Weeklog Dennis de Jong: De bedrieglijke stilte rondom de euro - Hoofdinhoud
De afgelopen maanden is het rustiger rondom de euro, maar schijn bedriegt. De werkelijke reden voor de relatieve rust is dat Angela Merkel in verband met de nationale verkiezingen in Duitsland, later dit jaar, geen heibel wil. Als je naar de cijfers van de zwakke eurolanden kijkt, dan ontstaat helemaal geen rustig beeld, integendeel. In Griekenland is de werkloosheid opgelopen tot een nieuw record van 27% van de beroepsbevolking. De jeugdwerkloosheid ligt inmiddels rond de 62%. De economieën van alle eurolanden bij elkaar krompen in het laatste kwartaal met 0,6%. Dit zou reden genoeg zou moeten zijn voor de regeringsleiders om met spoed bij elkaar te komen om te bespreken hoe zij kunnen zorgen voor noodzakelijke investeringen en voor lucht bij de consument om zo de economie weer een impuls te geven. In plaats daarvan blijft het stil, bedrieglijk stil.
De Super Eurocommissaris Rehn heeft in een brief laten weten dat er voor landen die met grote tegenslagen kampen, sprake kan zijn van buitengewone omstandigheden, zodat ze tijdelijk niet hoeven te voldoen aan de limiet van 3% voor het begrotingstekort. Dat getuigt van voortschrijdend inzicht, zij het veel te laat. Ook in het Europees Parlement is het begrotingsfetisjisme op zijn retour. Twee weken geleden nam het EP in Straatsburg twee tegengestelde resoluties aan, één die vasthoudt aan een streng begrotingsbeleid en één die oproept tot een investeringsbeleid. Het laat zien dat de verwarring in Brussel toeneemt. Iedereen ziet dat de economie in elkaar aan het storten is en opeens moeten politici weer gaan nadenken in plaats van gedachteloos vast te houden aan de begrotingsnorm. Dat gaat ze niet goed af.
Ondertussen verslechtert de situatie in Zuid-Europa met de dag. Italië is een rommeltje, in Portugal vrezen de mensen dat de krimp hen op het niveau van de Grieken brengt, in Spanje is de sanering van de financiële sector nog maar pas begonnen en in Griekenland moet inmiddels 40% van de bevolking al hun geld uitgeven aan strikte basisbehoeften. Het aantal mensen dat afhankelijk is van voedselbanken neemt er dagelijks toe. Dit is allerminst een stabiele situatie.
Hoe moet het dan? Als SP betogen we al jaren dat een combinatie van schuldafschrijving en investeringsbeleid de enige oplossing is die op termijn echte stabiliteit kan brengen. Hoe langer daarmee gewacht wordt, hoe moeilijker deze oplossing nog gerealiseerd kan worden. Gaan Rutte en zijn collega’s echt zitten wachten tot bijvoorbeeld de fascisten in Griekenland en Berlusconi in Italië aan de macht zijn? Of komen ze met spoed bijeen om de treurige werkelijkheid van jaren falend beleid onder ogen te zien? Ik vrees het eerste, maar als SP zullen we blijven roepen om een radicale breuk met het verleden, zowel in Brussel als in Den Haag: de mensen in Europa verdienen betere regeringsleiders dan de ingeslapen ploeg die er nu zit.