelen op grond van artikel 4, of van het Europees Openbaar Ministerie (EOM);

opsporing en identificatie van hulpmiddelen, opbrengsten of goederen die het voorwerp zijn of mogelijk worden van een door een bevoegde autoriteit in een andere lidstaat uitgevaardigd bevriezings- of confiscatiebevel;

samenwerking en uitwisseling van informatie met de bureaus voor de ontneming van vermogensbestanddelen in andere lidstaten en het EOM bij de opsporing en identificatie van hulpmiddelen, opbrengsten of goederen die het voorwerp zijn of mogelijk worden van een bevriezings- of confiscatiebevel.

nationale onroerendgoedregisters of elektronische systemen voor gegevensontsluiting en land- en kadastrale registers;

nationale burgerschaps- en bevolkingsregisters van natuurlijke personen;

nationale registers van motorvoertuigen, luchtvaartuigen en vaartuigen;

commerciële registers, met inbegrip van bedrijfs- en vennootschapsregisters;

nationale registers van uiteindelijk begunstigden overeenkomstig Richtlijn (EU) 2015/849 en gegevens die beschikbaar zijn via de koppeling van registers van uiteindelijk begunstigden overeenkomstig die richtlijn;

centrale registers van bankrekeningen overeenkomstig Richtlijn (EU) 2019/1153.

fiscale gegevens, met inbegrip van gegevens die in het bezit zijn van de belastingautoriteiten;

nationale socialezekerheidsgegevens;

relevante informatie die in het bezit is van autoriteiten die bevoegd zijn om strafbare feiten te voorkomen, op te sporen, te onderzoeken of te vervolgen;

informatie over hypotheken en leningen;

informatie in nationale deviezen- en valutawisseldatabanken;

informatie over effecten;

douanegegevens, met inbegrip van grensoverschrijdende fysieke geldovermakingen;

informatie over jaarrekeningen van ondernemingen;

informatie over elektronische overschrijvingen en saldi van rekeningen;

informatie over cryptoactivarekeningen en overmakingen van cryptoactiva zoals gedefinieerd in artikel 3 van Verordening (EU) 2023/1113 van het Europees Parlement en de Raad (44);

overeenkomstig het Unierecht, gegevens die zijn opgeslagen in het visuminformatiesysteem (VIS), het Schengeninformatiesysteem (SIS II), het inreis-uitreissysteem (EES), het Europees reisinformatie- en -autorisatiesysteem (Etias) en het Europees strafregisterinformatiesysteem voor onderdanen van derde landen (Ecris-TCN).

het welslagen van een lopend onderzoek in gevaar zou brengen;

duidelijk niet in verhouding zou staan tot de legitieme belangen van een natuurlijke persoon of rechtspersoon met betrekking tot de doeleinden waarvoor om toegang is verzocht, of

informatie zou omvatten die door een andere lidstaat of een derde land is verstrekt en het niet mogelijk is om toestemming voor de doorgifte van de informatie te verkrijgen.

het voorwerp van het verzoek;

de redenen voor het verzoek, met inbegrip van de relevantie van de gevraagde informatie voor de opsporing en identificatie van de relevante goederen;

de aard van de procedure;

het soort strafbare feit waarop het verzoek betrekking heeft;

het verband tussen de procedure en de lidstaat waar het bureau voor de ontneming van vermogensbestanddelen dat het verzoek ontvangt, is gevestigd;

nadere gegevens over de beoogde of gezochte goederen, zoals bankrekeningen, onroerend goed, voertuigen, vaartuigen, luchtvaartuigen, vennootschappen en andere zaken van grote waarde;

indien nodig voor de identificatie van de vermoedelijk betrokken natuurlijke persoon of rechtspersonen, identificatiedocumenten indien beschikbaar, alsook nadere gegevens zoals naam, nationaliteit, verblijfplaats, nationaal identificatienummer of socialezekerheidsnummer, adres, geboortedatum en -plaats, datum van registratie, land van vestiging, aandeelhouders, hoofdzetel en dochterondernemingen, voor zover van toepassing;

in voorkomend geval, de redenen voor de urgentie van het verzoek.

de fundamentele nationale veiligheidsbelangen zou schaden van de lidstaat waar het bureau voor de ontneming van vermogensbestanddelen dat het verzoek ontvangt, is gevestigd;

een lopend onderzoek of een lopende criminele-inlichtingenoperatie in gevaar zou brengen of een onmiddellijke bedreiging zou vormen voor het leven of de fysieke integriteit van een persoon, of

duidelijk onevenredig of irrelevant zou zijn met betrekking tot de doeleinden waarvoor om de informatie is verzocht.

zeven kalenderdagen voor alle niet dringende verzoeken;

acht uur voor dringende verzoeken die betrekking hebben op de in artikel 6 bedoelde informatie die is opgeslagen in gegevensbanken en registers waartoe die bureaus voor de ontneming van vermogensbestanddelen rechtstreeks toegang hebben;

drie kalenderdagen voor dringende verzoeken die betrekking hebben op informatie waartoe die bureaus voor de ontneming van vermogensbestanddelen geen rechtstreekse toegang hebben.

dat de overdracht of verwerving kosteloos is uitgevoerd of tegen een bedrag dat duidelijk niet in verhouding staat tot de marktwaarde van de goederen, of

dat de goederen zijn overgedragen aan nauw verbonden partijen en onder de feitelijke zeggenschap van de verdachte of beklaagde zijn gebleven.

ziekte van de verdachte of beklaagde;

vlucht van de verdachte of beklaagde;

overlijden van de verdachte of beklaagde;

de bij nationaal recht bepaalde verjaringstermijn voor het betrokken strafbare feit bedraagt minder dan 15 jaar en is verstreken na instelling van de strafprocedure.

de waarde van de goederen niet in verhouding staat tot het legale inkomen van de getroffen persoon;

er geen plausibele legale bron van de goederen is;

de getroffen persoon verbonden is met personen die banden hebben met een criminele organisatie.

de aan bevriezing onderworpen goederen zijn onderhevig aan bederf of kennen een snelle waardevermindering;

de opslag- of onderhoudskosten van de goederen staan niet in verhouding tot de marktwaarde ervan;

het beheer van de goederen vereist bijzondere voorzieningen en voorts deskundigheid die niet onmiddellijk beschikbaar is.

zorgen voor een efficiënt beheer van bevroren en geconfisqueerde goederen, hetzij door die rechtstreeks te beheren, hetzij door steun en expertise te verlenen aan andere bevoegde autoriteiten die verantwoordelijk zijn voor het beheer van bevroren en geconfisqueerde goederen, en voor de planning overeenkomstig artikel 20, lid 4;

samenwerken met andere bevoegde autoriteiten die belast zijn met de opsporing en identificatie, de bevriezing en de confiscatie van goederen op grond van deze richtlijn;

samenwerken met andere bevoegde autoriteiten die verantwoordelijk zijn voor het beheer van bevroren en geconfisqueerde goederen in grensoverschrijdende zaken.

elementen ten aanzien van de prioriteiten van het nationale beleid op dat gebied, en de doelstellingen en de maatregelen ter verwezenlijking van die prioriteiten;

de rol en de verantwoordelijkheden van de bevoegde autoriteiten, met inbegrip van regelingen voor coördinatie en onderlinge samenwerking;

middelen;

opleiding;

indien van toepassing, de te treffen maatregelen met betrekking tot het gebruik van geconfisqueerde vermogensbestanddelen voor het algemeen belang of voor maatschappelijke doeleinden;

de uit te voeren samenwerkingsactiviteiten met derde landen;

regelingen ten behoeve van een regelmatige evaluatie van de resultaten.

de goederen die het voorwerp zijn van een bevriezings- of confiscatiebevel en die op grond van artikel 20, lid 3, moeten worden beheerd tot de vervreemding ervan na een definitief confiscatiebevel, met inbegrip van nadere gegevens aan de hand waarvan de goederen kunnen worden geïdentificeerd;

de geschatte of waar passend de werkelijke waarde van de goederen op het tijdstip van de bevriezing, confiscatie en vervreemding;

de eigenaar van de goederen, met inbegrip van de uiteindelijk begunstigde, indien die informatie beschikbaar is;

het nationale referentiekenmerk van de procedure met betrekking tot de goederen.

het aantal uitgevoerde bevriezingsbevelen;

het aantal uitgevoerde confiscatiebevelen;

de op het tijdstip van bevriezing geschatte waarde van de goederen die met het oog op een eventuele latere confiscatie zijn bevroren;

de op het tijdstip van confiscatie geschatte waarde van de ontnomen goederen;

het aantal verzoeken om bevriezingsbevelen dat in een andere lidstaat moet worden uitgevoerd;

het aantal verzoeken om confiscatiebevelen dat in een andere lidstaat moet worden uitgevoerd;

de waarde of geschatte waarde van de goederen die zijn ontnomen na uitvoering in een andere lidstaat;

de waarde van geconfisqueerde goederen in vergelijking met de waarde ervan op het tijdstip van bevriezing, indien beschikbaar op centraal niveau;

de uitsplitsing van de aantallen en waarden in verband met de punten b) en d) naar soort confiscatie, indien beschikbaar op centraal niveau;

het aantal tussentijdse verkopen, indien beschikbaar op centraal niveau;

de waarde van de goederen die bestemd zijn voor hergebruik voor maatschappelijke doeleinden.