Mantelzorg - Hoofdinhoud
Volgens het Sociaal Cultureel Planbureau moet er een tandje worden bijgezet voor de mantelzorgers. Daar ben ik het van harte mee eens! Vooral de mantelzorgers van mensen met een verstandelijke beperking of met psychiatrische problemen, hebben het zwaar. Zij zorgen levensbreed, maar vaak ook levenslang.
Het moeilijke is, dat zij door hun zorgtaken vaak in een isolement terecht komen. Mensen die zouden kunnen helpen, doen het niet. Het aanbod om deze mantelzorgers te ontlasten, past vaak niet omdat dit vooral op zorg voor ouderen is gericht. Je gaat nu eenmaal niet naar een Alzheimercafé in je gemeente, als je zorgt voor je broer met een psychiatrische stoornis.
Eén van de belangrijkste conclusies van het rapport is, dat mantelzorgers last hebben van professionals. Ze ondervinden eerder tegenwerking en strijd, dan dat ze zich gesteund voelen. Dat vind ik toch wel een opmerkelijke en tegelijk ook treurige conclusie. Met mantelzorgers wordt niet genoeg overlegd, ze worden niet voor deskundig genoeg aangezien, ze worden door de professionals genegeerd. Hoe is dat mogelijk? Wat gebeurt er met professionals op het moment dat zij een drempel van het woonhuis van hun cliënt overstappen?
Het lijkt me, dat hier nog veel werk aan de winkel is. De komende jaren zal er veel vaker een beroep gedaan worden op de zorg door mensen in de naaste omgeving van kwetsbare ouderen, psychiatrisch patiënten en mensen met een handicap. Daar is op veel fronten actie voor nodig. Wekgevers moeten mantelzorgvriendelijk personeelbeleid nu echt eens vorm gaan geven, gemeenten kunnen via vrijwilligersinzet hun mantelzorgers ontlasten, gemeenten kunnen er bijvoorbeeld ook voor zorgen dat mantelzorgers in de buurt kunnen wonen van degene voor wie ze zorgen, gemeenten moeten respijtzorg organiseren en vergoeden, en ga zo nog maar even door. We kunnen nu dus aan het rijtje toevoegen dat professionals moeten leren de mantelzorgers als partner in de zorg te zien. Dit kabinet investeert alleen in de zorg binnen de muren van de instellingen en ze verwaarloost de zorg in de thuissituatie. Dat noem ik een kortzichtige politiek. De toekomst ligt namelijk bij de mensen thuis en de kwaliteit van die zorg thuis kan dus flink hoger door professionals en mantelzorgers beter te laten samenwerken.
Een mooi doel!