Wat een geweldig feest - Hoofdinhoud

Ik ben zojuist weer thuis gekomen van het jubileumfeest van de ChristenUnie. Wat een geweldig feest hebben we met elkaar gevierd. Daar was ook alle reden voor. Deze eerste tien jaar van de ChristenUnie zijn behoorlijk heftig geweest. Alles zat er in. Verkiezingsnederlagen, een leiderschapswisseling, oppositie voeren, maar ook winst bij verkiezingen en deelname aan veel lokale en provinciale colleges en in 2007 ook aan de landelijke coalitie.

We hebben er op een waardige wijze bij stil gestaan. Boven alles was er dankbaarheid voor de ruimte die we als ChristenUnie in de afgelopen jaren hebben gekregen om ons christelijk-sociale programma ten uitvoer te brengen. Leuk dat RTL-weerman Reinier van den Berg ons feest presenteerde. Dat deed hij prima. Voor mij leuk dat vandaag mijn vrouw Marjette en oudste dochter Esther en zoon Aron ook bij het feest aanwezig waren. Dat voelde goed. Wat ben ik zonder de steun van mijn thuisfront.

Ik heb zelf tijdens het morgengedeelte een speech gehouden. Met hulp van mijn zeer gewaardeerde medewerkers Sjirk Kuijper en Jacob Pot heb ik daar in de afgelopen week hard aan gewerkt. Mij was gevraagd om vooral ook terug te kijken. Mijn speech is op de site van de ChristenUnie na te lezen.

In de middag heeft André Rouvoet gesproken. Hij maakte aan het eind van zijn speech bekend voor de periode na 2011 weer beschikbaar te zijn voor de ChristenUnie. Deze opmerking leverde hem een staande ovatie op. Ik ben er persoonlijk erg blij mee dat hij weer beschikbaar is. Met André hebben we een uitstekend politieke leider in huis. Fijn dat zijn grote talenten voor de ChristenUnie ingezet kunnen blijven worden.

Tijdens ons feestcongres hebben bijna alle fractievoorzitters via een videoopname onze partij gefeliciteerd. Leuk om te zien hoe ze dat deden. Sommigen - Bas van der Vlies en Femke Halsema - deden ons ook een flesje wijn kado. Tenminste, die van Femke heb ik inmiddels op mijn bureau staan. Maar waar is de fles van Bas is gebleven? Ik waardeer de opstelling van mijn collega's. Het is waar: we kunnen elkaar inhoudelijk soms flink in de haren zitten. Dat gebeurt wederzijds. Maar in de persoonlijke sfeer kunnen we het over het algemeen wel redelijk met elkaar vinden. Dat is ook mijn ervaring van de reizen die we met elkaar gemaakt hebben.

Prachtig om aan het eind van het congres ook het hele podium vol te zien staan met jonge kinderen. Zij hadden een eigen programma gehad en zongen nu een aangeleerd lied en gaven André Rouvoet een kado. De ChristenUnie is een jonge partij. Dat zie je ook op dat soort momenten terug. Ik vind het geweldig om zoveel jonge mensen actief te zien voor onze partij. We weten het: wie de jeugd heeft, heeft de toekomst.

In de afgelopen week ben ik ook weer op campagne geweest. Maandag naar de gemeente Westland. Daar heeft de ChristenUnie een gemeenschappelijke lijst met de SGP. Mijn collega Bas van der Vlies was er ook. Een goed gevulde zaal met een belangstellend publiek. Speciaal voor mij was er een journalist van de Wereldomroep naar Westland gekomen. De wereldpers is er ook, zei de voorzitter bij de opening. Westland staat nu echt op de kaart!

Dinsdagavond ben ik naar een politiek café van de ChristenUnie in den Haag geweest. Ook dat was een plezierige avond. Even een wat andere manier van campagne voeren. Leuke gesprekken gehad met mensen die je op traditionele verkiezingsavonden echt niet tegen zou komen.

Verder deze week weer een groot aantal gesprekken gevoerd (onder andere met Ralph Pans, directeur VNG en met Pieter Lakeman van stichting SOBI, in verband met een lopende zaak). Maandagmiddag een bijeenkomst gehad met vertegenwoordigers van de christelijke media. En uiteraard ook weer het nodige coalitieoverleg.

Ik blijf het bijzonder vinden waar ik in de loop van een week allemaal mee bezig ben. Echt vervelen doe ik me niet. De afwisseling in mijn werk is groot. Gelukkig kon ik woensdagmiddag nog wel naar huis. Mijn jongste dochter Karen was jarig. Ze is veertien jaar geworden. Fijn dat het goed met haar gaat.

Ik vraag tot slot van mijn weblog nog even aandacht voor mijn fractiegenoot Ernst Cramer. Hij is deze weken extra druk vanwege de openbare verhoren van de onderzoekscommissie financieel stelsel waar hij lid van is. Uit eigen ervaring weet ik hoe mooi dit werk is (ooit was ik ook lid van een parlementaire onderzoekscommissie), maar het 'gewone' werk gaat wel gewoon door. Ernst, ik ben trots op je. Veel sterkte nog toegewenst voor de komende tijd.

Arie Slob