Verordening 2022/590 - Wijziging van Verordening (EG) nr. 138/2004 wat de regionale landbouwrekeningen betreft - Hoofdinhoud

Regionale landbouwrekeningen (“RLR”)

Algemene beginselen

Inleiding

Regionale economie, regionaal gebied

Basiseenheid bij de opstelling van de RLR

Methoden voor de opstelling van de RLR

Begrippen vestigingsplaats en gebied

Bedrijfstak landbouw en karakteristieke eenheden

Transacties in producten

Output

Intermediair verbruik

Bruto-investeringen

Verdelingstransacties, overige transacties en overige mutaties in activa

Algemene voorschriften

Toegevoegde waarde

Verbruik van vaste activa

Subsidies

Belastingen

Beloning van werknemers

Netto exploitatieoverschot

Rente, inkomen uit grond

Inkomen uit de landbouwbedrijfsuitoefening: algemene berekeningsregels

Kort overzicht van de uitvoering

Inleiding

Definitie van regionale landbouw

Meting van de output van de landbouw

Niet-scheidbare niet tot de landbouw behorende nevenactiviteiten

Intermediair verbruik”.

volgens afspraak geldt de productie in eigen beheer van bruto-investeringen in vaste activa in de vorm van niet-landbouwproducten (zoals bouwwerken of machines) niet als een dergelijke nevenactiviteit. Die productie van bruto-investeringen in vaste activa in de vorm van niet-landbouwproducten voor eigen finaal gebruik wordt geacht een scheidbare activiteit te zijn en wordt geregistreerd als productie van een afzonderlijke lokale EEA. Huisvestingsdiensten die bij wijze van beloning in natura aan werknemers worden aangeboden, moeten op soortgelijke wijze worden behandeld (ze worden als beloning in natura in de inkomensvormingsrekening geregistreerd),”.

In de LR worden prijzen, afhankelijk van de statistische betrouwbaarheid, op gehele getallen dan wel op één of twee decimalen afgerond. Relevante prijsinformatie over input en output is noodzakelijk om de LR samen te stellen.”.

de beloning voor de dienst die is begrepen in de brutopremies voor verzekeringen ter dekking van bedrijfsrisico’s als veesterfte, schade aan gewassen door hagel, vorst, brand en storm. De rest, d.w.z. de nettopremie, is het gedeelte van de betaalde brutopremie dat voor het regelen van de schadegevallen door de verzekeringsmaatschappijen beschikbaar is.

Een nauwkeurige opsplitsing van de brutopremies in deze twee componenten is alleen voor de nationale economie als geheel mogelijk, zoals in het centrale kader van de nationale rekeningen. De toerekening van de dienstencomponent aan de bedrijfstakken vindt doorgaans, met behulp van verdeelsleutels, plaats bij de opstelling van input/outputtabellen. Invulling van die rubriek in de LR vindt derhalve in overeenstemming met de nationale rekeningen plaats (zie voor de registratie van subsidies in verband met verzekeringsdiensten punt 3.063, voetnoot 1);”.

wijzigingen in classificatie of structuur van de vaste activa: bijvoorbeeld veranderingen in de economische bestemming van grond, melkvee dat bestemd wordt voor de vleesproductie (zie punt 2.149, voetnoot 1) of bedrijfsgebouwen die omgebouwd zijn voor particulier gebruik of voor een andere economische bestemming.”.

7.01.

Regionale rekeningen spelen een belangrijke rol bij de formulering, uitvoering en beoordeling van regionaal beleid. Objectieve, betrouwbare, consistente, coherente, vergelijkbare, relevante en geharmoniseerde regionale statistische indicatoren vormen een stevige basis voor beleid dat gericht is op het verkleinen van de economische en sociale verschillen tussen de regio’s van de Unie.

7.02.

De RLR zijn een aanpassing op regionaal niveau van de LR.

7.03.

De RLR omvatten dezelfde reeks rekeningen als de LR, maar als gevolg van begripsmatige en meetproblemen heeft de reeks rekeningen voor regio’s een beperktere reikwijdte en treedt zij minder in details dan de LR op nationaal niveau.

7.04.

Als regionale rekeningen worden de RLR opgesteld op basis van rechtstreeks verzamelde regionale gegevens en op basis van nationale gegevens met op veronderstellingen gebaseerde regionale uitsplitsingen. Wanneer de beschikbare informatie echter niet volledig, tijdig en betrouwbaar genoeg is, zijn er voor de opstelling van regionale rekeningen veronderstellingen nodig. Dat impliceert dat sommige verschillen tussen regio’s niet tot uiting behoeven te komen in de regionale rekeningen (ESR 2010, 13.08).

7.05.

Voor het samenstellen van regionale rekeningen, of het nu gaat om bedrijfstakken of institutionele sectoren, moeten de regionale economie en het regionale grondgebied strikt worden gedefinieerd. In theorie omvat de bedrijfstak landbouw in een regio de eenheden (landbouwbedrijven) die landbouwactiviteiten uitoefenen (zie de punten 1.60 tot en met 1.66) op het regionale grondgebied.

7.06.

Een regionale economie van een land maakt deel uit van de totale economie van dat land. De totale economie wordt gedefinieerd aan de hand van institutionele eenheden en sectoren. Zij bestaat uit alle institutionele eenheden die een centrum van overheersende economische belangen in het economisch gebied van een land hebben. Het economisch gebied valt niet precies samen met het geografisch gebied (zie punt 7.08). Het economisch gebied van een land wordt verdeeld in regionale gebieden en het extraregionale gebied (ESR 2010, 13.09).

7.07.

Het regionale grondgebied, als omschreven in het ESR 2010, bestaat uit het deel van het economisch gebied van een land dat rechtstreeks wordt toegerekend aan een regio. Vrije zones, douane-entrepots en fabrieken onder douanetoezicht zijn verbonden aan de regio’s waar zij zich bevinden.

7.08.

Die verdeling van het grondgebied is echter niet geheel in overeenstemming met het in de nationale rekeningen gehanteerde begrip “nationaal economisch gebied”. Het extraregionale gebied bestaat uit delen van het economisch gebied van een land die niet rechtstreeks aan één enkele regio kunnen worden gekoppeld en die van de RLR zijn uitgesloten, namelijk:

7.09.

De nomenclatuur van territoriale eenheden voor de statistiek (NUTS), vastgesteld bij Verordening (EG) nr. 1059/2003 van het Europees Parlement en de Raad (*1) geeft een uniforme indeling van het economisch gebied van de Unie. De RLR vereisen statistieken op NUTS 2-niveau die gewoonlijk worden vastgesteld in het kader van de huidige regeling uit hoofde van die verordening. Voor nationale doeleinden kunnen de regionale rekeningen ook worden opgesteld op een gedetailleerder regionaal niveau, te weten op NUTS 3-niveau, in voorkomend geval (ESR 2010, 13.12).

7.10.

De eenheden die voor de regionale rekeningen naar bedrijfstak worden gebruikt zijn lokale EEA’s. De lokale EEA is de waarneembare vorm van de productie-eenheid.

7.11.

In de statistische benadering (bedrijfstak) wordt een waarneembare eenheid gebruikt, zelfs als dat betekent dat van de ene activiteit wordt afgeweken. Net als bij het SNA 2008 geeft het ESR 2010 de voorkeur aan de statistische aanpak en aan de lokale EEA voor de opstelling van nationale rekeningen per bedrijfstak. Zij definiëren aldus dezelfde eenheid voor de bedrijfstakken, ongeacht of die op regionaal of nationaal niveau worden bestreken.

7.12.

Net als de LR gebruiken de RLR het landbouwbedrijf — “aangepast” overeenkomstig bepaalde verdragen om aan de betrokken doelstellingen te voldoen — als basiseenheid voor de bedrijfstak landbouw. Er zijn twee cruciale redenen voor die keuze. Enerzijds is de eenheid landbouwbedrijf de lokale EEA voor landbouw (zie de punten 1.09 tot en met 1.17), gedefinieerd als het deel van een EEA dat het lokale niveau betreft. De lokale EEA is ook de meest geschikte eenheid voor de bedrijfstak landbouw, ook als zij niet-agrarische nevenactiviteiten omvat, die niet los van de landbouwactiviteiten kunnen worden vermeld (zie de punten 1.15 en 1.16, en 1.25 tot en met 1.32).

7.13.

Met het landbouwbedrijf als basiseenheid wordt bedoeld dat de niet-agrarische nevenactiviteiten van die landbouwbedrijven in de RLR worden opgenomen (zie punt 7.12). Aangezien het doel van de LR erin bestaat de vorming van inkomsten uit landbouwactiviteiten te meten, te beschrijven en te analyseren, sluit zij eenheden uit die uitsluitend een vrijetijdsbesteding produceren (bv. tuinen voor eigen gebruik en particuliere veeteelt). Daarentegen zijn eenheden die met hun landbouw enkel in eigen behoeften voorzien, in de LR inbegrepen (zie punt 1.24).

7.14.

Het landbouwbedrijf is de referentie-eenheid voor statistische enquêtes met betrekking tot de landbouw, ongeacht of het om nationale of regionale enquêtes gaat. Dat heeft als voordeel dat de kwantitatieve evaluaties van de output rechtstreeks kunnen worden gebaseerd op de statistische systemen voor het meten van arealen, opbrengsten, veestapel enz. De keuze van het landbouwbedrijf leidt ook tot een betere boekhoudkundige consistentie.

7.15.

Het ESR (ESR 2010, punten 13.24 tot en met 13.32) stelt twee methoden voor die van toepassing zijn op bedrijfstakken of institutionele sectoren: de bottom-up- en de top-downmethode. De bottom-upmethode houdt in dat de gegevens op het niveau van de eenheden (lokale EEA’s, institutionele eenheden) worden verzameld en vervolgens bij elkaar worden opgeteld om de regionale waarde voor de verschillende aggregaten te verkrijgen. De top-downmethode houdt in dat de regionale waarden worden gereconstrueerd door het nationale cijfer uit te splitsen aan de hand van een indicator die de regionale spreiding van de betrokken variabele zo goed mogelijk weergeeft. Die twee methoden kunnen ook op verschillende manieren worden gecombineerd; deze combinaties worden in het ESR een mengvorm van bottom-up- en top-downmethoden genoemd. Het meer dan eens verzamelen van dezelfde informatie waardoor redundantie in de gegevensrapportage ontstaat, moet evenwel worden vermeden. Er wordt echter prioriteit gegeven aan de bottom-upmethode, hoewel duidelijk is dat in werkelijkheid vaak een mengvorm van bottom-up- en top-downmethoden wordt gebruikt. Nadere bijzonderheden over de specifieke methode en bronnen worden op volledig transparante wijze uiteengezet in de kwaliteitsverslagen, waarbij wordt aangegeven welke regionale gegevens rechtstreeks zijn verzameld en welke gegevens gebaseerd zijn op nationale gegevens met regionale uitsplitsingen op basis van aannames.

7.16.

Economische transacties van ondernemingen en huishoudens kunnen regionale grenzen overschrijden. Ondernemingen kunnen ook in meer dan één regio actief zijn, hetzij op permanente locaties, hetzij op tijdelijke basis; zo kunnen grote landbouwbedrijven in verschillende regio’s actief zijn. Daarom is er een duidelijk beginsel nodig om de lidstaten te helpen die interregionale activiteit consequent aan een regio toe te rekenen.

7.17.

De regionale rekeningen van de bedrijfstakken zijn gebaseerd op het criterium van de vestigingsplaats van de productie-eenheid. Elke bedrijfstak op regionaal niveau verwijst naar de groep lokale EEA’s met dezelfde of een soortgelijke economische hoofdactiviteit, die hun economisch belangencentrum in dat regionale gebied hebben. Meestal wordt dat belangencentrum geassocieerd met een specifieke langetermijnlocatie in de regio, zoals de institutionele eenheden waartoe de lokale EEA’s behoren.

7.18.

De regionale rekeningen hebben echter een aantal verschillende aspecten. Voor bepaalde activiteiten is het niet altijd eenvoudig om de regio als een specifiek gebied te definiëren. De relatie tussen de locatie van het hoofdkantoor en de fysieke locatie van het landbouwbedrijf kan een probleem vormen, aangezien factoren voor de landbouwproductie kunnen worden beheerd door een hoofdkantoor in een andere regio. Voor de RLR is het van belang de twee entiteiten op te splitsen, en om die reden moet een landbouwbedrijf worden toegerekend tot de regio waar de productiefactoren zich bevinden en niet tot de regio waar het bedrijf is gevestigd. Eén hoofdkantoor kan dus aan het hoofd staan van meerdere eenheden in de zin van de RLR, d.w.z. evenveel eenheden als er regio’s van vestiging zijn voor lokale EEA’s die zich buiten de regio van het hoofdkantoor bevinden.

7.19.

Een alternatief concept, dat over het algemeen niet wordt toegepast in de nationale en regionale rekeningen, zou strikt territoriaal zijn. Dat concept houdt in dat activiteiten worden toegerekend aan het grondgebied waar zij daadwerkelijk plaatsvinden, ongeacht de vestigingsplaats van de eenheden die bij de activiteit betrokken zijn.

7.20.

Hoewel de residentiële benadering voorrang heeft bij de regionale toerekening van transacties van ingezeten eenheden, biedt het ESR 2010 een beperkte ruimte voor de toepassing van de territoriale benadering (ESR 2010, 13.21). Dat is het geval wanneer fictieve eenheden worden gecreëerd voor grond en gebouwen in de regio of het land waar de grond of gebouwen zich bevinden.

7.21.

In het hypothetische geval dat in een regio gevestigde eenheden uitsluitend activiteiten op het grondgebied van hun regio uitoefenen, valt het begrip vestigingsplaats samen met het begrip grondgebied. Dat geldt ook voor de regionale toerekening op basis van fictieve eenheden voor grond en gebouwen en voor ondernemingen zonder rechtspersoonlijkheid in andere landen of in regio’s die verschillen van de regio van vestiging van de eigenaar.

7.22.

De bedrijfstak bestaat uit alle EEA’s op lokaal niveau, die een identieke of soortgelijke economische activiteit uitoefenen (zie punt 1.59). De bedrijfstak landbouw, zoals deze in de LR is gedefinieerd, komt in principe overeen met afdeling 01 van de NACE Rev.2. De verschillen worden vermeld in de punten 1.62 tot en met 1.66. De reikwijdte van de RLR wordt bepaald op basis van de lijst van karakteristieke activiteiten die voor de LR is opgesteld. Er zijn enkele verschillen tussen de bedrijfstak landbouw in de LR, en dus ook in de RLR, en de bedrijfstak die is vastgesteld voor het centrale kader van de nationale rekeningen (zie punt 1.93).

7.23.

De waardering van de landbouwproductie levert een aantal specifieke problemen op. De belangrijkste hebben betrekking op seizoensgebonden producten, dierlijke productie en het tijdstip waarop de boekingen in de boekhouding plaatsvinden. De methodiek van de LR omvat nauwkeurige regels voor de wijze waarop rekening wordt gehouden met de effecten van de opslag van seizoensgebonden producten, de wijze waarop de dierlijke productie wordt gemeten en de wijze waarop de producten met onderhanden werk moeten worden geregistreerd. Die beginselen worden in acht genomen bij het opstellen van de RLR. Dat sluit echter niet uit dat bepaalde aanpassingen op regionaal niveau, bijvoorbeeld op het gebied van dierlijke productie, worden uitgesloten. Er zij op gewezen dat het totaal van de regionale waardering gelijk moet zijn aan de LR-waarderingen.

7.24.

In de RLR vertegenwoordigt de productie van een regio alle onder de LR vallende producten die in de verslagperiode in die regio worden geproduceerd door alle eenheden van de bedrijfstak landbouw, ongeacht of zij bestemd zijn om buiten de bedrijfstak te worden afgezet, aan andere landbouwbedrijven te worden verkocht of, in bepaalde gevallen, door hetzelfde landbouwbedrijf te worden gebruikt. Derhalve:

7.25.

Het productieproces van vee duurt over het algemeen verscheidene jaren. Bij de waardering van dieren moet een onderscheid worden gemaakt tussen dieren die als vaste activa zijn ingedeeld (fok- en trekdieren, melkkoeien enz.) en dieren die als voorraad zijn ingedeeld (hoofdzakelijk voor vlees bestemde dieren). Om dubbeltelling te voorkomen, worden transacties in verband met de verplaatsing van dieren tussen landbouwbedrijven (die worden beschouwd als positieve verkopen voor de landbouwbedrijven die de dieren verkopen en negatieve verkopen voor de inkopende landbouwbedrijven) als volgt behandeld:

7.26.

De output wordt gewaardeerd tegen basisprijzen (zie punt 2.082), d.w.z. met inbegrip van productgebonden subsidies, minus productgebonden belastingen. Die berekeningsmethode houdt in dat de productgebonden belastingen en subsidies per regio moeten worden uitgesplitst.

7.27.

Intermediair verbruik bestaat uit de goederen (andere dan vaste activa) en marktdiensten die tijdens het productieproces worden verbruikt om andere goederen te produceren (zie de punten 2.097 tot en met 2.109).

7.28.

Bij de samenstelling van de RLR omvat het intermediair verbruik:

7.29.

Het bijzondere geval van IGDFI wordt in de regionale rekeningen op dezelfde wijze behandeld als in de nationale rekeningen. Als de schatting van uitstaande leningen en deposito’s per regio beschikbaar is, kan de bottom-upmethode worden gebruikt. Gewoonlijk zijn schattingen van de uitstaande leningen en deposito’s echter niet beschikbaar per regio. In dat geval geschiedt de toerekening van IGDFI aan de bedrijfstakken die van deze diensten gebruikmaken, aan de hand van een suboptimale methode: als verdelingsindicatoren worden de regionale bruto output of de regionale bruto toegevoegde waarde per bedrijfstak gebruikt (ESR 2010, 13.40).

7.30.

Alle producten en diensten die voor intermediair verbruik worden gebruikt, worden gewaardeerd tegen de aankoopprijs (exclusief aftrekbare btw) (zie de punten 2.110 tot en met 2.114).

7.31.

De bruto-investeringen in de landbouw zijn onderverdeeld in:

7.32.

Er is sprake van investeringen in vaste activa in de landbouw wanneer een houder vaste activa verwerft of produceert die bestemd zijn om gedurende meer dan één jaar als productiemiddel in het agrarisch productieproces te worden gebruikt. Het toerekeningscriterium voor de registratie van BIVA heeft betrekking op de verwerkende industrieën en niet op de bedrijfstak waartoe de juridische eigenaar behoort.

7.33.

Vaste activa die eigendom van een multiregionale eenheid zijn, worden toegerekend aan de lokale EEA waar zij worden gebruikt. Vaste activa die worden gebruikt op basis van een operationele lease, worden geregistreerd in de regio van de eigenaar van die activa, en de vaste activa die worden gebruikt op basis van een financiële lease, worden geregistreerd in de regio van de gebruiker (ESR 2010, 13.33).

7.34.

Nieuwe activa die deel uitmaken van de vaste activa worden bruto opgenomen, d.w.z. zonder aftrek van het verbruik van vaste activa. Bovendien wordt het verbruik van vaste activa over het algemeen berekend over die activa. Netto-investeringen worden verkregen door het verbruik van vaste activa van de bruto-investeringen af te trekken.

7.35.

Productie-eenheden kunnen bestaande activa aan elkaar verkopen, bijvoorbeeld tweedehands machines. Wanneer activa tussen bedrijfstakken en regio’s worden verplaatst, wordt de totale betaalde prijs in de BIVA in één bedrijfstak of regio opgenomen en wordt de ontvangen prijs in mindering gebracht op de BIVA in de andere bedrijfstak of regio. Transactiekosten van de eigendom van activa, zoals juridische kosten voor de verkoop van grond en bestaande gebouwen, worden door de koper als aanvullende BIVA gerekend, zelfs als een deel van de kosten door de verkoper wordt betaald.

7.36.

De BIVA voor vee van een regio moet worden samengesteld overeenkomstig het ESR 2010 (3.124 tot en met 3.138) en 2.149 tot en met 2.161 van deze bijlage. De BIVA voor vee is equivalent aan het verschil tussen aankopen van vee gedurende het jaar (natuurlijke groei en aankopen van buiten de regio, inclusief invoer), met inbegrip van de productie in eigen beheer, en de verkopen van dieren (voor de slacht, verkopen naar andere regio’s, met inbegrip van uitvoer, of ander finaal gebruik). Wanneer alle regio’s worden geaggregeerd, is het belangrijk ervoor te zorgen dat interregionale stromen elkaar opheffen (exclusief kosten voor eigendomsoverdracht), zodat de som van alle regionale BIVA’s gelijk is aan de BIVA van de nationale landbouwrekeningen. Wanneer de bottom-upmethode wordt gebruikt, is het volgende van toepassing: de verkoop van dieren aan landbouwbedrijven in andere regio’s vormt een negatieve BIVA, terwijl aankopen uit andere regio’s positieve BIVA zijn. Voor de berekening van de BIVA voor vee van een regio kan de aanbevolen indirecte methode worden gebruikt (zie punt 2.156).

7.37.

Voorraden omvatten alle activa die geen deel uitmaken van vaste activa en die op een gegeven moment tijdelijk in handen zijn van productie-eenheden. Er zijn twee soorten voorraden: voorraden bij de gebruikers en voorraden bij de producenten (zie punt 2.171).

7.38.

Voor dieren die als voorraden zijn ingedeeld, omvat de handel waarmee rekening moet worden gehouden bij de berekening van veranderingen in voorraden de verkoop aan, en de aankopen uit, andere regio’s, alsmede de invoer en uitvoer.

7.39.

De praktische moeilijkheden bij het verkrijgen van betrouwbare regionale informatie over verdelingstransacties in bepaalde gevallen, met name wanneer eenheden activiteiten verrichten in meer dan één regio, of wanneer de regio niet altijd een duidelijk afgebakend gebied is waarin bepaalde activiteiten worden verricht, zijn de reden dat het ESR slechts voor enkele aggregaten de regionale rekeningen van de bedrijfstak landbouw bestrijkt: toegevoegde waarde, subsidies, belastingen, beloning van werknemers, huur en overige inkomsten, rente en BIVA.

7.40.

De verdelingstransacties worden op transactiebasis geregistreerd, d.w.z. op het moment dat de economische waarde tot stand komt, wordt gewijzigd of verloren gaat, dan wel op het moment dat aanspraken en verplichtingen tot stand komen, worden gewijzigd of worden geannuleerd, en niet wanneer de betaling werkelijk wordt verricht. Die registratieregel (die is gebaseerd op rechten en verplichtingen) geldt voor alle stromen, monetaire en niet-monetaire, of deze nu plaatsvinden tussen eenheden of binnen dezelfde eenheid.

7.41.

Wanneer de datum van verkrijging van de schuldvordering (schuld) echter niet nauwkeurig kan worden bepaald, kan de betalingsdatum of een andere aanvaardbare benadering van de transactiebasis worden gebruikt (zie punt 3.007).

7.42.

De toegevoegde waarde is het resultaat van de productieactiviteit van een economie of een van haar bedrijfstakken gedurende een bepaalde periode, en is het saldo van de productierekening. Dit is het verschil tussen de waarde van de output en de waarde van het intermediair verbruik. Het is een belangrijk element bij het meten van de productiviteit van een economie of bedrijfstak (zie punt 3.013) of van een regio of bedrijfstak in een regio.

7.43.

De toegevoegde waarde mag bruto (bruto toegevoegde waarde tegen basisprijzen) of netto (netto toegevoegde waarde tegen basisprijzen) worden opgenomen, d.w.z. vóór of na aftrek van het verbruik van vaste activa. In overeenstemming met de wijze waarop de output en het intermediair verbruik worden gewaardeerd (resp. basis- en aankoopprijs), wordt de netto toegevoegde waarde berekend in basisprijzen (zie punt 3.013).

7.44.

Het gebruik van basisprijzen betekent dat de productgebonden belastingen en productsubsidies moeten worden toegerekend aan specifieke goederen en diensten, die vervolgens over de regio’s moeten worden verdeeld.

7.45.

Door van de toegevoegde waarde tegen basisprijzen de niet-productgebonden belastingen op productie af te trekken en er de niet-productgebonden subsidies bij op te tellen krijgt men de toegevoegde waarde tegen factorkosten. De netto toegevoegde waarde tegen factorkosten is het inkomen van de productiefactoren (zie punt 3.014).

7.46.

In de RLR ondervinden goederen en diensten waaruit de vaste activa van het landbouwbedrijf bestaan (zoals aanplantingen die herhaaldelijk producten opleveren, machines en gebouwen, belangrijke verbeteringen van grond, software, en kosten van eigendomsoverdracht van niet-geproduceerde activa) slijtage en veroudering als productiemiddelen in het productieproces. Dergelijke slijtage en veroudering worden gemeten als het verbruik van vaste activa. Net als in de LR wordt het verbruik van vaste activa niet berekend voor productieve dieren.

7.47.

De RLR passen dezelfde regels toe als de LR: stromen die in de LR als exploitatiesubsidies worden geclassificeerd, worden in de RLR op dezelfde wijze ingedeeld, en een soortgelijke behandeling geldt voor stromen in de vorm van kapitaaloverdrachten.

7.48.

De RLR passen dezelfde regels toe als de LR: de verschillende soorten belastingen worden in de RLR op dezelfde wijze ingedeeld als in LR.

7.49.

Voor producenten wordt de beloning van werknemers toegerekend aan de lokale EEA’s waar de mensen werkzaam zijn. Indien die gegevens niet beschikbaar zijn, wordt de beloning van werknemers volgens een suboptimale methode toegerekend op basis van de gewerkte uren. Indien noch de beloning van werknemers noch de gewerkte uren beschikbaar zijn, wordt gebruikgemaakt van het aantal bij lokale EEA's werkzame personen (zie ESR 2010, punt 13.42).

7.50.

Het netto exploitatieoverschot wordt verkregen uit de netto toegevoegde waarde tegen basisprijzen door aftrek van de beloning van werknemers en niet-productgebonden belastingen op productie en door toevoeging van niet-productgebonden subsidies.

7.51.

De RLR passen dezelfde regels toe als de LR: stromen die worden ingedeeld als rente of inkomen uit grond in de LR worden in de RLR op dezelfde wijze ingedeeld.

7.52.

Direct te betalen inkomen uit vermogen uit landbouwactiviteiten en nevenactiviteiten buiten de landbouw, nl. rente op leningen die in het kader van die activiteiten zijn aangegaan, waaronder voor de aankoop van landbouwgrond, en de aan grondeigenaren betaalde pacht, wordt in mindering gebracht op het exploitatieoverschot (zie de punten 3.070 tot en met 3.087).

7.53.

In dit deel wordt een aantal aspecten van de methodiek belicht, met name de keuze van het landbouwbedrijf en de meting van de output.

7.54.

Het landbouwbedrijf is de referentie-eenheid voor statistische landbouwenquêtes, zowel op nationaal als op subnationaal niveau. Dat is een belangrijk voordeel voor de RLR omdat de waardering van de productiehoeveelheden rechtstreeks kan worden gebaseerd op statistische systemen voor het meten van het landoppervlak, de opbrengst, de omvang van de veestapel enz. De keuze voor het landbouwbedrijf heeft ook het voordeel dat de rekeningen consistenter kunnen zijn. Output en kosten hebben in feite betrekking op identieke reeksen eenheden, ook al verschillen de extrapolatiemethoden van bron tot bron. Ten slotte voorkomt de keuze voor het landbouwbedrijf, samen met de begrippen kenmerkende activiteiten en eenheden, dat aanpassingen moeten worden aangebracht die controversieel kunnen zijn, zoals het geval zou kunnen zijn voor tuinen voor eigen gebruik en particuliere veeteelt zonder bedrijfshoofd. Die afspraak maakt het gemakkelijker om landen met elkaar te vergelijken. Het verband met statistische gegevens in fysieke hoeveelheden, die van cruciaal belang zijn voor de landbouw en garanderen dat de metingen van boekingen consistent zijn omdat aanpassingen of “extra-statistische” correcties aldus beperkt worden, vereenvoudigt en verbetert de berekeningen. Die aspecten sluiten ook aan bij de doelstelling om prioriteit te geven aan de bottom-upbenadering in de RLR.

7.55.

Voor elke regio bestaat de bedrijfstak landbouw uit alle landbouwbedrijven waarvan de productiefactoren zich in de regio bevinden. Dat beginsel, dat in overeenstemming is met het begrip vestigingsplaats van de productie-eenheid, kan enkele problemen opleveren: landbouwstatistieken definiëren gewoonlijk de ligging van de landbouwbedrijven op basis van hun hoofdkantoor en niet rechtstreeks op basis van de locatie waar de productiefactoren zich bevinden. Die twee locaties zijn niet altijd dezelfde en dat verschijnsel zal waarschijnlijk vaker voorkomen naarmate landbouwbedrijven groter worden. Daarom worden sommige landbouwbedrijven bij de samenstelling van de RLR opnieuw tussen regio’s verdeeld en in sommige gevallen zelfs opgesplitst. Dat zal in de praktijk waarschijnlijk moeilijk zijn, in welk geval het verkieslijk is om voor de landbouwbedrijven dezelfde locatie te behouden als in de statistische enquêtes. Dat voorstel is echter afhankelijk van twee voorwaarden: ten eerste moet de methode voor het bepalen van de locatie voor alle regio’s van het land identiek zijn en ten tweede moeten alle boekingen worden gewaardeerd op basis van bronnen die dezelfde regels hanteren voor het bepalen van de ligging van de landbouwbedrijven.

7.56.

De landbouwproductie omvat bepaalde plantaardige producten die door hetzelfde landbouwbedrijf opnieuw worden gebruikt in de vorm van intermediair verbruik; dat betreft voornamelijk producten voor diervoeders. Met name voor akkerbouwgewassen kan de regionale productie vaak worden bepaald op basis van de geoogste hoeveelheden in elke regio, die vervolgens via prijzen een waarde krijgen. In dat geval wordt alle output gewaardeerd, ongeacht of deze bestemd is om buiten de bedrijfstak te worden verhandeld, aan andere landbouwbedrijven te worden verkocht of door hetzelfde landbouwbedrijf te worden gebruikt. De output van elke regio wordt dus rechtstreeks verkregen, in overeenstemming met het in de LR en de RLR gehanteerde begrip. De prijzen aan de hand waarvan de output die het verbruik binnen de eenheid vormt, wordt gewaardeerd, kunnen ook worden gebaseerd op regionale gegevens die overeenkomen met de prijzen waartegen de output wordt afgezet. Het ontbreken van regionale prijsgegevens vormt echter een algemeen probleem bij de waardering van de output, en dit geldt zowel voor de (regionale) output die op de markt wordt gebracht als voor de output die het verbruik binnen de eenheid vormt. De RLR-waardering van producten die voor het verbruik binnen de eenheid bestemd zijn, levert dus dezelfde moeilijkheden op als de waardering van producten die op de markt worden gebracht. Uiteraard is het een andere kwestie wanneer de hoeveelheden niet op regionaal niveau kunnen worden gewaardeerd. In dat geval is een top-downmethode op basis van nationale waarderingen over het algemeen de enige bruikbare methode (*4).

7.57.

Wat dieren betreft, ongeacht of zij als voorraden of vaste activa zijn ingedeeld, worden de volgende elementen in aanmerking genomen:

7.58.

In sommige gevallen kan de indirecte methode voor de berekening van de dierlijke productie op regionaal niveau te moeilijk zijn. In dergelijke gevallen is het beter de output te berekenen op basis van een model aan de hand van fysieke gegevens en vervolgens de waarden aan te passen aan die in de LR.

7.59.

Er zijn verschillende manieren om niet-scheidbare niet-agrarische nevenactiviteiten in de RLR op te nemen, afhankelijk van het soort activiteit. Sommige van die nevenactiviteiten zijn immers sterk geconcentreerd op regionaal niveau, zoals de verwerking van landbouwproducten. In dat geval kunnen de outputwaarderingen van zowel hoeveelheden als prijzen worden gebaseerd op lokale statistische gegevens. Voor die output zijn de waarden in de LR de facto dezelfde als in de RLR. Andere gevallen kunnen echter moeilijker zijn. Zo kan er voor sommige activiteiten geen regionale bron zijn, met name als deze niet van meet af aan in bepaalde regio’s geconcentreerd zijn. Voor andere activiteiten worden regionale gegevens verstrekt door statistische enquêtes of micro-economische rekeningen (bijvoorbeeld het informatienet inzake landbouwbedrijfsboekhoudingen – ILB), maar er is geen garantie dat die gegevens representatief zijn voor de regio. Bovendien kunnen gegevens oud zijn zonder dat er bronnen beschikbaar zijn die betrouwbaar kunnen worden bijgewerkt. Tot slot zijn kwalitatieve indicatoren op regionaal niveau soms niet beschikbaar. In al die gevallen vormen de waarden van de LR het uitgangspunt voor de RLR en moet vaak de top-downmethode worden gebruikt.

7.60.

Het intermediair verbruik in de RLR omvat landbouwproducten die door de landbouwbedrijven worden gebruikt, ongeacht of die rechtstreeks tussen houders in dezelfde regio of verschillende regio’s worden verhandeld of van eigenaar veranderen via tussenpersonen die al dan niet eigenaar van de producten kunnen worden voordat ze worden doorverkocht. Bovendien worden sommige landbouwproducten die binnen de eenheid worden verbruikt, met name bepaalde gewassen die als diervoeder worden gebruikt, ook als intermediair verbruik geregistreerd. Aankopen van dieren, zelfs van geïmporteerde dieren, mogen niet als intermediair verbruik worden geregistreerd.

7.61.

De eerste methode voor de berekening van het intermediair verbruik van landbouwproducten op regionaal niveau is de berekening, per productgroep, van het verschil tussen de output van de RLR en het gedeelte van de output dat de bedrijfstak moet verlaten (*5). Het is echter geen volledig correcte weergave van het intermediair verbruik van landbouwproducten in elke regio, omdat landbouwproducten die bestemd zijn voor intermediair verbruik door landbouwbedrijven in andere regio’s worden meegerekend, terwijl landbouwproducten die afkomstig zijn van landbouwbedrijven in andere regio’s niet worden meegerekend. Het intermediair verbruik moet daarom worden aangepast aan de waarden in de LR.

7.62.

Ook een andere berekeningsmethode is mogelijk, waarbij het ILB als informatiebron wordt gebruikt. Die bron maakt het mogelijk het intermediair verbruik van landbouwproducten te waarderen, ongeacht of zij afkomstig zijn van verkopen door andere landbouwbedrijven of uit andere bronnen, zoals invoer. Het ILB dekt echter niet op precies dezelfde wijze de producten die door hetzelfde landbouwbedrijf als intermediair verbruik worden gebruikt, zodat correcties noodzakelijk zijn. Daarom moet in dezelfde zin ook het intermediair verbruik worden aangepast aan de waarden in de LR.