Marina in Mogilino - Hoofdinhoud

Marina is vijf. Zij heeft korte blonde haren en mooie blauwe ogen. Zij lacht vriendelijk tegen iedereen die iets tegen haar zegt. Zij vindt het heerlijk om een knuffel te krijgen en zit graag op je arm. Marina heeft het syndroom van Down en is verder kerngezond. Maar zij woont niet bij haar ouders of in een pleeggezin, zij woont in het kindertehuis van Mogilino, Bulgarije. Vorig jaar in september maakte de BBC een reportage over Mogilino. Schokkende beelden van soms uitgedroogde, altijd verwaarloosde kinderen. Beelden die recentelijk ook op de Nederlandse en Vlaamse televisie te zien waren. Terecht was de verontwaardiging groot, terecht kwamen heel veel mensen in actie. Bekende mensen, zoals Giel Beelen, Dinand Woesthoff en Femke Halsema. Maar ook minder bekende mensen, zoals Isabelle (8) uit Maastricht en meer dan tienduizend mensen die via Femke of Giel hun handtekening zetten.

Ik heb Marina en de meeste andere kinderen van Mogilino vrijdag ontmoet. Dankzij ingrijpen van de Bulgaarse overheid en forse steun van organisaties als UNICEF, is er een einde gekomen aan de ergste wantoestanden. Geen kind daar heeft meer dorst of lijdt honger, voor alle kinderen is inmiddels een behandelplan opgesteld. Gelukkig erkent ook de Bulgaarse overheid dat we er nog lang niet zijn. Mogilino krijgt nu veel aandacht, maar elders kunnen ook nog grote problemen worden aangetroffen. Het is een erfenis van het perfide communisme, een erfenis die niet in een handomdraai is op te lossen.

Wij hebben met de Bulgaren een aantal afspraken gemaakt. Een team van deskundigen uit Nederland gaat, met steun van André Rouvoet, de minister voor Jeugd en Gezin, met de Bulgaarse collega’s overleggen hoe de jeugdzorg kan worden verbeterd en wel in een hoger tempo dan nu. Ook verdient UNICEF meer steun. Ten derde zetten we een project op om de deskundigheid van hulpverleners snel te vergroten.

Marina hoort in een gezin thuis. Net zoals Todor, Didi en al die andere kinderen die weliswaar een functiebeperking hebben, maar niet zo erg dat verblijf in een instelling nodig is. Generaties lang is tegen Bulgaarse en andere Oost-Europese ouders gezegd dat ieder kind met een handicap aan de ‘zorg ’ van de staat moest worden overgelaten. Kinderen werden definitief afgestaan, nooit meer bezocht in de instellingen die vaak met opzet in de verste uithoeken van het land waren ondergebracht. De gedachte dat het voor kinderen veel en veel beter is om in een gezin op te groeien, ook al hebben zij een functiebeperking, is nog onvoldoende doorgedrongen. Allemaal moeten wij eraan werken dit tot stand te brengen en gelukkig zijn de Bulgaren het hier zeer mee eens.

Meer informatie

Bekijk de reportage die Netwerk maakte over het bezoek van Frans Timmermans aan Bulgarije