Interessante generatie. - Hoofdinhoud

Vanmiddag hoort m'n dochter of ze geslaagd is. Daar durf ik wel een flesje witte Chassagne om te verwedden, want ze heeft er als een paard voor gewerkt. Interessante generatie, die abituriënten van nu. Eind december al kwam ze met de vraag wie de eindexamenreis betalen ging. Ik was nog zo naief te menen dat dat een initiatief was dat van de school uitging. Maar "de" eindexamenreis blijkt een inmiddels volledig ingeburgerd begrip te zijn dat uitgaat van het door mijn partij zo hooggeprezen particulier initiatief, zo maakte ze me bij die gelegenheid reeds fijntjes duidelijk.

Financieel heeft ze het kundig uitonderhandeld: 2/3e ouders, 1/3e dochterlief. Het komt erop neer dat ongeveer de hele school na het neerleggen van de pen bij het laatste examen naar Kreta vliegt en daar allemaal dingen doet die wij als ouders ook achteraf slechts mondjesmaat vernemen. Zo hoort het natuurlijk ook, want ik herinner me levendig zelf ook niet alles uit mijn school- en studententijd thuis te hebben opgebiecht. Afgelopen week-end kwam ze terug, zonder wonden van kapotte bierglazen in duistere dansgelegenheden te hebben opgelopen en tevens zonder Griekse verlovingsring. "Grieken? In Chersonisos? Nee, pap, die zijn daar niet. Die vinden het daar door ons zóóóóó niet leuk". Juist ja, weer wat geleerd. Nog maar vijf jaar terug waren we in Analipsi geweest, een idyllisch rustig oord op tien kilometer afstand. Toen we destijds door Chersonisos reden kon ik nog straffeloos en onweersproken verkondigen dat de Eliasjes daar nog niet dood gevonden wilden worden. Het kan verkeren.

Vanmiddag de uitslag, morgen de cijfers. Ik hoef me ook daarover geen zorgen te maken. Waarover ik dat daarentegen wel doe is of ons onderwijs niet te lankmoedig is jegens onze kinderen. Aan de eisen ligt het niet: ik heb dat examen gevolgd en het was verdraaid niet makkelijk. Maar moeten we het eigenlijk wel normaal vinden dat een zesje over mag en dat daarna het hoogste cijfer geldt? En dat, áls ze twee onvoldoendes zou hebben, ze na de zomer die twee vakken alsnog kan doen bij het Staatsexamen? Ik gun het iedereen op zich wel, maar de enorme nonchalance die er bij de jeugd inschuift, baart me zorgen. Alle feesten gaan nu gewoon door, geslaagd of niet, want dat diploma komt er toch wel. Zo niet in juli, dan wel in oktober. Het haalt de druk om te moeten en willen presteren bij teveel kinderen weg, volgens mij. Moeten we dat willen? Ik vind van niet. Want in mijn eigen bedrijf dat ik tot voor kort leidde, merkte ik veel te vaak dat de jonge generatie onvoldoende gewend is om onder druk toch accuraat te werken. Dat kun je uiteraard afdoen als ouwemannenpraat. Maar met de huidige crisis gaat dit element een rol spelen bij de vraag wie kan blijven en wie vertrekken moet.

Het feest van de vrijblijvendheid is over, zo vermoed ik.

Ton Elias, kamerlid VVD