Emile Roemer over de oorlog tegen ISIS - Hoofdinhoud

Ons land trekt ten strijde. Het is oorlog. We gaan ons met F-16’s mengen in de burgeroorlogen in Irak en (zijdelings) in Syrië. Wij als SP steunen deze escalatie van geweld niet en we hebben daar goede redenen voor.

Allereerst: Vrijwel geen van de gewelddadige interventies van de westerse wereld in het Midden- en Verre Oosten heeft het gewenste resultaat opgeleverd. Overal hebben we meer schade, meer doden, meer getraumatiseerden, meer vluchtelingen veroorzaakt dan dat we problemen hebben opgelost en de vooruitgang hebben gediend. Je kunt mensen niet naar de moderniteit bombarderen.

Het conflict in het Midden-Oosten is, zoals zo vaak, niet eenvoudig op te delen in strijdende partijen waarvan de één het goede en de ander het slechte vertegenwoordigt. Door ons nu militair tegen ISIS te keren zijn we feitelijk de luchtmacht van al-Assad, de president van Syrië, geworden. De voormalige vijand is ineens onze vriend.

Net als iedereen kijk ook ik vol walging naar de praktijken van ISIS. Maar laten we niet vergeten dat ISIS het product is van de chaos die mede door de VS en het Verenigd Koninkrijk in Irak is veroorzaakt. Laten we daar lering uit trekken. Als we de voedingsbodem van het gewetenloze fanatisme van IS niet aanpakken bereiken we met oorlogsvoering helemaal niets. Het verstand hoort het altijd te winnen van de primaire emotie. Zonder rekening te houden met de wetten van de werkelijkheid slaan idealen gemakkelijk om in hun tegendeel.

Ten slotte: we staan niet machteloos. Laten we de olie-export van ISIS stoppen. We moeten voorkomen dat ISIS nieuwe wapens kan aanschaffen. Hun financiers traceren we en pakken we aan. De duizenden vluchtelingen steunen we door goede opvang en hulp te bieden in de regio. En de leiders van ISIS moeten worden opgespoord, opgepakt en voorgeleid aan het Internationaal Strafhof in Den Haag.

Dat is meer dienstbaar aan de humaniteit dan een verdere militaire escalatie van het conflict. Het bombarderen van een kruitvat is niet alleen onverstandig, maar ook inhumaan. Bij een dusdanig grote aanval zullen veel onschuldige burgerslachtoffers vallen. Door deze nieuwe escalatie springen we weer in een gat in het duister: er is geen strategie, er is geen doel. ‘We moeten wat doen’ is geen rechtvaardiging: het is een schreeuw in de nacht, die ons en de mensen daar niet helpt.

Laten we het hart warm en het hoofd koel houden.