Brendon moet blijven zitten waar hij zit, staatsecretaris gaat eerst zelf kijken…. - Hoofdinhoud

Sinds gisteravond weet Nederland dat Brandon in isolement vastzit in zijn instelling en dat hij zichzelf vastzet aan de muur. Omdat hij een gevaar is voor zichzelf en voor anderen. Verschrikkelijk voor Brandon en zijn familie en voor de medewerkers van de instelling die dit moeten aanzien. En dit roept onmiddellijk de vraag op: hoe kan het zover komen in een beschaafd land als Nederland?

Ik vind dit geen menselijke zorg en weiger me neer te leggen bij de constatering dat het nu eenmaal niet anders zou kunnen en heb daarom een spoeddebat gevraagd, gelukkig met steun van vele andere fracties.

Laat ik voorop stellen, dat ik me met de hele PvdA fractie heel goed realiseer dat er elke dag op talloze plaatsen in Nederland door veel toegewijde hulpverleners wordt gezorgd voor verstandelijk gehandicapte mensen die soms extreem moeilijk gedrag hebben. Daar is bij mij en mijn fractie ongelofelijk veel waardering voor, laat daar geen misverstand over bestaan.

En natuurlijk, laat ik dat ook nog maar eens zeggen, weet ik als Kamerlid heel goed dat de werkelijkheid vele gezichten heeft.

Maar daar gaat wat mij betreft het debat niet over.

Het debat gaat over de vraag hoe het mogelijk is dat deze beelden toch vastgelegd konden worden.

De staatsecretaris schrijft in haar brief dat alles volgens plan gaat, dat de instelling keurig twee wekelijks overlegt, dat er genoeg deskundigheid is, dat de inspectie langs is geweest dat er een zorgplan ligt met bijna een handtekening, kortom, iedereen heeft gedaan wat hij kon. En toch zijn er in ons land mensen die vastgebonden worden, die niet naar buiten kunnen, hebben we een 18 jarige jongen gezien die van zichzelf zegt dat hij zich in de laatste jaren is gaan voelen als een oude man.

Maar in plaats van dat de staatsecretaris krachtig stelling neemt tegen deze omstandigheden van Brendon en 40 andere mensen in Nederland, komt de staatssecretaris in haar brief niet verder dan te zeggen dat ze het geen wenselijk antwoord vindt op de zorgvraag. Gelukkig was ze in het debat scherper, misschien hebben mijn tweets daaraan geholpen?

De staatssecretaris gaat nu eerst overleggen hoe er met deze problematiek moet worden omgegaan. Weer een overleg en de Kamer krijgt weer eens een brief.

De Partij van de Arbeid vindt deze reactie een begin van nog een lange weg te gaan. Want het is hier niet anders dan in alle andere zaken die je de wereld uit wilt hebben. De grote bulk is op een ogenblik wel verbeterd, maar het venijn zit ‘m altijd in de laatste paar hardnekkige en aller-moeilijkste zaken. Dan komt het er pas echt op aan. In ieder geval blijf ik ervoor strijden dat Brendons verhaal leidt tot geen enkel nieuw debat over mensonwaardige omstandigheden rond mensen met een ernstige gedragsstoornis en een verstandelijke beperking.