Animal Farm - Hoofdinhoud

In de plenaire zaal staat de ene na de andere regeringsleider te oreren. De één wat ambitieuzer dan de ander, de één wat interessanter dan de ander. Hugo Chavez houdt een ‘rant’ over de Verenigde Staten, Obama roept op tot daadkracht.

Ondertussen wordt in de wandelgangen druk gespind en onderhandeld. Iedereen heeft het over Obama, die toch wel teleurstelling heeft achtergelaten. De klimaattop dreigt door onderlinge wrevel te gaan mislukken. Wrevel die door verschillende leiders wordt duidelijk gemaakt.

Zo zaten alle regeringsleiders braaf te wachten in de zaal op Obama, maar die kwam later en later. China besloot daarom de zaal te verlaten om haar irritatie duidelijk te maken. Lula (de leider van Brazilë) gaf in zijn speech aan dat hij meer verwacht van de VS en hekelde dat Obama niet gisteravond bij het overleg tussen regeringsleiders was. En zo zie je dat langzaam maar zeker de irritatie de overhand krijgt. De rol van de Verenigde Staten binnen de Verenigde Naties wordt niet gewaardeerd.

Naar het schijnt beweegt China voor geen meter in de onderhandelingen en de verklaring daarvoor ligt ook wel in die irritatie naar de Verenigde Staten toe. Samen met andere landen ergeren zij zich eraan dat niet iedereen naar elkaar luistert in de plenaire zaal. China luistert daar netjes naar wat Obama te zeggen heeft, maar andersom is dat niet het geval. Obama komt binnen om zijn verhaal te doen en vertrekt onmiddelijk na zijn laatste zin. Natuurlijk weet hij wat de anderen zeggen: overal zijn TV-schermen en naar het schijnt heeft hij vijfhonderd man gevolg bij zich. Toch wordt het als onbehoorlijk ervaren dat hij niet even in de zaal zijn gezicht laat zien en tenminste persoonlijk aanwezig is tijdens de Chinese inbreng. En zo roept het gedrag van de VS in toenemende zin ergernis op door het gevoel dat de “iedereen gelijk is, maar Obama meer dan anderen.”

Ondertussen moeten we nog steeds tot een akkoord komen. De juridische binding is nog steeds een heikel punt, daarnaast natuurlijk de CO2-reductie. De ontwikkelingslanden vinden dat de rijke landen méér moeten doen, en terecht. Zolang in het uitgelekte rapport echter er nog gesproken wordt van X %, komen we geen steek verder. Die X moet ingevuld worden met ambities en daar gaat het nu rond de plenaire zaal in kleine kamertjes en allerlei hoekjes over.

Ik hou jullie op de hoogte vanuit het conferentiecentrum.