Verordening 2014/1221 - Vaststelling, voor 2015, van de vangstmogelijkheden voor sommige visbestanden en groepen visbestanden welke in de Oostzee van toepassing zijn - Hoofdinhoud

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

L 330/16

In artikel 43, lid 3, van het Verdrag is bepaald dat de Raad op voorstel van de Commissie maatregelen voor de vaststelling en de verdeling van de vangstmogelijkheden moet vaststellen.

Krachtens Verordening (EU) nr. 1380/2013 van het Europees Parlement en de Raad (1) moet bij het vaststellen van instandhoudingsmaatregelen wordt rekening gehouden met de beschikbare wetenschappelijke, technische en economische adviezen, met inbegrip van, waar relevant, verslagen van het Wetenschappelijk, Technisch en Economisch Comité voor de Visserij (WTECV) en van andere adviesinstanties, alsmede adviezen die zijn ontvangen van de adviesraden.

De Raad moet maatregelen voor de vaststelling en de verdeling van de vangstmogelijkheden vaststellen, inclusief, in voorkomend geval, bepaalde voorwaarden die daar functioneel verband mee houden. De vangstmogelijkheden moeten zo over de lidstaten worden verdeeld dat een relatieve stabiliteit van de visserijactiviteiten van elke lidstaat voor elk visbestand of elke visserijtak wordt gegarandeerd, mede met inachtneming van de in Verordening (EU) nr. 1380/2013 vastgestelde doelstellingen van het gemeenschappelijk visserijbeleid.

Daarom moeten de totaal toegestane vangsten (total allowable catches — TAC's) worden vastgesteld, overeenkomstig Verordening (EU) nr. 1380/2013 en de in overweging 2 vermelde beginselen.

Voor kleine pelagische visserijen (haring en sprot) en de kabeljauw- en de zalmvisserij in de Oostzee wordt de in artikel 15, lid 1, van Verordening (EU) nr. 1380/2013 bedoelde aanlandingsverplichting van toepassing met ingang van 1 januari 2015. In artikel 16, lid 2, van die verordening is bepaald dat, wanneer de aanlandingsverplichting met betrekking tot een visbestand is ingevoerd, de vangstmogelijkheden moeten worden vastgesteld met inachtneming van het feit dat vangstmogelijkheden niet meer worden vastgesteld als afspiegeling van de aanlanding maar als afspiegeling van de vangsten.

Voor bestanden waarvoor specifieke meerjarenplannen gelden, dienen de vangstmogelijkheden volgens de in die plannen vervatte voorschriften te worden vastgesteld. Bijgevolg moeten de vangstbeperkingen worden vastgesteld overeenkomstig het bepaalde in Verordening (EG) nr. 1098/2007 van de Raad (2) (het „plan voor de kabeljauwbestanden in de Oostzee”).

In het wetenschappelijk advies dat door de Internationale Raad voor het onderzoek van de zee (ICES) is verstrekt voor de visserijinspanning voor kabeljauw in de Oostzee staat dat, wanneer voor een specifiek bestand een aanlandingsverplichting geldt, het vaststellen van lagere beperkingen van de visserijinspanning niet zal bijdragen tot de verwezenlijking van de doelstellingen van het hervormd gemeenschappelijk visserijbeleid. Daarom is het raadzaam de beperkingen van de visserijinspanning voor de kabeljauwbestanden in de ICES-deelsectoren 22-24 op het niveau van 2014 vast te stellen. Door de beperking van de visserijinspanning vast te stellen op het niveau van 2014 zal de invoering van de aanlandingsverplichting worden vergemakkelijkt en zullen de doelstellingen van het GVB als omschreven in Verordening (EU) nr. 1380/2013 beter kunnen worden verwezenlijkt.

Uit het verstrekte wetenschappelijke advies blijkt dat er ruimte bestaat om de visserijinspanning voor het kabeljauwbestand in de ICES-deelsectoren 22-24 in de Oostzee flexibel te beheren, zonder dat daarbij de doelstellingen van het plan voor de Baltische kabeljauwbestanden in het gedrang komen en zonder dat de visserijsterfte zal toenemen. Deze flexibiliteit zou het mogelijk maken om de visserijinspanning efficiënter te beheren wanneer de quota niet gelijk over de vloot van een lidstaat zijn verdeeld, en om snel te reageren wanneer quota worden uitgewisseld. Daarom moet een lidstaat de mogelijkheid krijgen om aan vissersvaartuigen die zijn vlag voeren extra buitengaatse dagen toe te kennen indien een gelijk aantal buitengaatse dagen wordt afgenomen van andere vissersvaartuigen die de vlag van die lidstaat voeren.

Uit recent wetenschappelijk advies blijkt dat ICES de biologische referentiepunten voor de kabeljauwbestanden in de ICES-deelsectoren 25-32 niet kon vaststellen; de ICES heeft als alternatief aanbevolen om de TAC voor dit kabeljauwbestand vast te stellen aan de hand van de aanpak voor bestanden waarvoor weinig gegevens beschikbaar zijn. Bij gebrek aan biologische referentiepunten is het onmogelijk om de vangstmogelijkheden voor de kabeljauwbestanden in de ICES-deelsectoren 25-32 volgens de voorschriften vast te stellen. Aangezien de duurzaamheid van dat bestand ernstig in gevaar kan komen wanneer geen vangstmogelijkheden worden bepaald, is het raadzaam de TAC's voor die kabeljauwbestanden vast te stellen op een niveau dat overeenstemt met de benadering die door de ICES is ontwikkeld en aanbevolen en de beperking van de visserijinspanning vast te stellen op het niveau van 2014. Door de beperking van de visserijinspanning vast te stellen op het niveau van 2014 zal de invoering van de aanlandingsverplichting worden vergemakkelijkt, zal er selectiever worden gevist en zullen de doelstellingen van het GVB als omschreven in Verordening (EU) nr. 1380/2013 beter kunnen worden verwezenlijkt.

De bij deze verordening vastgestelde vangstmogelijkheden moeten worden gebruikt overeenkomstig Verordening (EG) nr. 1224/2009 van de Raad (3), en met name de artikelen 33 en 34 van die verordening, betreffende de registratie van de vangsten en de visserijinspanning, respectievelijk de mededeling van gegevens over de uitputting van de vangstmogelijkheden. Derhalve moeten de codes worden gespecificeerd die de lidstaten dienen te gebruiken wanneer zij gegevens aan de Commissie toezenden betreffende de aangelande hoeveelheden van bestanden die onder deze verordening vallen.

Bij Verordening (EG) nr. 847/96 (4) van de Raad zijn aanvullende voorwaarden voor het meerjarenbeheer van de TAC's ingevoerd, onder meer op grond van artikel 3 en artikel 4, in de vorm van flexibiliteit voor bestanden waarvoor TAC's bij wijze van voorzorgsmaatregel en analytische TAC's zijn vastgesteld. Krachtens artikel 2 van die verordening bepaalt de Raad, bij de vaststelling van de TAC's, op basis van onder meer de biologische toestand van de bestanden voor welke bestanden de artikelen 3 of 4 niet van toepassing zijn. Recent is deze jaarflexibiliteit bij artikel 15, lid 9, van Verordening (EU) nr. 1380/2013 ingevoerd voor alle bestanden waarop de aanlandingsverplichting van toepassing is. Om te voorkomen dat excessieve flexibiliteit het beginsel van een rationele en verantwoordelijke exploitatie van de levende biologische rijkdommen van de zee zou ondergraven, een belemmering zou vormen voor de verwezenlijking van de doelstellingen van het gemeenschappelijk visserijbeleid, en tot een verslechtering in de biologische toestand van de bestanden zou leiden, moet worden bepaald dat de artikelen 3 en 4 van Verordening (EG) nr. 847/96 alleen van toepassing zijn op analytische TAC's wanneer geen gebruik wordt gemaakt van de jaarflexibiliteit als bedoeld in artikel 15, lid 9, van Verordening (EU) nr. 1380/2013.

Het wetenschappelijk advies voor sprot in de Noordzee bestrijkt de periode van juli tot en met juni van het daaropvolgende jaar, ook al worden de TAC's vastgesteld voor de periode van januari tot december. Uit het meest recente wetenschappelijk advies, voor de periode van juli 2014 tot juni 2015, blijkt dat de TAC's aanzienlijk kunnen worden verhoogd. Daardoor is er in de tweede helft van 2014 meer sprot beschikbaar dan was voorzien. Aangezien dit bestand aan een analytische evaluatie is onderworpen en zich binnen biologisch veilige grenzen bevindt, zijn de voorwaarden voor de toepassing van de artikelen 3 en 4 van Verordening (EG) nr. 847/96 die jaarflexibiliteit van de quota toelaten, vervuld, en moeten deze artikelen kunnen worden toegepast om de visserijen in staat te stellen de verhoogde beschikbaarheid van sprot zo efficiënt mogelijk te benutten. Verordening (EU) nr. 43/2014 van de Raad moet derhalve dienovereenkomstig worden gewijzigd.

Momenteel laat Verordening (EU) nr. 43/2014 toe dat een lidstaat niet gebruikte hoeveelheden ten belope van tot 10 % van de in 2014 voor hem beschikbare quota in 2015 gebruikt voor bepaalde bestanden. Op 6 augustus 2014 heeft de Russische Federatie een embargo op de invoer van bepaalde landbouw- en visserijproducten uit de Unie opgelegd. Bijgevolg is de uitvoer van bepaalde producten die de producenten voor het najaar van 2014 voor Rusland hadden bestemd, onmogelijk geworden, en in sommige gevallen kan op korte termijn geen alternatieve markt worden gevonden. Gezien deze uitzonderlijke omstandigheden en de urgentie van de zaak is het noodzakelijk een aantal aanpassingen toe te laten voor het visseizoen 2014. Gezien het positieve wetenschappelijke advies en de positieve benadering van de betrokken kuststaten, is het raadzaam om bij wijze van uitzondering, en alleen voor de bestanden die het ergst of het meest rechtstreeks door het Russische embargo worden getroffen, een verhoging toe te staan van het percentage van de in 2014 niet gebruikte hoeveelheden dat kan worden overgedragen naar 2015. Deze uitzonderlijke maatregel is beperkt tot het visseizoen 2014. Naar verwachting zouden met die maatregel nieuwe markten kunnen worden gevonden of zouden de vangsten kunnen worden aangepast, indien het embargo in 2015 nog van kracht is. Om dezelfde redenen moet een overeenkomstige mogelijkheid tot het overdragen van niet-gebruikte vangstmogelijkheden worden opgenomen in Verordening (EU) nr. 1180/2013 van de Raad (5). De Verordeningen (EU) nr. 43/2014 en (EU) nr. 1180/2013 moeten derhalve dienovereenkomstig worden gewijzigd.

Om een onderbreking van de visserijactiviteiten te voorkomen en om het inkomen van de vissers van de Unie veilig te stellen, moet deze verordening van toepassing zijn met ingang van 1 januari 2015 worden geopend. Gezien de urgentie dient deze verordening onmiddellijk na de bekendmaking ervan in werking te treden. Gezien de in overweging 13 uiteengezette redenen moeten de bepalingen betreffende de mogelijkheid van overdracht van vangstmogelijkheden die in 2014 niet benut werden toepasselijk zijn met ingang van 1 januari 2014,

gevangen in één jaar, in de visserijen waarop de aanlandingsverplichting van toepassing is op grond van artikel 15 van Verordening (EU) nr. 1380/2013, of

aangeland in één jaar, in de visserijen waarop de aanlandingsverplichting niet van toepassing is op grond van artikel 15 van Verordening (EU) nr. 1380/2013;

het uitwisselen van vangstmogelijkheden op grond van artikel 16, lid 8, van Verordening (EU) nr. 1380/2013;

kortingen en nieuwe toewijzingen op grond van artikel 37 van Verordening (EG) nr. 1224/2009;

extra aanlandingen die worden toegestaan in het kader van artikel 3 van Verordening (EG) nr. 847/96 of artikel 15, lid 9, van Verordening (EU) nr. 1380/2013;

hoeveelheden die worden ingehouden overeenkomstig artikel 4 van Verordening (EG) nr. 847/96 of overgedragen in het kader van artikel 15, lid 9, van Verordening (EU) nr. 1380/2013;

kortingen op grond van de artikelen 105, 106 en 107 van Verordening (EG) nr. 1224/2009.

Artikel 18 bis wordt als volgt gewijzigd:

In bijlage IA wordt de tabel voor sprot en bijvangsten in de wateren van de Unie van IIa en IV vervangen door:

Het volgende artikel wordt ingevoegd:

„Artikel 5 bis

Flexibiliteit bij de vaststelling van de vangstmogelijkheden voor bepaalde bestanden

• 1. 

  Dit artikel is van toepassing op de volgende bestanden:

• 2. 

  Hoeveelheden tot 25 % van de quota van een lidstaat voor de in lid 1 genoemde bestanden die in 2014 niet zijn gebruikt, worden meegenomen in de berekening van de quota van de betrokken lidstaat voor het betrokken bestand voor 2015. Hoeveelheden die aan andere lidstaten worden overgedragen overeenkomstig artikel 16, lid 8, van Verordening (EU) nr. 1380/2013 van het Europees Parlement en de Raad (9), en hoeveelheden die overeenkomstig de artikelen 37, 105 en 107 van Verordening (EG) nr. 1224/2009 worden afgetrokken, worden in aanmerking genomen bij de vaststelling van de gebruikte en de niet-gebruikte hoeveelheden als bedoeld in dit lid.

• 3. 

  Artikel 4 van Verordening (EG) nr. 847/96 voor de betrokken lidstaten niet van toepassing op de in lid 1 van dit artikel vermelde bestanden.

• (9) 

  Verordening (EU) nr. 1380/2013 van het Europees Parlement en de Raad van 11 december 2013 inzake het gemeenschappelijk visserijbeleid, tot wijziging van Verordeningen (EG) nr. 1954/2003 en (EG) nr. 1224/2009 van de Raad en tot intrekking van Verordeningen (EG) nr. 2371/2002 en (EG) nr. 639/2004 van de Raad en Besluit 2004/585/EG van de Raad (PB L 354 van 28.12.2013, blz. 22).”"

.

In bijlage I wordt de volgende voetnoot opgenomen met betrekking tot de vermeldingen voor de volgende bestanden: haring in de deelsectoren 30-31; haring in de Uniewateren van de deelsectoren 25-27, 28.2, 29 en 32; haring in deelsector 28.1; sprot in de Uniewateren van de deelsectoren 22-32:

„Artikel 3 van Verordening (EG) nr. 847/96 is niet van toepassing.

Artikel 4 van Verordening (EG) nr. 847/96 is niet van toepassing.”

.

De lidstaten wijzen onder hun vlag varende vissersvaartuigen die vissen met trawlnetten, Deense zegennetten of soortgelijk vistuig met een maaswijdte gelijk aan of groter dan 90 mm, met kieuwnetten, warnetten of schakelnetten met een maaswijdte gelijk aan of groter dan 90 mm, met geankerde beugen, beuglijnen met uitzondering van vrije beuglijnen, met handlijnen of de peur, het recht toe om:

Het maximale aantal buitengaats doorgebrachte dagen per jaar gedurende welke een vissersvaartuig zich in de twee in punt 1, onder a) en b), omschreven gebieden mag bevinden en daar met het in punt 1 bedoelde vistuig mag vissen, mag niet meer bedragen dan het maximale aantal buitengaats doorgebrachte dagen dat voor een van die twee gebieden is toegekend.

In afwijking van de punten 1 en 2 kan een lidstaat, wanneer dat voor een efficiënt beheer van de vangstmogelijkheden noodzakelijk is, extra buitengaats doorgebrachte dagen aan onder zijn vlag varende vaartuigen toekennen mits een gelijk aantal buitengaats doorgebrachte dagen wordt afgenomen van andere onder zijn vlag varende vissersvaartuigen waarvoor in hetzelfde gebied een inspanningsbeperking geldt, en mits de in kW uitgedrukte capaciteit van de vissersvaartuigen die dagen afgeven, op zijn minst zo groot is als die van de vaartuigen die dagen ontvangen. Het aantal vissersvaartuigen dat dagen ontvangt, mag maximaal 15 % uitmaken van het totale aantal vissersvaartuigen van de betrokken lidstaat als bedoeld in punt 1.