Paniek en sterke mensen op de Dam - Hoofdinhoud

Vandaag was ik als kamerlid bij de dodenherdenking op de Dam. Eerst in de Nieuwe Kerk een indrukwekkend mooie bijeenkomst. Prachtige muziek en mooie herdenkingsteksten. Daarna naar buiten, de Dam, waar we allemaal wat kleumend van de kou buiten waren voor de plechtigheid.

Tijdens de twee minuten stilte dacht ik ineens aan Koninginnedag vorig jaar. En hoe een bijeenkomst ruw verstoord kon worden door een gek die blijkbaar met zijn problemen nergens anders terecht kon. En hoe stil het was, ondanks dat je midden in de toeristenbuurt zit, met mensen uit allerlei landen die niet weten dat 4 mei onze nationale herdenking en twee minuten stilte is.

Vlak voor het eind van de twee minuten stilte een schreeuw. Achter ons, ik dacht van het Rokin. Direct daarna gegil. Paniek. Rennende mensen. Toch! Toch iemand die deze bijeenkomst wilde verstoren. Ik werd heel droevig.

We stonden daar met kamerleden, mensen van de Raad van State, militairen, Job Cohen en zijn vrouw die in een rolstoel zit. Gedachten schoten heen en weer van het vak waar wij stonden en de leden van het Koninklijk Huis, die waarschijnlijk direct de traumatische gebeurtenissen van vorig jaar in hun gezicht geklapt kregen. Vreselijk. Dat wens je niemand toe, herleving van een trauma.

Het werd gelukkig na een paar minuten weer rustig. Mensen klapten toen de plechtigheden weer begonnen. En zongen keihard het Wilhelmus mee. Of je nu koningsgezind of republikeins zoals ik, we zijn met zijn allen sterker dan een paar gekken.

Heb een bloem gelegd bij de krans voor de slachtoffers in Azie. Dat gaat over mijn familie, maar ook over heel veel andere families met wortels of geschiedenis in Indonesie.

Hoop dat we in de komende jaren rustig, kalm, met respect en zonder idioten die kwaadschiks de aandacht vragen kunnen blijven stilstaan bij het leed dat mensen elkaar aandoen. Maar ook de liefde die altijd overwint. Echt altijd. Dat moet alle slachtoffers en getraumatiseerden een beetje sterken.