Een kijkje op de werkvloer

Met dank overgenomen van M.C.G. (Mona) Keijzer i, gepubliceerd op woensdag 9 januari 2013, 11:07.

Tijdens het reces van de Tweede Kamer is er tijd om op werkbezoek te gaan. Dit keer in Leiden en in Volendam. Ik wilde met name kijken op de werkvloer. Bij de wijkverpleegkundigen, verzorgenden en begeleidend personeel. Evean Zorg in Volendam en Gemiva-SVG in Leiden hadden een voortreffelijk programma in elkaar gezet.

Ik ontmoette Bram, Arie, Jeanne, Piet en Nel. Hoogbejaarde lieve mensen van rond de 80 met ernstige verstandelijke beperkingen. Of anders gezegd: hele lage IQ's. Goed verzorgd wonen zij in Leiden. Deze mensen hebben een zogenaamd ZZP4. ZZP staat voor Zorg Zwaarte Pakket. Met een ZZP4 komen zij dus in aanmerking voor een verpleeghuisplek. En dat is nodig. Dat werd mij wel duidelijk. Mensen met een ZZP4 hebben soms het verstandelijk niveau van een kind van 3 jaar. Dat betekent dat zij uit zichzelf niet wassen, niet verschonen, niet eten, niet opstaan en niet op tijd naar bed gaan. Bij een hoge leeftijd komen daar nog lichamelijke beperkingen bij. Zonder intensieve begeleiding verliezen zij de verbinding met de maatschappij volledig. Het is niet voor te stellen hoe mensen met dergelijke beperkingen zelfstandig moeten gaan wonen. Want dat is het plan van de regeringspartijen VVD en PvdA. Deze partijen combineren dit plan met het fors bezuinigen op de huishoudelijke verzorging, begeleiding en dagbesteding.

Zowel in Leiden als in Volendam sprak ik verzorgend personeel dat zich hier grote zorgen over maakt. Zij weten als geen ander wat deze mensen zelf wel en niet kunnen. Zij weten dus ook hoe het mis kan gaan. Een drama voor de mens in kwestie zelf, hun familie maar zeker ook voor de buren. In Nederland zien wij vaak niet hoe het mis kan gaan met deze mensen. Juist omdat zij zo goed verzorgd worden. Als de plannen onverkort doorgaan zullen wij dat de komende jaren merken. Maar dan is het te laat.

In Volendam liep ik mee met wijkverpleegkundige Elly. Zij bleek de vrouw te zijn van geweldig betrokken verpleeghuisdirecteur waar ik als wethouder eerder mee samengewerkt had. Hoe klein de wereld is.

Die ochtend gingen wij op bezoek bij verschillende mensen die thuiszorg krijgen. Soms eenvoudige wondverzorging bij een 80 jaar oude mevrouw. Of het spuiten van insuline bij een 90 jaar oude vrouw. Maar ook op bezoek bij een nog jonge vijftiger waarbij A.L.S. geconstateerd is. Wat is dat toch een akelige, slopende ziekte! Deze persoon moet geholpen worden met het toedienen van medicijnen, omdat slikken steeds moeilijker wordt.

Tijdens dergelijk werkbezoeken is de kwetsbaarheid van een menselijk leven zo duidelijk.

Desalniettemin waren het prachtige momenten. De mens is toch maar iets bijzonders. Zelfs onder vreselijke omstandigheden blijft er humor, hoop.

Wat ook zeer duidelijk is, is de noodzaak van goede thuiszorg. Mensen willen zo lang mogelijk thuis blijven wonen. Dat kan. Dat moet. Maar alleen met goede thuiszorg. Ik zal mij inzetten in toekomstige discussies in de Tweede Kamer om dit goed te blijven regelen. En zal geen moment voorbij laten gaan om de grote waardering voor de mensen die dit mooie, maar soms ook moeilijke werk doen over het voetlicht te brengen.

Meer over ...