Verlangen naar de niet bestaande bankier van vroeger - Hoofdinhoud

Als kleine jongen zat ik ‘s avonds in de keuken vaak te luisteren naar ‘de piraat’, naar een van de vele piratenzenders die uitzonden vanaf de andere kant van de Belgische grens. Zolang ‘de piraat’ in de lucht was, hoefde ik niet naar bed. Stilletjes zat ik te hopen dat luisteraars bleven bellen, met nieuwe verzoekjes. Zoals ‘Terug naar de kust’ van Maggie MacNeal, een lied over een verloren jeugd, dat mij vervulde met nostalgie. Op een leeftijd waarop ik niets had om nostalgisch over te zijn.

‘Terug naar de kust’

Onlangs kreeg ik opnieuw een gevoel van nostalgie, toen Maggie MacNeal me een vraag stelde over het gedrag van bankiers - voor het weekblad Story beantwoord ik vragen van bekende Nederlanders. Maggie MacNeal is een veelzijdige zangeres, die als helft van het duo Mouth & MacNeal grote hits scoorde in Amerika (‘How do you do’, 1972) en hoog scoorde bij het Eurovisie Songfestival (‘Ik zie een ster’, 1974). Maar ook een zangeres die nostalgische ballads zingt, zoals ‘Terug naar de kust’ (1976).

Maggie MacNeal is boos op bankiers, die de samenleving veel schade hebben berokkend, maar hier gewoon mee weg lijken te komen. Hoe ik bankiers wil aanpakken kunt u binnenkort lezen in Story (door ze persoonlijk aansprakelijk te maken en strafrechtelijk te vervolgen). Maar nadat ik mijn antwoord had gestuurd besefte ik dat ik iets was vergeten. De mentaliteit in de financiële wereld, van bankiers die zich niet schamen voor hun schandelijke gedrag. Dat merkte ik tijdens een debat op BNR Nieuwsradio, waar ook een CEO van ABN AMRO aanwezig was.

Verlangen naar de niet bestaande bankier van vroeger

Deze bankier kwam vertellen waarom de politiek zich minder met de samenleving moet bemoeien, de markt kan problemen toch veel beter oplossen. Toen ik vroeg waarom hij dat standpunt niet had toen zijn bank failliet ging en de overheid zijn puinhopen kon opruimen, was ik natuurlijk weer een ‘populist’. Misschien deed de vraag van Maggie MacNeal mij verlangen naar de bankier van vroeger, met een heel andere mentaliteit. Een verlangen naar de bescheiden bank die dienstbaar wil zijn en mensen vooruit wil helpen. Maar net als vroeger in de keuken, bij het luisteren naar ‘Terug naar de kust’, is dit een nostalgisch verlangen naar iets dat eigenlijk nooit heeft bestaan.

Voor wie het vergeten is: Maggie MacNeal, ‘Terug naar de kust’.

Deze column verscheen eerder op The Post Online