Verordening 2024/1623 - Wijziging van Verordening (EU) nr. 575/2013 wat betreft vereisten inzake kredietrisico, risico van aanpassing van de kredietwaardering, operationeel risico, marktrisico en de output floor - Hoofdinhoud

Publicatieblad

van de Europese Unie

NL

L-serie

2024/1623

19.6.2024

In reactie op de wereldwijde financiële crisis van 2008-2009 heeft de Unie een ingrijpende hervorming van het prudentiële raamwerk voor instellingen, zoals gedefinieerd in Verordening (EU) nr. 575/2013 van het Europees Parlement en de Raad (4), op stapel gezet om de veerkracht van de banksector in de Unie te versterken. Een van de belangrijkste onderdelen van die hervorming was de invoering van de internationale standaarden die in 2010 door het Bazels Comité voor bankentoezicht (BCBS) zijn overeengekomen, meer bepaald de zogenaamde “Bazel III-hervorming” en de daaruit voortvloeiende Bazel III-standaarden. Dankzij die hervorming was de banksector in de Unie veerkrachtig genoeg om de COVID-19-crisis te doorstaan. Hoewel het totale kapitaalniveau bij de instellingen in de Unie nu over het algemeen bevredigend is te noemen, moet een aantal van de problemen die in de nasleep van de wereldwijde financiële crisis aan het licht zijn gekomen, nog worden aangepakt.

Om met een oplossing voor die problemen te komen, rechtszekerheid te bieden en het engagement van de Unie aan haar internationale partners in de G20 duidelijk te maken, is het van eminent belang dat de resterende onderdelen van de Bazel III-hervorming, die in 2017 is overeengekomen (het “definitieve Bazel III-raamwerk”) getrouw in Unierecht worden omgezet. Tegelijkertijd moet worden voorkomen dat die uitvoering de totale kapitaalvereisten voor het bankenstelsel van de Unie als geheel aanzienlijk doet toenemen en moet rekening worden gehouden met de specifieke kenmerken van de economie van de Unie. Voor zover mogelijk moeten aanpassingen van de internationale standaarden overgangsmaatregelen zijn. De uitvoering moet helpen te voorkomen dat instellingen in de Unie concurrentienadeel ondervinden, met name op het gebied van handelsactiviteiten, waar die instellingen rechtstreeks concurreren met hun internationale tegenspelers. Bovendien voltooit de Unie met de uitvoering van het definitieve Bazel III-raamwerk een hervormingsproces dat tien jaar heeft geduurd. In dat verband moet de Unie een algemene beoordeling van haar bankenstelsel uitvoeren waarbij alle relevante dimensies in aanmerking worden genomen. De Commissie moet de opdracht krijgen om een holistische evaluatie van het kader voor prudentiële en toezichtsvereisten te verrichten. Daarbij moet zij kijken naar alle verschillende soorten ondernemingsvormen, -structuren en -modellen in de Unie. Tevens moet daarbij rekening worden gehouden met de uitrol van de output floor in het kader van de prudentiële regels inzake kapitaal en liquiditeit en met het toepassingsniveau ervan. Uit de evaluatie moet blijken of de output floor en het toepassingsniveau ervan een adequaat niveau van bescherming van deposanten en de financiële stabiliteit in de Unie waarborgen, gelet op de ontwikkelingen in de hele Unie en in de bankenunie in al haar dimensies. In dat verband moet de Commissie terdege rekening houden met de desbetreffende verklaringen en conclusies over de bankenunie van zowel het Europees Parlement als de Europese Raad.

Op 27 juni 2023 heeft de Commissie zich ertoe verbonden een holistische, eerlijke en evenwichtige beoordeling uit te voeren van de toestand van het bankenstelsel en de toepasselijke regulerings- en toezichtskaders in de eengemaakte markt. Daarbij zal zij rekening houden met het effect van de bij deze verordening in Verordening (EU) nr. 575/2013 aangebrachte wijzigingen en met de toestand van de bankenunie in al haar dimensies. Een van de door de Commissie te analyseren kwesties is de uitrol van de output floor, inclusief het toepassingsniveau daarvan. De Commissie zal die beoordeling uitvoeren op basis van input van de Europese toezichthoudende autoriteit (Europese Bankautoriteit — EBA), die is opgericht bij Verordening (EU) nr. 1093/2010 van het Europees Parlement en de Raad (5), en van de Europese Centrale Bank en het gemeenschappelijk toezichtsmechanisme, en zal overleg plegen met belanghebbende partijen om ervoor te zorgen dat de verschillende gezichtspunten terdege in aanmerking worden genomen. De Commissie zal op basis van dat verslag zo nodig een wetgevingsvoorstel indienen.

Verordening (EU) nr. 575/2013 staat instellingen toe om hun eigenvermogensvereisten te berekenen aan de hand van standaardbenaderingen of internemodellenbenaderingen. Bij standaardbenaderingen moeten instellingen de eigenvermogensvereisten berekenen aan de hand van vaste parameters, die zijn gebaseerd op betrekkelijk voorzichtige aannames en in Verordening (EU) nr. 575/2013 zijn vastgelegd. Bij internemodellenbenaderingen, die door de bevoegde autoriteiten moeten worden goedgekeurd, mogen instellingen voor zichzelf een raming maken van de meeste of alle parameters die nodig zijn om de eigenvermogensvereisten te berekenen. In december 2017 heeft het BCBS besloten een geaggregeerde output floor in te voeren. Dat besluit was gebaseerd op een analyse die in de nasleep van de wereldwijde financiële crisis van 2008-2009 was gemaakt en waaruit bleek dat interne modellen de risico’s waaraan instellingen zijn blootgesteld, doorgaans onderschatten, met name voor bepaalde typen blootstellingen en risico’s, en dus doorgaans resulteren in ontoereikende eigenvermogensvereisten. Vergeleken met eigenvermogensvereisten die aan de hand van standaardbenaderingen worden berekend, leveren interne modellen in doorsnee lagere eigenvermogensvereisten op voor dezelfde blootstellingen.

De output floor is een van de centrale onderdelen van de Bazel III-hervorming. Doel ervan is het beperken van de ongewenste variabiliteit in de eigenvermogensvereisten die interne modellen veroorzaken en van de buitensporige verlaging van kapitaal die een instelling uit het gebruik van interne modellen kan halen, vergeleken met een instelling die de standaardbenaderingen gebruikt. Door voor de eigenvermogensvereisten die door interne modellen van instellingen worden gegenereerd, een ondergrens te bepalen van 72,5 % van de eigenvermogensvereisten die zouden gelden indien die instellingen standaardbenaderingen zouden gebruiken, beperkt de output floor het risico op buitensporige kapitaalverlagingen. Daartoe moeten instellingen die interne modellen gebruiken, twee reeksen van totale eigenvermogensvereisten berekenen, waarbij elke set alle eigenvermogensvereisten samenvoegt zonder dubbeltelling. Door een getrouwe uitrol van de output floor zouden de kapitaalratio’s van instellingen beter vergelijkbaar worden, zou de geloofwaardigheid van interne modellen moeten worden hersteld en zou er een gelijk speelveld moeten komen tussen instellingen die verschillende benaderingen hanteren om hun eigenvermogensvereisten te berekenen.

Om ervoor te zorgen dat het eigen vermogen op passende wijze wordt verdeeld en beschikbaar is om waar nodig spaargelden te beschermen, moet de output floor op alle consolidatieniveaus gelden, tenzij een lidstaat denkt dat op een andere manier doeltreffend te kunnen verwezenlijken, met name ten aanzien van groepen, zoals coöperatieve groepen met een centraal orgaan en aangesloten instellingen in dezelfde lidstaat. In dergelijke gevallen moet een lidstaat kunnen besluiten de output floor niet op individuele of gesubconsolideerde basis op instellingen in die lidstaat toe te passen, mits de moederinstelling van die instellingen in die lidstaat, op het hoogste consolidatieniveau in die lidstaat, op basis van haar geconsolideerde situatie aan de output floor voldoet.

Het BCBS is tot de bevinding gekomen dat de huidige standaardbenadering voor het kredietrisico (Standardised Approach for credit risk — SA-CR) op een aantal punten onvoldoende risicogevoelig is, hetgeen resulteert in onnauwkeurige of onaangepaste — te hoge of te lage — metingen van het kredietrisico — en dus van eigenvermogensvereisten. De bepalingen betreffende de SA-CR moeten dus worden herzien om die benadering risicogevoeliger te maken voor diverse cruciale aspecten.

Voor blootstellingen met rating aan andere instellingen moet een aantal van de risicogewichten worden geherkalibreerd volgens de Bazel III-standaarden. Daarnaast moet de behandeling van het risicogewicht voor blootstellingen zonder rating aan instellingen fijnmaziger worden gemaakt en worden losgekoppeld van het risicogewicht dat van toepassing is op de centrale overheid van de lidstaat waar de kredietnemende instelling is gevestigd, aangezien impliciete overheidssteun voor dergelijke instellingen niet langer mag worden verondersteld.

Voor blootstellingen met betrekking tot achtergestelde en prudentieel daaraan gelijkgestelde schulden alsmede voor blootstellingen in aandelen is een fijnmazigere en stringentere behandeling van risicogewichten nodig om het hogere verliesrisico van achtergestelde schuld en blootstellingen in aandelen ten opzichte van schuldblootstellingen tot uiting te brengen, maar ook om regelgevingsarbitrage tussen de niet-handelsportefeuille en de handelsportefeuille te voorkomen. Instellingen in de Unie houden langlopende, strategische aandelenbelangen in financiële en niet-financiële vennootschappen aan. Aangezien het standaardrisicogewicht voor blootstellingen in aandelen toeneemt over een overgangsperiode van vijf jaar, moeten er voor bestaande strategische aandelenbelangen in ondernemingen en bepaalde verzekeringsondernemingen waarover de instelling zeggenschap of waarop zij aanzienlijke invloed heeft, grandfatheringbepalingen komen om disruptieve effecten te vermijden en de rol van instellingen in de Unie als strategische aandelenbeleggers op lange termijn veilig te stellen. Gezien de prudentiële waarborgen en het feit dat toezicht integratie van de financiële sector bevordert, moet voor aandelenbelangen in andere instellingen binnen dezelfde groep of die onder hetzelfde institutionele protectiestelsel vallen, de huidige regeling gehandhaafd blijven. Om private en publieke initiatieven te versterken die erop zijn gericht voor de lange termijn eigen vermogen aan niet-beursgenoteerde ondernemingen in de Unie te verschaffen, mogen voorts direct dan wel indirect — bijvoorbeeld via durfkapitaalbedrijven — geplaatste beleggingen niet als speculatief worden beschouwd indien die beleggingen plaatsvinden met de vaste bedoeling van de directie om ze voor ten minste drie jaar te houden.

Om bepaalde economische sectoren te stimuleren, voorzien de Bazel III-standaarden in een discretie voor de bevoegde autoriteiten bij de uitoefening van hun toezichttaken om instellingen de mogelijkheid te bieden binnen bepaalde limieten een preferentiële behandeling toe te kennen aan deelnemingen in eigen vermogen die zijn verworven in het kader van “wetgevingsprogramma’s” en die aanzienlijke subsidies voor de investering, alsmede overheidstoezicht en beperkingen op de investeringen in eigen vermogen met zich meebrengen. Die discretie in Uniewetgeving omzetten moet ook helpen om langetermijnbeleggingen in eigen vermogen te stimuleren.

In de Unie is de kredietverlening aan bedrijven in hoofdzaak afkomstig van instellingen die voor het berekenen van hun eigenvermogensvereisten gebruikmaken van de interneratingbenadering (“IRB-benadering”) voor het kredietrisico. Met de uitrol van de output floor zullen ook die instellingen de SA-CR moeten toepassen, die van kredietbeoordelingen door aangewezen externe kredietbeoordelingsinstellingen (“EKBI’s”) gebruikmaakt om de kredietkwaliteit van de zakelijke kredietnemer te bepalen. De mapping van externe ratings met risicogewichten voor ondernemingen met een rating moet fijnmaziger worden, om die mapping beter af te stemmen op de desbetreffende internationale standaarden.

De meeste ondernemingen in de Unie vragen echter geen externe kredietratings aan. Om een disruptief effect op bancaire kredietverlening aan ondernemingen zonder rating te vermijden en voldoende tijd te bieden om publieke of private initiatieven tot stand te laten komen die voor een bredere dekking van externe kredietratings moeten zorgen, moet in een overgangsperiode worden voorzien. Tijdens die overgangsperiode moeten instellingen die de IRB-benadering volgen, een gunstige behandeling kunnen toepassen bij het berekenen van hun output floor voor investeringswaardige blootstellingen met betrekking tot ondernemingen zonder rating, terwijl initiatieven moeten worden genomen om een wijdverbreid gebruik van kredietratings te stimuleren. Een eventuele verlenging van de overgangsperiode moet worden gemotiveerd en tot maximaal vier jaar worden beperkt.

Na afloop van de overgangsperiode moeten instellingen voor de berekening van de eigenvermogensvereisten voor een aanzienlijk deel van hun blootstellingen met betrekking tot ondernemingen kunnen verwijzen naar kredietbeoordelingen door aangewezen EKBI’s. De EBA, de Europese toezichthoudende autoriteit (Europese Autoriteit voor verzekeringen en bedrijfspensioenen — Eiopa), die is opgericht bij Verordening (EU) nr. 1094/2010 van het Europees Parlement en de Raad (6), en de Europese toezichthoudende autoriteit (Europese Autoriteit voor effecten en markten — ESMA), die is opgericht bij Verordening (EU) nr. 1095/2010 van het Europees Parlement en de Raad (7) (samen de “Europese toezichthoudende autoriteiten”), moeten het gebruik van de overgangsregeling monitoren en relevante ontwikkelingen en trends op de EKBI-markt in het oog houden, evenals hinderpalen voor de beschikbaarheid van kredietbeoordelingen door aangewezen EKBI’s, met name voor ondernemingen, en mogelijke maatregelen om daarvoor een oplossing te bieden. De overgangsperiode moet worden gebruikt om de beschikbaarheid van ratings voor ondernemingen in de Unie aanzienlijk uit te breiden. Daartoe moeten ratingoplossingen worden ontwikkeld die verder gaan dan het huidige rating-ecosysteem om met name grotere ondernemingen in de Unie te stimuleren om een externe rating te krijgen. Naast de positieve neveneffecten die het ratingproces met zich meebrengt, zal een bredere ratingdekking onder meer de kapitaalmarktenunie bevorderen. Daartoe moet rekening worden gehouden met de vereisten in verband met externe kredietbeoordelingen of de oprichting van extra instellingen die dergelijke beoordelingen verrichten, hetgeen aanzienlijke uitvoeringsinspanningen zou kunnen vergen. De lidstaten moeten, in nauwe samenwerking met hun centrale bank, beoordelen of een verzoek om erkenning van hun centrale bank als EKBI overeenkomstig Verordening (EG) nr. 1060/2009 van het Europees Parlement en de Raad (8) en het verstrekken van bedrijfsratings door de centrale bank voor de toepassing van Verordening (EU) nr. 575/2013 wenselijk zou kunnen zijn om de dekking van externe ratings te vergroten.

Voor zowel door niet-zakelijk onroerend goed gedekte blootstellingen als door zakelijk onroerend goed gedekte blootstellingen heeft het BCBS risicogevoeligere benaderingen ontwikkeld die verschillende fundingmodellen en de verschillende fasen van het bouwproces beter weerspiegelen.

De wereldwijde financiële crisis van 2008-2009 heeft een aantal tekortkomingen aan het licht gebracht in de huidige behandeling in het kader van de standaardbenadering van blootstellingen die gedekt zijn door niet-zakelijk onroerend goed en blootstellingen die gedekt zijn door zakelijk onroerend goed. Die tekortkomingen zijn weggewerkt in de Bazel III-standaarden. In die standaarden wordt een onderscheid gemaakt tussen blootstellingen waarbij de terugbetaling materieel van door onroerend goed gegenereerde kasstromen afhangt, en blootstellingen waarbij dat niet het geval is. Op de eerstgenoemde blootstellingen moet een specifieke risicoweging van toepassing zijn die het aan die blootstellingen verbonden risico accurater weergeeft, en ook leidt tot grotere consistentie met de behandeling van inkomstengenererend onroerend goed in het kader van de IRB-benadering.

Voor door niet-zakelijk gedekte blootstellingen en door zakelijk onroerend goed gedekte blootstellingen moet de loan-splitting-benadering behouden blijven, omdat die benadering gevoelig is voor het soort kredietnemer en de risicolimiterende effecten van de zekerheden in de vorm van onroerend goed tot uiting brengt in de toepasselijke risicogewichten, zelfs bij blootstellingen met hoge loan-to-value-ratio’s. De loan-splitting-benadering moet echter worden aangepast in overeenstemming met de Bazel III-standaarden omdat deze te voorzichtig bleek te zijn voor bepaalde hypotheken met zeer lage loan-to-value-ratio’s.

Om ervoor te zorgen dat het effect van de output floor op laagrisicohypotheken die voor niet-zakelijk onroerend goed worden verstrekt door instellingen die de IRB-benadering hanteren, over een voldoende lange periode wordt gespreid — en om dus de disrupties te vermijden die bij dat soort kredietverlening kunnen worden veroorzaakt door plotse verhogingen van eigenvermogensvereisten —, moet worden voorzien in een specifieke overgangsregeling. Gedurende de overgangsperiode moeten instellingen die de IRB-benadering hanteren, bij het berekenen van de output floor een lager risicogewicht kunnen toepassen op het deel van hun blootstellingen dat in het kader van de SA-CR door een hypotheek op niet-zakelijk onroerend goed is gedekt. Om ervoor te zorgen dat de overgangsregeling alleen beschikbaar is voor laagrisicoblootstellingen met betrekking tot hypotheken, moeten passende toelaatbaarheidscriteria worden vastgesteld, op basis van gangbare concepten die bij de SA-CR worden gebruikt. Inachtneming van die criteria moet door de bevoegde autoriteiten worden gecontroleerd. Omdat markten voor niet-zakelijk onroerend goed tussen lidstaten kunnen verschillen, moet de beslissing over het al dan niet toepassen van de overgangsregeling aan de individuele lidstaten worden overgelaten. Het gebruik van de overgangsregeling moet door de EBA worden gemonitord. Een eventuele verlenging van de overgangsperiode moet worden gemotiveerd en tot maximaal vier jaar worden beperkt.

Vanwege het gebrek aan duidelijkheid en de risicogevoeligheid van de actuele behandeling van speculatieve onroerendgoedfinanciering worden eigenvermogensvereisten voor die blootstellingen vaak als te hoog of te laag beschouwd. Die behandeling moet derhalve worden vervangen door een specifieke behandeling voor blootstellingen in de vorm van het verwerven, ontwikkelen en bebouwen van gronden, die leningen omvatten aan ondernemingen of special purpose entities die financiering verstrekken voor de verwerving van gronden voor ontwikkeling en bebouwing of voor de ontwikkeling en het bouwen van niet-zakelijk of zakelijk onroerend goed.

Het is van belang om het effect te verminderen van de conjuncturele effecten op de waardering van onroerend goed dat een lening dekt, en om de eigenvermogensvereisten voor hypothecaire leningen stabieler te maken. In het geval van een herwaardering boven de waarde op het tijdstip waarop de lening werd verstrekt, mits er voldoende gegevens zijn, mag de voor prudentiële doeleinden in aanmerking genomen waarde van het onroerend goed dus niet hoger liggen dan de over een voldoende lange periode gemeten gemiddelde waarde van een vergelijkbaar onroerend goed, tenzij aanpassingen aan dat onroerend goed de waarde ervan ondubbelzinnig doen stijgen. Om onbedoelde gevolgen voor het functioneren van de markten voor gedekte obligaties te vermijden, moeten bevoegde autoriteiten instellingen kunnen toestaan de waarde van onroerend goed regelmatig aan te passen zonder die limieten toe te passen op waardestijgingen. Aanpassingen die de energieprestatie of de veerkracht, bescherming en aanpassing aan fysieke risico’s van panden en wooneenheden verbeteren, zouden als waardevermeerderend voor het onroerend goed kunnen worden beschouwd.

Gespecialiseerde kredietverlening verloopt vooral via special purpose entities die doorgaans dienen als ontleningsentiteiten waarvoor het rendement op hun investeringen de belangrijkste bron is voor de terugbetaling van de verkregen financiering. In het model van de gespecialiseerde kredietverlening geven de contractuele regelingen de kredietgever een aanzienlijke mate van controle over de activa die worden gefinancierd, terwijl de primaire bron voor de terugbetaling van de verplichting de door die activa gegenereerde inkomsten zijn. Om het eraan verbonden risico nauwkeuriger tot uiting te brengen, moeten voor die vorm van kredietverlening dus specifieke eigenvermogensvereisten voor het kredietrisico gelden. In lijn met de Bazel III-standaarden over de toewijzing van risicogewichten aan blootstellingen uit hoofde van gespecialiseerde kredietverlening, moet in de SA-CR een specifieke categorie blootstellingen uit hoofde van gespecialiseerde kredietverlening worden ingevoerd, om zo de consistentie met de reeds bestaande specifieke behandeling van blootstellingen uit hoofde van gespecialiseerde kredietverlening in het kader van de IRB-benadering te verbeteren. Er moet een specifieke behandeling van blootstellingen met betrekking tot gespecialiseerde kredietverlening worden ingevoerd waarbij een onderscheid wordt gemaakt tussen “projectfinanciering”, “objectfinanciering” en “grondstoffenfinanciering”, om zo de aan die subcategorieën binnen de categorie blootstellingen met betrekking tot gespecialiseerde kredietverlening verbonden risico’s beter tot uiting te brengen.

Hoewel de nieuwe behandeling in het kader van de standaardbenadering voor blootstellingen met betrekking tot gespecialiseerde kredietverlening zonder rating zoals die in de Bazel III-standaarden is vastgelegd, fijnmaziger is dan de huidige standaardbenadering van blootstellingen met betrekking tot ondernemingen, is eerstgenoemde benadering onvoldoende risicogevoelig om de effecten tot uiting te kunnen brengen van omvattende zekerheidspakketten en verpandingen die in de Unie doorgaans aan die blootstellingen verbonden zijn en waarmee kredietgevers de toekomstige kasstromen zoals die over de looptijd van het project of het activum zullen worden gegenereerd, kunnen controleren. Doordat er in de Unie voor blootstellingen met betrekking tot gespecialiseerde kredietverlening geen externe ratings zijn, zou die nieuwe behandeling voor instellingen ook prikkels kunnen doen ontstaan om de financiering van bepaalde projecten stop te zetten of hogere risico’s te nemen in voor het overige vergelijkbaar behandelde blootstellingen met andere risicoprofielen. Aangezien de blootstellingen met betrekking tot gespecialiseerde kredietverlening doorgaans worden gefinancierd door instellingen die de IRB-benadering hanteren en voor die blootstellingen over interne modellen beschikken, zou het effect daarvan bijzonder aanzienlijk kunnen zijn in het geval van blootstellingen met betrekking tot objectfinanciering, waarvoor het risico op stopzetting van de activiteiten kan dreigen, met name in het kader van de toepassing van de output floor. Om onbedoelde gevolgen te vermijden van het gebrek aan risicogevoeligheid in de Bazel III-standaarden van blootstellingen met betrekking tot objectfinanciering zonder rating, moeten blootstellingen met betrekking tot objectfinanciering die voldoen aan een reeks criteria waarmee het risicoprofiel ervan kan worden teruggebracht tot hoge kwaliteitstandaarden die verenigbaar zijn met een prudent en voorzichtig beheer van financiële risico’s, bij wijze van overgangsmaatregel een verlaagd risicogewicht krijgen. Die overgangsregeling moet in een door de EBA opgesteld verslag worden beoordeeld.

De indeling in de SA-CR van blootstellingen met betrekking tot particulieren en kleine partijen moet verder worden afgestemd op de IRB-benadering, zodat de overeenkomstige risicogewichten coherent worden toegepast op dezelfde groep blootstellingen. In lijn met de Bazel III-standaarden moeten regels worden vastgesteld voor een gedifferentieerde behandeling van revolverende blootstellingen met betrekking tot particulieren en kleine partijen die aan een reeks terugbetalings- of gebruiksvoorwaarden voldoen, waardoor het risicoprofiel daarvan kan worden verlaagd. Die blootstellingen moeten worden gedefinieerd als blootstellingen met betrekking tot transactors. Blootstellingen met betrekking tot een of meer natuurlijke personen die niet aan alle voorwaarden voldoen om als blootstellingen met betrekking tot particulieren en kleine partijen te worden beschouwd, moeten in de SA-CR een risicogewicht van 100 % krijgen.

De Bazel III-standaarden introduceren in de SA-CR een omrekeningsfactor van 10 % voor onvoorwaardelijk opzegbare kredietlijnen. Dat zal waarschijnlijk een aanzienlijk effect hebben op debiteuren die het flexibele karakter van de onvoorwaardelijk opzegbare kredietlijnen gebruiken voor het financieren van hun activiteiten wanneer zij in hun bedrijfsvoering met seizoensfluctuaties te maken hebben of wanneer zij onverwachte veranderingen in hun behoefte aan werkkapitaal moeten opvangen, met name tijdens het herstel van de COVID-19-pandemie. Daarom dient er te worden voorzien in een overgangsperiode waarin instellingen een lagere omrekeningsfactor op hun onvoorwaardelijk opzegbare kredietlijnen moeten kunnen blijven toepassen en dient, nadien, te worden nagegaan of een eventuele geleidelijke verhoging van de toepasselijke omrekeningsfactoren raadzaam is om instellingen in staat te stellen hun operationele praktijken en hun producten aan te passen zonder dat de beschikbaarheid van krediet voor debiteuren van instellingen in het gedrang komt.

Instellingen moeten een sleutelrol vervullen bij het faciliteren van het herstel na de COVID-19-pandemie, mede door de beschikbaarstelling van proactieve schuldherstructureringsmaatregelen aan kredietwaardige debiteuren die moeite hebben, of dreigen te krijgen, om aan hun financiële verplichtingen te voldoen. In dit verband mogen instellingen niet worden ontmoedigd om, indien dit passend wordt geacht, aan debiteuren zinvolle concessies te verlenen omdat tegenpartijen mogelijk ongerechtvaardigd zijn geclassificeerd als “in wanbetaling”, indien dergelijke concessies de kans weer zouden kunnen vergroten dat die debiteuren de rest van hun schuldverplichtingen zullen betalen. Bij het ontwikkelen van richtsnoeren voor de omschrijving van wanbetaling door een debiteur of kredietfaciliteit moet de EBA terdege nagaan of aan instellingen de nodige flexibiliteit moet worden geboden.

De wereldwijde financiële crisis van 2008-2009 heeft aan het licht gebracht dat instellingen in sommige gevallen ook de IRB-benadering hebben gevolgd voor portefeuilles die bij gebrek aan voldoende gegevens ongeschikt waren voor modellering, hetgeen negatieve gevolgen heeft gehad voor de betrouwbaarheid van de uitkomsten. Daarom is het passend instellingen niet te verplichten om voor al hun blootstellingen de IRB-benadering te volgen en het uitrolvereiste op het niveau van blootstellingscategorieën toe te passen. Ook dient het gebruik van de IRB-benadering te worden beperkt voor blootstellingscategorieën waarvoor robuust modelleren moeilijker is, om zodoende de vergelijkbaarheid en robuustheid van eigenvermogensvereisten voor kredietrisico in het kader van de IRB-benadering te vergroten.

Blootstellingen van instellingen aan andere instellingen, andere entiteiten uit de financiële sector en grote ondernemingen geven meestal geringe wanbetalingspercentages te zien. Voor dergelijke portefeuilles met lage wanbetalingspercentages is het voor instellingen moeilijk om betrouwbare ramingen te verkrijgen voor de “loss given default” (LGD), omdat er in die portefeuilles onvoldoende wanbetalingen vallen waar te nemen. Die moeilijkheid leidde tot een onwenselijk niveau van verspreiding over instellingen wat betreft het niveau van geraamd risico. Daarom moeten instellingen voor die portefeuilles met geringe wanbetaling wettelijke LGD-waarden gebruiken in plaats van interne LGD-ramingen.

Instellingen die interne modellen gebruiken om de eigenvermogensvereisten te ramen voor het kredietrisico met betrekking tot blootstellingen in aandelen, baseren hun risico-inschatting meestal op publiek beschikbare gegevens, waartoe alle instellingen, naar mag worden aangenomen, gelijke toegang hebben. In die omstandigheden vallen verschillen in eigenvermogensvereisten niet te verantwoorden. Bovendien maken blootstellingen in aandelen in de niet-handelsportefeuille een zeer klein deel uit van balansen van instellingen. Daarom moeten instellingen, om de eigenvermogensvereisten voor instellingen beter te kunnen vergelijken en om het toezichtraamwerk te vereenvoudigen, hun eigenvermogensvereisten voor het kredietrisico met betrekking tot blootstellingen in aandelen berekenen aan de hand van de SA-CR en mag het gebruik van de IRB-benadering niet voor dat doel worden toegestaan.

Geborgd moet worden dat de ramingen van de kans op wanbetaling (“probability of default”), de LGD en de omrekeningsfactoren van individuele blootstellingen van instellingen die toestemming hebben om voor het berekenen van eigenvermogensvereisten voor het kredietrisico interne modellen te gebruiken, geen te lage niveaus bereiken. Daarom dienen minimumwaarden te worden ingevoerd voor eigen ramingen en dienen instellingen te worden verplicht de hogere van hun eigen ramingen van risicoparameters en de minimumwaarden voor die eigen ramingen te gebruiken. Die minimumwaarden voor risicoparameters (“input floors”) moeten garanderen dat de eigenvermogensvereisten niet onder prudente niveaus dalen. Voorts moeten dergelijke input floors zorgen voor het beperken van het modelrisico als gevolg van factoren zoals incorrecte modelspecificatie, meetfouten en gegevensbeperkingen. Ook zouden met input floors kapitaalratio’s van instellingen beter onderling vergelijkbaar worden. Om die uitkomsten te behalen, moeten input floors voldoende voorzichtig worden gekalibreerd.

Input floors die te voorzichtig zijn gekalibreerd, zouden instellingen kunnen ontmoedigen om de IRB-benadering en de daaraan verbonden standaarden inzake risicobeheersing aan te nemen. De kans bestaat ook dat instellingen worden gestimuleerd om hun portefeuilles te verschuiven naar blootstellingen met een hoger risico, om zo aan de door input floors opgelegde grenzen te ontkomen. Om dergelijke onbedoelde gevolgen te vermijden, moeten input floors bepaalde risicokenmerken van de onderliggende blootstellingen passend weergeven, met name door in voorkomend geval verschillende waarden voor verschillende soorten blootstellingen te hanteren.

Blootstellingen met betrekking tot gespecialiseerde kredietverlening hebben risicokenmerken die verschillen van die van algemene blootstellingen met betrekking tot ondernemingen. Daarom is het passend om te voorzien in een overgangsperiode waarin de LGD-input floor voor blootstellingen met betrekking tot gespecialiseerde kredietverlening wordt verlaagd. Een eventuele verlenging van de overgangsperiode moet worden gemotiveerd en tot maximaal vier jaar worden beperkt.

Overeenkomstig de Bazel III-standaarden moet de IRB voor de categorie van blootstellingen met betrekking tot overheden grotendeels onveranderd blijven, gelet op het speciale karakter van en bijzondere risico’s verbonden aan de onderliggende debiteuren. Met name mogen voor blootstellingen met betrekking tot overheden niet de input floors gelden.

Om een consistente aanpak voor alle blootstellingen met betrekking tot regionale overheden, lokale overheden en publiekrechtelijke lichamen te verzekeren, moeten er twee nieuwe categorieën blootstellingen met betrekking tot die overheden en lichamen worden gecreëerd, die los staan van zowel de blootstellingscategorie overheden als de blootstellingscategorie instellingen. De behandeling van gelijkgestelde blootstellingen met betrekking tot regionale overheden, lokale overheden en publiekrechtelijke lichamen, die volgens de SA-CR in aanmerking zouden komen voor een behandeling als blootstellingen met betrekking tot centrale overheden en centrale banken, mag in het kader van de IRB-benadering niet in die nieuwe blootstellingscategorieën worden ondergebracht, en er mogen geen input floors voor gelden. Bovendien moeten specifieke lagere input floors in de IRB-benadering voor niet-gelijkgestelde blootstellingen met betrekking tot regionale overheden, lokale overheden en publiekrechtelijke lichamen worden gekalibreerd, om hun risicoprofiel ten opzichte van blootstellingen met betrekking tot ondernemingen adequaat weer te geven.

Verduidelijkt moet worden hoe het effect van een garantie in aanmerking moet worden genomen voor een gegarandeerde blootstelling die in het kader van de IRB-benadering wordt behandeld op basis van eigen ramingen van het LGD, indien de garantiegever behoort tot een soort blootstellingen die volgens de IRB-benadering worden behandeld, maar zonder gebruikmaking van eigen LGD-ramingen. Meer bepaald mag het gebruik van de substitutiebenadering waarbij de risicoparameters in verband met de onderliggende blootstelling worden vervangen door die van de garantiegever, of van een methodiek waarbij de kans op wanbetaling of het LGD van de onderliggende debiteur wordt aangepast aan de hand van een specifieke modelleringsbenadering om het effect van de garantie in aanmerking te nemen, niet leiden tot een bijgesteld risicogewicht dat lager is dan het risicogewicht dat van toepassing is op een vergelijkbare directe blootstelling met betrekking tot de garantiegever. Bijgevolg moet, indien de garantiegever volgens de SA-CR wordt behandeld, het in aanmerking nemen van de garantie in de IRB-benadering er in het algemeen toe leiden dat de gegarandeerde blootstelling het SA-CR-risicogewicht van de garantiegever krijgt toegewezen.

Het definitieve Bazel III-raamwerk vereist niet langer dat een instelling die voor één categorie blootstellingen de IRB heeft gevolgd, die benadering voor al haar blootstellingen buiten de handelsportefeuille volgt. Om te zorgen voor een gelijk speelveld tussen instellingen die momenteel bepaalde blootstellingen volgens de IRB-benadering behandelen en instellingen die dat niet doen, moet er een overgangsregeling komen op grond waarvan instellingen volgens een vereenvoudigde procedure op minder geavanceerde benaderingen kunnen teruggrijpen. Die procedure moet de bevoegde autoriteiten de mogelijkheid bieden om verzoeken om op een minder verfijnde benadering te mogen teruggrijpen teneinde van regelgevingsarbitrage te profiteren, af te wijzen. Voor die procedure mag het enkele feit dat het teruggrijpen op een minder verfijnde benadering leidt tot verlaging van de voor de respectieve blootstellingen vastgestelde eigenvermogensvereisten, niet worden beschouwd als afdoende om een verzoek af te wijzen wegens regelgevingsarbitrage.

In het kader van het wegnemen van ongerechtvaardigde variabiliteit in eigenvermogensvereisten moeten de bestaande disconteringsregels voor kunstmatige kasstromen worden herzien om onbedoelde gevolgen weg te nemen. De EBA moet de opdracht krijgen haar richtsnoeren inzake de terugkeer naar de status van niet-wanbetaling te herzien.

De invoering van de output floor zou aanzienlijke impact kunnen hebben op de eigenvermogensvereisten voor securitisatieposities die worden aangehouden door instellingen die gebruikmaken van de op interne ratings gebaseerde securitisatiebenadering of de internebeoordelingsbenadering. Hoewel dergelijke posities over het algemeen klein zijn in vergelijking met andere blootstellingen, zou de invoering van de output floor van invloed kunnen zijn op de economische levensvatbaarheid van de securitisatieverrichting omdat het prudentiële voordeel van de risico-overdracht ontoereikend is. Dit zou het geval kunnen zijn indien de ontwikkeling van de securitisatiemarkt deel uitmaakt van het actieplan voor de kapitaalmarktenunie in de mededeling van de Commissie van 24 september 2020, getiteld “Een kapitaalmarktenunie ten dienste van mensen en ondernemingen — Een nieuw actieplan” (het “actieplan voor de kapitaalmarktenunie”), en ook indien initiërende instellingen mogelijk uitgebreider gebruik moeten maken van securitisatie om hun portefeuilles actiever te beheren als zij aan de output floor gebonden worden. Gedurende een overgangsperiode moeten instellingen die de op interne ratings gebaseerde securitisatiebenadering of de internebeoordelingsbenadering volgen, een gunstige behandeling kunnen toepassen voor de berekening van hun output floor voor hun securitisatieposities die aan de hand van een van deze benaderingen risicogewogen zijn. De EBA moet aan de Commissie verslag uitbrengen over de noodzaak om zo mogelijk de prudentiële behandeling van securitisatietransacties te herzien om de risicogevoeligheid van de prudentiële behandeling te vergroten.

Bij Verordening (EU) 2019/876 van het Europees Parlement en de Raad (9) is Verordening (EU) nr. 575/2013 gewijzigd om de in 2019 door het BCBS definitief overeengekomen Bazel III-standaarden inzake de fundamentele herziening van de handelsportefeuille (“Fundamental Review of the Trading Book” — “de definitieve FRTB-standaarden”) alleen voor rapportagedoeleinden te implementeren. De invoering van op die standaarden gebaseerde bindende eigenvermogensvereisten was het voorwerp van een afzonderlijk wetgevingsvoorstel, na beoordeling van het effect ervan voor instellingen in de Unie.

De definitieve FRTB-standaarden met betrekking tot de grens tussen de handelsportefeuille en de niet-handelsportefeuille moeten in Uniewetgeving worden omgezet, aangezien zij van aanzienlijke invloed zijn op de berekening van de eigenvermogensvereisten voor het marktrisico. In lijn met de Bazel III-standaarden moet de uitvoering van de grensvereisten de lijsten van instrumenten omvatten die aan de handelsportefeuille of de niet-handelsportefeuille moeten worden toegewezen, evenals de afwijking waarbij instellingen, met goedkeuring van de bevoegde autoriteit, bepaalde gewoonlijk in de handelsportefeuille aangehouden instrumenten, met inbegrip van beursgenoteerde aandelen, toewijzen aan de niet-handelsportefeuille, indien posities in die instrumenten niet worden aangehouden met de intentie om te handelen of geen posities afdekken die worden aangehouden met de intentie om te handelen.

Om aanzienlijke operationele lasten voor instellingen in de Unie te vermijden, moeten alle vereisten ter uitvoering van de definitieve FRTB-standaarden voor het berekenen van de eigenvermogensvereisten voor het marktrisico dezelfde toepassingsdatum hebben. Daarom moet de datum van toepassing van een beperkt aantal FRTB-vereisten die reeds bij Verordening (EU) 2019/876 zijn ingevoerd, worden afgestemd op de datum van toepassing van deze verordening. Op 27 februari 2023 heeft de EBA een advies uitgebracht waarin zij stelt dat, indien de in artikel 3, lid 6, van Verordening (EU) 2019/876 bedoelde bepalingen in werking treden en het toepasselijke rechtskader nog niet voorziet in de toepassing van de op de FRTB geïnspireerde benaderingen ter berekening van de kapitaalvereisten, de in Verordening (EU) nr. 1093/2010 bedoelde bevoegde autoriteiten geen prioriteit mogen geven aan toezicht- of handhavingsmaatregelen met betrekking tot die vereisten, totdat de FRTB-standaarden volledig zijn geïmplementeerd, hetgeen naar verwachting vanaf 1 januari 2025 het geval zal zijn.

Om de hervormingsagenda te voltooien die na de wereldwijde financiële crisis van 2008-2009 is ingevoerd, en om tekortkomingen in het huidige marktrisicokader weg te werken, moeten bindende, op de definitieve FRTB-standaarden gebaseerde eigenvermogensvereisten voor het marktrisico in Unierecht worden omgezet. Volgens recente schattingen van het effect van de definitieve FRTB-standaarden op instellingen in de Unie zal de uitvoering van die standaarden in de Unie de eigenvermogensvereisten voor het marktrisico sterk doen toenemen voor bepaalde handels- en market-makingactiviteiten die van belang zijn voor de economie van de Unie. Om dat effect te beperken en om het goede functioneren van financiële markten in de Unie veilig te stellen, moeten gerichte aanpassingen worden doorgevoerd bij de omzetting van de definitieve FRTB-standaarden in Unierecht.

Handelsactiviteiten van instellingen op groothandelsmarkten kunnen gemakkelijk over de grens worden uitgevoerd, onder meer tussen lidstaten en derde landen. Bij de implementatie van de definitieve FRTB-standaarden moet er derhalve een zo groot mogelijke convergentie tussen rechtsgebieden zijn, wat zowel inhoud als timing betreft. Anders zou het onmogelijk zijn om voor die activiteiten een internationaal gelijk speelveld te waarborgen. Daarom moet de Commissie de implementatie van de definitieve FRTB-standaarden in andere bij het BCBS aangesloten rechtsgebieden monitoren. Teneinde eventuele verstoringen bij de implementatie van de definitieve FRTB-standaarden aan te pakken, moet aan de Commissie de bevoegdheid worden overgedragen om overeenkomstig artikel 290 van het Verdrag betreffende de werking van de Europese Unie (VWEU) handelingen vast te stellen. Het is van bijzonder belang dat de Commissie bij haar voorbereidende werkzaamheden tot passende raadplegingen overgaat, onder meer op deskundigenniveau, en dat die raadplegingen gebeuren in overeenstemming met de beginselen die zijn vastgelegd in het Interinstitutioneel Akkoord van 13 april 2016 over beter wetgeven (10). Met name om te zorgen voor gelijke deelname aan de voorbereiding van gedelegeerde handelingen ontvangen het Europees Parlement en de Raad alle documenten op hetzelfde tijdstip als de deskundigen van de lidstaten, en hebben hun deskundigen systematisch toegang tot de vergaderingen van de deskundigengroepen van de Commissie die zich bezighouden met de voorbereiding van de gedelegeerde handelingen. De maatregelen die door middel van gedelegeerde handelingen worden ingevoerd, moeten van tijdelijke aard blijven. Indien het passend is dat dergelijke maatregelen permanent van toepassing zijn, moet de Commissie bij het Europees Parlement en de Raad een wetgevingsvoorstel indienen.

De Commissie moet bij de berekening van de eigenvermogensvereisten voor het marktrisico voor instellingen met middelgrote handelsportefeuilleactiviteiten het evenredigheidsbeginsel in aanmerking nemen en die vereisten dienovereenkomstig kalibreren. Daarom moet het instellingen met middelgrote handelsportefeuilleactiviteiten worden toegestaan een vereenvoudigde standaardbenadering te gebruiken om de eigenvermogensvereisten voor het marktrisico te berekenen, in lijn met de internationaal overeengekomen standaarden. Daarnaast moeten de toelaatbaarheidscriteria om instellingen met middelgrote handelsportefeuilleactiviteiten te identificeren, consistent blijven met de criteria om die instellingen vrij te stellen van de bij Verordening (EU) 2019/876 ingevoerde FRTB-rapportagevereisten.

Wat betreft de geactualiseerde opzet van de markt voor koolstofemissierechten van de Unie, de stabiliteit ervan in de afgelopen jaren en de beperkte volatiliteit van de prijzen van koolstofkredieten, moet in het kader van de alternatieve standaardbenadering een specifiek risicogewicht worden ingevoerd voor blootstellingen betrekking tot de handel in koolstofemissierechten in het kader van het EU-emissiehandelssysteem (EU-ETS).

In het kader van de alternatieve standaardbenadering geldt voor blootstellingen aan instrumenten met restrisico’s een opslagfactor voor restrisico’s om rekening te houden met risico’s die niet door de op gevoeligheden gebaseerde methode worden gedekt. Overeenkomstig de Bazel III-standaarden kunnen een instrument en de afdekking ervan slechts voor de toepassing van die opslag worden verrekend indien zij elkaar volkomen compenseren. Instellingen zijn echter in staat om het restrisico van sommige instrumenten die binnen het toepassingsgebied van de opslagfactor voor het restrisico vallen, grotendeels af te dekken op de markt, waardoor het totale risico van hun portefeuilles afneemt, ook al compenseren die afdekkingen het risico van de initiële positie wellicht niet volkomen. Om instellingen in staat te stellen de afdekking voort te zetten zonder onnodige negatieve prikkels en rekening houdend met de economische grondgedachte om het totale risico te verkleinen, moet de toepassing van de opslagfactor voor restrisico’s het mogelijk maken om op tijdelijke basis, onder strenge voorwaarden en met goedkeuring van de toezichthoudende autoriteit, de afdekkingen van die instrumenten die op de markt kunnen worden afgedekt, van de opslagfactor voor restrisico’s uit te sluiten.

Het BCBS heeft de internationale standaard inzake operationeel risico herzien om de zwakke punten weg te werken die in de nasleep van de wereldwijde financiële crisis van 2008-2009 aan het licht waren gekomen. In de standaardbenaderingen bleek het niet alleen aan risicogevoeligheid te ontbreken, maar ook aan vergelijkbaarheid als gevolg van een breed scala van interne modelleringspraktijken in het kader van de geavanceerde meetbenadering. Daarom, en om het raamwerk voor het operationeel risico te vereenvoudigen, zijn alle bestaande benaderingen voor het ramen van de eigenvermogensvereisten voor het operationeel risico vervangen door één methodiek die niet op modellen is gebaseerd, te weten de nieuwe standaardbenadering voor het operationeel risico. Verordening (EU) nr. 575/2013 moet op het definitieve Bazel III-raamwerk worden afgestemd om internationaal een gelijk speelveld te helpen borgen voor instellingen die in de Unie zijn gevestigd, doch ook buiten de Unie actief zijn, en om te garanderen dat het raamwerk voor het operationeel risico op Unieniveau doeltreffend blijft.

De nieuwe standaardbenadering voor het operationeel risico die het BCBS heeft ingevoerd, combineert een indicator die berust op de omvang van de activiteiten van een instelling (Business Indicator Component of BIC), met een indicator die rekening houdt met de verliesgeschiedenis van die instelling. Het definitieve Bazel III-raamwerk beoogt een mate van discretie wat betreft de vraag hoe de indicator die rekening houdt met de verliesgeschiedenis van een instelling, mag worden toegepast. Rechtsgebieden kunnen historische verliezen bij de berekening van eigenvermogensvereisten voor het operationeel risico voor alle betrokken instellingen buiten beschouwing laten, of zelfs voor instellingen waarvan de activiteiten een bepaald niveau onderschrijden, historische verliesgegevens in aanmerking nemen. Om een gelijk speelveld binnen de Unie te garanderen en de berekening van eigenvermogensvereisten voor het operationeel risico te vereenvoudigen, moet die discretie voor de minimale eigenvermogensvereisten geharmoniseerd worden uitgeoefend door historische gegevens over operationele verliezen voor alle instellingen buiten beschouwing te laten.

Bij het berekenen van de eigenvermogensvereisten voor het operationeel risico kan wellicht in de toekomst worden toegestaan dat verzekeringspolissen worden gebruikt als doeltreffende risicobeperkingstechniek. Daartoe moet de EBA aan de Commissie verslag uitbrengen over de vraag of het passend is verzekeringspolissen als een doeltreffende risicobeperkingstechniek te erkennen en over de in dergelijke gevallen te hanteren voorwaarden, criteria en standaardformule.

De buitengewone, ongekende verkrapping van het monetair beleid in de nasleep van de COVID-19-pandemie zou kunnen leiden tot aanzienlijke volatiliteit op de financiële markten. Samen met de toegenomen onzekerheid die leidt tot hogere rente op de overheidsschuld, die op zijn beurt aanleiding zou kunnen geven tot niet-gerealiseerde verliezen op de door bepaalde instellingen aangehouden overheidsschuld. Om de aanzienlijke negatieve impact van de volatiliteit op de markten van door centrale overheden uitgegeven schuldpapier op het eigen vermogen van instellingen, en dus op de kredietverleningscapaciteit van instellingen, te beperken, moet opnieuw een tijdelijke prudentiële filter worden ingevoerd die die gevolgen gedeeltelijk zou neutraliseren.

Overheidsfinanciering door de uitgifte van in de nationale valuta van een andere lidstaat luidende staatsobligaties kan noodzakelijk blijven ter ondersteuning van overheidsmaatregelen ter bestrijding van de gevolgen van de ernstige, dubbele economische schok als gevolg van de COVID-19-pandemie en Ruslands aanvalsoorlog tegen Oekraïne. Ter vermijding van beperkingen voor instellingen die in dergelijke obligaties beleggen, is het passend de overgangsregeling voor blootstellingen met betrekking tot centrale overheden of centrale banken die in de nationale valuta van een andere lidstaat luiden, opnieuw in te voeren teneinde dergelijke blootstellingen te behandelen binnen het kredietrisicokader.

Bij Verordening (EU) 2019/630 van het Europees Parlement en de Raad (11) is een vereiste ingevoerd wat betreft minimale verliesdekking voor niet-renderende blootstellingen (non-performing exposures — NPE’s), de zogeheten prudentiële achtervang. De maatregel was bedoeld om hernieuwde opbouw van door instellingen aangehouden NPE’s te voorkomen en tegelijkertijd proactief beheer van NPE’s te bevorderen door de herstructurerings- of handhavingsprocedures van instellingen efficiënter te maken. Tegen die achtergrond moeten er enkele gerichte wijzigingen worden doorgevoerd ten aanzien van NPE’s die een garantie hebben van exportkredietverzekeringsmaatschappijen of publieke garantiegevers. Voorts moeten bepaalde instellingen die aan strenge voorwaarden voldoen en gespecialiseerd zijn in de verwerving van NPE’s, worden uitgesloten van de toepassing van de prudentiële achtervang.

Informatie over het bedrag en de kwaliteit van renderende, niet-renderende en respijtblootstellingen, alsmede een ouderdomsanalyse van het administratief verwerken van achterstallige blootstellingen moeten ook worden openbaar gemaakt door beursgenoteerde kleine en niet-complexe instellingen en door andere instellingen. Die openbaarmakingsverplichting doet voor die instellingen geen extra lasten ontstaan, aangezien de openbaarmaking van dergelijke beperkte hoeveelheid informatie al door de EBA is doorgevoerd op basis van het actieplan van de Raad van 2017 inzake niet-renderende leningen in Europa, waarin de EBA werd uitgenodigd openbaarmakingsvereisten wat betreft activakwaliteit en niet-renderende leningen aan te scherpen voor alle instellingen. Die openbaarmakingsverplichting sluit ook naadloos aan bij de mededeling van de Commissie van 16 december 2020, getiteld “Aanpak van niet-renderende leningen in de nasleep van de COVID-19-pandemie”.

De compliancelasten voor openbaarmakingsdoeleinden moeten worden verminderd en openbaarmakingen moeten beter vergelijkbaar worden. De EBA moet dus een centraal webplatform creëren voor de openbaarmaking van informatie en gegevens die instellingen indienen. Dat centrale webplatform moet als enig toegangspunt voor openbaarmakingen van instellingen dienen, terwijl de eigendom van de informatie en gegevens en de verantwoordelijkheid voor de nauwkeurigheid ervan bij de instellingen die deze produceren moet blijven berusten. De centralisatie van de publicatie van openbaar gemaakte informatie moet volledig stroken met het actieplan kapitaalmarktenunie. Bovendien moet dat centrale webplatform interoperabel zijn met het Europees centraal toegangspunt.

Om rapportage en openbaarmakingen voor toezichtdoeleinden beter te integreren, moet de EBA openbaarmakingen van instellingen centraal bekendmaken, doch wel het recht van alle instellingen om zelf gegevens en informatie bekend te maken, in acht nemen. Met dergelijke centrale openbaarmakingen moet de EBA de openbaarmakingen van kleine en niet-complexe instellingen kunnen bekendmaken op basis van de informatie die die instellingen aan bevoegde autoriteiten rapporteren, en zou dus de regeldruk waarmee kleine en niet-complexe instellingen te maken krijgen, aanzienlijk moeten verminderen. Tegelijkertijd mag de centralisatie van openbaarmakingen geen effect hebben op de kosten voor andere instellingen, en moet deze de transparantie verhogen en de kosten van toegang tot prudentiële informatie voor marktdeelnemers doen dalen. Dergelijke verhoogde transparantie moet gegevens van instellingen onderling beter vergelijkbaar maken en de marktdiscipline versterken.

Om de in de mededeling van de Commissie van 11 december 2019 vermelde milieu- en klimaatambities van de Europese Green Deal waar te maken en bij te dragen aan de Agenda 2030 voor duurzame ontwikkeling van de Verenigde Naties, moeten er grote bedragen aan investeringen van de particuliere sector naar duurzame investeringen in de Unie worden geleid. Verordening (EU) nr. 575/2013 moet het belang van ecologische, sociale en governancefactoren (ESG-factoren) weerspiegelen en volledig inzicht bieden in de risico’s van blootstellingen met betrekking tot activiteiten in verband met algemene duurzaamheids- of ESG-doelstellingen. Om convergentie in de Unie en een uniforme interpretatie van ESG-factoren en -risico’s te waarborgen, moeten er algemene definities worden vastgesteld. ESG-factoren kunnen een positief of negatief effect hebben op de financiële prestaties of de solvabiliteit van een entiteit, overheid of persoon. Gemeenschappelijke voorbeelden van ESG-factoren zijn onder meer broeikasgasemissies, biodiversiteit en watergebruik en -verbruik op milieugebied; mensenrechten en arbeids- en arbeidsaspecten op sociaal gebied, en rechten en verantwoordelijkheden van hogere personeelsleden en bezoldiging op het gebied van bestuur. Activa of activiteiten die onderhevig zijn aan het effect van ecologische of sociale factoren moeten worden gedefinieerd onder verwijzing naar de ambitie van de Unie om uiterlijk in 2050 klimaatneutraal te worden, zoals vastgelegd in Verordening (EU) 2021/1119 van het Europees Parlement en de Raad (12), een verordening van het Europees Parlement en de Raad betreffende natuurherstel en tot wijziging van Verordening (EU) 2022/869, en de desbetreffende duurzaamheidsdoelstellingen van de Unie. De technische screeningcriteria voor “geen ernstige afbreuk doen” die zijn vastgesteld overeenkomstig Verordening (EU) 2020/852 van het Europees Parlement en de Raad (13), alsmede specifieke rechtshandelingen van de Unie om klimaatverandering, milieuaantasting en biodiversiteitsverlies te voorkomen, moeten worden gebruikt om activa of blootstellingen te identificeren teneinde specifieke prudentiële behandelingen en risicoverschillen te beoordelen.

Blootstellingen aan ESG-risico’s zijn niet noodzakelijkerwijs evenredig aan de omvang en complexiteit van een instelling. Ook de niveaus van blootstellingen aan ESG-risico’s zijn vrij heterogeen in de Unie: sommige lidstaten geven een potentieel mild en andere een potentieel krachtig transitie-effect te zien voor blootstellingen met betrekking tot activiteiten met aanzienlijk negatieve gevolgen, met name voor het milieu. De transparantievereisten die voor instellingen gelden, en de openbaarmakingsvereisten inzake duurzaamheid in andere bestaande rechtshandelingen van de Unie zullen over een paar jaar fijnmazigere gegevens opleveren. Om de ESG-risico’s waarmee instellingen te maken zouden kunnen krijgen, goed te kunnen inschatten, is het echter van essentieel belang dat markten en bevoegde autoriteiten van alle entiteiten die aan die risico’s zijn blootgesteld, adequate gegevens ontvangen. Instellingen moeten in staat zijn om systematisch passende transparantie vast te stellen en te waarborgen voor hun blootstellingen met betrekking tot activiteiten die geacht worden ernstige afbreuk te doen aan een van de milieudoelstellingen in de zin van Verordening (EU) 2020/852. Willen bevoegde autoriteiten ten behoeve van een doeltreffend toezicht over gegevens beschikken die fijnmazig, omvattend en vergelijkbaar zijn, dan moet er in de toezichtrapportage van instellingen informatie over blootstellingen aan ESG-risico’s worden opgenomen. Om voor de markten volledige transparantie te garanderen, moet de openbaarmaking van ESG-risico’s ook tot alle instellingen worden uitgebreid. De mate van fijnmazigheid van die informatie moet stroken met het evenredigheidsbeginsel, gelet op de omvang en de complexiteit van de betrokken instelling en op de materialiteit van haar blootstellingen met betrekking tot ESG-risico’s. Bij het herzien van de technische uitvoeringsnormen met betrekking tot de openbaarmaking van ESG-risico’s moet de EBA beoordelen hoe de openbaarmaking van ESG-risico’s van dekkingspools van gedekte obligaties kan worden verbeterd en moet zij nagaan of informatie over de betrokken blootstellingen van de pools van leningen die ten grondslag liggen aan door instellingen uitgegeven gedekte obligaties, hetzij rechtstreeks, hetzij via de overdracht van leningen aan een special purpose entity, moet worden opgenomen in de herziene technische uitvoeringsnormen of in het regulerings- en openbaarmakingskader voor gedekte obligaties.

Aangezien de transitie van de economie van de Unie naar een duurzaam economisch model aan snelheid wint, komen duurzaamheidsrisico’s steeds duidelijker in beeld en zal daarmee potentieel sterker rekening moeten worden gehouden. Een passende beoordeling van de beschikbaarheid en toegankelijkheid van betrouwbare en consistente ESG-gegevens moet de basis vormen voor het leggen van een volwaardig verband tussen ESG-risicodeterminanten en traditionele categorieën financiële risico’s en reeksen blootstellingen. Ook de ESMA moet aan die bewijsgaring bijdragen door te rapporteren over de vraag of ESG-risico’s op passende wijze tot uiting komen in kredietrisicoratings van de tegenpartijen of blootstellingen die instellingen kunnen hebben. In een context van snelle en voortdurende ontwikkelingen rond de identificatie en kwantificering van ESG-risico’s door zowel instellingen als toezichthouders moet de opdracht van de EBA om na te gaan of een specifieke prudentiële behandeling van blootstellingen betreffende hoofdzakelijk met milieu- of sociale doelstellingen verband houdende activa en activiteiten gerechtvaardigd is, en daarover verslag te doen, worden vervroegd tot de datum van inwerkingtreding van deze verordening. De huidige opdracht van de EBA moet wegens de duur en complexiteit van de uit te voeren beoordelingen in een reeks verslagen worden opgesplitst. Daarom moeten er vóór eind 2024 en eind 2025 twee opeenvolgende jaarlijkse follow-upverslagen van de EBA worden opgesteld. Om de doelstelling van koolstofneutraliteit in 2050 te verwezenlijken mogen er volgens het Internationaal Energieagentschap geen nieuwe exploratie en expansie van fossiele brandstoffen plaatsvinden. Dit betekent dat blootstellingen met betrekking tot fossiele brandstoffen wellicht een hoger risico vormen, zowel op microniveau, aangezien de waarde van dergelijke activa mettertijd zal afnemen, als op macroniveau, aangezien de financiering van activiteiten op het gebied van fossiele brandstoffen de doelstelling om de stijging van de temperatuur wereldwijd tot 1,5 oC boven het pre-industriële niveau te beperken, in gevaar brengt en daardoor de financiële stabiliteit bedreigt. Bevoegde autoriteiten en marktdeelnemers moeten daarom van instellingen meer transparantie geboden krijgen over hun blootstellingen met betrekking tot entiteiten uit de sector fossiele brandstoffen, met inbegrip van hun activiteiten met betrekking tot hernieuwbare energiebronnen.

Om ervoor te zorgen dat aanpassingen met betrekking tot blootstellingen voor infrastructuur de klimaatambities van de Unie niet ondermijnen, zouden nieuwe blootstellingen de risicogewichtkorting alleen krijgen indien de gefinancierde activa een positieve bijdrage leveren aan een of meer van de in Verordening (EU) 2020/852 vastgelegde milieudoelstellingen en geen ernstige afbreuk doen aan de andere doelstellingen van die verordening, of de gefinancierde activa aan geen van de milieudoelstellingen van die verordening ernstige afbreuk doen.

Het is voor toezichthouders van essentieel belang over de nodige bevoegdheden te beschikken om een breed onderzoek te voeren naar de risico’s waaraan een bankgroep op geconsolideerd niveau is blootgesteld, en die risico’s te meten, maar ook om over de flexibiliteit te beschikken om hun toezichtbenaderingen aan te passen aan nieuwe bronnen van risico. Het is van belang te voorkomen dat er tussen prudentiële en boekhoudkundige consolidatie mazen ontstaan die aanleiding kunnen geven tot transacties om activa buiten de prudentiële consolidatiekring te verplaatsen, ook al blijven de risico’s binnen de bankgroep. Het gebrek aan coherentie in de definities van “moederonderneming”, “dochteronderneming” en “zeggenschap” en het gebrek aan duidelijkheid in de definitie van “onderneming die nevendiensten verricht”, “financiële holding” en “financiële instelling” maken het voor toezichthouders moeilijker om de toepasselijke regels consistent toe te passen in de Unie en om risico’s op geconsolideerd niveau op te sporen en daar passende maatregelen tegen te nemen. Die definities moeten dus worden gewijzigd en verder worden verduidelijkt. Daarnaast wordt het passend geacht dat de EBA verder onderzoekt of die bevoegdheden van de toezichthouders misschien onbedoeld worden ingeperkt door resterende discrepanties of lacunes in de reguleringsbepalingen of bij de interactie daarvan met het toepasselijke raamwerk voor financiële rapportage.

De markten voor cryptoactiva zijn de afgelopen jaren snel gegroeid. Om potentiële risico’s voor instellingen als gevolg van blootstellingen aan cryptoactiva die niet voldoende door het bestaande prudentiële kader worden gedekt, aan te pakken, heeft het BCBS in december 2022 een alomvattende standaard voor de prudentiële behandeling van blootstellingen aan cryptoactiva gepubliceerd. De aanbevolen toepassingsdatum van die standaard is 1 januari 2025, maar enkele technische elementen van de standaard zijn in de loop van 2023 en 2024 op BCBS-niveau verder ontwikkeld. In het licht van de lopende ontwikkelingen op de markten voor cryptoactiva en gezien het belang van volledige omzetting in Unierecht van de Bazelstandaard inzake blootstellingen van instellingen aan cryptoactiva, moet de Commissie uiterlijk op 30 juni 2025 een wetgevingsvoorstel indienen om die standaard in te voeren, en moet zij specificeren welke prudentiële behandeling tijdens de overgangsperiode tot de invoering van die standaard op die blootstellingen van toepassing is. Bij de prudentiële behandeling in de overgangsperiode moet rekening worden gehouden met het rechtskader dat bij Verordening (EU) 2023/1114 van het Europees Parlement en de Raad (14) voor emittenten van cryptoactiva is ingevoerd, en moet in een specifieke prudentiële behandeling van die cryptoactiva worden voorzien. Daarom moeten tijdens de overgangsperiode getokeniseerde traditionele activa, met inbegrip van e-money-tokens, worden erkend als activa die soortgelijke risico’s met zich meebrengen als traditionele activa, en moeten cryptoactiva die aan die verordening voldoen en verwijzen naar traditionele activa die geen fiduciaire valuta zijn, een prudentiële behandeling krijgen die met de vereisten van die verordening strookt. Aan blootstellingen aan andere cryptoactiva, met inbegrip van getokeniseerde derivaten van cryptoactiva die verschillen van die welke in aanmerking komen voor de gunstigere kapitaalbehandeling, moet een risicogewicht van 1 250 % worden toegekend.

Het gebrek aan duidelijkheid over bepaalde aspecten van het raamwerk van ondergrenzen voor minimumhaircuts dat op effectenfinancieringstransacties van toepassing is, zoals het BCBS dat heeft ontwikkeld in het kader van het definitieve Bazel III-raamwerk, alsmede het voorbehoud ten aanzien van de economische verantwoording voor de toepassing daarvan op bepaalde soorten effectenfinancieringstransacties, hebben de vraag doen rijzen of de prudentiële doelstellingen van dat raamwerk wel zonder ongewenste gevolgen bereikt kunnen worden. De Commissie moet daarom de uitvoering van het raamwerk van ondergrenzen voor minimumhaircuts voor effectenfinancieringstransacties in Unierecht opnieuw beoordelen. Om de Commissie voldoende bewijsmateriaal te verschaffen, moet de EBA, in nauwe samenwerking met de ESMA, aan de Commissie verslag uitbrengen over de effecten van dat raamwerk en over de geschiktste aanpak voor de omzetting daarvan in Unierecht.

In het kader van het definitieve Bazel III-raamwerk is het mogelijk dat het zeerkortetermijnkarakter van effectenfinancieringstransacties niet goed tot uiting komt in de SA-CR, wat kan leiden tot volgens die benadering berekende eigenvermogensvereisten die buitensporig hoger zijn dan volgens de IRB-benadering berekende eigenvermogensvereisten. Bijgevolg, en ook door de invoering van de output floor, zouden de voor die blootstellingen berekende eigenvermogensvereisten aanzienlijk kunnen toenemen, wat van invloed zou kunnen zijn op de liquiditeit van de schuld- en effectenmarkten, waaronder de markten voor overheidsschuld. De EBA moet daarom verslag uitbrengen over de geschiktheid en het effect van de kredietrisicostandaarden voor effectenfinancieringstransacties, en meer bepaald over de vraag of een aanpassing van de SA-CR van die blootstellingen gerechtvaardigd zou zijn om het kortetermijnkarakter ervan te weerspiegelen.

De Commissie moet de herziene Bazel III-standaarden voor de eigenvermogensvereisten voor het risico voor aanpassing van de kredietwaardering (credit valuation adjustment — CVA), die het BCBS in juli 2020 heeft bekendgemaakt, in Unierecht omzetten, omdat die standaarden de berekening van de eigenvermogensvereisten voor het CVA-risico al bij al verbeteren doordat diverse, eerder geconstateerde probleempunten worden aangepakt, en met name het feit dat het bestaande raamwerk voor bestaande CVA-eigenvermogensvereisten het CVA-risico onvoldoende in beeld brengt.

Bij de omzetting van de initiële Bazel III-standaarden inzake de behandeling van het CVA-risico in Unierecht werden bepaalde transacties vrijgesteld van de berekening van de eigenvermogensvereisten voor het CVA-risico. Die vrijstellingen werden overeengekomen ter voorkoming van een potentieel buitensporige toename van de kosten van bepaalde derivatentransacties als gevolg van de introductie van de eigenvermogensvereisten voor het CVA-risico, met name wanneer instellingen het CVA-risico van bepaalde cliënten die geen zekerheden konden uitwisselen, niet konden limiteren. Volgens het geschatte effect zoals de EBA dat heeft berekend, zouden de eigenvermogensvereisten voor het CVA-risico volgens de herziene Bazel III-standaarden voor vrijgestelde transacties met die cliënten, buitensporig hoog blijven. Om ervoor te zorgen dat die cliënten hun financiële risico’s met derivatentransacties kunnen blijven afdekken, moeten die vrijstellingen behouden blijven bij de omzetting van de herziene Bazel III-standaarden.

Het daadwerkelijke CVA-risico van de vrijgestelde transacties kan echter een bron van aanzienlijk risico zijn voor de instellingen die die vrijstellingen toepassen. Indien die risico’s zich materialiseren, zouden de betrokken instellingen aanzienlijke verliezen kunnen leiden. Zoals de EBA in haar CVA-verslag van 25 februari 2015 heeft beklemtoond, doen de CVA-risico’s van de vrijgestelde transacties prudentiële bezwaren rijzen waarop in Verordening (EU) nr. 575/2013 geen antwoord is geboden. Om toezichthouders te helpen het CVA-risico te monitoren dat uit de vrijgestelde transacties voortvloeit, moeten instellingen voor de vrijgestelde transacties de berekening rapporteren van eigenvermogensvereisten voor CVA-risico’s die nodig zouden zijn geweest indien die transacties niet waren vrijgesteld. Voorts moet de EBA richtsnoeren ontwikkelen om toezichthouders te helpen buitensporig CVA-risico op te sporen en de toezichtsmaatregelen op dat gebied in de Unie harmoniseren.

Aan de Commissie moet de bevoegdheid worden verleend om de door de EBA ontwikkelde technische reguleringsnormen vast te stellen met betrekking tot de indicatoren voor het bepalen van de uitzonderlijke omstandigheden voor aanvullende waardeaanpassingen, de methode voor het specificeren van de belangrijkste risicofactor van een positie en of het om een lange of een korte positie gaat, de procedure voor de berekening en monitoring van netto short credit- of netto short aandelenposities in de niet-handelsportefeuille, de behandeling van afdekkingen van kapitaalratio’s tegen wisselkoersrisico, de criteria die instellingen moeten hanteren om posten buiten de balanstelling toe te wijzen, de criteria voor blootstellingen van hoge kwaliteit met betrekking tot projectfinanciering en objectfinanciering in het kader van gespecialiseerde kredietverlening waarvoor geen direct toepasbare kredietbeoordeling beschikbaar is, de soorten factoren die in aanmerking moeten worden genomen bij de beoordeling van de geschiktheid van de risicogewichten, de term “gelijkwaardig juridisch mechanisme om ervoor te zorgen dat het onroerend goed in aanbouw binnen een redelijke termijn wordt afgewerkt”, de voorwaarden voor het beoordelen van de materialiteit van het gebruik van een bestaand ratingsysteem, de beoordelingsmethode voor de naleving van de vereisten voor het gebruik van de IRB-benadering, de categorisering van projectfinanciering, objectfinanciering en grondstoffenfinanciering, nadere bepaling van de blootstellingscategorieën in het kader van de IRB-benadering, de factoren voor gespecialiseerde kredietverlening, de berekening van risicogewogen posten voor het verwateringsrisico van gekochte kortlopende vorderingen, de beoordeling van de integriteit van het onderbrengingsproces, de methodiek van een instelling voor het ramen van de kans op wanbetaling, het vergelijkbaar onroerend goed, de delta voor toezichtsdoeleinden van call- en putopties, de componenten van de Business Indicator, de aanpassing van de Business Indicator, de definitie van het begrip “onnodig belastend” in de context van de berekening van het jaarlijkse uit operationeel risico voortvloeiende verlies, de risicotaxonomie voor operationeel risico, de beoordeling door de bevoegde autoriteiten van de berekening van het jaarlijkse uit operationeel risico voortvloeiende verlies, de aanpassingen van verliesgegevens, beheer van het operationele risico, de berekening van de eigenvermogensvereisten voor marktrisico voor posities in de niet-handelsportefeuille waaraan een wisselkoersrisico of een grondstoffenrisico verbonden is, de beoordelingsmethode van bevoegde autoriteiten voor de alternatieve standaardbenadering, de handelsportefeuilles van de instelling voor collectieve belegging, de criteria voor de afwijking van de opslagfactor voor restrisico’s, de voorwaarden en indicatoren die zijn gebruikt om te bepalen of zich uitzonderlijke omstandigheden hebben voorgedaan, de criteria voor het gebruik van data-inputs in het risicometingsmodel, de criteria om de modelleerbaarheid van risicofactoren te beoordelen, de voorwaarden en criteria op grond waarvan een instelling kan worden toegestaan een overschrijding niet mee te tellen, de criteria om te bepalen of de theoretische veranderingen in de waarde van een portefeuille van een tradingafdeling dicht of dicht genoeg in de buurt liggen van de hypothetische veranderingen, de voorwaarden en criteria voor de beoordeling van het CVA-risico als gevolg van tegen reële waarde gewaardeerde effectenfinancieringstransacties, de proxy spreads, de beoordeling van de uitbreidingen van en wijzigingen in de standaardbenadering voor CVA-risico, en de technische elementen die instellingen nodig hebben om hun eigenvermogensvereisten met betrekking tot bepaalde cryptoactiva te berekenen. De Commissie moet die technische reguleringsnormen door middel van gedelegeerde handelingen vaststellen op grond van artikel 290 VWEU en overeenkomstig de artikelen 10 tot en met 14 van Verordening (EU) nr. 1093/2010.

Aan de Commissie moet de bevoegdheid worden verleend om de door de EBA ontwikkelde technische uitvoeringsnormen vast te stellen met betrekking tot het gezamenlijke besluitvormingsproces voor de IRB-benadering dat door EU-moederinstellingen, financiële EU-moederholdings en gemengde financiële EU-moederholdings is ingediend, de elementen van de Business Indicator door die elementen te mappen met de betrokken rapportagecellen, uniforme openbaarmakingsformats, de instructies daarbij, informatie over het opnieuw indienen van openbaarmakingen, en IT-oplossingen voor openbaarmakingen, en ESG-openbaarmakingen. De Commissie moet die technische uitvoeringsnormen door middel van uitvoeringshandelingen vaststellen op grond van artikel 291 VWEU en overeenkomstig artikel 15 van Verordening (EU) nr. 1093/2010.

Daar de doelstelling van deze verordening, met name het waarborgen van uniforme prudentiële vereisten voor instellingen in de hele Unie, niet voldoende door de lidstaten kunnen worden verwezenlijkt, maar vanwege de omvang en de gevolgen ervan beter door de Unie kunnen worden verwezenlijkt, kan de Unie, overeenkomstig het in artikel 5 van het Verdrag betreffende de Europese Unie neergelegde subsidiariteitsbeginsel, maatregelen nemen. Overeenkomstig het in hetzelfde artikel neergelegde evenredigheidsbeginsel gaat deze verordening niet verder dan nodig is om die doelstelling te verwezenlijken.

Verordening (EU) nr. 575/2013 moet daarom dienovereenkomstig worden gewijzigd,

Artikel 4 wordt als volgt gewijzigd:

Artikel 5 wordt als volgt gewijzigd:

Het volgende artikel wordt ingevoegd:

“Artikel 5 bis

Specifieke definities voor cryptoactiva

Voor de toepassing van deze verordening wordt verstaan onder:

(*8)  Verordening (EU) 2023/1114 van het Europees Parlement en de Raad van 31 mei 2023 betreffende cryptoactivamarkten en tot wijziging van Verordeningen (EU) nr. 1093/2010 en (EU) nr. 1095/2010 en Richtlijnen 2013/36/EU en (EU) 2019/1937 (PB L 150 van 9.6.2023, blz. 40)."

(*9)  Richtlijn 2014/49/EU van het Europees Parlement en de Raad van 16 april 2014 inzake de depositogarantiestelsels (PB L 173 van 12.6.2014, blz. 149)."

(*10)  Richtlijn (EU) 2016/2341 van het Europees Parlement en de Raad van 14 december 2016 betreffende de werkzaamheden van en het toezicht op instellingen voor bedrijfspensioenvoorziening (IBPV’s) (PB L 354 van 23.12.2016, blz. 37)."

(*11)  Verordening (EU) 2019/1238 van het Europees Parlement en de Raad van 20 juni 2019 inzake een pan-Europees persoonlijk pensioenproduct (PEPP) (PB L 198 van 25.7.2019, blz. 1)."

(*12)  Verordening (EG) nr. 883/2004 van het Europees Parlement en de Raad van 29 april 2004 betreffende de coördinatie van de socialezekerheidsstelsels (PB L 166 van 30.4.2004, blz. 1)."

(*13)  Verordening (EG) nr. 987/2009 van het Europees Parlement en de Raad van 16 september 2009 tot vaststelling van de wijze van toepassing van Verordening (EG) nr. 883/2004 betreffende de coördinatie van de socialezekerheidsstelsels (PB L 284 van 30.10.2009, blz. 1).”."

Artikel 10 bis wordt vervangen door:

“Artikel 10 bis

Toepassing van prudentiële vereisten op geconsolideerde basis ingeval beleggingsondernemingen moederondernemingen zijn

Voor de toepassing van dit hoofdstuk worden beleggingsondernemingen en beleggingsholdings beschouwd als financiële moederholdings in een lidstaat of financiële EU-moederholdings indien die beleggingsondernemingen of beleggingsholdings moederondernemingen van een instelling of van een onder deze verordening vallende beleggingsonderneming als bedoeld in artikel 1, lid 2 of 5, van Verordening (EU) 2019/2033 zijn.”.

In artikel 13, lid 1, wordt de tweede alinea vervangen door:

“Grote dochterondernemingen van EU-moederinstellingen maken de in de artikelen 437, 438, 440, 442, 449 bis, 449 ter, 450, 451, 451 bis en 453 genoemde informatie openbaar op individuele basis of, wanneer van toepassing, overeenkomstig deze verordening en Richtlijn 2013/36/EU, op gesubconsolideerde basis.”.

Artikel 18 wordt als volgt gewijzigd:

Artikel 19 wordt als volgt gewijzigd:

Artikel 20 wordt als volgt gewijzigd:

Artikel 22 wordt vervangen door:

“Artikel 22

Subconsolidatie in het geval van entiteiten in derde landen

• 1. 

  Instellingen die een dochteronderneming zijn of intermediaire financiële holdings die een dochteronderneming zijn of intermediaire gemengde financiële holdings die een dochteronderneming zijn, passen de vereisten van de artikelen 89, 90 en 91 en de delen drie, vier en zeven en de daarmee verband houdende rapportagevereisten van deel zeven bis op basis van hun gesubconsolideerde situatie toe indien zij in een derde land een instelling of een financiële instelling als dochteronderneming hebben of een deelneming in dit soort onderneming hebben.

• 2. 

  In afwijking van lid 1 van dit artikel mogen instellingen die een dochteronderneming zijn of intermediaire financiële holdings die een dochteronderneming zijn of intermediaire gemengde financiële holdings die een dochteronderneming zijn, besluiten de vereisten van de artikelen 89, 90 en 91 en de delen drie, vier en zeven en de daarmee verband houdende rapportagevereisten van deel zeven bis niet op basis van hun gesubconsolideerde situatie toe te passen indien de totale activa en posten buiten de balanstelling van de dochterondernemingen en deelnemingen in derde landen minder dan 10 % bedragen van het totale bedrag van de activa en de posten buiten de balanstelling van de instelling die een dochteronderneming is, de intermediaire financiële holding die een dochteronderneming is of de intermediaire gemengde financiële holding die een dochteronderneming is.”.

In artikel 27, lid 1, wordt punt a), v), geschrapt.

Artikel 34 wordt vervangen door:

“Artikel 34

Aanvullende waardeaanpassingen

• 1. 

  De instellingen passen bij de berekening van het bedrag aan eigen vermogen de vereisten van artikel 105 toe op al hun tegen reële waarde gewaardeerde activa en trekken van het tier 1-kernkapitaal het bedrag van noodzakelijke aanvullende waardeaanpassingen af.

• 2. 

  In afwijking van lid 1 mogen instellingen, in uitzonderlijke omstandigheden waarvan het bestaan in een overeenkomstig lid 3 door de EBA uitgebracht advies moet worden bevestigd, bij de berekening van het totale van het tier 1-kernkapitaal af te trekken bedrag de totale aanvullende waardeaanpassingen verlagen.

• 3. 

  Om het in lid 2 bedoelde advies te kunnen uitbrengen, monitort de EBA de marktomstandigheden om na te gaan of zich uitzonderlijke omstandigheden hebben voorgedaan en indien dit het geval is, stelt zij de Commissie hier onmiddellijk van in kennis.

• 4. 

  De EBA ontwikkelt, in overleg met de ESMA, ontwerpen van technische reguleringsnormen tot vaststelling van de indicatoren en voorwaarden die de EBA zal gebruiken om de in lid 2 bedoelde uitzonderlijke omstandigheden te bepalen en om de in dat lid bedoelde verlaging van de totale geaggregeerde aanvullende waardeaanpassingen vast te stellen.

De EBA legt die ontwerpen van technische reguleringsnormen uiterlijk op 10 juli 2026 voor aan de Commissie.

Aan de Commissie wordt de bevoegdheid gedelegeerd om deze verordening aan te vullen door de in de eerste alinea van dit lid bedoelde technische reg6uleringsnormen vast te stellen overeenkomstig de artikelen 10 tot en met 14 van Verordening (EU) nr. 1093/2010.”.

Artikel 36 wordt als volgt gewijzigd:

In artikel 46, lid 1, wordt punt a), ii), vervangen door:

Artikel 47 quater wordt als volgt gewijzigd:

Artikel 48, lid 1, wordt als volgt gewijzigd:

In artikel 49 wordt lid 4 vervangen door:

“4   Het bezit ten aanzien waarvan er geen aftrek overeenkomstig lid 1 wordt verricht, wordt als blootstelling aangemerkt en er wordt een risicogewicht op toegepast overeenkomstig deel drie, titel II, hoofdstuk 2.

Het bezit ten aanzien waarvan er geen aftrek overeenkomstig lid 2 of lid 3 wordt verricht, wordt als blootstelling aangemerkt en er wordt een risicogewicht van 100 % op toegepast.”.

In artikel 60, lid 1, wordt punt a), ii), vervangen door:

In artikel 62, eerste alinea, wordt punt d) vervangen door:

In artikel 70, lid 1, wordt punt a), ii), vervangen door:

In artikel 72 ter, lid 3, eerste alinea, wordt de aanhef vervangen door:

“Naast de in lid 2 van dit artikel bedoelde verplichtingen kan de afwikkelingsautoriteit toestaan dat passiva als in aanmerking komende passiva-instrumenten worden aangemerkt tot een totaalbedrag dat niet meer bedraagt dan 3,5 % van het totaal van de risicoposten, berekend overeenkomstig artikel 92, lid 3, mits:”.

In artikel 72 decies, lid 1, wordt punt a), ii), vervangen door:

Artikel 74 wordt vervangen door:

“Artikel 74

Bezit van kapitaalinstrumenten die zijn uitgegeven door entiteiten uit de gereglementeerde financiële sector dat niet als toetsingsvermogen wordt aangemerkt

De instellingen passen op geen enkel eigenvermogensbestanddeel een aftrekking toe van direct, indirect of synthetisch bezit van kapitaalinstrumenten die zijn uitgegeven door een entiteit uit de gereglementeerde financiële sector dat niet als toetsingsvermogen van die entiteit wordt aangemerkt. Op dit bezit worden door de instellingen overeenkomstig deel 3, titel II, hoofdstuk 2, risicogewichten toegepast.”.

Artikel 84 wordt als volgt gewijzigd:

In artikel 85 wordt lid 1 als volgt gewijzigd:

In artikel 87 wordt lid 1 als volgt gewijzigd:

Het volgende artikel wordt ingevoegd:

“Artikel 88 ter

Ondernemingen in derde landen

Voor de toepassing van deze titel worden de termen “beleggingsonderneming” en “instelling” geacht in derde landen gevestigde ondernemingen te omvatten die, als zij in de Unie gevestigd zijn, onder de definitie van die termen in deze verordening zouden vallen.”.

Artikel 89 wordt als volgt gewijzigd:

Artikel 92 wordt als volgt gewijzigd:

In artikel 92 bis, lid 1, wordt punt a) vervangen door:

Artikel 94 wordt als volgt gewijzigd:

In artikel 95, lid 2, wordt punt a) vervangen door:

In artikel 96, lid 2, wordt punt a) vervangen door:

In artikel 102 wordt lid 4 vervangen door:

“4   Voor de berekening van de eigenvermogensvereisten voor marktrisico overeenkomstig de in artikel 325, lid 1, punt b), bedoelde benadering, worden posities in de handelsportefeuille toegewezen aan tradingafdelingen.”.

Artikel 104 wordt vervangen door:

“Artikel 104

Opneming in de handelsportefeuille

• 1. 

  Een instelling beschikt over duidelijk omschreven beleidslijnen en procedures om te bepalen welke posities in de handelsportefeuille worden opgenomen voor de berekening van hun eigenvermogensvereisten, overeenkomstig artikel 102 en dit artikel, rekening houdend met haar vermogen en praktijk op het gebied van risicobeheer. De naleving van die beleidslijnen en procedures wordt volledig door de instelling in documentatie vastgelegd en wordt ten minste op jaarbasis aan een interne audit onderworpen, en de uitkomsten van die audit worden aan de bevoegde autoriteiten beschikbaar gesteld.

Een instelling beschikt over een onafhankelijke risicocontrolefunctie die doorlopend evalueert of haar instrumenten naar behoren aan de handels- of de niet-handelsportefeuille worden toegewezen.

• 2. 

  Instellingen wijzen posities in de volgende instrumenten toe aan de handelsportefeuille:

Voor de toepassing van de eerste alinea, punt b), heeft een instelling een netto short aandelenpositie wanneer een daling in de koers van een aandeel resulteert in winst voor de instelling. Een instelling heeft een netto short credit-positie wanneer de verruiming van de creditspread of de verslechtering van de kredietwaardigheid van een uitgevende instelling of groep van uitgevende instellingen resulteert in winst voor de instelling. Instellingen monitoren voortdurend of instrumenten aanleiding kunnen geven tot een netto short credit-positie of netto short aandelenpositie in de niet-handelsportefeuille.

Voor de toepassing van de eerste alinea, punt i), splitst een instelling de ingebouwde optie, of het andere derivaat, af van haar eigen verplichtingen in de niet-handelsportefeuille die met krediet- of aandelenrisico verband houdt. Zij wijst de ingebouwde optie of het andere derivaat toe aan de handelsportefeuille en laat haar eigen verplichting in de niet-handelsportefeuille. Wanneer het instrument van dien aard is dat splitsen niet mogelijk is, wijst een instelling het instrument in zijn geheel toe aan de handelsportefeuille. In dat geval documenteert zij naar behoren de reden waarom zij die behandeling toepast.

• 3. 

  Instellingen wijzen posities in de volgende instrumenten niet aan de handelsportefeuille toe:

• 4. 

  In afwijking van lid 2 mag een instelling aan de niet-handelsportefeuille een positie in een in de punten d) tot en met i) van dat lid genoemd instrument toewijzen, op voorwaarde dat zij daarvoor van haar bevoegde autoriteit toestemming krijgt. De bevoegde autoriteit geeft toestemming indien de instelling ten genoegen van haar bevoegde autoriteit heeft aangetoond dat de positie niet wordt ingenomen met de intentie om te handelen of geen posities afdekt die worden ingenomen met de intentie te handelen.

• 5. 

  In afwijking van lid 3 mag een instelling aan de handelsportefeuille een positie in een in punt i) van dat lid genoemd instrument toewijzen, op voorwaarde dat zij daarvoor van haar bevoegde autoriteit toestemming krijgt. De bevoegde autoriteit geeft toestemming indien de instelling ten genoegen van haar bevoegde autoriteit heeft aangetoond dat de positie wordt ingenomen met de intentie om te handelen of posities afdekt die worden ingenomen met de intentie om te handelen, en dat de instelling ten minste aan een van de in lid 8 uiteengezette voorwaarden voor die positie voldoet.

• 6. 

  Wanneer een instelling aan de handelsportefeuille een positie in een instrument niet zijnde de in lid 2, punt a), b) of c), bedoelde instrumenten heeft toegewezen, kan de bevoegde autoriteit van de instelling aan die instelling vragen bewijsmateriaal te verstrekken dat dergelijke toewijzing kan verantwoorden. Indien de instelling onvoldoende bewijzen kan verstrekken, kan haar bevoegde autoriteit die instelling verplichten om die positie opnieuw aan de niet-handelsportefeuille toe te wijzen.

• 7. 

  Wanneer een instelling aan de niet-handelsportefeuille een positie in een instrument niet zijnde de in lid 3 bedoelde instrumenten heeft toegewezen, kan de bevoegde autoriteit van de instelling aan die instelling vragen bewijsmateriaal te verstrekken dat dergelijke toewijzing kan verantwoorden. Indien de instelling onvoldoende bewijzen kan verstrekken, kan haar bevoegde autoriteit die instelling verplichten om die positie opnieuw aan de handelsportefeuille toe te wijzen.

• 8. 

  Een instelling wijst aan de handelsportefeuille een positie in een icb toe, niet zijnde de posities bedoeld in lid 3, punt f), die wordt aangehouden met de intentie om te handelen, indien de instelling aan een van de volgende voorwaarden voldoet:

• 9. 

  De EBA ontwikkelt ontwerpen van technische reguleringsnormen tot vaststelling van de procedure die instellingen moeten gebruiken om in lid 2, punt b), bedoelde netto short credit-posities of netto short aandelenposities in de niet-handelsportefeuille te berekenen en te monitoren.

De EBA legt die ontwerpen van technische reguleringsnormen uiterlijk op 10 juli 2027 voor aan de Commissie.

Aan de Commissie wordt de bevoegdheid gedelegeerd om deze verordening aan te vullen door de in de eerste alinea van dit lid bedoelde technische reguleringsnormen vast te stellen overeenkomstig de artikelen 10 tot en met 14 van Verordening (EU) nr. 1093/2010.”.

Artikel 104 bis wordt als volgt gewijzigd:

Artikel 104 ter wordt als volgt gewijzigd:

Het volgende artikel wordt ingevoegd:

“Artikel 104 quater

Behandeling van afdekkingen van kapitaalratio’s tegen wisselkoersrisico

• 1. 

  Een instelling die er bewust voor heeft gekozen om een risicopositie in te nemen om — minstens ten dele — haar in artikel 92, lid 1, punten a), b) en c), bedoelde kapitaalratio’s af te dekken tegen ongunstige wisselkoersbewegingen, kan, met toestemming van haar bevoegde autoriteit, die risicopositie van de eigenvermogensvereisten voor wisselkoersrisico als bedoeld in artikel 325, lid 1, uitsluiten, mits aan alle volgende voorwaarden wordt voldaan:

• 2. 

  Uitsluitingen van risicoposities van de eigenvermogensvereisten voor marktrisico overeenkomstig lid 1 worden consistent toegepast.

• 3. 

  De bevoegde autoriteit geeft goedkeuring voor wijzigingen door de instelling van het in lid 1, punt c), bedoelde kader voor risicobeheer en van de in lid 1, punt d), bedoelde nadere gegevens van die risicoposities.

• 4. 

  De EBA ontwikkelt ontwerpen van technische reguleringsnormen tot vaststelling van:

De EBA legt die ontwerpen van technische reguleringsnormen uiterlijk op 10 juli 2026 voor aan de Commissie.

Aan de Commissie wordt de bevoegdheid gedelegeerd om deze verordening aan te vullen door de in de eerste alinea van dit lid bedoelde technische reguleringsnormen vast te stellen overeenkomstig de artikelen 10 tot en met 14 van Verordening (EU) nr. 1093/2010.”.

Artikel 106 wordt als volgt gewijzigd:

In artikel 107 worden de leden 1, 2 en 3 worden vervangen door:

“1.   Voor de berekening van hun risicogewogen posten met het oog op de toepassing van artikel 92, lid 4, punten a) en g), volgen de instellingen ofwel de standaardbenadering zoals beschreven in hoofdstuk 2, ofwel — mits de bevoegde autoriteiten daarvoor overeenkomstig artikel 143 toestemming hebben verleend — de interneratingbenadering zoals beschreven in hoofdstuk 3.

• 2. 

  Voor transactieblootstellingen en voor bijdragen aan het wanbetalingsfonds met betrekking tot een centrale tegenpartij passen de instellingen de in hoofdstuk 6, afdeling 9, vervatte behandeling toe om hun risicogewogen posten te berekenen voor de toepassing van artikel 92, lid 4, punten a) en g). Alle andere soorten blootstellingen met betrekking tot een centrale tegenpartij worden door instellingen als volgt behandeld:

• 3. 

  Voor de toepassing van deze verordening worden blootstellingen met betrekking tot beleggingsondernemingen uit een derde land, kredietinstellingen uit een derde land en effectenbeurzen uit een derde land, alsmede blootstellingen met betrekking tot financiële instellingen uit een derde land waaraan een vergunning is verleend door en die onder toezicht staan van autoriteiten van derde landen, en die onderworpen zijn aan prudentiële vereisten die qua robuustheid vergelijkbaar zijn met die welke op instellingen worden toegepast, alleen als blootstellingen met betrekking tot een instelling behandeld voor zover het derde land op die entiteit prudentiële en reguleringsvereisten toepast die ten minste gelijkwaardig zijn aan die welke in de Unie worden toegepast.”.

Artikel 108 wordt vervangen door:

“Artikel 108

Gebruik van kredietrisicolimiteringstechnieken in het kader van de standaardbenadering en de IRB-benadering voor kredietrisico en verwateringsrisico

• 1. 

  Voor een blootstelling waarop een instelling de standaardbenadering op basis van hoofdstuk 2 of de IRB-benadering op basis van hoofdstuk 3 toepast, maar geen gebruik maakt van eigen LGD-ramingen uit hoofde van artikel 143, kan de instelling overeenkomstig hoofdstuk 4 het effect van volgestorte kredietprotectie in aanmerking nemen bij de berekening van de risicogewogen posten voor de toepassing van artikel 92, lid 4, punten a) en g), en, in voorkomend geval, de verwachte verliesposten voor de toepassing van de in artikel 36, lid 1, punt d), en in artikel 62, punt d), bedoelde berekening.

• 2. 

  Voor een blootstelling waarop een instelling de IRB-benadering toepast door op grond van artikel 143 haar eigen LGD-ramingen te gebruiken, mag de instelling overeenkomstig hoofdstuk 3 het effect van volgestorte kredietprotectie in aanmerking nemen bij de berekening van de risicogewogen posten voor de toepassing van artikel 92, lid 4, punten a) en g), en, in voorkomend geval, de verwachte verliesposten voor de toepassing van de in artikel 36, lid 1, punt d), en artikel 62, punt d), bedoelde berekening.

• 3. 

  Wanneer een instelling de IRB-benadering toepast door uit hoofde van artikel 143 haar eigen LGD-ramingen te gebruiken voor zowel de oorspronkelijke blootstelling als vergelijkbare directe blootstellingen met betrekking tot de protectiegever, mag de instelling overeenkomstig hoofdstuk 3 het effect van niet-volgestorte kredietprotectie in aanmerking nemen bij de berekening van de risicogewogen posten voor de toepassing van artikel 92, lid 4, punten a) en g), en, in voorkomend geval, de verwachte verliesposten voor de toepassing van de in artikel 36, lid 1, punt d), en artikel 62, punt d), bedoelde berekening. In alle overige gevallen mag de instelling, voor die doeleinden, overeenkomstig hoofdstuk 4 het effect van niet-volgestorte kredietprotectie in aanmerking nemen bij de berekening van de risicogewogen posten en de verwachte verliesposten.

• 4. 

  Met inachtneming van de voorwaarden van lid 5, mogen instellingen leningen aan natuurlijke personen beschouwen als een door een hypotheek op niet-zakelijk onroerend goed gedekte blootstelling — in plaats van te worden behandeld als gegarandeerde blootstellingen — voor de toepassing van titel II, hoofdstukken 2, 3 en 4, naargelang het geval, indien in een lidstaat de volgende voorwaarden voor die leningen zijn vervuld:

De bevoegde autoriteiten informeren de EBA wanneer de in de eerste alinea en de punten a), b) en c), van dit lid uiteengezette voorwaarden zijn vervuld op het nationale grondgebied van hun rechtsgebied en verschaffen de namen van voor die behandeling in aanmerking komende protectiegevers die aan de voorwaarden van dit lid en van lid 5 voldoen.

De EBA maakt de lijst van al die in aanmerking komende protectiegevers op haar website bekend en actualiseert die lijst jaarlijks.

• 5. 

  Voor de toepassing van lid 4 mogen de in dat lid bedoelde leningen worden behandeld als door een hypotheek op niet-zakelijk onroerend goed gedekte blootstellingen — in plaats van te worden behandeld als gegarandeerde blootstellingen — indien aan alle volgende voorwaarden wordt voldaan:

• 6. 

  Instellingen die de optie van lid 4 gebruiken voor een bepaalde toelaatbare protectiegever op grond van het in dat lid bedoelde mechanisme, doen dit voor al hun blootstellingen met betrekking tot natuurlijke personen die uit hoofde van dat mechanisme door die protectiegever worden gegarandeerd.”.

Het volgende artikel wordt ingevoegd:

“Artikel 110 bis

Monitoring van contractuele regelingen niet zijnde kredietlijnen

Instellingen monitoren contractuele regelingen die aan alle in artikel 5, punt 10, a) tot en met e), uiteengezette voorwaarden voldoen, en documenteren ten genoegen van hun bevoegde autoriteiten hun inachtneming van al die voorwaarden.”.

Artikel 111 wordt vervangen door:

“Artikel 111

Blootstellingswaarde

• 1. 

  De blootstellingswaarde van een activumpost bestaat uit de boekwaarde ervan die overblijft na toepassing van specifieke kredietrisicoaanpassingen overeenkomstig artikel 110, aanvullende waardeaanpassingen overeenkomstig artikel 34 met betrekking tot de activiteiten in de niet-handelsportefeuille van de instelling, overeenkomstig artikel 36, lid 1, punt m), afgetrokken bedragen, en andere eigenvermogensverlagingen in samenhang met de activumpost.

• 2. 

  De blootstellingswaarde van een in bijlage I vermelde post buiten de balanstelling is het volgende percentage van de nominale waarde ervan na aftrek van specifieke kredietrisicoaanpassingen overeenkomstig artikel 110 en overeenkomstig artikel 36, lid 1, punt m), afgetrokken bedragen:

• 3. 

  De blootstellingswaarde van een kredietlijn ten aanzien van een in lid 2 van dit artikel bedoelde post buiten de balanstelling is het laagste van de volgende percentages van de nominale waarde van de kredietlijn na aftrek van specifieke kredietrisicoaanpassingen en overeenkomstig artikel 36, lid 1, punt m), afgetrokken bedragen:

• 4. 

  Door een instelling aangeboden, maar door de cliënt nog niet geaccepteerde contractuele regelingen die kredietlijnen zouden worden indien deze door de cliënt zouden worden geaccepteerd, worden behandeld als kredietlijnen en het toepasselijke percentage is het percentage dat overeenkomstig lid 2 is bepaald.

Voor contractuele regelingen die voldoen aan de voorwaarden van artikel 5, punt 10), a) tot en met e), is het toepasselijke percentage 0 %.

• 5. 

  Indien een instelling van de in artikel 223 bedoelde uitgebreide benadering van financiële zekerheden (financial collateral comprehensive method) gebruikmaakt, wordt de blootstellingswaarde van effecten of grondstoffen die in het kader van een effectenfinancieringstransactie worden verkocht, gedeponeerd of uitgeleend, verhoogd met de volatiliteitsaanpassing die op die effecten of grondstoffen is afgestemd overeenkomstig de artikelen 223 en 224.

• 6. 

  De blootstellingswaarde van een in bijlage II vermeld derivaat wordt overeenkomstig hoofdstuk 6 bepaald, waarbij rekening wordt gehouden met de effecten van schuldvernieuwingsovereenkomsten en andere verrekeningsovereenkomsten als gespecificeerd in dat hoofdstuk. De blootstellingswaarde van effectenfinancieringstransacties en transacties met afwikkeling op lange termijn kan worden bepaald overeenkomstig hoofdstuk 4 of 6.

• 7. 

  Indien een blootstelling door volgestorte kredietprotectie wordt gegarandeerd, kan de blootstellingswaarde van die post op basis van hoofdstuk 4 worden gewijzigd.

• 8. 

  De EBA ontwikkelt ontwerpen van technische reguleringsnormen tot vaststelling van:

De EBA legt die ontwerpen van technische reguleringsnormen uiterlijk op 10 juli 2025 voor aan de Commissie.

Aan de Commissie wordt de bevoegdheid gedelegeerd om deze verordening aan te vullen door de in de eerste alinea van dit lid bedoelde technische reguleringsnormen vast te stellen overeenkomstig de artikelen 10 tot en met 14 van Verordening (EU) nr. 1093/2010.”.

Artikel 112 wordt als volgt gewijzigd:

Artikel 113 wordt als volgt gewijzigd:

Artikel 115 wordt als volgt gewijzigd:

Artikel 116 wordt als volgt gewijzigd:

In artikel 117, lid 1, wordt de eerste alinea vervangen door:

“Aan blootstellingen met betrekking tot andere dan de in lid 2 genoemde multilaterale ontwikkelingsbanken waarvoor een kredietbeoordeling van een aangewezen EKBI beschikbaar is, wordt een risicogewicht toegekend overeenkomstig tabel 1. Aan blootstellingen met betrekking tot andere dan de in lid 2 genoemde multilaterale ontwikkelingsbanken waarvoor geen kredietbeoordeling van een aangewezen EKBI beschikbaar is, wordt een risicogewicht van 50 % toegekend.

Tabel 1

”

In artikel 119 worden de leden 2 en 3 geschrapt.

In artikel 120 worden de leden 1 en 2 vervangen door:

“1.   Aan blootstellingen met betrekking tot instellingen waarvoor een kredietbeoordeling van een aangewezen EKBI beschikbaar is, wordt overeenkomstig tabel 1 een risicogewicht toegekend dat overeenstemt met de kredietbeoordeling van de EKBI overeenkomstig artikel 136.

Tabel 1

• 2. 

  Aan blootstellingen met betrekking tot instellingen met een oorspronkelijke looptijd van drie maanden of minder waarvoor een kredietbeoordeling door een aangewezen EKBI beschikbaar is, en aan door de beweging van goederen over nationale grenzen ontstane blootstellingen met een oorspronkelijke looptijd van zes maanden of minder en waarvoor een kredietbeoordeling door een aangewezen EKBI beschikbaar is, wordt overeenkomstig tabel 2 een risicogewicht toegekend dat overeenstemt met de kredietbeoordeling van de EKBI overeenkomstig artikel 136.

Tabel 2

”

Artikel 121 wordt vervangen door:

“Artikel 121

Blootstellingen met betrekking tot instellingen zonder rating

• 1. 

  Blootstellingen met betrekking tot instellingen waarvoor geen kredietbeoordeling van een aangewezen EKBI beschikbaar is, worden in een van de volgende klassen ondergebracht:

Voor de toepassing van de eerste alinea, punt b), ii), van dit lid omvatten gelijkwaardige lokale toezichts- en regelgevingsvereisten geen kapitaalbuffers die gelijkwaardig zijn aan die welke in artikel 128 van Richtlijn 2013/36/EU worden gedefinieerd.

• 2. 

  Voor blootstellingen met betrekking tot financiële instellingen die overeenkomstig artikel 119, lid 5, als blootstellingen met betrekking tot instellingen worden behandeld, beoordelen de instellingen, om te vast te stellen of die financiële instellingen voldoen aan de voorwaarden van lid 1, punt a), ii), en punt b), ii), van dit artikel, of die financiële instellingen aan vergelijkbare prudentiële vereisten voldoen of deze overschrijden.

• 3. 

  Aan blootstellingen die overeenkomstig lid 1 in klasse A, B of C zijn ondergebracht, wordt als volgt een risicogewicht toegekend:

Wanneer een blootstelling met betrekking tot een instelling niet luidt in de nationale valuta van het rechtsgebied waar die instelling haar statutaire zetel heeft, of indien de instelling de kredietverplichting in een bijkantoor in een ander rechtsgebied heeft geboekt en de blootstelling niet luidt in de nationale valuta van het rechtsgebied waar het bijkantoor actief is, is het risicogewicht dat overeenkomstig punt a), b) of c), aan blootstellingen niet zijnde blootstellingen met een looptijd van één jaar of minder die voortvloeien uit zelfliquiderende, handelsgerelateerde voorwaardelijke posten die ontstaan door de beweging van goederen over nationale grenzen, wordt toegekend, niet lager dan het risicogewicht van een blootstelling met betrekking tot de centrale overheid van het land waar de instelling haar statutaire zetel heeft.

Tabel 1

”

Artikel 122 wordt als volgt gewijzigd:

Het volgende artikel wordt ingevoegd:

“Artikel 122 bis

Blootstellingen met betrekking tot gespecialiseerde kredietverlening

• 1. 

  Binnen de in artikel 112, punt g), bedoelde categorie blootstellingen met betrekking tot ondernemingen registreren instellingen blootstellingen die alle volgende kenmerken vertonen, als blootstellingen met betrekking tot gespecialiseerde kredietverlening:

• 2. 

  Aan blootstellingen met betrekking tot gespecialiseerde kredietverlening waarvoor een direct toepasbare kredietbeoordeling van een aangewezen EKBI beschikbaar is, wordt een risicogewicht overeenkomstig tabel 1 toegekend.

Tabel 1

• 3. 

  Aan blootstellingen met betrekking tot gespecialiseerde kredietverlening waarvoor geen direct toepasbare kredietbeoordeling door een aangewezen EKBI beschikbaar is, wordt als volgt een risicogewicht toegekend:

• 4. 

  De EBA ontwikkelt ontwerpen van technische reguleringsnormen tot nadere bepaling van de omstandigheden waarin aan de in lid 3, punt c), ii), genoemde criteria wordt voldaan.

De EBA legt die ontwerpen van technische reguleringsnormen uiterlijk op 10 juli 2026 voor aan de Commissie.

Aan de Commissie wordt de bevoegdheid gedelegeerd om deze verordening aan te vullen door de in de eerste alinea van dit lid bedoelde technische reguleringsnormen vast te stellen overeenkomstig de artikelen 10 tot en met 14 van Verordening (EU) nr. 1093/2010.”.

Artikel 123 wordt vervangen door:

“Artikel 123

Blootstellingen met betrekking tot particulieren en kleine partijen

• 1. 

  Blootstellingen die aan alle volgende criteria voldoen, worden als blootstellingen met betrekking tot particulieren en kleine partijen beschouwd:

De actuele waarde van de minimale leasebetalingen in verband met leasing aan particulieren en kleine partijen komt voor indeling bij de categorie “blootstellingen met betrekking tot particulieren en kleine partijen” in aanmerking.

Uiterlijk op 10 juli 2025 vaardigt de EBA overeenkomstig artikel 16 van Verordening (EU) nr. 1093/2010, richtsnoeren uit om te bepalen volgens welke evenredige diversificatiemethoden een blootstelling moet worden beschouwd als deel uitmakend van een groot pakket ongeveer dezelfde blootstellingen als bedoeld in de eerste alinea, punt c), van dit lid.

• 2. 

  De volgende blootstellingen worden niet als blootstellingen met betrekking tot particulieren en kleine partijen beschouwd:

• 3. 

  Aan de in lid 1 bedoelde blootstellingen met betrekking tot particulieren en kleine partijen wordt een risicogewicht van 75 % toegekend, behalve voor blootstellingen met betrekking tot transactors, waaraan een risicogewicht van 45 % wordt toegekend.

• 4. 

  Indien voor een blootstelling aan één of meerdere natuurlijke personen niet aan alle criteria van lid 1 wordt voldaan, wordt de blootstelling beschouwd als een blootstelling met betrekking tot particulieren en kleine partijen en wordt daaraan een risicogewicht van 100 % toegekend.

• 5. 

  In afwijking van lid 3 wordt aan blootstellingen als gevolg van door een instelling aan gepensioneerden of werknemers met een arbeidsovereenkomst van onbepaalde duur verstrekte leningen tegen de onvoorwaardelijke overdracht van een deel van het pensioen of het salaris van de kredietnemer aan die kredietinstelling, een risicogewicht van 35 % toegekend, mits aan alle volgende voorwaarden wordt voldaan:

Het volgende artikel wordt ingevoegd:

“Artikel 123 bis

Blootstellingen met een valutamismatch

• 1. 

  Voor blootstellingen met betrekking tot natuurlijke personen die zijn ondergebracht in de in artikel 112, punt h), bedoelde blootstellingscategorie of voor blootstellingen met betrekking tot natuurlijke personen die kwalificeren als “door hypotheken op niet-zakelijk onroerend goed gedekte blootstellingen” die zijn ondergebracht in de in artikel 112, punt i), bedoelde blootstellingscategorie, wordt het overeenkomstig dit hoofdstuk toegekende risicogewicht vermenigvuldigd met een factor 1,5, waarbij het verkregen risicogewicht niet hoger is dan 150 % indien aan de volgende voorwaarden wordt voldaan:

Indien een instelling die blootstellingen met een valutamismatch niet kan onderscheiden, is de vermenigvuldigingsfactor van 1,5 voor risicogewicht van toepassing op alle niet-afgedekte blootstellingen waarbij de valuta van de blootstellingen verschilt van de nationale valuta van het land van verblijf van de debiteur.

• 2. 

  Voor de toepassing van dit artikel wordt met “inkomstenbron” iedere bron bedoeld die kasstromen voor de debiteur genereert, onder meer uit overmakingen, huurinkomsten of salarissen, doch met uitsluiting van opbrengsten uit de verkoop van activa of andere regresvorderingen van de instelling.

• 3. 

  In afwijking van lid 1 is, indien het in lid 1, punt a), bedoelde valutapaar bestaat uit de euro en de valuta van een lidstaat die deelneemt aan de tweede fase van de economische en monetaire unie (ERM II), de vermenigvuldigingsfactor van 1,5 voor risicogewicht niet van toepassing.”.

De artikelen 124, 125 en 126 worden vervangen door:

“Artikel 124

Door hypotheken op onroerend goed gedekte blootstellingen

• 1. 

  Een niet-ADC-blootstelling die niet aan alle voorwaarden van lid 3 voldoen, of elk deel van een niet-ADC-blootstelling dat het nominale bedrag van het pandrecht op het onroerend goed overschrijdt, wordt als volgt behandeld:

• 2. 

  Een niet-ADC-blootstelling tot maximaal het nominale bedrag van het pandrecht op het onroerend goed wordt, indien aan alle voorwaarden van lid 3 van dit artikel wordt voldaan, als volgt behandeld:

• 3. 

  Om voor de in lid 2 bedoelde behandeling in aanmerking te komen, voldoet een door een onroerend goed gedekte blootstelling aan alle volgende voorwaarden:

Voor de toepassing van de eerste alinea, punt c), mogen instellingen situaties uitsluiten waarin louter macro-economische factoren zowel op de onroerendgoedwaarde als op de prestaties van de debiteur van invloed zijn.

Voor de toepassing van de eerste alinea, punt d), voeren de instellingen overnemingsbeleid in met betrekking tot het initiëren van door onroerend goed gedekte blootstellingen, waaronder de beoordeling van het terugbetalingsvermogen van de kredietnemer. Het overnemingsbeleid omvat de relevante maatstaven voor die beoordeling en de respectieve maximumniveaus daarvan.

• 4. 

  In afwijking van lid 3, punt b), kunnen in rechtsgebieden waar lager gerangschikte pandrechten de houder een vordering op de zekerheid geven die juridisch afdwingbaar is en een daadwerkelijke kredietlimiterende factor zijn, ook lager gerangschikte pandrechten die worden gehouden door een instelling niet zijnde de instelling die het hoger gerangschikte pandrecht houdt, in aanmerking worden genomen, onder meer wanneer de instelling niet de hoger gerangschikte pandhouder is noch een pandrecht houdt dat gerangschikt is tussen een hoger en een lager gerangschikt pandrecht die beide door die instelling worden gehouden.

Voor de toepassing van de eerste alinea borgen de regels inzake pandrechten al de volgende punten:

• 5. 

  Voor de berekening van risicogewogen posten voor onbenutte faciliteiten, mogen pandrechten die aan alle toelaatbaarheidsvereisten van lid 3 en, indien van toepassing, lid 4 voldoen, in aanmerking worden genomen indien de opneming in het kader van de faciliteit afhankelijk is van de voorafgaande of gelijktijdige vestiging van een pandrecht voor zover de instelling belang heeft bij het pandrecht zodra de faciliteit wordt benut, in die zin dat de instelling geen belang heeft bij het pandrecht indien de faciliteit niet wordt benut.

• 6. 

  Voor de toepassing van artikel 125, lid 2, en artikel 126, lid 2, wordt de exposure-to-value (“ETV”)-ratio berekend door het brutoblootstellingsbedrag te delen door de onroerendgoedwaarde, met inachtneming van de volgende voorwaarden:

Voor de toepassing van de eerste alinea, punt a), worden de blootstellingen, wanneer een instelling meer dan één blootstelling heeft die door hetzelfde onroerend goed wordt gedekt en die blootstellingen worden gedekt door pandrechten op dat onroerend goed die lager zijn gerangschikt zonder dat die rangorde wordt doorbroken door een pandrecht van een derde partij, behandeld als één gecombineerde blootstelling en worden de brutoblootstellingsbedragen voor de individuele blootstellingen samengeteld ten behoeve van de berekening van het brutoblootstellingsbedrag voor de ene gecombineerde blootstelling.

Voor de toepassing van de eerste alinea, punt c), behandelt de instelling, indien er voor het bepalen van de rangorde van de andere pandrechten onvoldoende informatie is, die pandrechten als hadden zij dezelfde rang (pari passu) als het lager gerangschikte pandrecht dat de instelling houdt. De instelling bepaalt eerst het risicogewicht overeenkomstig artikel 125, lid 2, of artikel 126, lid 2 (het “basisrisicogewicht”), naargelang het geval. Vervolgens past zij dit risicogewicht aan met een vermenigvuldigingsfactor van 1,25 ten behoeve van de berekening van de risicogewogen bedragen van lager gerangschikte pandrechten. Indien het basisrisicogewicht overeenstemt met de laagste exposure-to-value-subklasse, wordt de vermenigvuldigingsfactor niet toegepast. Het door vermenigvuldiging van het basisrisicogewicht met 1,25 verkregen risicogewicht wordt gemaximeerd op het risicogewicht dat op de blootstelling zou worden toegepast indien niet aan de vereisten van lid 3 was voldaan.

• 7. 

  Blootstellingen met betrekking tot een huurder in het kader van een leasingtransactie inzake onroerend goed waarbij de instelling de leasegever is en de huurder over een koopoptie beschikt, worden beschouwd als door onroerend goed gedekte blootstellingen en worden behandeld overeenkomstig artikel 125 of artikel 126, indien aan de in dit artikel uiteenzette toepasselijke voorwaarden wordt voldaan, mits de blootstelling van de instelling is gedekt door haar eigendom van het onroerend goed.

• 8. 

  De lidstaten wijzen een autoriteit aan die verantwoordelijk is voor de toepassing van lid 9. Die autoriteit is de bevoegde autoriteit of de aangewezen autoriteit.

Indien de autoriteit die voor de toepassing van dit artikel door de lidstaat is aangewezen, de bevoegde autoriteit is, zorgt deze ervoor dat de betrokken nationale instanties en autoriteiten die over een macroprudentieel mandaat beschikken, afdoende worden geïnformeerd over het voornemen van de bevoegde autoriteit om van dit artikel gebruik te maken, en op passende wijze te worden betrokken bij de beoordeling van punten van zorg met betrekking tot de financiële stabiliteit in haar lidstaat, overeenkomstig lid 9.

Indien de autoriteit die voor de toepassing van dit artikel door de lidstaat is aangewezen, een autoriteit niet zijnde de bevoegde autoriteit is, neemt de lidstaat de nodige maatregelen om, met het oog op de correcte toepassing van dit artikel, te zorgen voor goede coördinatie en informatie-uitwisseling tussen de bevoegde autoriteit en de aangewezen autoriteit. De autoriteiten werken met name nauw samen en wisselen alle informatie uit die nodig kan zijn voor de correcte uitoefening door de aangewezen autoriteit van de haar op grond van dit artikel toegewezen taken. In het kader van die samenwerking wordt getracht elke vorm van overlappend of inconsistent optreden van de bevoegde autoriteit en de aangewezen autoriteit te vermijden, en naar behoren rekening te houden met de interactie met andere maatregelen, en met name maatregelen krachtens artikel 458 van de onderhavige verordening en artikel 133 van Richtlijn 2013/36/EU.

• 9. 

  Op basis van de krachtens artikel 430 bis verzamelde gegevens en van andere relevante indicatoren beoordeelt de overeenkomstig lid 8 van dit artikel aangewezen autoriteit periodiek en ten minste jaarlijks of de in de artikelen 125 en 126 vastgelegde risicogewichten voor blootstellingen met betrekking tot hun grondgebied onroerend goed dat zich op het grondgebied van de lidstaat van die autoriteit bevindt, voldoende zijn gebaseerd op:

Indien de overeenkomstig lid 8 van dit artikel aangewezen autoriteit op basis van de in de eerste alinea bedoelde beoordeling tot de conclusie komt dat de in artikel 125 of 126 vermelde risicogewichten geen adequate afspiegeling vormen van de werkelijke risico’s die verbonden zijn aan blootstellingen met betrekking tot een of meer onroerendgoedsegmenten die gedekt zijn door hypotheken op in een of meer delen van het grondgebied van de lidstaat van die autoriteit gelegen niet-zakelijk onroerend goed of zakelijk onroerend goed, en indien zij van oordeel is dat de ontoereikendheid van de risicogewichten ongunstig kan uitwerken op de huidige of toekomstige financiële stabiliteit in de eigen lidstaat, kan zij de risicogewichten die op die blootstellingen van toepassing zijn, binnen de in de vierde alinea van dit lid vastgelegde marges verhogen of strengere criteria opleggen dan die welke in lid 3 van dit artikel zijn vastgelegd.

De overeenkomstig lid 8 van dit artikel aangewezen autoriteit stelt de EBA en het ESRB in kennis van de aanpassingen die op grond van dit lid in de risicogewichten en de toegepaste criteria zijn aangebracht. Uiterlijk één maand na ontvangst van bovengenoemde kennisgeving verstrekken de EBA en het ESRB hun advies aan de betrokken lidstaat, en kunnen zij, indien nodig, in dat advies aangeven of zij van oordeel zijn dat de aanpassingen van de risicogewichten en -criteria ook ten aanzien van andere lidstaten aanbevolen zijn. De EBA en het ESRB maken de risicogewichten en criteria voor de in de artikelen 125 en 126 en artikel 199, lid 1, punt a), bedoelde blootstellingen zoals geïmplementeerd door de betrokken autoriteit, bekend.

Voor de toepassing van de tweede alinea van dit lid kan de overeenkomstig lid 8 van dit artikel aangewezen autoriteit de in artikel 125, lid 1, eerste alinea, artikel 125, lid 2, eerste alinea, artikel 126, lid 1, eerste alinea, of artikel 126, lid 2, eerste alinea, vastgelegde risicogewichten verhogen, of strengere criteria hanteren dan die bedoeld in lid 3 van dit artikel voor blootstellingen met betrekking tot één of meer onroerendgoedsegmenten die gedekt zijn door hypotheken op in een of meer delen van het grondgebied van de lidstaat van die autoriteit gelegen onroerend goed. Die autoriteit verhoogt die risicogewichten tot maximaal 150 %.

Voor de toepassing van de tweede alinea van dit lid kan de overeenkomstig lid 8 van dit artikel aangewezen autoriteit ook een verlaging toepassen op de in artikel 125, lid 1, of artikel 126, lid 1, bedoelde percentages van de onroerendgoedwaarde of de in artikel 125, lid 2, tabel 1, of artikel 126, lid 2, tabel 1, vermelde exposure-to-value-percentages die de exposure-to-value-risicogewichtsubklasse bepalen. De betrokken autoriteit zorgt voor consistentie tussen alle exposure-to-value-risicogewichtsubklassen, zodat het risicogewicht van een lagere exposure-to-value-risicogewichtsubklasse altijd lager is dan of gelijk is aan het risicogewicht van een hogere exposure-to-value-risicogewichtsubklasse.

• 10. 

  Indien de overeenkomstig lid 8 aangewezen autoriteit op grond van lid 9 hogere risicogewichten of striktere criteria vaststelt, krijgen de instellingen een overgangsperiode van zes maanden om deze toe te passen.

• 11. 

  De EBA ontwikkelt, in nauwe samenwerking met het ESRB, ontwerpen van technische reguleringsnormen tot bepaling van de soorten factoren die in aanmerking moeten worden genomen bij de in lid 9 bedoelde beoordeling van de geschiktheid van de risicogewichten.

De EBA legt die ontwerpen van technische reguleringsnormen uiterlijk op 10 januari 2026 voor aan de Commissie.

Aan de Commissie wordt de bevoegdheid gedelegeerd om deze verordening aan te vullen door de in de eerste alinea van dit lid bedoelde technische reguleringsnormen vast te stellen overeenkomstig de artikelen 10 tot en met 14 van Verordening (EU) nr. 1093/2010.

• 12. 

  Het ESRB kan door middel van aanbevelingen overeenkomstig artikel 16 van Verordening (EU) nr. 1092/2010, en in nauwe samenwerking met de EBA, aan de overeenkomstig lid 8 van dit artikel aangewezen autoriteiten richtsnoeren verstrekken betreffende de volgende twee punten:

• 13. 

  In een lidstaat gevestigde instellingen passen de door de autoriteiten van een andere lidstaat overeenkomstig lid 9 vastgestelde hogere risicogewichten en criteria toe op hun overeenkomstige blootstellingen die gedekt worden door hypotheken op niet-zakelijk onroerend goed of op zakelijk onroerend goed dat zich in een of meer delen van die andere lidstaat bevindt.

• 14. 

  De EBA ontwikkelt ontwerpen van technische reguleringsnormen tot nadere bepaling van wat moet worden verstaan onder “gelijkwaardig juridisch mechanisme om ervoor te zorgen dat het onroerend goed in aanbouw binnen een redelijke termijn wordt afgewerkt”, overeenkomstig lid 3, punt a), iii), 2).

De EBA legt die ontwerpen van technische reguleringsnormen uiterlijk op 10 juli 2025 voor aan de Commissie.

Aan de Commissie wordt de bevoegdheid gedelegeerd om deze verordening aan te vullen door de in de eerste alinea van dit lid bedoelde technische reguleringsnormen vast te stellen overeenkomstig de artikelen 10 tot en met 14 van Verordening (EU) nr. 1093/2010.

Artikel 125

Door hypotheken op niet-zakelijk onroerend goed gedekte blootstellingen

• 1. 

  Voor een door niet-zakelijk onroerend goed gedekte blootstelling als bedoeld in artikel 124, lid 2, punt a), i) of ii), wordt aan het deel van de blootstelling tot 55 % van de onroerendgoedwaarde een risicogewicht van 20 % toegekend.

Indien een instelling een lager gerangschikt pandrecht houdt en er hoger gerangschikte pandrechten bestaan die zij niet houdt, wordt het bedrag van 55 % van de onroerendgoedwaarde voor het bepalen van het deel van de blootstelling van de instelling dat in aanmerking komt voor het risicogewicht van 20 %, verminderd met het bedrag van de hoger gerangschikte pandrechten die niet door de instelling worden gehouden.

Indien niet door de instelling gehouden pandrechten dezelfde rang (pari passu) hebben als het door de instelling gehouden pandrecht, wordt het bedrag van 55 % van de onroerendgoedwaarde voor het bepalen van het deel van de blootstelling van de instelling dat in aanmerking komt voor het risicogewicht van 20 %, verminderd met het bedrag van hoger gerangschikte pandrechten die niet door de instelling worden gehouden, verminderd met het product van:

Indien de bevoegde of aangewezen autoriteit overeenkomstig artikel 124, lid 9, een hoger risicogewicht of een lager percentage van de onroerendgoedwaarde heeft bepaald dan in dit lid vermeld, gebruiken de instellingen het overeenkomstig artikel 124, lid 9, bepaalde risicogewicht of percentage.

Op het eventueel resterende deel van de blootstelling als bedoeld in de eerste alinea wordt een risicogewicht toegepast als een blootstelling aan de tegenpartij die niet door niet-zakelijk onroerend goed wordt gedekt.

• 2. 

  Aan een blootstelling als bedoeld in artikel 124, lid 2, punt a), iii), wordt het risicogewicht toegekend dat is vastgesteld overeenkomstig de respectieve exposure-to-value-risicogewichtsubklasse in tabel 1.

Voor de toepassing van dit lid gebruiken instellingen, indien de bevoegde of aangewezen autoriteit overeenkomstig artikel 124, lid 9, een hoger risicogewicht of een lager exposure-to-value-percentage heeft bepaald dan in dit lid vermeld, het overeenkomstig artikel 124, lid 9, bepaalde risicogewicht of percentage.

Tabel 1

In afwijking van de eerste alinea van dit lid mogen instellingen de in lid 1 van dit artikel bedoelde behandeling toepassen op blootstellingen die worden gedekt door niet-zakelijk onroerend goed dat zich op het grondgebied van een lidstaat bevindt, indien de bevoegde autoriteit van die lidstaat overeenkomstig artikel 430 bis, lid 3, verliespercentages heeft bekendgemaakt voor die blootstellingen die, op basis van de door alle instellingen in die lidstaat gerapporteerde geaggregeerde gegevens voor die nationale onroerendgoedmarkt, geen van de volgende maxima overschrijden voor verliezen die zijn geaggregeerd over alle dergelijke blootstellingen in het voorgaande jaar:

• 3. 

  Instellingen kunnen de in lid 2, derde alinea, van dit artikel bedoelde afwijking ook toepassen in gevallen waarin de bevoegde autoriteit van een derde land die regelingen op toezichts- en regelgevingsgebied toepast die ten minste gelijkwaardig zijn aan de regelingen die in de Unie worden toegepast, zoals bepaald in een overeenkomstig artikel 107, lid 4, vastgesteld besluit van de Commissie, overeenkomstige verliespercentages openbaar maakt voor blootstellingen die gedekt zijn door niet-zakelijk onroerend goed dat zich op het grondgebied van dat derde land bevindt.

Indien een bevoegde autoriteit van een derde land geen overeenkomstige verliespercentages bekendmaakt voor blootstellingen die gedekt zijn door niet-zakelijk onroerend goed dat zich op het grondgebied van dat derde land bevindt, kan de EBA dergelijke informatie voor dat derde land bekendmaken, mits correcte statistische gegevens beschikbaar zijn die representatief zijn voor de overeenkomstige markt voor niet-zakelijk onroerend goed.

Artikel 126

Door hypotheken op zakelijk onroerend goed gedekte blootstellingen

• 1. 

  Voor een door zakelijk onroerend goed gedekte blootstelling als bedoeld in artikel 124, lid 2, punt b), i), wordt aan het deel van de blootstelling tot 55 % van de onroerendgoedwaarde een risicogewicht van 60 % toegekend.

Indien een instelling een lager gerangschikt pandrecht houdt en er hoger gerangschikte pandrechten bestaan die zij niet houdt, wordt het bedrag van 55 % van de onroerendgoedwaarde voor het bepalen van het deel van de blootstelling van de instelling dat in aanmerking komt voor het risicogewicht van 60 %, verminderd met het bedrag van de hoger gerangschikte pandrechten die niet door de instelling worden gehouden.

Indien niet door de instelling gehouden pandrechten dezelfde rang hebben als het door de instelling gehouden pandrecht, wordt het bedrag van 55 % van de onroerendgoedwaarde voor het bepalen van het deel van de blootstelling van de instelling dat in aanmerking komt voor het risicogewicht van 60 %, verminderd met het bedrag van hoger gerangschikte pandrechten die niet door de instelling worden gehouden, verminderd met het product van:

Indien de bevoegde of aangewezen autoriteit overeenkomstig artikel 124, lid 9, een hoger risicogewicht of een lager percentage van de onroerendgoedwaarde heeft bepaald dan in dit lid vermeld, gebruiken de instellingen het risicogewicht of het percentage als bepaald overeenkomstig artikel 124, lid 9.

Op het eventueel resterende deel van de blootstelling als bedoeld in de eerste alinea wordt een risicogewicht toegepast als een blootstelling aan de tegenpartij die niet door zakelijk onroerend goed wordt gedekt.

• 2. 

  Aan een blootstelling als bedoeld in artikel 124, lid 2, punt b), ii), wordt het risicogewicht toegekend dat is vastgesteld overeenkomstig de respectieve exposure-to-value-risicogewichtsubklasse in tabel 1.

Voor de toepassing van dit lid gebruiken instellingen, indien de bevoegde of aangewezen autoriteit overeenkomstig artikel 124, lid 9, een hoger risicogewicht of een lager exposure-to-value-percentage heeft bepaald dan in dit lid vermeld, het overeenkomstig artikel 124, lid 9, bepaalde risicogewicht of percentage.

Tabel 1

In afwijking van de eerste alinea van dit lid mogen instellingen de in lid 1 van dit artikel bedoelde behandeling toepassen op blootstellingen die worden gedekt door zakelijk onroerend goed dat zich op het grondgebied van een lidstaat bevindt, indien de bevoegde autoriteit van die lidstaat overeenkomstig artikel 430 bis, lid 3, verliespercentages heeft bekendgemaakt voor die blootstellingen die, op basis van de door alle instellingen in die lidstaat gerapporteerde geaggregeerde gegevens voor die nationale onroerendgoedmarkt, geen van de volgende maxima overschrijden voor verliezen die zijn geaggregeerd over alle dergelijke blootstellingen in het voorgaande jaar:

• 3. 

  Instellingen kunnen de in lid 2, derde alinea, van dit artikel bedoelde afwijking toepassen in gevallen waarin de bevoegde autoriteit van een derde land regelingen op toezichts- en regelgevingsgebied toepast die ten minste gelijkwaardig zijn aan de regelingen die in de Unie worden toegepast, zoals bepaald in een overeenkomstig artikel 107, lid 4, vastgesteld besluit van de Commissie, overeenkomstige verliespercentages openbaar maakt voor blootstellingen die gedekt zijn door zakelijk onroerend goed dat zich op het grondgebied van dat derde land bevindt.

Indien een bevoegde autoriteit van een derde land geen overeenkomstige verliespercentages bekendmaakt voor blootstellingen die gedekt zijn door zakelijk onroerend goed dat zich op het grondgebied van dat derde land bevindt, kan de EBA dergelijke informatie voor dat derde land bekendmaken, mits correcte statistische gegevens beschikbaar zijn die representatief zijn voor de overeenkomstige markt voor zakelijk onroerend goed.

• 4. 

  De EBA beoordeelt of het aangewezen is de behandeling aan te passen van door hypotheken op zakelijk onroerend goed gedekte blootstellingen, met inbegrip van IPRE- en niet-IPRE-blootstellingen, en houdt daarbij rekening met de geschiktheid van de risicogewichten en de relatieve verschillen in risico van door niet-zakelijk onroerend goed gedekte blootstellingen, de verschillen in risicogevoeligheid van in artikel 125, lid 2, tabel 1, bedoelde door niet-zakelijk onroerend goed gedekte IPRE-blootstellingen en door in tabel 1 van dit artikel bedoelde door zakelijk onroerend goed gedekte IPRE-blootstellingen, alsook de aanbevelingen van het ESRB over de kwetsbaarheden in de sector zakelijk onroerend goed in de Unie. De EBA legt uiterlijk op 31 december 2027 een verslag over haar bevindingen voor aan de Commissie.

Op basis van het in de eerste alinea bedoelde verslag en terdege rekening houdend met de daarmee samenhangende internationaal overeengekomen standaarden die het BCBS ontwikkelt, dient de Commissie, in voorkomend geval, uiterlijk op 31 december 2028 een wetgevingsvoorstel in bij het Europees Parlement en de Raad.”.

Het volgende artikel wordt ingevoegd:

“Artikel 126 bis

Blootstellingen met betrekking tot de verwerving, ontwikkeling en bebouwing van gronden

• 1. 

  Aan een ADC-blootstelling wordt een risicogewicht van 150 % toegekend.

• 2. 

  Aan ADC-blootstellingen met betrekking tot niet-zakelijk vastgoed kan een risicogewicht van 100 % worden toegekend, mits de instelling solide initiërings- en monitoringnormen toepast die aan de vereisten van de artikelen 74 en 79 van Richtlijn 2013/36/EU voldoen en indien ten minste aan een van de volgende voorwaarden is voldaan:

• 3. 

  Uiterlijk op 10 juli 2025 vaardigt de EBA overeenkomstig artikel 16 van Verordening (EU) nr. 1093/2010 richtsnoeren uit tot nadere bepaling van de termen “storting van een aanzienlijk bedrag in contanten”, “op gelijkwaardige wijze gewaarborgde financiering”, “aanzienlijk percentage van het totale aantal overeenkomsten”, en “passend bedrag aan door de debiteur bijgedragen eigen vermogen”, rekening houdend met de specifieke kenmerken van de kredietverlening door instellingen aan woningcorporaties of non-profit-verenigingen in de hele Unie die bij wet zijn geregeld en die bestaan om maatschappelijke doelen te dienen en huurders huisvesting voor langere termijn te bieden.”.

Artikel 127 wordt als volgt gewijzigd:

Artikel 128 wordt vervangen door:

“Artikel 128

Blootstellingen met betrekking tot achtergestelde schulden

• 1. 

  De volgende blootstellingen worden als blootstellingen met betrekking tot achtergestelde schulden behandeld:

• 2. 

  Aan blootstellingen met betrekking tot achtergestelde schulden wordt een risicogewicht van 150 % toegekend, tenzij zij van het eigen vermogen worden afgetrokken of aan de in artikel 72 sexies, lid 5, eerste alinea, beschreven behandeling worden onderworpen.”.

Artikel 129 wordt als volgt gewijzigd:

In artikel 132 bis, lid 3, wordt de eerste alinea vervangen door:

“In afwijking van artikel 92, lid 4, punt e), mogen instellingen die de risicogewogen posten van blootstellingen van een icb overeenkomstig lid 1 of lid 2 van dit artikel berekenen, het eigenvermogensvereiste voor het risico van aanpassing van de kredietwaardering van derivatenblootstellingen van die icb berekenen als een bedrag gelijk aan 50 % van het eigenvermogensvereiste voor de derivatenblootstellingen die zijn berekend overeenkomstig afdeling 3, 4 of 5 van hoofdstuk 6 van deze titel, naargelang het geval.”.

In artikel 132 ter wordt lid 2 vervangen door:

“2.   Instellingen kunnen blootstellingen in aandelen van de in artikel 132 bedoelde berekeningen uitsluiten van onderliggende blootstellingen in de vorm van rechten van deelneming of aandelen in icb’s aan entiteiten aan wie kredietverplichtingen krachtens dit hoofdstuk een risicogewicht van 0 % hebben toegekend, met inbegrip van door de overheid gesponsorde entiteiten waarvoor een risicogewicht van 0 % kan worden toegepast, en blootstellingen in aandelen als bedoeld in artikel 133, lid 5, en in plaats daarvan de behandeling van artikel 133 op die blootstellingen in aandelen toepassen.”.

In artikel 132 quater, lid 2, wordt de eerste alinea vervangen door:

“Instellingen berekenen de blootstellingswaarde van een minimumwaardeverplichting die voldoet aan de voorwaarden van lid 3 van dit artikel als de met behulp van een risicovrije rente afgeleide disconteringsfactor gedisconteerde huidige waarde van het gegarandeerde bedrag krachtens artikel 325 terdecies, lid 2 of 3, naargelang het geval. Instellingen mogen eventuele volgens de toepasselijke normen voor jaarrekeningen opgenomen verliezen in verband met de minimumwaardeverplichting in mindering brengen op de blootstellingswaarde van de minimumwaardeverplichting.”.

Artikel 133 wordt vervangen door:

“Artikel 133

Blootstellingen in aandelen

• 1. 

  Alle volgende blootstellingen worden ingedeeld als blootstellingen in aandelen:

Voor de toepassing van de eerste alinea, punt c), iii), zijn er verplichtingen die afwikkeling vereisen of toestaan door de uitgifte van een variabel aantal gewone aandelen van de uitgevende instelling, waarvan de verandering in de monetaire waarde van de verplichting gelijk is aan de verandering van de reële waarde van een vast aantal gewone aandelen vermenigvuldigd met een vastgestelde factor, waarbij zowel de factor als het aantal aandelen waarnaar wordt verwezen, vast is.

Voor de toepassing van de eerste alinea, punt c), iv), mag, wanneer aan een van de in dat punt vastgelegde voorwaarden wordt voldaan, de instelling het risico voor toezichtdoeleinden uitsplitsen, op voorwaarde dat zij daarvoor vooraf toestemming van de bevoegde autoriteit heeft gekregen.

• 2. 

  Beleggingen in aandelen worden in de volgende gevallen niet als blootstellingen in aandelen behandeld:

• 3. 

  Blootstellingen in aandelen niet zijnde die als bedoeld in de leden 4 tot en met 7 krijgen een risicogewicht van 250 % toegekend, tenzij die blootstellingen overeenkomstig deel twee moeten worden afgetrokken of daarop een risicoweging moet worden toegepast.

• 4. 

  De volgende blootstellingen met betrekking tot niet-beursgenoteerde ondernemingen krijgen een risicogewicht van 400 % toegekend, tenzij die blootstellingen overeenkomstig deel twee moeten worden afgetrokken of daarop een risicoweging moet worden toegepast:

In afwijking van de eerste alinea van dit lid krijgen langetermijnbeleggingen in aandelen, met inbegrip van beleggingen in aandelen van zakelijke cliënten waarmee de instelling voor de lange termijn een zakelijke relatie is aangegaan of voornemens is aan te gaan, en debt-for-equity-swaps ten behoeve van de herstructurering van ondernemingen, overeenkomstig lid 3 of lid 5, naargelang het geval, een risicogewicht toegekend. Voor de toepassing van dit artikel is een langetermijnbelegging in aandelen een belegging in aandelen die voor drie jaar of langer wordt gehouden of die wordt gedaan met de bedoeling te worden gehouden voor drie jaar of langer zoals goedgekeurd door de directie van de instelling.

• 5. 

  Instellingen die de voorafgaande toestemming van de bevoegde autoriteiten hebben gekregen, mogen een risicogewicht van 100 % toekennen aan blootstellingen in aandelen die zijn ingenomen in het kader van wetgevingsprogramma’s waarmee specifieke economische sectoren worden gestimuleerd, tot het deel van dergelijke blootstellingen in aandelen dat gezamenlijk maximaal 10 % van het eigen vermogen van de instellingen bedraagt, en die aan alle volgende voorwaarden voldoen:

• 6. 

  Blootstellingen in aandelen met betrekking tot centrale banken krijgen een risicogewicht van 0 % toegekend.

• 7. 

  Aandelenbelangen die als lening worden geboekt, doch voortvloeien uit een debt-for-equity-swap in het kader van de gecontroleerde realisatie of herstructurering van de schuld, krijgen een risicogewicht toegekend dat niet lager is dan het risicogewicht dat van toepassing zou zijn indien het aandelenbelang behandeld werd als een blootstelling met betrekking tot schulden.”.

In artikel 134 wordt lid 3 wordt vervangen door:

“3.   Aan liquide middelen in de inningsfase wordt een risicogewicht van 20 % toegekend. Aan kasmiddelen in het bezit van en aangehouden door de instelling of vervoerd met geldtransporten en aan gelijkwaardige liquide middelen wordt een risicogewicht van 0 % toegekend.”.

Aan artikel 135 wordt het volgende lid toegevoegd:

“3.   Uiterlijk op 10 juli 2025 stelt de ESMA een verslag op over de vraag of ESG-risico’s op passende wijze tot uiting komen in EKBI-kredietrisicobeoordelingsmethoden en legt zij dat verslag voor aan de Commissie.

Op basis van dat verslag zal de Commissie, zo nodig, uiterlijk op 10 januari 2026 een wetgevingsvoorstel indienen bij het Europees Parlement en de Raad.”.

Artikel 138 wordt als volgt gewijzigd:

In artikel 139, lid 2, worden de punten a) en b) vervangen door:

Artikel 141 wordt vervangen door:

“Artikel 141

In nationale en buitenlandse valuta luidende posten

• 1. 

  Een kredietbeoordeling die betrekking heeft op een post die in de nationale valuta van de debiteur luidt, wordt niet gebruikt voor het bepalen van een risicogewicht van een in een buitenlandse valuta luidende blootstelling met betrekking tot dezelfde debiteur.

• 2. 

  In afwijking van lid 1 mag, wanneer een blootstelling ontstaat als gevolg van de deelneming van een instelling aan een lening die is verstrekt of tegen convertibiliteit- en transferrisico gegarandeerd door een in artikel 117, lid 2, vermelde multilaterale ontwikkelingsbank waarvan de status van preferente crediteur op de markt wordt erkend, de kredietbeoordeling van de in de nationale valuta van de debiteur luidende post worden gebruikt om een risicogewicht te bepalen voor een in een buitenlandse valuta luidende blootstelling met betrekking tot diezelfde debiteur.

Voor de toepassing van de eerste alinea mag, wanneer de in een buitenlandse valuta luidende blootstelling tegen convertibiliteits- en transferrisico wordt gegarandeerd, de kredietbeoordeling voor de in de nationale valuta van de debiteur luidende post alleen worden gebruikt ten behoeve van de risicoweging van het gegarandeerde deel van die blootstelling. Het deel van die blootstelling dat niet wordt gegarandeerd, krijgt een risicoweging op basis van een kredietbeoordeling van de debiteur waarop een in die buitenlandse valuta luidende post betrekking heeft.”.

Artikel 142, lid 1, wordt als volgt gewijzigd:

Artikel 143 wordt als volgt gewijzigd:

Artikel 144 wordt als volgt gewijzigd:

Artikel 147 wordt als volgt gewijzigd:

Artikel 148 wordt als volgt gewijzigd:

In artikel 149, lid 1, wordt punt a) vervangen door:

Artikel 150 wordt als volgt gewijzigd:

Artikel 151 wordt als volgt gewijzigd:

Artikel 152 wordt als volgt gewijzigd:

Artikel 153 wordt als volgt gewijzigd:

Artikel 154 wordt als volgt gewijzigd:

Artikel 155 wordt geschrapt.

Aan artikel 157 wordt het volgende lid toegevoegd:

“6.   De EBA ontwikkelt ontwerpen van technische reguleringsnormen tot nadere bepaling van:

Artikel 158 wordt als volgt gewijzigd:

Artikel 159 wordt vervangen door:

“Artikel 159

Behandeling van verwachte verliesposten, IRB-tekort en IRB-overschot

• 1. 

  Instellingen trekken de verwachte verliesposten van in artikel 158, leden 5, 6 en 10, bedoelde blootstellingen af van de som van alle volgende elementen:

Indien de overeenkomstig de eerste alinea uitgevoerde berekening een positief bedrag oplevert, wordt het verkregen bedrag “IRB-overschot” genoemd. Indien de overeenkomstig de eerste alinea uitgevoerde berekening een negatief bedrag oplevert, wordt het verkregen bedrag “IRB-tekort” genoemd.

• 2. 

  Bij de in lid 1 van dit artikel bedoelde berekening behandelen instellingen overeenkomstig artikel 166, lid 1, bepaalde disagio’s op in de balans opgenomen blootstellingen die in staat van wanbetaling zijn gekocht, op dezelfde wijze als specifieke kredietrisicoaanpassingen. Disagio’s op in de balans opgenomen blootstellingen die niet in staat van wanbetaling zijn gekocht, worden niet in de berekening van het IRB-tekort of het IRB-overschot opgenomen. Specifieke kredietrisicoaanpassingen ten aanzien van blootstellingen in wanbetaling worden niet gebruikt om verwachte verliesposten op andere blootstellingen te dekken. Verwachte verliesposten voor gesecuritiseerde blootstellingen en met die blootstellingen samenhangende algemene en specifieke kredietrisicoaanpassingen worden niet in de berekening van het IRB-tekort of het IRB-overschot opgenomen.”.

In deel drie wordt na afdeling 4 “PD, LGD en looptijd” de volgende onderafdeling ingevoegd:

“Onderafdeling - 1

Blootstellingen gedekt door garanties afgegeven door centrale overheden en centrale banken van lidstaten of door de ECB

Artikel 159 bis

Niet-toepassing van PD-, LGD- en CCF-input floors

Voor de toepassing van hoofdstuk 3, en met name wat betreft artikel 160, lid 1, artikel 161, lid 4, artikel 164, lid 4, en artikel 166, lid 8 quater, zijn, wanneer een blootstelling wordt gedekt door een toelaatbare garantie die is afgegeven door een centrale overheid of centrale bank of door de ECB, de PD-, LGD- en CCF-input floors niet van toepassing op het door die garantie gedekte deel van de blootstelling. Op het deel van de blootstelling dat niet door die garantie wordt gedekt, zijn de betrokken PD-, LGD- en CCF-input floors echter wel van toepassing.”.

In deel drie, titel II, hoofdstuk 3, afdeling 4, wordt de titel van onderafdeling 1 vervangen door:

“Blootstellingen met betrekking tot ondernemingen, instellingen, centrale overheden en centrale banken, regionale en lokale overheden, en publiekrechtelijke lichamen”.

Artikel 160 wordt als volgt gewijzigd:

Artikel 161 wordt als volgt gewijzigd:

Artikel 162 wordt als volgt gewijzigd: