Verordening 2011/1256 - Vaststelling, voor 2012, van de vangstmogelijkheden voor sommige visbestanden en groepen visbestanden welke in de Oostzee van toepassing zijn - Hoofdinhoud

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

L 320/3

In artikel 43, lid 3, van het Verdrag wordt bepaald dat de Raad op voorstel van de Commissie de maatregelen vaststelt voor de vaststelling en verdeling van de vangstmogelijkheden.

Krachtens Verordening (EG) nr. 2371/2002 van de Raad van 20 december 2002 inzake de instandhouding en de duurzame exploitatie van de visbestanden in het kader van het gemeenschappelijke visserijbeleid (1) moeten, met inachtneming van de beschikbare wetenschappelijke, technische en economische adviezen, en met name van het verslag van het Wetenschappelijk, Technisch en Economisch Comité voor de visserij (WTECV), maatregelen worden vastgesteld inzake de toegang tot wateren en hulpbronnen en de duurzame uitoefening van visserijactiviteiten, alsmede van alle van de regionale adviesraden ontvangen adviezen.

De Raad moet maatregelen voor de vaststelling en verdeling van de vangstmogelijkheden nemen per visserijtak of groep visserijtakken, inclusief, voor zover nodig, bepaalde voorwaarden die er functioneel verband mee houden. De vangstmogelijkheden moeten zodanig over de lidstaten worden verdeeld dat elke lidstaat een relatieve stabiliteit van de visserijactiviteiten voor elk bestand of elke visserij geniet, onder inachtneming van de in Verordening (EG) nr. 2371/2002 vastgestelde doelstellingen van het gemeenschappelijke visserijbeleid.

De totaal toegestane vangsten (total allowable catches — TAC’s) dienen te worden vastgesteld op basis van de beschikbare wetenschappelijke adviezen, met inachtneming van de biologische en sociaaleconomische aspecten, met dien verstande dat een eerlijke behandeling van de visserijsectoren moet worden gegarandeerd, alsook in het licht van de standpunten die tijdens de raadpleging van de belanghebbende partijen naar voren zijn gebracht, met name tijdens de vergaderingen met het Raadgevend Comité voor de visserij en de aquacultuur en met de betrokken regionale adviesraden.

Voor bestanden waarvoor specifieke meerjarenplannen gelden, dienen de vangstmogelijkheden overeenkomstig de in die plannen vervatte voorschriften te worden vastgesteld. Bijgevolg moeten de vangstbeperkingen en de beperkingen van de visserijinspanning voor de kabeljauwbestanden in de Oostzee worden vastgesteld overeenkomstig de voorschriften van Verordening (EG) nr. 1098/2007 van de Raad van 18 september 2007 tot vaststelling van een meerjarenplan voor de kabeljauwbestanden in de Oostzee en de visserijtakken die deze bestanden exploiteren (2) („plan voor de kabeljauwbestanden in de Oostzee”).

In het licht van het meest recente wetenschappelijke advies kan in het beheer van de visserijinspanning voor de kabeljauwbestanden in de Oostzee flexibiliteit worden aangebracht zonder de doelstellingen van het plan voor kabeljauwbestanden in de Oostzee in gevaar te brengen en zonder dat zulks in verhoging van de visserijsterfte resulteert. Een dergelijke flexibiliteit zou een meer efficiënt beheer van de visserijinspanning mogelijk maken wanneer de quota niet gelijkelijk onder de vloot van een lidstaat zijn verdeeld en zou snel reageren op de overdrachten van quota vergemakkelijken. Een lidstaat moet daarom aan vaartuigen die zijn vlag voeren extra buitengaats doorgebrachte dagen kunnen toewijzen wanneer een zelfde aantal buitengaats doorgebrachte dagen van andere vaartuigen die de vlag van die lidstaat voeren, wordt ingehouden.

In het licht van het meest recente wetenschappelijke advies is het aangewezen om dergelijke flexibiliteit in het beheer van de visserijinspanning voor de kabeljauwbestanden in de Oostzee al in 2011 in te voeren. Bijlage II bij Verordening (EU) nr. 1124/2010 van 29 november 2010 tot vaststelling, voor 2011, van de vangstmogelijkheden voor sommige visbestanden en groepen visbestanden welke in de Oostzee van toepassing zijn (3), moet derhalve dienovereenkomstig worden gewijzigd.

De in de onderhavige verordening vastgestelde vangstmogelijkheden moeten worden gebruikt overeenkomstig Verordening (EG) nr. 1224/2009 van de Raad van 20 november 2009 tot vaststelling van een communautaire controleregeling die de naleving van de regels van het gemeenschappelijk visserijbeleid moet garanderen (4), en met name de artikelen 33 en 34 betreffende, respectievelijk, de registratie van de vangsten en de visserijinspanning en de informatie over de gegevens over de uitputting van de vangstmogelijkheden. Derhalve moeten de codes betreffende de aangelande hoeveelheden van bestanden die onder deze verordening vallen worden gespecificeerd die de lidstaten dienen te gebruiken wanneer zij gegevens aan de Commissie toezenden.

Op grond van artikel 2 van Verordening (EG) nr. 847/96 van de Raad van 6 mei 1996 tot invoering van aanvullende voorwaarden voor het meerjarenbeheer van de TAC’s en quota (5) moet worden bepaald voor welke bestanden de verschillende, in die verordening bedoelde maatregelen worden toegepast.

Om de onderbreking van de visserijactiviteiten te vermijden en het inkomen van de vissers in de Unie veilig te stellen, is het belangrijk dat deze visserijtakken op 1 januari 2012 met hun activiteiten van start kunnen gaan. Aangezien Verordening (EU) nr. 1124/2010 sedert 1 januari 2011 van toepassing is, moeten de bepalingen van deze verordening waarbij flexibiliteit wordt toegelaten in het beheer van de visserijinspanning voor kabeljauwbestanden in de Oostzee echter met ingang van 1 januari 2011 van toepassing zijn. Om spoedeisende redenen dient deze verordening onmiddellijk na diens bekendmaking in werking te treden,

het ruilen van vangstmogelijkheden op grond van artikel 20, lid 5, van Verordening (EG) nr. 2371/2002;

een nieuwe verdeling op grond van artikel 37 van Verordening (EG) nr. 1224/2009;

het aanlanden van extra hoeveelheden op grond van artikel 3 van Verordening (EG) nr. 847/96;

het inhouden van hoeveelheden op grond van artikel 4 van Verordening (EG) nr. 847/96;

verminderingen of kortingen op grond van de artikelen 37, 105, 106 en 107 van Verordening (EG) nr. 1224/2009.

die vis is gevangen met vaartuigen van een lidstaat die een quotum heeft en dat quotum nog niet is opgebruikt, of

die vis deel uitmaakt van een quotum van de Unie dat niet in de vorm van quota over de lidstaten is verdeeld, en dat quotum nog niet is opgebruikt.

De lidstaten kennen aan de onder hun vlag varende vissersvaartuigen die vissen met trawlnetten, Deense zegens of soortgelijk vistuig met een maaswijdte van 90 mm of meer, met kieuwnetten, warnetten of schakelnetten met een maaswijdte van 90 mm of meer, met geankerde beugen, beuglijnen met uitzondering van vrije beuglijnen, met handlijnen of de peur, het recht toe op ten hoogste:

Het maximale aantal buitengaats doorgebrachte dagen per jaar gedurende welke een vaartuig zich in de in punt 1, onder a) en b), omschreven gebieden mag bevinden en daar met het in punt 1 bedoelde vistuig mag vissen, mag niet meer bedragen dan het maximale aantal buitengaats doorgebrachte dagen dat voor een van de twee gebieden is toegekend.

In afwijking van de punten 1 en 2, en indien het efficiënte beheer van de vangstmogelijkheden zulks vereist, kan een lidstaat aan de onder zijn vlag varende vaartuigen het recht toekennen op extra buitengaats doorgebrachte dagen, mits eenzelfde aantal buitengaats doorgebrachte dagen wordt ingehouden van andere onder zijn vlag varende vaartuigen die aan inspanningsbeperking in hetzelfde gebied zijn onderworpen en mits het motorvermogen in kilowatt van elk van de overdragende vaartuigen gelijk is aan of kleiner dan dat van de ontvangende vaartuigen. Het aantal ontvangende vaartuigen mag niet meer dan 10 % van het totale aantal vaartuigen van de betrokken lidstaat als bedoeld in punt 1 bedragen.

De lidstaten kennen aan de onder hun vlag varende vissersvaartuigen die vissen met trawlnetten, Deense zegens of soortgelijk vistuig met een maaswijdte van 90 mm of meer, met kieuwnetten, warnetten of schakelnetten met een maaswijdte van 90 mm of meer, met geankerde beugen, beuglijnen met uitzondering van vrije beuglijnen, met handlijnen of de peur, het recht toe op ten hoogste:

Het maximale aantal buitengaats doorgebrachte dagen per jaar gedurende welke een vaartuig zich in de in punt 1, onder a) en b), bedoelde gebieden mag bevinden en daar met het in punt 1 bedoelde vistuig mag vissen, mag niet meer bedragen dan het maximale aantal buitengaats doorgebrachte dagen dat voor een van deze twee gebieden is toegekend.

In afwijking van de punten 1 en 2, en indien het efficiënte beheer van de vangstmogelijkheden zulks vereist, kan een lidstaat aan onder zijn vlag varende vaartuigen het recht toekennen op extra buitengaats doorgebrachte dagen, mits eenzelfde aantal buitengaats doorgebrachte dagen wordt ingehouden van andere onder zijn vlag varende vaartuigen die aan inspanningsbeperking in hetzelfde gebied zijn onderworpen en mits het motorvermogen in kilowatt van elk van de overdragende vaartuigen gelijk is aan of groter dan dat van de ontvangende vaartuigen. Het aantal ontvangende vaartuigen mag niet meer dan 10 % van het totale aantal vaartuigen van de lidstaat als bedoeld in punt 1 bedragen.”.