Stamgasten - Hoofdinhoud

Stamgasten genieten veel vertrouwen. Je zult het niet verwachten met hun vaak hoge drankgebruik, maar toch is het zo. Ze hoeven namelijk niet elk drankje meteen af te rekenen, maar mogen het laten opschrijven. Eens in de zoveel tijd komt dan het pijnlijke moment van de afrekening. De EU hanteert het zelfde systeem. Jaarlijks doen Raad en Parlement de bestellingen, en als alles is uitgevoerd, volgt de rekening. Niemand zal betwisten dat de stamgast de bestelde drank moet afrekenen. Had’ie maar minder moeten drinken. Boete maakt schuld, zeggen we dan. Toch weigert stamgast Dijsselbloem de opgebouwde rekening te betalen. Hij wil op zijn minst uitstel tot volgend jaar.

Laat ik deze vergelijking uitleggen:

De Europese begroting wordt uitgedrukt in twee termen: betalingen en verplichtingen. De betalingen gaan over het daadwerkelijk uit te geven geld, hoeveel precies naar welk project. De verplichtigen zijn nieuwe projecten die men van plan is uit te voeren. Hoe paradoxaal het ook klinkt, betalingen zijn verplicht (juridisch bindend) en verplichtingen een keuze. Geturfde consumpties -betalingen- zijn reeds gemaakte kosten, deze moeten worden afgerekend. Een rondje -verplichting- kan je overdenken en dus op bezuinigen.

Het Europees Parlement heeft eind oktober het lijstje achter de bar met de Commissie bekeken en geconstateerd dat die 6,8% hoger is uitgevallen dan vorig jaar. Daarnaast heeft het EP de Commissie gevolgd in nieuwe bestellingen en de verplichtingen met 2,2% laten stijgen. Dat laatste getal is ongeveer gelijk aan de inflatie en dus de facto een bevriezing van de begroting. Ik heb met de liberalen gepleit voor lagere verplichtingen, maar helaas was daar geen meerderheid voor in het EP. Niet slim. Want lagere verplichten hebben lagere betalingen tot gevolg.

Het beeld dat het Europees Parlement de begroting fors wil laten stijgen, klopt dus niet. Ook hier geldt ‘boete maakt schuld’. Dat we met z’n allen meer hebben geconsumeerd dan vorig jaar, komt omdat we in het laatste jaar zitten van een meerjarenbegroting. Dan lopen grote, langdurige projecten af en volgen de eindafrekeningen. Die zijn altijd hoger dan de eerdere aanbetalingen.

Dijsselbloem en collega’s voeren dus de verkeerde strijd. Niet het geconsumeerde moet hij bekritisen, maar de aard van de nieuwe bestellingen. Daar wil ik er dan best een met hem op drinken.