Samen of alleen - Hoofdinhoud

Een vrachtwagenchauffeur is terecht gekort op zijn ziektegeld omdat hij bleef zaalvoetballen, ook toen zijn werkgever hem had gevraagd te stoppen vanwege de blessures die hij daarbij opliep. Dat heeft het gerechtshof in Arnhem in hoger beroep bepaald. (NOS)

Hoezeer deze werkgever misschien ook in zijn recht mag staan, net als bij het relletje omtrent EU-commissaris Spidla over weigeren van rokers als werknemer, gaat dit uiteindelijk toch ook om een principiële kwestie. Kun je een werkgever eenzijdig het risico laten dragen wanneer een werknemer bewust veel risico’s neemt en daardoor aantoonbaar veel minder productief is?

In hoeverre mag de werkgever meekijken - en uiteindelijk ingrijpen - in het privéleven van zijn werknemers? Dezelfde discussie doemt op in de gezondheidszorg. Is het gerechtvaardigd dat mensen die willens en wetens een ’slechte’ levenstijl hebben net zoveel betalen als mensen die gezond proberen te leven?

Ik denk dat we, als we deze kant opgaan, langzamerhand bewegen in de richting van een ‘maatschappij van de kleine lettertjes’, met veel regels, veel controles, veel klikken, en veel frustratie.

Met de toenemende individualisering zie je in toenemende mate dat mensen met de vinger naar anderen wijzen. ‘Ik doe zo, en dus wil ik niet opdraaien voor mensen die zus doen.’ Maar dat werkt ook vice versa. ‘Jij rookt - ik niet.’ ‘Maar jij gaat skieën wat een bewust risicovol vermaak is - gelet ook op het aantal gipsvluchten.’ Alles wat anders is en afwijkt van het gemiddelde zal onderdeel worden van publieke debat, beoordeling en veroordeling.