Herdenking in Apeldoorn - Hoofdinhoud

Ik had een blog willen maken waarin ik iedereen bedank voor alle aardige kaarten en brieven bij de geboorte van mijn zoon joppe. Maar nu ik vrijdagavond laat in de auto terug rijd van de herdenking van de slachtoffers in Apeldoorn, zit mijn hoofd vol van gesprekken die ik vanavond had.

Met nabestaanden en vooral met hulpverleners. Sommige als vrijwilliger, anderen professioneel bijvoorbeeld als ambulancebestuurder. Het verhaal van de ambulancebroeder die vanavond in het toilet opeens naast de man stond die hij die dag vervoerde (terwijl zijn vrouw in een andere ambulance stierf) en niet herkend werd zo zonder uniform.

Het verhaal van de verpleegkundige uit het publiek die haar feestpruik weggooide, meteen ging helpen en vanavond opeens de familie ontmoette van de man die zij tot het laatst toe verzorgde, toen ze bij mij kwam staan en zich aan de mensen voorstelde met wie ik stond te praten.

Het verhaal van de jonge arts in opleiding die trauma arts wilde worden en daar nu aan was gaan twijfelen toen hij er niet in slaagde het leven te redden van degene die hij probeerde te redden.

En van iedereen de verhalen over hoe geweldig de koninklijke familie de afgelopen dagen vele slachtoffers, familieleden en nabestaanden heeft bezocht.

Heel indrukwekkend. En naar ik hoop voor alle meest betrokkenen een steun in de rug om de draad van het leven van alledag weer op te pakken.