Weeklog Dennis de Jong: Wie brengt ons geluk? - Hoofdinhoud
Zoals gebruikelijk met Pasen een iets beschouwender weeklog dan anders. Dit keer een aanklacht tegen de huidige cultuur van instant behoeftebevrediging en de frustratie als de politiek die niet onmiddellijk levert. De SP luistert naar mensen, maar verwacht ook van iedereen dat we samen, solidair, met elkaar optrekken en zo bouwen aan een betere wereld.
Veel mensen zullen deze dagen op de een of andere manier het lijdensverhaal van Jezus hebben gehoord: in de kerk, in de concertzaal bij de Matthäus-Passion of op tv dan wel live in Den Haag via The Passion. Eén van de indringendste momenten daarin is, wanneer het volk de keuze krijgt of Jezus wordt vrijgelaten of de moordenaar Barrabas. Het volk kiest voor Barrabas. Dat blijft vreemd. Waren ze te ontvankelijk voor de ophitserij door de Hogepriester? Misschien, maar waarschijnlijk was het toch vooral een uiting van teleurstelling: Jezus had dan misschien goede dingen gedaan, maar een Koning die het volk zou bevrijden van de Romeinen was hij niet geworden. Net zoals nu mensen verwachten dat de politiek hun problemen oplost en zich van de politiek afkeren als die oplossingen er niet snel komen, zo wendden veel mensen zich van Jezus af.
In het Nieuwe Testament gaat het vaak om macht. Romeinen en Hogepriesters hebben de macht. Veel mensen hadden dan ook de verwachting dat, toen Jezus steeds meer volgelingen kreeg, hij die macht naar zich toe zou trekken. Dan was hij hun echte Koning geworden. Dat gebeurde niet. Jezus werkte anders: hij werkte via de mens zelf. Dat is een lastige boodschap: iemand die er niet op uit is om zelf de macht te grijpen en toch zo’n macht vormt dat de Hogepriester er bang van werd. Een methode ook die na de kruisiging bleek te werken: anderen zetten het werk voort en het christendom was geboren.
In onze tijd speelt een soortgelijk proces. Veel mensen willen een snel antwoord van de politiek op hun noden. ‘What’s in it for me?’ is in Amerika al decennialang een gevleugelde uitdrukking: ‘Wat heb ik eraan?’, zou de Nederlandse vertaling kunnen zijn. Mensen zijn steeds meer gaan verwachten van de politiek en willen steeds snellere oplossingen. Terwijl zij met elkaar een machtsfactor van betekenis zouden zijn, is het ieder voor zich. Iedereen wil individueel wat van de politiek en raakt steeds meer teleurgesteld dat die politiek niet levert wat hij of zij ervan verwacht.
De SP staat voor menselijke waardigheid, gelijkwaardigheid en solidariteit. We zijn dus betrokken bij mensen die het minder hebben. De SP ziet de politiek echter niet als ‘u vraagt, wij draaien’. Veranderingen zijn nodig om een socialere, meer rechtvaardige samenleving te krijgen. Maar die verandering moet wel uit de mensen zelf komen. Dus niet mokkend aan de kant blijven staan, maar op zoek naar medestrijders, zodat we samen de veranderingen teweeg brengen die nodig zijn. Met z’n allen bijvoorbeeld op 6 april naar Den Haag om de thuiszorg te redden. Uiteindelijk krijg je alleen duurzame verandering via mensen, met elkaar en niet via de politiek over de hoofden van mensen heen. Nooit macht om de macht, wel de politiek gebruiken om mensen bij elkaar te brengen en te mobiliseren. De methode van Jezus dus die na meer dan 2000 jaar nog steeds doorwerkt.
Iedereen een heel mooi Paasfeest gewenst.