Afscheidsmonologen - Hoofdinhoud

Soms vallen gebeurtenissen op een dag mooier samen dan je zelf had kunnen bedenken. Zo zat ik gisteren eerst in de Tweede Kamer voor een debat over palliatieve zorg, over het belang van waardig kunnen sterven, en stond ik 's avonds op het toneel voor de Afscheidsmonologen. Een voorstelling van Rian Gerritsen en Arend Niks over de dood en hoe mensen die beleven. Ik trad samen met Toine van Peperstraten van Langs de Lijn eenmalig op als gastspeler in de Kleine Komedie. Ik speelde onder meer een vrouw die van haar arts te horen heeft gekregen dat ze ongeneeslijk ziek is. Ze wordt overspoeld met smaakvolle kaartjes van vrienden 'die eerder dan ik lijken te accepteren dat ik doodga'. Voor hen wordt het leven ooit weer normaal, beseft ze in een driftige monoloog, 'als ik dood ben'.

Later was ik in een scène Lize, 46 jaar getrouwd met Johan. Ze weet dat ze niet meer beter wordt en voegt haar man cynisch toe de pannenkoeken niet te laten aanbranden 'want daar krijg je kanker van' en 'goed uit te kijken bij het oversteken' als hij boodschappen gaat doen. Een vrijwilligster van de stervensbegeleiding brengt rust in het gezin zodat ze uiteindelijk toch waardig kan sterven, omringd door haar man en dochters. Ik had de Tweede Kamer het belang van zulke vrijwilligersorganisaties niet beter kunnen illustreren.