Droevig - Hoofdinhoud

De wereld is vol droeve dingen. De meeste mensen hebben het liever niet, maar het gebeurt. Als je je teveel laat inpakken door het leed van de wereld, of van jezelf heb je geen leven meer. Als politicus moet je soms, hoe lastig het ook is, de knop omzetten en aan de slag.

Niemand heeft er uiteindelijk wat aan als je blijft mijmeren of bellen of mailen over alle ellende die er is. Ondanks dat er lieve mensen zijn die troosten, vrijwilligers die eenzame mensen bezoeken, vrijwilligers die de voedselbank bemensen, rijkaards die smakken met geld aan goede doelen geven, onderzoekers die niet slapen totdat ze het medicijn gevonden hebben en je verzint nog wel duizenden mensen die het leed van de wereld proberen te verzachten. Je moet aan de slag. Ook met problemen die niet direct tot groot menselijk leed leiden, zoals EU begrotingen of het beloningsbeleid bij staatsdeelnemingen. Om maar eens wat dossiers te noemen.

Net thuis, snel even nieuws gezien voor ik weer aan het werk moest en geheel uit het veld geslagen door de zelfmoord van de Duitse keeper. Hij bleek al jarenlang aan depressies te lijden, kon niet over de dood van zijn dochtertje komen, maar wilde dat niet aan de buitenwereld bekend maken.

Begrijpelijk enerzijds, je wilt niet met je eigen leed te koop lopen. Maar het bleek ondragelijk. Hij wierp zich voor de trein en liet zijn vrouw en geadopteerde dochter achter. Verschrikkelijk. Zijn vrouw zei nog dat ze niet wilden dat het bekend werd dat hij depressief was omdat ze vreesden dat hun geadopteerde dochter dan niet bij hen mocht blijven. Alle mensen die hadden willen steunen, troosten en helpen als ze het hadden geweten staan dan vertwijfeld aan de zijlijn.

Geen klein leed. Maar menselijk leed, dat iedereen kan overkomen en waar iedereen in verstrikt kan raken.

Toch maar aan het werk. Ik moet wel. Maar ik ben het wel even kwijt.