Overgangstermijn - Hoofdinhoud

Als er Europese regels zijn vastgesteld, hebben de landen die lid zijn i van de Europese Unie i, vaak tijd nodig om zich aan te passen aan de nieuwe regels. Ook bedrijven uit die landen moeten zich vaak op de nieuwe regels kunnen voorbereiden. Daarom wordt soms een termijn afgesproken dat de oude regels nog even blijven gelden: de overgangstermijn.

Er mogen dan bijvoorbeeld nog producten worden verkocht die niet aan de nieuwe regels voldoen. Daar zitten grenzen aan. Nieuwe producten ontwikkelen die niet aan de nieuwe normen voldoen worden mogelijk niet goedgekeurd.

Door een overgangstermijn bij de implementatie i van regelingen wordt aan degenen tot wie het besluit is gericht (de 'adressaten') de gelegenheid geboden zich geleidelijk aan de nieuwe normen aan te passen.

Zo mogen bijvoorbeeld reeds vervaardigde producten ook na de beoogde datum van inwerkingtreding van nationale implementatiemaatregelen, nog gedurende een bepaalde periode in de handel worden gebracht. Dit biedt de gelegenheid om oude voorraden die nog niet aan de nieuwe richtlijnnormen voldoen, alsnog weg te werken. Daarom wordt soms wel de term ' uitverkooptermijn ' gebruikt.

Een Europees besluit kan voorzien in het instellen van een overgangstermijn voor bestaande gevallen. Een besluit kan dus twee termijnen bevatten: voor de omzetting van de Europese bepalingen in nationale wetgeving (implementatietermijn i) en voor de daadwerkelijke toepassing ervan (overgangstermijn). Meestal vallen die termijnen samen. Bedacht moet echter worden dat in feite een implementatietermijn al een overgangstermijn behelst.

Lidstaten kunnen niet uit zichzelf overgaan tot het instellen van nationale overgangstermijnen, maar moeten dit altijd vooraf met de Europese Commissie i overleggen. Een overgangstermijn in de implementatieregeling op te nemen zonder dat dit expliciet in het Europees besluit genoemd is kan gerechtvaardigd worden wanneer er geen afbreuk wordt gedaan aan het nuttig effect van het Europese besluit.