Dag van de arbeid - Hoofdinhoud
Dat de neoliberalen voor de structurele oorzaken van de armoede in de wereld geen enkele aandacht hebben, is niet zo vreemd. Met de beste wil van de wereld valt immers niet uit te leggen hoe de ‘onzichtbare hand’ van de vrije markt iets aan die structurele oorzaken zou kunnen doen. En elk probleem dat niet door de markt kan worden opgelost, zo zagen we al eerder, dient onder het vloerkleed te worden geveegd. Keer op keer blijkt dat het de rijke landen zijn die profiteren van het openstellen van grenzen. Zij beschikken over de noodzakelijke kennis, technologie én het kapitaal om de kwetsbare ‘concurrenten’ in de arme regio’s uit de markt te kunnen concurreren. Het enige wapen van de arme landen in die strijd is hun goedkope arbeidskracht - dat wil zeggen: hun armoede. Zodra zij hun arbeiders beter gaan belonen trekken de westerse firma’s weer weg.
Is het mogelijk om deze vicieuze cirkel te doorbreken? Niet als het kortzichtige streven naar winstmaximalisatie de enige maatstaf blijft voor de internationale economische politiek. Zoals de VN-organisatie undp terecht vaststelt in het Human Development Report 1996, wordt het hoog tijd dat er opnieuw gekeken wordt naar het begrip ‘economische groei’. Van groei op zichzelf wordt een land namelijk niet beter.
Deze quote komt uit het boek ‘Tegenstemmen‘ wat ik in 1996 schreef. Inmiddels is het vertaald in het Engels, (Enough, a socialist bites back) en het Grieks, aan beide vertalingen zijn enkele hoofdstukken toegevoegd met samenvattingen uit latere Nederlandse boeken. Meerdere vertalingen staat nog op stapel. Onderstaande is een alinea uit een toegevoegd hoofdstuk in het Engels in 2006:
Neoliberalism likes to present itself as a promise, the promise that if developing countries run down their already wafer thin social safety nets still further and further liberalise their markets and the movement of capital then prosperity will follow as day after night. The reality is that worldwide economic growth has diminished since the early 1980s when neoliberalism began to overrun the world. In the ‘fifties, ’sixties and ’seventies the world economy grew by an average rate of around 4% per year. In the ‘eighties and ‘nineties, neoliberalism’s heyday, this fell 3%, then 2% respectively a year. Furthermore, we all know that economic growth is one thing, while the distribution of its fruits is quite another, and if these are unfairly divided then what on earth would we have achieved?. And of course, neoliberalism hasn’t only provided us with lower rates of economic growth, but also with greater inequality. This has been evident in almost all industrialised countries. In the Netherlands, income inequality has been growing since 1983. According to research conducted in every member state of the European Union, in fact, the gap between the best and worst paid workers has grown nowhere so quickly as in our country! It is not for nothing that my party has placed such importance on the struggle against the growing social divide, a divide which is moreover evident not only in relation to incomes and wealth, but also when it comes to education, health care, housing and even the law. And then again, I am here speaking only about developed countries, because it is unfortunately the peoples of developing countries who have been neoliberalism’s biggest victims. We often forget that it is in such countries that the great majority of the world’s population lives.
Op zoek naar een alternatief?