Sociaal isolement ouderen

Met dank overgenomen van A.G. (Agnes) Wolbert i, gepubliceerd op vrijdag 8 mei 2009.
alttekst ontbreekt in origineel bericht
Bron: Blog Agnes Wolbert

Tegengaan van eenzaamheid is belangrijker dan organiseren van zorg.

Bijna 90 % van de ouderen in Nederland wil zelfstandig blijven wonen en in ieder geval niet opgenomen worden in een verpleeghuis. En trouwens, meer dan 80% van de ouderen nu doet dat ook. Zij wonen niet in een verzorgingshuis of een verpleeghuis, maar gewoon thuis.

De zorg en de ondersteuning vanuit de gemeente (Wmo) sluit steeds beter aan bij deze behoefte. Zelfs als je een indicatie voor opname in een verpleeghuis krijgt, bijvoorbeeld omdat je 24 uur zorg nodig hebt, kun je ervoor kiezen om die verpleeghuiszorg in je eigen huis te krijgen. Dat heet ‘het volledig pakket thuis’. En met een pgb regelen ook veel ouderen hun zorg op maat.

Verder wordt er steeds meer geïnvesteerd in casemanagers voor mensen met dementie. Zo’n casemanager zorgt ervoor, dat de hulp op elkaar aansluit en dat er onderling door zorgverleners goed wordt afgestemd. Je zou dus kunnen zeggen, dat we het in Nederland steeds beter gaan regelen.

Maar het geluk van al die zorg en service die thuis wordt bezorgd, heeft ook een prijs. Vraag elke werker in de zorg, elke huisarts, elke wijkverpleegkundige wat zij als het grootste probleem van ouderen vinden en je krijgt steevast één antwoord: eenzaamheid.

De maaltijd wordt bezorgd, het huis wordt gepoetst, de kousen worden aangetrokken, maar achter de voordeuren blijft het verder stil. Deze ouderen komen elkaar niet meer vanzelf tegen, maken geen praatje meer op straat, ondernemen geen gezamenlijke dingen meer en het gevolg is dat ze vereenzamen. Ouderen worden steeds ouder en blijven langer zelfstandig, maar om hen heen verliezen ze familie, hun oude vrienden en kennissen. Nieuwe vrienden komen er niet voor in de plaats. De kinderen wonen niet meer in de buurt en hebben alleen de weekeinden om lang te komen. En de buurt? Die is aan het werk of zelf te oud.

Vergeet niet het gebrek aan mobiliteit. Slecht ter been betekent acht van de tien keer thuisblijven. Kortom, de vraag is niet meer hoe we ervoor kunnen zorgen dat ouderen langer huis kunnen blijven wonen. We moeten een antwoord zien te vinden op de schrijnende eenzaamheid en het onacceptabele sociaal isolement van de 70- gers, de 80- gers en de 90 plussers.