Stil staan bij Auschwitz - Hoofdinhoud

Vanochtend heb ik eerst gekeken of er weer sneeuw was bijgevallen, maar dat viel mee, dus ben ik als woordvoerder oorlogsslachtoffers, op weg gegaan naar de Auschwitzherdenking in Amsterdam. Het grootste stuk met de auto en een stukje metro. Je krijgt kippenvel als je denkt aan het aantal doden en dat maar 500 gevangen Nederlanders, dat kamp hebben overleefd. Dat nooit meer. Er was veel belangstelling en ik kwam er oude klasgenoten tegen, die ik in geen jaren had gezien. Vreemd als kind wist je van sommige schoolgenoten, dat ze joods waren, maar je sprak er toen niet over. Zoveel jaren later, doe je dat dan wel. Ik vond het passend dat ook werd stil gestaan bij de omgekomen zigeunerbevolking.

Opvallend vond, ik dat bij herdenkingen steeds meer bloemen namens organisaties worden neergelegd en dat al die organisaties, ook politieke, dan met naam en toenaam worden genoemd. Is het voor de Kamer niet voldoende als het enkel door onze Kamervoorzitter gebeurt en is het voor Amsterdam, deelgemeenten en omringende gemeenten niet voldoende, dat het namens de hele gemeenteraad van Amsterdam gebeurt? Je zag bij het wachten op al die officiële bloemen ook een stuk onrust ontstaan, mensen gingen al weg. Bovendien, met die sneeuw, krijg je al wachtende echt ijskoude voeten. Toch overheerst bij mij het gevoel, dat het goed is, dat we na vijfenzestig jaar bevrijding, nog steeds herdenken.