Een vreemde dag

Met dank overgenomen van M.L. (Mei Li) Vos i, gepubliceerd op vrijdag 12 maart 2010, 3:30.

Vandaag is wel een van de meest vreemde dagen uit mijn geschiedenis. Vanochtend togen wij naar Den Haag voor een uitgebreide vergadering over de verkiezingen. Met alle ex-bewindspersonen, de eerste kamerfractie, de tweedekamer fractie, de europese fractie en veel staf. In spijkerbroek. Maar Wouter was in pak. Ik dacht nog, he, een pak?

Toen kondigde hij aan dat hij zich niet kandidaat zou stellen voor het lijsttrekkerschap. Verbijstering, maar dan nu echt en niet voor het zoveelste spoeddebatonderwerpje. Tranen. Ja. Ook ik heb gehuild. Wouter was toch wel de reden dat ik graag volksvertegenwoordiger wilde zijn. Hij heeft gewoon de ideeen en idealen voor dit land waar ik me helemaal in kan vinden. Bovendien mag ik hem graag.

Partir, c'est mourir un peu. Is het cliche. Maar cliches zijn niet voor niets cliches. Omdat ze een universeel gevoel uitdrukken.

Het was al wat zuur dat we zoveel mooie dingen niet af gingen maken omdat we braken met het kabinet Balkenende IV. Hoewel het nogal een lastige combinatie was, toch hebben we wel wat voor elkaar weten boksen. Bert Koenders kwam ik in de wandelgangen tegen en hij had hetzelfde gevoel. Hij was nog zo bezig om de ontwikkelingssamenwerking op een nieuwe leest te schoeien, maar kan dat niet afmaken. En dat geldt voor wel meer PvdA bewindspersonen. Maar het ging dus echt niet meer met het CDA van nu.

Het CDA van straks is ook ver weg nu Camiel Eurlings besloten heeft zich terug te trekken. Maar goed, ik ga niet over het CDA, maar vermoed wel dat ze in een lastig parket zitten.

Bij de PvdA is de opvolging van Wouter Bos wat makkelijker. Er lopen nu eenmaal veel potentiele opvolgers rond, allemaal sterk op andere punten. Cohen is wat dat betreft een hele goede opvolger, maar het zou me niets verbazen als er nog meer mensen zich melden.

Enfin. Ben eigenlijk nog steeds beetje stomgeslagen. Wouter weg. Dat was wel het laatste wat ik had bedacht. Maar zoals ik tegen een bevriende journalist zei, die vond dat ik vaker over het ondenkbare moest nadenken: je kunnen laten verassen is veel spannender leven dan alles al wel weten.