Richtlijn (EU) 2016/97 van het Europees Parlement en de Raad van 20 januari 2016 betreffende verzekeringsdistributie (herschikking)Voor de EER relevante tekst - Hoofdinhoud

RICHTLIJN (EU) 2016/97 VAN HET EUROPEES PARLEMENT EN DE RAAD

van 20 januari 2016

betreffende verzekeringsdistributie (herschikking)

(Voor de EER relevante tekst)

HET EUROPEES PARLEMENT EN DE RAAD VAN DE EUROPESE UNIE,

Gezien het Verdrag betreffende de werking van de Europese Unie, en met name artikel 53, lid 1, en artikel 62,

Gezien het voorstel van de Europese Commissie,

Na toezending van het ontwerp van wetgevingshandeling aan de nationale parlementen,

Gezien het advies van het Europees Economisch en Sociaal Comité (1),

Handelend volgens de gewone wetgevingsprocedure (2),

Overwegende hetgeen volgt:

HEBBEN DE VOLGENDE RICHTLIJN VASTGESTELD:

HOOFDSTUK I

TOEPASSINGSGEBIED EN DEFINITIES

Artikel 1

Toepassingsgebied

• 1. 

  Bij deze richtlijn worden voorschriften vastgesteld inzake de toegang tot en de uitoefening van het verzekerings- en herverzekeringsdistributiebedrijf in de Unie.

• 2. 

  Deze richtlijn is van toepassing op natuurlijke of rechtspersonen die in een lidstaat zijn gevestigd of zich daar wensen te vestigen voor de toegang tot en de uitoefening van de distributie van verzekerings- en herverzekeringsproducten.

• 3. 

  Deze richtlijn is niet van toepassing op tussenpersonen die als nevenactiviteit het verzekeringsdistributiebedrijf uitoefenen(„nevenverzekeringstussenpersonen”), wanneer alle volgende voorwaarden vervuld zijn:

• 4. 

  De lidstaten dragen er zorg voor dat de verzekeringsonderneming of de verzekeringstussenpersoon, wanneer hij zijn distributieactiviteit uitoefent via een nevenverzekeringstussenpersoon die is vrijgesteld van de toepassing van deze richtlijn overeenkomstig lid 3, ervoor zorgt dat:

• 5. 

  De lidstaten zorgen ervoor dat bevoegde autoriteiten toezicht houden op de markt, inclusief de markt voor nevenverzekeringsproducten die in of vanuit hun lidstaat op de markt worden gebracht, verspreid of verkocht. De EIOPA kan dit toezicht faciliteren en coördineren.

• 6. 

  Deze richtlijn is niet van toepassing op het verzekerings- en herverzekeringsdistributiebedrijf met betrekking tot buiten de Unie gesitueerde risico’s en verplichtingen.

Deze richtlijn doet evenmin afbreuk aan het recht van een lidstaat met betrekking tot het verzekering- en herverzekeringsdistributiebedrijf dat op zijn grondgebied uit hoofde van het vrij verrichten van diensten wordt uitgeoefend door in een derde land gevestigde verzekerings- en herverzekeringsondernemingen of verzekerings- en herverzekeringstussenpersonen, mits een gelijke behandeling wordt gewaarborgd voor alle personen die op deze markt het verzekerings- en herverzekeringsdistributiebedrijf uitoefenen of mogen uitoefenen.

Deze richtlijn reglementeert niet het verzekerings- en herverzekeringsdistributiebedrijf dat wordt verricht in derde landen.

De lidstaten stellen de Commissie in kennis van de algemene moeilijkheden die hun verzekerings- of herverzekeringsdistributeurs ondervinden bij vestiging of uitoefening van het verzekerings- of herverzekeringsdistributiebedrijf in een derde land.

Artikel 2

Definities

• 1. 

  In deze richtlijn wordt verstaan onder:

• 2. 

  Voor de toepassing van de punten 1) en 2) van lid 1 geldt dat geen van de volgende werkzaamheden als verzekeringsdistributie of herverzekeringsdistributie wordt beschouwd:

HOOFDSTUK II

INSCHRIJVINGSVEREISTEN

Artikel 3

Registerinschrijving

• 1. 

  Verzekerings-, herverzekerings- en nevenverzekeringstussenpersonen worden bij een bevoegde autoriteit in hun lidstaat van herkomst in een register of in registers ingeschreven.

Verzekerings- en herverzekeringsondernemingen, en hun werknemers hoeven niet te worden ingeschreven uit hoofde van deze richtlijn.

Onverminderd het bepaalde in de eerste alinea kunnen de lidstaten bepalen dat verzekerings- en herverzekeringsondernemingen en -tussenpersonen of andere lichamen met de bevoegde autoriteiten kunnen samenwerken voor de registerinschrijving van verzekerings-, herverzekerings- en nevenverzekeringstussenpersonen alsmede voor het toepassen van de in artikel 10 bepaalde vereisten.

Meer bepaald kunnen verzekerings-, herverzekerings- en nevenverzekeringstussenpersonen worden ingeschreven door een verzekerings- of herverzekeringsonderneming, een verzekerings- of herverzekeringstussenpersoon, of door een vereniging van verzekerings- of herverzekeringsondernemingen of van verzekerings- of herverzekeringstussenpersonen, onder toezicht van een bevoegde autoriteit.

Een verzekerings-, herverzekerings- of een nevenverzekeringstussenpersoon mag onder de verantwoordelijkheid van een verzekerings- of herverzekeringsonderneming of van een andere tussenpersoon handelen. In dat geval kunnen de lidstaten bepalen dat de verzekerings- of herverzekeringstussenpersoon of andere tussenpersoon ervoor moet zorgen dat de verzekerings- of herverzekeringstussenpersoon of de nevenverzekeringstussenpersoon aan de voorwaarden voor registratie voldoet, inclusief de voorwaarden vermeld in lid 6, eerste alinea, onder c).

De lidstaten kunnen ook bepalen dat de verzekerings- of herverzekeringsonderneming of andere tussenpersoon die de verantwoordelijkheid voor de verzekerings- of herverzekeringstussenpersoon of de nevenverzekeringstussenpersoon neemt, die tussenpersoon of nevenverzekeringstussenpersoon inschrijft.

De lidstaten hoeven het in de eerste alinea bedoelde vereiste niet toe te passen op alle natuurlijke personen die voor een verzekerings- of herverzekeringstussenpersoon of voor een nevenverzekeringstussenpersoon werken en die het verzekerings- of herverzekeringsdistributiebedrijf uitoefenen.

De lidstaten zorgen ervoor dat in de registers de namen worden vermeld van de tot de leiding van de verzekerings- of herverzekeringsdistributeur behorende natuurlijke personen die verantwoordelijk zijn voor de verzekerings- of herverzekeringsdistributie.

In de registers wordt bovendien aangegeven in welk land of welke landen de tussenpersoon zijn activiteiten uitoefent krachtens de regels inzake de vrijheid van vestiging of het vrije verkeer van diensten.

• 2. 

  De lidstaten kunnen meer dan één register voor verzekerings-, herverzekerings- en nevenverzekeringstussenpersonen instellen mits zij criteria vastleggen op grond waarvan tussenpersonen worden ingeschreven.

De lidstaten richten een onlineregistratiesysteem op. Dat systeem is makkelijk toegankelijk en maakt het mogelijk het inschrijvingsformulier rechtstreeks online in te vullen.

• 3. 

  Ingeval er meer dan een register is in een lidstaat, richt die lidstaat één informatieloket op, waardoor een vlotte en snelle openbare toegang mogelijk is tot informatie uit die registers, die elektronisch worden samengesteld en geactualiseerd worden. Dit loket verschaft tevens de identificatiegegevens van de bevoegde autoriteiten van iedere lidstaat van herkomst.

• 4. 

  De EIOPA stelt een centraal elektronisch register in van gegevens over verzekerings-, herverzekerings- en nevenverzekeringstussenpersonen die overeenkomstig hoofdstuk III hun voornemen kenbaar hebben gemaakt grensoverschrijdende werkzaamheden uit te oefenen; zij maakt dit register openbaar op haar website en werkt het bij. Hiertoe verstrekken de lidstaten de EIOPA onverwijld alle relevante informatie. Dit register bevat links naar en is toegankelijk vanuit de websites van alle bevoegde autoriteiten in de lidstaten.

De EIOPA heeft recht van toegang tot de gegevens opgeslagen in het in de eerste alinea vermelde register. De EIOPA en de bevoegde autoriteiten hebben het recht deze gegevens te wijzigen. Gegevenssubjecten wier persoonlijke gegevens worden opgeslagen in het register en worden uitgewisseld, hebben recht op toegang tot deze opgeslagen gegevens en recht op passende informatie.

De EIOPA zet een website op met links naar elk uniek informatieloket of, in voorkomend geval, register dat de lidstaten overeenkomstig lid 3 instellen.

De lidstaten van herkomst zorgen ervoor dat de registerinschrijving van verzekerings-, herverzekerings- en nevenverzekeringstussenpersonen slechts mogelijk is indien aan de in artikel 10 bedoelde relevante vereisten is voldaan.

De geldigheid van de registerinschrijving wordt regelmatig door de bevoegde instanties herzien.

De lidstaten van herkomst zorgen ervoor dat de registerinschrijvingen van verzekerings-, herverzekerings- en nevenverzekeringstussenpersonen die niet langer aan de in artikel 10 bedoelde vereisten voldoen, onverwijld worden doorgehaald. In voorkomend geval stelt de lidstaat van herkomst de lidstaat van ontvangst in kennis van deze doorhaling.

• 5. 

  De lidstaten zorgen ervoor dat aanvragen van tussenpersonen tot opname in het register binnen drie maanden na de indiening van een volledige aanvraag worden behandeld en dat de aanvrager onverwijld van de beslissing in kennis wordt gesteld.

• 6. 

  De lidstaten zorgen ervoor dat om de volgende informatie wordt verzocht, als voorwaarde voor de registerinschrijving van verzekerings-, herverzekerings- en nevenverzekeringstussenpersonen:

De lidstaten zorgen ervoor dat de tussenpersonen de bevoegde autoriteiten zonder onnodige vertraging op de hoogte brengen van enige verandering van de krachtens dit lid verstrekte informatie.

• 7. 

  De lidstaten zorgen ervoor dat de bevoegde autoriteiten de registerinschrijving weigeren indien de wettelijke of bestuursrechtelijke bepalingen van een derde land die van toepassing zijn op één of meer natuurlijke of rechtspersonen met wie de tussenpersoon nauwe banden heeft, of moeilijkheden in verband met de toepassing van die bepalingen, een belemmering vormen voor de juiste uitoefening van hun toezichthoudende taken.

HOOFDSTUK III

VRIJHEID VAN DIENSTVERLENING EN VRIJHEID VAN VESTIGING

Artikel 4

Uitoefening van de vrijheid van dienstverlening

• 1. 

  Elke verzekerings-, herverzekerings- of nevenverzekeringstussenpersoon die voornemens is voor het eerst op het grondgebied van een andere lidstaat werkzaamheden uit hoofde van het vrij verrichten van diensten uit te oefenen, verstrekt de bevoegde autoriteit van zijn lidstaat van herkomst de volgende informatie:

• 2. 

  De bevoegde autoriteit van de lidstaat van herkomst deelt de in lid 1 bedoelde informatie binnen een maand na ontvangst ervan mede aan de bevoegde autoriteit van de lidstaat van ontvangst, die de ontvangst ervan onverwijld bevestigt. De bevoegde autoriteit van de lidstaat van herkomst stelt de verzekerings-, herverzekerings- of nevenverzekeringstussenpersoon er schriftelijk van in kennis dat de bevoegde autoriteit van de lidstaat van ontvangst de informatie heeft ontvangen en dat de tussenpersoon zijn werkzaamheden in de lidstaat van ontvangst kan aanvangen. In voorkomend geval, deelt de bevoegde autoriteit van de lidstaat van herkomst tegelijkertijd aan de tussenpersoon mede dat informatie betreffende de wettelijke bepalingen als bedoeld in artikel 11, lid 1, die van toepassing zijn in de lidstaat van ontvangst, beschikbaar is in de in artikel 11, leden 3 en 4, bedoelde vorm alsmede dat de tussenpersoon moet voldoen aan die bepalingen om zijn werkzaamheden in de lidstaat van ontvangst te kunnen aanvangen.

• 3. 

  In geval van wijziging van een van de overeenkomstig lid 1 verstrekte gegevens, stelt de verzekerings-, herverzekerings- of nevenverzekeringstussenpersoon ten minste één maand voor de doorvoering van de wijziging de bevoegde autoriteit van de lidstaat van herkomst schriftelijk van deze wijziging in kennis. De bevoegde autoriteit van de lidstaat van herkomst stelt op haar beurt zo snel mogelijk, en in elk geval niet later dan één maand nadat zij de informatie ontvangen heeft, de bevoegde autoriteit van de lidstaat van ontvangst van de wijziging in kennis.

Artikel 5

Niet-nakoming van de verplichtingen bij de uitoefening van het recht tot het vrij verrichten van diensten

• 1. 

  Indien de bevoegde autoriteit van de lidstaat van ontvangst redenen heeft om aan te nemen dat een verzekerings-, herverzekerings- of nevenverzekeringstussenpersoon die uit hoofde van de vrijheid van dienstverlening op haar grondgebied werkzaamheden uitoefent, de bij deze richtlijn vastgestelde verplichtingen niet nakomt, stuurt zij deze bevindingen door naar de bevoegde autoriteit van de lidstaat van herkomst.

Nadat de bevoegde autoriteit van de lidstaat van herkomst de uit hoofde van de eerste alinea van dit lid ontvangen informatie heeft beoordeeld, neemt zij in voorkomend geval bij de eerste gelegenheid passende maatregelen om de situatie te verhelpen. Zij stelt de bevoegde autoriteit van de lidstaat van ontvangst op de hoogte van dergelijke getroffen maatregelen.

Indien de verzekerings-, herverzekerings- of nevenverzekeringstussenpersoon, ondanks de door de lidstaat van herkomst getroffen maatregelen of omdat die maatregelen ontoereikend blijken te zijn of niet voorhanden zijn, blijft handelen op een wijze die duidelijk strijdig is met de belangen van een groot aantal consumenten van de lidstaat van ontvangst of met het goed functioneren van de verzekerings- of de herverzekeringsmarkten, kan de bevoegde autoriteit van de lidstaat van ontvangst, na de bevoegde autoriteiten van de lidstaat van herkomst daarvan op de hoogte te hebben gebracht, passende maatregelen nemen om verdere onregelmatigheden te voorkomen met inbegrip van, voor zover zulks volstrekt noodzakelijk is, het de tussenpersoon beletten op het grondgebied van de lidstaat van ontvangst nieuwe activiteiten te ontplooien.

Voorts mag de bevoegde autoriteit van de lidstaat van herkomst of de lidstaat van ontvangst de zaak overeenkomstig artikel 19 van Verordening (EU) nr. 1094/2010 naar de EIOPA doorverwijzen en om haar bijstand verzoeken. In dit geval kan de EIOPA handelen overeenkomstig de haar bij dat artikel toegekende bevoegdheden.

• 2. 

  Lid 1 doet niets af aan de bevoegdheid van de lidstaat van ontvangst om passende maatregelen te treffen ter voorkoming of bestraffing van op zijn grondgebied gepleegde onregelmatigheden, wanneer onmiddellijk optreden noodzakelijk is om de rechten van consumenten te beschermen. Deze bevoegdheid betreft de mogelijkheid te voorkomen dat verzekerings-, herverzekerings- en nevenverzekeringstussenpersonen nieuwe activiteiten ontplooien op het grondgebied van de lidstaat van ontvangst.

• 3. 

  De maatregelen die uit hoofde van dit artikel door de bevoegde autoriteiten van de lidstaat van ontvangst worden getroffen, worden onverwijld medegedeeld aan de betrokken verzekerings-, herverzekerings- of nevenverzekeringstussenpersoon in een met redenen omkleed document en gemeld aan de bevoegde autoriteit van de lidstaat van herkomst, de EIOPA en de Commissie.

Artikel 6

Uitoefening van de vrijheid van vestiging

• 1. 

  De lidstaten zorgen ervoor dat elke verzekerings-, herverzekerings- of nevenverzekeringstussenpersoon die voornemens is op het grondgebied van een andere lidstaat uit hoofde van de vrijheid van vestiging een bijkantoor of permanente aanwezigheid te vestigen, eerst de bevoegde autoriteit van zijn lidstaat van herkomst daarvan in kennis stelt en die bevoegde autoriteit de volgende informatie verstrekt:

Elke permanente aanwezigheid van een tussenpersoon op het grondgebied van een andere lidstaat die gelijkstaat aan een bijkantoor wordt op dezelfde wijze behandeld, tenzij de tussenpersoon die permanente aanwezigheid in een andere rechtsvorm opzet.

• 2. 

  Tenzij de bevoegde autoriteit van de lidstaat van herkomst, gelet op de voorgenomen distributieactiviteiten, redenen heeft om te twijfelen aan de toereikendheid van de organisatiestructuur of de financiële positie van de verzekerings-, herverzekerings- of nevenverzekeringstussenpersoon, doet zij de in lid 1 bedoelde informatie binnen een maand na ontvangst ervan toekomen aan de bevoegde autoriteit van de lidstaat van ontvangst, die de ontvangst ervan onverwijld bevestigt. De bevoegde autoriteit van de lidstaat van herkomst stelt de verzekerings-, herverzekerings- of nevenverzekeringstussenpersoon er schriftelijk van in kennis dat de bevoegde autoriteit van de lidstaat van ontvangst de informatie heeft ontvangen.

Binnen een maand na ontvangst van de in de eerste alinea van dit lid bedoelde informatie deelt de bevoegde autoriteit van de lidstaat van ontvangst de wettelijke bepalingen als bedoeld in artikel 11, lid 1, die van toepassing zijn op haar grondgebied, in de in artikel 11, leden 3 en 4, bedoelde vorm, mede aan de bevoegde autoriteit van de lidstaat van herkomst. De bevoegde autoriteit van de lidstaat van herkomst deelt die informatie mede aan de tussenpersoon en deelt hem mede dat hij zijn werkzaamheden in de lidstaat van ontvangst kan aanvangen, mits hij voldoet aan die wettelijke bepalingen.

Indien geen informatie is ontvangen binnen de in de tweede alinea gestelde termijn, kan de verzekerings-, herverzekerings- of nevenverzekeringstussenpersoon het bijkantoor oprichten en zijn werkzaamheden aanvangen.

• 3. 

  Indien de bevoegde autoriteit van de lidstaat van herkomst weigert de in lid 1 bedoelde informatie aan de bevoegde autoriteit van de lidstaat van ontvangst te doen toekomen, deelt zij binnen een maand na ontvangst van alle in lid 1 bedoelde informatie aan de verzekerings-, herverzekerings- of nevenverzekeringstussenpersoon de redenen voor deze weigering mee.

Tegen een in de eerste alinea bedoelde weigering of enig ander verzuim van de bevoegde autoriteit van de lidstaat van herkomst de in artikel 1 bedoelde informatie mede te delen, staat beroep open bij de rechter in de lidstaat van herkomst.

• 4. 

  In geval van wijziging van een van de overeenkomstig lid 1 verstrekte gegevens, stelt de verzekerings-, herverzekerings- of nevenverzekeringstussenpersoon ten minste één maand voor de doorvoering van de wijziging de bevoegde autoriteit van de lidstaat van herkomst van deze wijziging in kennis. De bevoegde autoriteit van de lidstaat van herkomst stelt op haar beurt zo snel mogelijk, en in elk geval niet later dan één maand nadat zij de informatie ontvangen heeft, de bevoegde autoriteit van de lidstaat van ontvangst van de wijziging in kennis.

Artikel 7

Verdeling van bevoegdheden tussen de lidstaat van herkomst en de lidstaat van ontvangst

• 1. 

  Indien de hoofdvestiging van een verzekerings-, herverzekerings- of nevenverzekeringstussenpersoon zich in een andere lidstaat bevindt dan de lidstaat van herkomst, kan de bevoegde autoriteit van die andere lidstaat met de bevoegde autoriteit van de lidstaat van herkomst overeenkomen dat zij als bevoegde autoriteit van de lidstaat van herkomst optreedt met betrekking tot de bepalingen van de hoofdstukken IV, V, VI en VII. In geval van een dergelijke overeenkomst stelt de bevoegde autoriteit van de lidstaat van herkomst de verzekerings-, herverzekerings- of nevenverzekeringstussenpersoon en de EIOPA hiervan onverwijld in kennis.

• 2. 

  De bevoegde autoriteit van de lidstaat van ontvangst is ervoor verantwoordelijk om ervoor te zorgen dat de door de vestiging op haar grondgebied verrichte diensten voldoen aan de verplichtingen die in de hoofdstukken V en VI en in de op grond van die bepalingen genomen maatregelen worden gesteld.

De bevoegde autoriteit van de lidstaat van ontvangst heeft het recht om de door de vestiging getroffen regelingen aan een onderzoek te onderwerpen en de wijzigingen te verlangen die noodzakelijk zijn om de bevoegde autoriteit in staat te stellen de verplichtingen die in de hoofdstukken V en VI en in de op grond van die bepalingen genomen maatregelen zijn neergelegd, te doen nakomen met betrekking tot de op het grondgebied van die lidstaat door de vestiging verrichte diensten of activiteiten.

Artikel 8

Niet-nakoming van de verplichtingen bij de uitoefening van de vrijheid van vestiging

• 1. 

  Indien de bevoegde autoriteit van de lidstaat van ontvangst constateert dat een verzekerings-, herverzekerings- of nevenverzekeringstussenpersoon niet de wettelijke of bestuursrechtelijke bepalingen naleeft die in die lidstaat zijn vastgesteld ter uitvoering van de bepalingen van de hoofdstukken V en VI, kan die autoriteit passende maatregelen treffen.

• 2. 

  Indien de bevoegde autoriteit van de lidstaat van ontvangst redenen heeft om aan te nemen dat een verzekerings-, herverzekerings- of nevenverzekeringstussenpersoon die via een vestiging op zijn grondgebied werkzaamheden uitoefent, de bij deze richtlijn vastgestelde verplichtingen niet nakomt en indien die bevoegde autoriteit geen verantwoordelijkheid heeft overeenkomstig artikel 7, lid 2, stuurt hij deze bevindingen door naar de bevoegde autoriteit van de lidstaat van herkomst. Nadat de bevoegde autoriteit van de lidstaat van herkomst de ontvangen informatie heeft beoordeeld, neemt zij in voorkomend geval en bij de eerste gelegenheid passende maatregelen om de situatie te verhelpen. Zij stelt de bevoegde autoriteit van de lidstaat van ontvangst op de hoogte van dergelijke getroffen maatregelen.

• 3. 

  Indien de verzekerings-, herverzekerings- of nevenverzekeringstussenpersoon, ondanks de door de lidstaat van herkomst getroffen maatregelen of omdat die maatregelen ontoereikend blijken te zijn of niet voorhanden zijn, blijft handelen op een wijze die duidelijk strijdig is met de belangen van een groot aantal consumenten van de lidstaat van ontvangst of met het goed functioneren van de verzekerings- of de herverzekeringsmarkten, kan de bevoegde autoriteit van de lidstaat van ontvangst, na de bevoegde autoriteiten van de lidstaat van herkomst daarvan op de hoogte te hebben gebracht, passende maatregelen nemen om verdere onregelmatigheden te voorkomen met inbegrip van, voor zover zulks volstrekt noodzakelijk is, het de tussenpersoon beletten op het grondgebied van de lidstaat van ontvangst nieuwe activiteiten te ontplooien.

Voorts mag de bevoegde autoriteit van de lidstaat van herkomst of van de lidstaat van ontvangst de zaak overeenkomstig artikel 19 van Verordening (EU) nr. 1094/2010 naar de EIOPA doorverwijzen en om haar bijstand verzoeken. In dit geval kan de EIOPA optreden overeenkomstig de haar krachtens dat artikel verleende bevoegdheden.

• 4. 

  De leden 2 en 3 doen niets af aan de bevoegdheid van de lidstaat van ontvangst om passende en niet-discriminerende maatregelen te treffen ter voorkoming of bestraffing van op zijn grondgebied gepleegde onregelmatigheden, wanneer onmiddellijk optreden noodzakelijk is om de rechten van consumenten in de lidstaat van ontvangst te beschermen, zolang gelijkwaardige maatregelen van de lidstaat van herkomst ontoereikend zijn of niet voorhanden zijn. In dergelijke situaties hebben de lidstaten van herkomst de mogelijkheid te voorkomen dat de betrokken verzekerings-, herverzekerings- of nevenverzekeringstussenpersoon nieuwe activiteiten ontplooit op hun grondgebied.

• 5. 

  De maatregelen die uit hoofde van dit artikel door de bevoegde autoriteiten van de lidstaat van ontvangst worden getroffen, worden zonder onnodige vertraging medegedeeld aan de betrokken verzekerings-, herverzekerings- of nevenverzekeringstussenpersoon in een met redenen omkleed document en gemeld aan de bevoegde autoriteit van de lidstaat van herkomst, de EIOPA en de Commissie.

Artikel 9

Bevoegdheden met betrekking tot nationale bepalingen die om redenen van algemeen belang zijn vastgesteld

• 1. 

  Deze richtlijn doet niets af aan de bevoegdheid van de lidstaten van ontvangst om passende en niet-discriminerende maatregelen te treffen ter voorkoming of bestraffing van op hun grondgebied gepleegde onregelmatigheden die in strijd zijn met hun in artikel 11, lid 1, bedoelde wettelijke bepalingen, voor zover volstrekt noodzakelijk. In dergelijke situaties, hebben de lidstaten van herkomst de mogelijkheid te voorkomen dat verzekerings-, herverzekerings- en nevenverzekeringstussenpersonen nieuwe werkzaamheden ontplooien op hun grondgebied.

• 2. 

  Deze richtlijn doet niets af aan de bevoegdheid van de bevoegde autoriteit van de lidstaat van ontvangst om passende maatregelen te treffen om te voorkomen dat een verzekeringsdistributeur die in het kader van het vrije verkeer van diensten of, in voorkomend geval, de vrijheid van vestiging gevestigd is in een andere lidstaat, werkzaamheden uitoefent op haar grondgebied, indien de relevante werkzaamheden volledig of hoofdzakelijk gericht zijn op het grondgebied van de lidstaat van ontvangst met als enig doel om niet te hoeven voldoen aan de regels die van toepassing zouden zijn als die verzekeringsdistributeur zijn verblijfplaats of statutaire zetel in die lidstaat van ontvangst zou hebben, en bovendien, indien zijn werkzaamheden het goede functioneren van de verzekerings- en herverzekeringsmarkten in de lidstaat van ontvangst ernstig in gevaar brengen met betrekking tot de bescherming van de consument. In dat geval kan de bevoegde autoriteit van de lidstaat van ontvangst, na de bevoegde autoriteit van de lidstaat van herkomst daarvan op de hoogte te hebben gebracht, met betrekking tot die verzekeringsdistributeur alle passende maatregelen nemen die nodig zijn om de rechten van de consument in de lidstaat van ontvangst te beschermen. De betrokken bevoegde autoriteiten kunnen de zaak doorverwijzen naar de EIOPA en haar om assistentie verzoeken overeenkomstig artikel 19 van Verordening (EU) nr. 1094/2010, en in dat geval mag de EIOPA optreden overeenkomstig de bevoegdheden die haar krachtens dat artikel zijn verleend indien er geen overeenstemming wordt bereikt tussen de bevoegde autoriteiten van de lidstaat van ontvangst en de lidstaat van herkomst.

HOOFDSTUK IV

ORGANISATORISCHE VEREISTEN

Artikel 10

Vereisten inzake vakbekwaamheid en organisatorische vereisten

• 1. 

  De lidstaten van herkomst zorgen ervoor dat verzekerings- en herverzekeringsdistributeurs en werknemers van verzekerings- en herverzekeringsondernemingen die het verzekerings- en herverzekeringsdistributiebedrijf uitoefenen, beschikken over adequate kennis en vakbekwaamheid om hun taken naar behoren te kunnen vervullen.

• 2. 

  De lidstaten van herkomst zorgen ervoor dat verzekerings- en herverzekeringstussenpersonen, werknemers van verzekerings- en herverzekeringsondernemingen en werknemers van verzekerings- en herverzekeringstussenpersonen voldoen aan de vereisten op het gebied van voortdurende beroepsopleiding en bijscholing om goed te kunnen blijven presteren naar gelang de rol die zij spelen en de relevante markt.

Daartoe voeren de lidstaten van herkomst regelingen in en maken deze bekend om de kennis en vakbekwaamheid van verzekerings- en herverzekeringstussenpersonen en werknemers van verzekerings- en herverzekeringsondernemingen en werknemers van verzekerings- en herverzekeringstussenpersonen op effectieve wijze te controleren en beoordelen, op basis van ten minste 15 uur beroepsopleiding of bijscholing per jaar, rekening houdend met de aard van de verkochte producten, het soort distributeur, de rol die zij spelen, en de werkzaamheid die zij verrichten in de verzekerings- of herverzekeringsdistributeur.

De lidstaten van herkomst mogen voorschrijven dat de succesvolle afronding van de opleiding en bijscholing wordt aangetoond door het behalen van een getuigschrift.

De lidstaten passen de vereisten op het gebied van kennis en vakbekwaamheid aan al naargelang de specifieke werkzaamheid van de verzekerings- of herverzekeringsdistributeur en de gedistribueerde producten, in het bijzonder in het geval van nevenverzekeringstussenpersonen. De lidstaten kunnen voorschrijven dat de verzekerings- of herverzekeringsonderneming of -tussenpersoon in de in artikel 3, lid 1, derde alinea, bedoelde gevallen en voor werknemers van verzekerings- of herverzekeringsondernemingen die het verzekerings- of herverzekeringsdistributiebedrijf uitoefenen, moet nagaan of de kennis en vakbekwaamheid van de tussenpersonen in overeenstemming zijn met de in lid 1 bedoelde verplichtingen en dat zij hun in voorkomend geval een opleiding of bijscholing moeten verstrekken die beantwoordt aan de vereisten betreffende de door deze tussenpersonen aangeboden producten.

De lidstaten hoeven de in lid 1 en in de eerste alinea van onderhavig lid bedoelde vereisten niet toe te passen op alle natuurlijke personen die in een verzekerings- of herverzekeringsonderneming of voor een verzekerings- of herverzekeringstussenpersoon werken en het verzekerings- of herverzekeringsdistributiebedrijf uitoefenen. De lidstaten zorgen ervoor dat de relevante personen in de leiding van die ondernemingen die verantwoordelijk zijn voor distributie inzake verzekerings- en herverzekeringsproducten alsmede iedere andere persoon die zich rechtstreeks met verzekerings- of herverzekeringsdistributie bezighoudt, het bewijs leveren te beschikken over de kennis en vakbekwaamheid die relevant is voor de vervulling van hun taken.

Verzekerings- en herverzekeringstussenpersonen tonen aan dat zij voldoen aan de relevante vereisten op het gebied van beroepskennis en vakbekwaamheid als vastgelegd in bijlage I.

• 3. 

  Natuurlijke personen die werkzaam zijn in een verzekerings- of herverzekeringsonderneming, of verzekerings- of herverzekeringstussenpersoon, die het verzekerings- of herverzekeringsdistributiebedrijf uitoefenen, zijn betrouwbaar. Zij hebben ten minste een blanco strafblad of enig ander nationaal equivalent met betrekking tot ernstige strafbare feiten in verband met vermogensdelicten of andere met financiële activiteiten verband houdende delicten en zij mogen niet voorheen failliet zijn verklaard, tenzij rehabilitatie overeenkomstig het nationale recht heeft plaatsgevonden.

In overeenstemming met artikel 3, lid 1, derde alinea, kunnen de lidstaten toestaan dat de verzekerings- of herverzekeringsdistributeur de betrouwbaarheid van zijn werknemers en, in voorkomend geval, van zijn verzekerings- of herverzekeringstussenpersonen verifieert.

De lidstaten hoeven het in de eerste alinea van dit lid bedoelde vereiste niet toe te passen op alle natuurlijke personen die in een verzekerings- of herverzekeringsonderneming of voor een verzekerings- of herverzekeringstussenpersoon werken, als die natuurlijke personen niet rechtstreeks betrokken zijn bij verzekerings- of herverzekeringsdistributie. De lidstaten zorgen ervoor dat de personen in de leiding die verantwoordelijk zijn voor, en alle medewerkers die zich rechtstreeks bezighouden met, verzekerings- of herverzekeringsdistributie, aan dat vereiste voldoen.

Wat betreft nevenverzekeringstussenpersonen zorgen de lidstaten ervoor dat de personen die verantwoordelijk zijn voor het als nevenactiviteit distribueren van verzekeringen voldoen aan het vereiste als bedoeld in de eerste alinea.

• 4. 

  Verzekerings- en herverzekeringstussenpersonen zijn in het bezit van een beroepsaansprakelijkheidsverzekering die het gehele grondgebied van de Unie dekt, of een andere vergelijkbare garantie voor aansprakelijkheid wegens beroepsnalatigheid, voor een bedrag van ten minste 1 250 000 EUR, per schadegeval, en in totaal 1 850 000 EUR per jaar voor alle schadegevallen, tenzij die verzekering of vergelijkbare garantie reeds wordt geboden door een verzekeringsonderneming, herverzekeringsonderneming of andere onderneming in naam waarvan de verzekerings- of herverzekeringstussenpersoon handelt of bevoegd is te handelen, of die onderneming volledig aansprakelijk is voor het handelen van de tussenpersoon.

• 5. 

  De lidstaten schrijven voor dat nevenverzekeringstussenpersonen in het bezit zijn van een beroepsaansprakelijkheidsverzekering of een andere vergelijkbare garantie op een niveau dat door de lidstaten wordt vastgesteld waarbij rekening wordt gehouden met de aard van de verkochte producten en de verrichte activiteit.

• 6. 

  De lidstaten treffen alle nodige maatregelen om de klanten te beschermen tegen het onvermogen van de verzekerings-, herverzekerings- of nevenverzekeringstussenpersoon om de premie aan de verzekeringsonderneming over te dragen of het bedrag van de schadevergoeding of premierestitutie aan de verzekerde over te dragen.

Die maatregelen hebben een of meer van de volgende vormen:

• 7. 

  De EIOPA past regelmatig de in lid 4 en lid 6 bedoelde bedragen aan de veranderingen in het door Eurostat bekendgemaakte Europees indexcijfer van de consumentenprijzen aan. De eerste aanpassing vindt uiterlijk 31 december 2017 plaats en daarna steeds om de vijf jaar.

De EIOPA ontwikkelt ontwerpen van technische reguleringsnormen waardoor het in lid 4 en lid 6 bedoelde basisbedrag in euro wordt aangepast volgens de procentuele mutatie van het in de eerste alinea van dit lid bedoelde indexcijfer gedurende de periode tussen 1 januari 2013 en 31 december 2017, of tussen de laatste aanpassingsdatum en de volgende aanpassingsdatum, en naar boven wordt afgerond op het dichtstbij gelegen meervoud van 10 EUR.

De EIOPA dient die ontwerpen van technische reguleringsnormen uiterlijk 30 juni 2018 bij de Commissie in, en de daaropvolgende ontwerpen van technische reguleringsnormen om de vijf jaar.

Aan de Commissie wordt de bevoegdheid verleend de in de tweede en derde alinea van dit lid bedoelde technische reguleringsnormen vast te stellen overeenkomstig de artikelen 10 tot en met 14 van Verordening (EU) nr. 1094/2010.

• 8. 

  Om ervoor te zorgen dat zij voldoen aan de vereisten als bedoeld in de leden 1, 2 en 3 keuren de verzekerings- en herverzekeringsondernemingen hun interne beleidsmaatregelen en passende interne procedures goed, passen zij deze toe en evalueren zij deze regelmatig.

Verzekerings- en herverzekeringsondernemingen creëren een functie die toeziet op het goed toepassen van de goedgekeurde beleidsmaatregelen en procedures.

Verzekerings- en herverzekeringsondernemingen leggen bestanden aan, beheren deze en houden deze bij, van alle relevante documentatie met betrekking tot de toepassing van de leden 1, 2 en 3. Verzekerings- en herverzekeringsondernemingen maken de naam van de persoon die verantwoordelijk is voor die functie, op verzoek, bekend aan de bevoegde autoriteit van de lidstaat van herkomst.

Artikel 11

Bekendmaking van regels van algemeen belang

• 1. 

  De lidstaten zorgen ervoor dat hun bevoegde autoriteiten op passende wijze de relevante nationale wettelijke voorschriften ter bescherming van het algemeen belang bekendmaken, inclusief informatie over de vraag of en hoe de lidstaat ervoor heeft gekozen de strengere bepalingen van artikel 29, lid 3, die van toepassing zijn op de uitoefening van het verzekerings- en herverzekeringsdistributiebedrijf op hun grondgebied, toe te passen.

• 2. 

  Lidstaten die naast de bepalingen van deze richtlijn de toepassing van extra voorschriften voor verzekeringsdistributie voorstellen en deze toepassen, zorgen ervoor dat de uit die extra voorschriften voortvloeiende administratieve lasten in verhouding staan tot de bescherming voor de consument. De lidstaten blijven die voorschriften bewaken om ervoor te zorgen dat zij in overeenstemming blijven met dit lid.

• 3. 

  De EIOPA neemt op haar website de hyperlinks naar de websites van de bevoegde autoriteiten op waar informatie over de regels van algemeen belang wordt bekendgemaakt. Deze informatie wordt door de nationale bevoegde autoriteiten regelmatig bijgewerkt en door de EIOPA op haar website gepubliceerd, waarbij de nationale regels van algemeen belang volgens de relevante deelgebieden van het recht worden gecategoriseerd.

• 4. 

  Elke lidstaat stelt een centraal contactpunt in dat verantwoordelijk is voor het verstrekken van informatie over de regels van algemeen belang in die lidstaat. Dit contactpunt moet een passende bevoegde autoriteit zijn.

• 5. 

  Vóór 23 februari 2019 onderzoekt de EIOPA in een verslag de regels van algemeen belang die de lidstaten overeenkomstig dit artikel hebben bekendgemaakt in het kader van de goede werking van deze richtlijn en de interne markt, en stelt zij de Commissie van deze regels in kennis.

Artikel 12

Bevoegde autoriteiten

• 1. 

  De lidstaten wijzen de bevoegde autoriteiten aan die gemachtigd zijn te zorgen voor de uitvoering van deze richtlijn. De lidstaten stellen de Commissie van deze aanwijzing en van de eventuele taakverdeling in kennis.

• 2. 

  De in lid 1 van dit artikel bedoelde autoriteiten zijn ofwel overheidsinstanties ofwel lichamen die zijn erkend bij de nationale wetgeving of door overheidsinstanties die bij de nationale wetgeving uitdrukkelijk daartoe zijn gemachtigd. Zij mogen geen verzekerings- of herverzekeringsondernemingen zijn of verenigingen waarvan leden direct of indirect verzekerings- of herverzekeringsondernemingen of verzekerings- en herverzekeringstussenpersonen zijn, onverminderd de mogelijke samenwerking tussen bevoegde autoriteiten en overige organen die uitdrukkelijk wordt voorzien in artikel 3, lid 1.

• 3. 

  De bevoegde autoriteiten bezitten alle bevoegdheden die nodig zijn voor de vervulling van hun taken op grond van deze richtlijn. Elke lidstaat zorgt ervoor dat, indien meer dan één autoriteit op zijn grondgebied bevoegd is, een nauwe samenwerking wordt bevorderd zodat de autoriteiten zich doeltreffend van hun respectieve taken kunnen kwijten.

Artikel 13

Samenwerking en uitwisseling van informatie tussen de bevoegde autoriteiten van de lidstaten

• 1. 

  De bevoegde autoriteiten van verschillende lidstaten werken onderling samen en wisselen relevante informatie uit over verzekerings- en herverzekeringsdistributeurs om een goede toepassing van deze richtlijn te verzekeren.

• 2. 

  Met name delen de bevoegde autoriteiten, zowel gedurende de registratieprocedure als op permanente basis, relevante informatie over de betrouwbaarheid, de beroepskennis en vakbekwaamheid van verzekerings- en herverzekeringsdistributeurs met elkaar.

• 3. 

  De bevoegde autoriteiten wisselen tevens gegevens uit over verzekerings- en herverzekeringsdistributeurs tegen wie een sanctie of andere maatregel als bedoeld in hoofdstuk VII is getroffen die de registerdoorhaling van die distributeurs tot gevolg kan hebben.

• 4. 

  Eenieder die in het kader van deze richtlijn gegevens moet ontvangen of verstrekken, is aan het beroepsgeheim gebonden op de wijze als bepaald in artikel 64 van Richtlijn 2009/138/EG.

Artikel 14

Klachten

De lidstaten zorgen voor de instelling van een procedure die klanten en andere belanghebbenden, met name de consumentenorganisaties, de mogelijkheid biedt klachten over verzekerings- en herverzekeringsdistributeurs in te dienen. In alle gevallen ontvangen de klagers een antwoord.

Artikel 15

Buitengerechtelijke geschillenbeslechting

• 1. 

  De lidstaten zorgen ervoor dat er adequate en doeltreffende, onpartijdige en onafhankelijke buitengerechtelijke klachten- en beroepsprocedures worden ingevoerd voor de beslechting van geschillen tussen klanten en verzekeringsdistributeurs met betrekking tot de uit deze richtlijn voortvloeiende rechten en plichten overeenkomstig de relevante wetgevingshandelingen van de Unie en het nationale recht, waarbij in voorkomend geval van bestaande organen gebruik wordt gemaakt. De lidstaten zorgen er voor dat dergelijke procedures van toepassing zijn op, en dat de bevoegdheid van de relevante organen daadwerkelijk reikt tot, verzekeringsdistributeurs tegen wie procedures worden ingesteld.

• 2. 

  De lidstaten zorgen ervoor dat de in lid 1 bedoelde organen samenwerken bij de afhandeling van grensoverschrijdende geschillen met betrekking tot uit deze richtlijn voortvloeiende rechten en plichten.

Artikel 16

Beperking met betrekking tot het gebruik van tussenpersonen

De lidstaten zorgen ervoor dat de verzekerings- en herverzekeringsondernemingen en tussenpersonen bij gebruikmaking van de diensten van verzekerings-, herverzekerings- of nevenverzekeringstussenpersonen, alleen gebruikmaken van de verzekerings- en herverzekeringsdistributiediensten van ingeschreven verzekerings- en herverzekeringspersonen of nevenverzekeringstussenpersonen, daaronder inbegrepen die bedoeld in artikel 1, lid 3.

HOOFDSTUK V

INFORMATIEVEREISTEN EN GEDRAGSREGELS

Artikel 17

Algemeen beginsel

• 1. 

  De lidstaten zorgen ervoor dat wanneer verzekeringsdistributeurs aan verzekeringsdistributie doen, zij zich altijd op loyale, billijke en professionele wijze voor de belangen van hun klanten inzetten.

• 2. 

  Onverminderd Richtlijn 2005/29/EG van het Europees Parlement en de Raad (14), zorgen de lidstaten ervoor dat alle door de verzekeringsdistributeur aan klanten of potentiële klanten verstrekte informatie die verband houdt met het onderwerp van deze richtlijn, met inbegrip van publicitaire mededelingen, correct, duidelijk en niet misleidend is. Publicitaire mededelingen zijn altijd duidelijk als zodanig herkenbaar.

• 3. 

  De lidstaten zorgen ervoor dat een verzekeringsdistributeur niet wordt beloond of de prestaties van zijn werknemers niet zodanig beloont of beoordeelt dat er conflicten ontstaan met zijn plicht in het belang van zijn klanten te handelen. Met name hanteert een verzekeringsdistributeur op beloningsgebied, op het gebied van verkoopdoelen of anderszins, geen regeling die hemzelf of zijn werknemers ertoe kan aanzetten een klant een bepaald verzekeringsproduct aan te bevelen, terwijl de verzekeringsdistributeur een ander verzekeringsproduct zou kunnen aanbieden dat beter aan de behoeften van de desbetreffende klant zou voldoen.

Artikel 18

Door de verzekeringstussenpersoon of verzekeringsonderneming te verstrekken algemene informatie

De lidstaten zorgen ervoor dat:

Artikel 19

Belangenconflicten en transparantie

• 1. 

  De lidstaten zorgen ervoor dat een verzekeringstussenpersoon tijdig, voordat een verzekeringsovereenkomst gesloten wordt, de klant ten minste de volgende informatie verstrekt:

• 2. 

  Indien een provisie rechtstreeks door de klant moet worden betaald, geeft de verzekeringstussenpersoon de hoogte van het bedrag aan, of indien dat niet mogelijk is, de methode om het bedrag te berekenen.

• 3. 

  Indien de klant uit hoofde van de verzekeringsovereenkomst na het sluiten van die overeenkomst andere betalingen moet uitvoeren dan de premies en de geplande betalingen, deelt de verzekeringstussenpersoon ook voor elk van die betalingen de in dit artikel bedoelde informatie mee.

• 4. 

  De lidstaten zorgen ervoor dat een verzekeringsonderneming de klant tijdig, voordat een verzekeringsovereenkomst gesloten wordt, de aard van de vergoeding meedeelt die haar werknemers ontvangen met betrekking tot de verzekeringsovereenkomst.

• 5. 

  Indien de klant uit hoofde van de verzekeringsovereenkomst na het sluiten van die overeenkomst andere betalingen moet uitvoeren dan de premies en de geplande betalingen, deelt de verzekeringsonderneming ook voor elk van die betalingen de in dit artikel bedoelde informatie mee.

Artikel 20

Advies, en normen voor de verkoop indien geen advies wordt verstrekt

• 1. 

  Voorafgaand aan de sluiting van een verzekeringsovereenkomst stelt de verzekeringsdistributeur op basis van de door de klant verstrekte informatie de verlangens en behoeften van de klant vast en verstrekt hij de klant objectieve informatie over het verzekeringsproduct, in een begrijpelijke vorm, om hem in staat te stellen met kennis van zaken een beslissing te nemen.

Iedere voorgestelde verzekeringsovereenkomst is in overeenstemming met de verlangens en behoeften van de klant.

Wanneer voorafgaand aan de verkoop van een specifiek verzekeringsproduct advies wordt gegeven, doet de verzekeringsdistributeur een gepersonaliseerde aanbeveling aan de klant waarin wordt uitgelegd waarom een bepaald product het best aansluit bij de verlangens en behoeften van de klant.

• 2. 

  De in lid 1 bedoelde bijzonderheden variëren naargelang van de ingewikkeldheidsgraad van het aangeboden verzekeringsproduct en het soort klant.

• 3. 

  Wanneer een verzekeringstussenpersoon de klant meedeelt dat hij adviseert op grond van een objectieve en persoonlijke analyse, baseert hij zijn advies op een analyse van een toereikend aantal op de markt verkrijgbare verzekeringsovereenkomsten, zodat hij aan de hand van professionele criteria in staat is een persoonlijke aanbeveling te doen over een verzekeringsovereenkomst die aan de behoeften van de klant voldoet.

• 4. 

  Onverminderd de artikelen 183 en 184 van Richtlijn 2009/138/EG, verstrekt de verzekeringsdistributeur, voorafgaand aan de sluiting van een overeenkomst en ongeacht of advies wordt gegeven en ongeacht of het verzekeringsproduct deel uitmaakt van een pakket in de zin van artikel 24 van deze richtlijn, rekening houdend met de complexiteit van het verzekeringsproduct en het soort klant, deze laatste in een begrijpelijke vorm de relevante informatie over het verzekeringsproduct om de klant in staat te stellen met kennis van zaken een beslissing te nemen.

• 5. 

  Voor de distributie van schadeverzekeringsproducten als opgesomd in bijlage I bij Richtlijn 2009/138/EG, wordt de in lid 4 van dit artikel bedoelde informatie verstrekt in de vorm van een gestandaardiseerd informatiedocument over het verzekeringsproduct, op papier of op een andere duurzame drager.

• 6. 

  Het in lid 5 bedoelde informatiedocument over het verzekeringsproduct wordt opgesteld door de ontwikkelaar van het schadeverzekeringsproduct.

• 7. 

  Het informatiedocument over het verzekeringsproduct:

De lidstaten mogen bedingen dat het informatiedocument over het verzekeringsproduct moet worden verstrekt tezamen met de informatie die vereist is overeenkomstig overige desbetreffende wetgevingshandelingen van de Unie of het nationale recht op voorwaarde dat aan alle vereisten van de eerste alinea is voldaan.

• 8. 

  Het informatiedocument over het verzekeringsproduct bevat de volgende gegevens:

• 9. 

  De EIOPA ontwikkelt, na raadpleging van nationale autoriteiten en na consumententoetsing, ontwerpen van technische uitvoeringsnormen betreffende een gestandaardiseerde presentatievorm van het informatiedocument over het verzekeringsproduct, waarbij de gegevens worden gepresenteerd als bedoeld in lid 8.

De EIOPA dient die ontwerpen van technische uitvoeringsnormen uiterlijk op 23 februari 2017 in bij de Commissie.

Aan de Commissie wordt de bevoegdheid verleend om de in de eerste alinea van dit lid bedoelde technische uitvoeringsnormen vast te stellen overeenkomstig artikel 15 van Verordening (EU) nr. 1094/2010.

Artikel 21

Door de nevenverzekeringstussenpersoon te verstrekken informatie

De lidstaten zien erop toe dat de nevenverzekeringstussenpersoon voldoet aan artikel 18, onder a), i), iii) en iv), en artikel 19, lid 1, onder d).

Artikel 22

Vrijstelling van informatieverstrekking en flexibiliteitsclausule

• 1. 

  De in de artikelen 18, 19 en 20 bedoelde informatie hoeft niet te worden verstrekt wanneer de verzekeringsdistributeur distributieactiviteiten uitvoert met betrekking tot de verzekering van grote risico’s.

De lidstaten kunnen bepalen dat de in de artikelen 29 en 30 bedoelde informatie van deze richtlijn niet hoeft te worden verstrekt aan een professionele klant als gedefinieerd in artikel 4, lid 1, punt 10, van Richtlijn 2014/65/EU.

• 2. 

  De lidstaten mogen strengere bepalingen betreffende de vereisten op het gebied van de in dit hoofdstuk bedoelde informatie handhaven of aannemen, indien deze bepalingen in overeenstemming zijn met het Unierecht. De lidstaten stellen de EIOPA en de Commissie in kennis van dergelijke nationale bepalingen.

De lidstaten nemen de nodige maatregelen om ervoor te zorgen dat hun bevoegde autoriteiten op passende wijze de informatie bekendmaken over de vraag of en hoe de lidstaat ervoor heeft gekozen de strengere bepalingen op grond van dit lid toe te passen.

De lidstaten kunnen met name bepalen dat het geven van het in artikel 20, lid 1, derde alinea, bedoelde advies voor de verkoop van enigerlei verzekeringsproduct, of voor een bepaalde soort verzekeringsproducten, verplicht is. In dat geval moet door de verzekeringsdistributeurs, met inbegrip van distributeurs die hun activiteiten uitoefenen op grond van het vrije verkeer van diensten of de vrijheid van vestiging, worden voldaan aan dergelijke strengere bepalingen bij het sluiten van verzekeringsovereenkomsten met klanten die hun gewone verblijfplaats of vestiging in die lidstaat hebben.

• 3. 

  De lidstaten kunnen het aanbieden of aanvaarden van provisies, commissies of overige geldelijke of niet-geldelijke tegemoetkomingen die worden betaald of verstrekt aan verzekeringsdistributeurs door een derde partij of een persoon die in verband met de distributie van verzekeringsproducten voor rekening van een derde partij handelt, verbieden of beperken.

• 4. 

  Teneinde met alle passende middelen een hoge mate van transparantie te bereiken, zorgt de EIOPA ervoor dat informatie over de nationale bepalingen waarvan zij in kennis wordt gesteld, tevens aan de klanten, en de verzekerings- en herverzekeringsdistributeurs wordt meegedeeld.

• 5. 

  De lidstaten zorgen ervoor dat, indien de verzekeringsdistributeur verantwoordelijk is voor het verstrekken van verplichte bedrijfspensioenregelingen, en de werknemer lid wordt van een dergelijke regeling zonder de individuele beslissing te hebben genomen om zich aan te sluiten bij de betrokken regeling, de in dit hoofdstuk bedoelde informatie onverwijld na zijn inschrijving voor de betrokken regeling aan de werknemer wordt verstrekt.

Artikel 23

Voorwaarden inzake informatie

• 1. 

  Alle informatie die op grond van de artikelen 18, 19, 20 en 29 moet worden meegedeeld, wordt aan de klanten verstrekt:

• 2. 

  In afwijking van lid 1, punt a), van dit artikel, mag de in de artikelen 18, 19, 20 en 29 bedoelde informatie via een van de volgende media aan de klant worden verstrekt:

• 3. 

  Indien de in de artikelen 18, 19, 20 en 29 bedoelde informatie op een andere duurzame drager dan papier of via een website wordt verstrekt, wordt echter op verzoek van klant hem kosteloos een papieren versie verstrekt.

• 4. 

  De in de artikelen 18, 19, 20 en 29 bedoelde informatie mag op een andere duurzame drager dan papier worden verstrekt indien de volgende voorwaarden zijn vervuld:

• 5. 

  De in de artikelen 18, 19, 20 en 29 bedoelde informatie mag via een website worden verstrekt indien de informatie persoonlijk aan de klant is gericht of indien de volgende voorwaarden zijn vervuld:

• 6. 

  Voor de toepassing van de leden 4 en 5 wordt de verstrekking van de informatie op een andere duurzame drager dan papier of via een website geacht te passen in de context waarin de verzekeringsdistributeur met de klant zakendoet, als bewezen is dat de klant regelmatig toegang tot internet heeft. De verstrekking door de klant van een e-mailadres wordt als dergelijk bewijs beschouwd.

• 7. 

  In geval van verkoop per telefoon wordt de door de verzekeringsdistributeur voor de sluiting van de overeenkomst aan de klant verstrekte informatie, inclusief het informatiedocument over het verzekeringsproduct, verstrekt in overeenstemming met de voorschriften van de Unie die gelden voor de verkoop op afstand van financiële diensten aan consumenten. Bovendien wordt, zelfs indien de klant ervoor heeft gekozen informatie te ontvangen op een andere duurzame drager dan papier overeenkomstig lid 4, onmiddellijk na de sluiting van de verzekeringsovereenkomst informatie overeenkomstig lid 1 of lid 2 door de verzekeringsdistributeur aan de klant verstrekt.

Artikel 24

Koppelverkoop

• 1. 

  Wanneer een verzekeringsproduct wordt aangeboden samen met een nevenproduct dat of -dienst die geen verzekering is, als onderdeel van een pakket of dezelfde overeenkomst, deelt de verzekeringsdistributeur de klant mee of de verschillende componenten van het pakket afzonderlijk kunnen worden gekocht en, zo ja, verstrekt hij een adequate beschrijving van de verschillende componenten van de overeenkomst of het pakket, alsmede afzonderlijke informatie over de kosten en lasten van elke component.

• 2. 

  In het in lid 1 bedoelde geval en indien het risico of de verzekeringsdekking die uit die overeenkomst of dat pakket, aangeboden aan een klant, voortvloeien, verschillen van het risico en de verzekeringsdekking die aan de verschillende componenten afzonderlijk verbonden zijn, geeft de verzekeringsdistributeur een adequate beschrijving van de verschillende componenten van de overeenkomst of het pakket en van de wijze waarop de interactie ervan het risico en de verzekeringsdekking wijzigt.

• 3. 

  Indien een verzekeringsproduct een nevenproduct is bij een goed dat of dienst die geen verzekering is, als onderdeel van een pakket of dezelfde overeenkomst, biedt de verzekeringsdistributeur de klant de mogelijkheid om het goed of de dienst afzonderlijk aan te schaffen. Dit lid is niet van toepassing indien een verzekeringsproduct een nevenproduct is bij een beleggingsdienst of -activiteit als gedefinieerd in artikel 4, lid 1, punt 2, van Richtlijn 2014/65/EU, een kredietovereenkomst als gedefinieerd in artikel 4, punt 3, van Richtlijn 2014/17/EU van het Europees Parlement en de Raad (15), of een betaalrekening als gedefinieerd in artikel 2, punt 3, van Richtlijn 2014/92/EU van het Europees Parlement en de Raad (16).

• 4. 

  De EIOPA kan richtsnoeren ontwikkelen voor de beoordeling van en het toezicht op koppelverkoop, waarin wordt aangegeven in welke situaties koppelverkoop in strijd is met de in artikel 17 vastgestelde verplichtingen.

• 5. 

  Dit artikel mag de distributie van verzekeringsproducten die meerdere soorten risico’s dekken niet beletten.

• 6. 

  In de in de leden 1 en 3 bedoelde gevallen zorgen de lidstaten ervoor dat een verzekeringsdistributeur de verlangens en behoeften van de klant aangeeft met betrekking tot de verzekeringsproducten die deel uitmaken van het gehele pakket of dezelfde overeenkomst.

• 7. 

  De lidstaten mogen strengere bijkomende maatregelen aannemen of handhaven of in individuele gevallen ingrijpen om de verkoop van een verzekering samen met een nevendienst of -product die geen verzekering is, als onderdeel van een pakket of dezelfde overeenkomst, te verbieden wanneer zij kunnen aantonen dat deze praktijken nadelig zijn voor de consument.

Artikel 25

Toezicht op producten en governancevereisten

• 1. 

  Verzekeringsondernemingen, alsmede tussenpersonen die verzekeringsproducten ontwikkelen voor verkoop aan klanten, zorgen voor handhaving, toepassing en toetsing van een procedure voor de goedkeuring van elk verzekeringsproduct, of van significante aanpassingen van bestaande verzekeringsproducten, vóór het in de handel wordt gebracht of onder klanten wordt gedistribueerd.

Het productgoedkeuringsproces staat in verhouding tot en past bij de aard van het verzekeringsproduct.

Tijdens het productgoedkeuringsproces wordt een beoogde doelmarkt voor elk product gespecificeerd, wordt gewaarborgd dat alle desbetreffende risico’s voor een dergelijke beoogde doelmarkt geëvalueerd zijn en dat de geplande distributiestrategie in samenhang is met de beoogde doelmarkt, en worden redelijke stappen genomen om ervoor te zorgen dat het verzekeringsproduct gedistribueerd wordt op de beoogde doelmarkt.

De verzekeringsonderneming begrijpt en toetst ook regelmatig de verzekeringsproducten die zij aanbiedt of in de handel brengt, waarbij rekening wordt gehouden met alle gebeurtenissen die materiële gevolgen kunnen hebben voor het potentiële risico voor de beoogde doelgroep, om ten minste te beoordelen of het verzekeringsproduct blijft beantwoorden aan de behoeften van de beoogde doelgroep en of de geplande distributiestrategie passend blijft.

Verzekeringsondernemingen, alsmede tussenpersonen die verzekeringsproducten ontwikkelen, verstrekken aan distributeurs alle adequate informatie over het verzekeringsproduct en het productgoedkeuringsproces, met inbegrip van de geïdentificeerde doelmarkt van het verzekeringsproduct.

Wanneer een verzekeringsdistributeur adviseert over verzekeringsproducten die hij niet zelf ontwikkelt, of dergelijke producten aanbiedt, beschikt hij over adequate regelingen om de in de vijfde alinea genoemde informatie te verkrijgen en de kenmerken en de beoogde doelgroep van elk verzekeringsproduct te begrijpen.

• 2. 

  De Commissie is bevoegd overeenkomstig artikel 38 gedelegeerde handelingen vast te stellen om de in dit artikel vermelde beginselen verder uit te werken, op proportionele wijze rekening houdend met de verrichte activiteiten, de aard van de verkochte verzekeringsproducten en de aard van de distributeur.

• 3. 

  De beleidsmaatregelen, processen en regelingen bedoeld in dit artikel laten alle andere vereisten van deze richtlijn onverlet, met inbegrip van de vereisten inzake openbaarmaking, geschiktheid of adequaatheid, vaststelling van en omgang met belangenconflicten, en „inducements”.

• 4. 

  Dit artikel is niet van toepassing op verzekeringsproducten die betrekking hebben op de verzekering van grote risico’s.

HOOFDSTUK VI

AANVULLENDE VEREISTEN MET BETREKKING TOT VERZEKERINGSPRODUCTEN MET EEN BELEGGINGSCOMPONENT

Artikel 26

Toepassingsgebied van bijkomende vereisten

In dit hoofdstuk worden voorschriften vastgelegd die een aanvulling vormen op deze die gelden voor het verzekeringsdistributiebedrijf overeenkomstig de artikelen 17, 18, 19 en 20, wanneer dit wordt verricht met betrekking tot de verkoop van verzekeringen met een beleggingscomponent door:

Artikel 27

Voorkoming van belangenconflicten

Onverminderd artikel 17, treft en handhaaft een verzekeringstussenpersoon of verzekeringsonderneming die zich bezighoudt met de distributie van verzekeringen met een beleggingscomponent, doeltreffende organisatorische en administratieve regelingen om alle redelijke maatregelen te kunnen nemen teneinde te voorkomen dat de belangen van de klanten door belangenconflicten, als bepaald in artikel 28, worden geschaad. Die regelingen staan in verhouding tot de verrichte activiteiten, de verkochte verzekeringsproducten en het soort distributeur.

Artikel 28

Belangenconflicten

• 1. 

  De lidstaten zorgen ervoor dat verzekeringstussenpersonen of verzekeringsondernemingen alle passende maatregelen nemen om belangenconflicten te onderkennen die zich bij het verrichten van verzekeringsdistributiebedrijf voordoen tussen henzelf, met inbegrip van hun bestuurders en werknemers, of een persoon die rechtstreeks of niet rechtstreeks met hen verbonden is door een zeggenschapsband, en hun klanten of tussen hun klanten onderling.

• 2. 

  Indien de door een verzekeringstussenpersoon of verzekeringsonderneming overeenkomstig artikel 27 getroffen organisatorische of administratieve regelingen voor de omgang met belangenconflicten ontoereikend zijn om redelijkerwijs te mogen aannemen dat het risico dat de belangen van de klant worden geschaad, zal worden voorkomen, maakt de verzekeringstussenpersoon of verzekeringsonderneming tijdig, voordat een verzekeringsovereenkomst wordt gesloten, op heldere wijze de algemene aard of de bronnen van belangenconflicten bekend aan de klant.

• 3. 

  De in lid 2 van dit artikel bedoelde bekendmaking, in afwijking van artikel 23, lid 1:

• 4. 

  De Commissie is bevoegd overeenkomstig artikel 38 gedelegeerde handelingen vast te stellen om:

Artikel 29

Informatieverstrekking aan klanten

• 1. 

  Onverminderd artikel 18 en artikel 19, leden 1 en 2, wordt tijdig, voordat er een overeenkomst wordt gesloten, passende informatie verstrekt aan klanten of potentiële klanten met betrekking tot de distributie van verzekeringen met een beleggingscomponent, en met betrekking tot alle kosten en bijbehorende lasten. Deze informatie behelst ten minste het volgende:

De informatie over alle kosten en lasten, met inbegrip van kosten en lasten in verband met de distributie van de verzekering met een beleggingscomponent, die niet het gevolg zijn van de ontwikkeling van onderliggende marktrisico’s, worden samengevoegd zodat de klant inzicht krijgt in de totale kosten, alsook in het cumulatieve effect op het rendement op de belegging, en omvat, indien de klant hierom verzoekt, een puntsgewijze uitsplitsing van kosten en lasten. Indien van toepassing wordt dergelijke informatie regelmatig en ten minste jaarlijks aan de klant verstrekt, gedurende de looptijd van de belegging.

De in dit lid bedoelde informatie wordt in een begrijpelijke vorm en op zodanige wijze verstrekt dat de klanten of potentiële klanten redelijkerwijze in staat zijn de aard en de risico’s van de aangeboden verzekering met een beleggingscomponent te begrijpen en derhalve met kennis van zaken beleggingsbeslissingen te nemen. De lidstaten kunnen toestaan dat deze informatie in gestandaardiseerde vorm wordt verstrekt.

• 2. 

  Onverminderd artikel 19, lid 1, onder d) en e), en lid 3, en artikel 22, lid 3, zorgen de lidstaten ervoor dat verzekeringstussenpersonen of verzekeringsondernemingen aan hun verplichtingen overeenkomstig artikel 17, lid 1, artikel 27 of artikel 28 hebben voldaan indien zij een provisie of commissie betalen of ontvangen, dan wel een niet-geldelijke tegemoetkoming geven of ontvangen in verband met de distributie van een verzekering met een beleggingscomponent of nevendienst, aan of van een ander dan de klant of een persoon die voor rekening van de klant handelt, uitsluitend indien de betaling of de tegemoetkoming:

• 3. 

  De lidstaten kunnen aan distributeurs strengere eisen opleggen betreffende de in dit artikel bedoelde zaken. Met name kunnen de lidstaten daarnaast het aanbieden of aanvaarden van provisie, commissies of niet-geldelijke tegemoetkomingen van derden in verband met het verstrekken van verzekeringsadvies verbieden of verder beperken.

Strengere eisen kunnen betekenen dat dergelijke provisies, commissies of niet-geldelijke tegemoetkomingen aan de klant worden terugbetaald of afgetrokken van de door de klant te betalen provisies.

De lidstaten kunnen bepalen dat het in artikel 30 bedoelde advies voor de verkoop van enigerlei verzekering met een beleggingscomponent, of voor bepaalde soorten verzekeringen met een beleggingscomponent, verplicht is.

De lidstaten kunnen voorschrijven dat indien een verzekeringstussenpersoon de klant meedeelt dat het advies op onafhankelijke basis wordt verstrekt, de tussenpersoon een toereikend aantal op de markt verkrijgbare verzekeringsproducten beoordeelt die voldoende gediversifieerd zijn wat soort en productaanbieders betreft om te waarborgen dat de doelstellingen van de klant naar behoren kunnen worden verwezenlijkt en niet beperkt blijven tot verzekeringsproducten die worden uitgegeven of verstrekt door entiteiten die nauwe banden hebben met de tussenpersoon.

Aan de in dit lid bedoelde strengere eisen van een lidstaat moet worden voldaan door alle verzekeringstussenpersonen of verzekeringsondernemingen, met inbegrip van deze die hun activiteiten uitoefenen op grond van het vrije verkeer van diensten of de vrijheid van vestiging, bij het sluiten van verzekeringsovereenkomsten met klanten die hun gewone verblijfplaats of vestiging in die lidstaat hebben.

• 4. 

  Onverminderd lid 3 van dit artikel is de Commissie bevoegd overeenkomstig artikel 38 gedelegeerde handelingen vast te stellen om:

• 5. 

  In de in lid 4 bedoelde gedelegeerde handelingen wordt rekening gehouden met het volgende:

Artikel 30

Beoordeling van de geschiktheid en adequaatheid, en verslaglegging aan klanten

• 1. 

  Onverminderd artikel 20, lid 1, wint de verzekeringstussenpersoon of de verzekeringsonderneming wanneer zij advies verstrekken over een verzekering met een beleggingscomponent tevens de nodige informatie in betreffende de kennis en ervaring van de klant of potentiële klant op beleggingsgebied met betrekking tot de specifieke soort product of dienst, diens financiële situatie, met inbegrip van diens vermogen om verliezen te dragen, en diens beleggingsdoelstellingen, met inbegrip van diens risicotolerantie, teneinde de verzekeringstussenpersoon of de verzekeringsonderneming in staat te stellen om de klant of potentiële klant de verzekeringen met een beleggingscomponent te kunnen aanbevelen, die voor die persoon geschikt zijn en die, met name, stroken met diens risicotolerantie en vermogen om verliezen te dragen.

De lidstaten zorgen ervoor dat wanneer een verzekeringstussenpersoon of verzekeringsonderneming beleggingsadvies verstrekt waarbij een op grond van artikel 24 gebundeld pakket van diensten of producten wordt aanbevolen, de gehele bundel geschikt is.

• 2. 

  Onverminderd artikel 20, lid 1, dragen de lidstaten er zorg voor dat verzekeringstussenpersonen of verzekeringsondernemingen, wanneer zij andere verzekeringsdistributieactiviteiten uitoefenen dan deze bedoeld in lid 1 van dit artikel, met betrekking tot verkoop zonder advies, de klant of potentiële klant vragen informatie te verstrekken over diens kennis en ervaring op het beleggingsgebied met betrekking tot de specifieke soort product of dienst die men voornemens is aan te bieden of die wordt verlangd, zodat de verzekeringstussenpersoon of de verzekeringsonderneming kan beoordelen of de in overweging genomen verzekeringsdienst of het in overweging genomen verzekeringsproduct adequaat is voor de klant. Wanneer er een bundel van diensten of producten op grond van artikel 24 wordt overwogen, wordt bij de beoordeling nagegaan of het gehele gebundelde pakket adequaat is.

Indien de verzekeringstussenpersoon of verzekeringsonderneming op grond van de uit hoofde van de eerste alinea ontvangen informatie oordeelt dat het product voor de klant of potentiële klant niet adequaat is, waarschuwt de verzekeringstussenpersoon of verzekeringsonderneming de klant of potentiële klant. Deze waarschuwing mag in gestandaardiseerde vorm worden verstrekt.

Indien klanten of potentiële klanten de in de eerste alinea bedoelde informatie niet verstrekken of indien zij onvoldoende informatie over hun kennis en ervaring verstrekken, waarschuwt de verzekeringstussenpersoon of verzekeringsonderneming hen dat hij respectievelijk zij niet in een positie verkeert om vast te stellen of het in overweging genomen product voor hen adequaat is. Deze waarschuwing mag in gestandaardiseerde vorm worden verstrekt.

• 3. 

  Onverminderd artikel 20, lid 1, kunnen de lidstaten, wanneer er geen advies wordt verstrekt met betrekking tot verzekeringen met een beleggingscomponent, afwijken van de in lid 2 van dit artikel bedoelde verplichtingen, zodat verzekeringstussenpersonen of verzekeringsondernemingen het verzekeringsdistributiebedrijf op hun grondgebied mogen uitoefenen zonder, zoals bepaald in lid 2 van dit artikel, informatie in te hoeven winnen of vast te hoeven stellen hetgeen in lid 2 van dit artikel is bepaald, indien aan alle volgende voorwaarden wordt voldaan:

Alle verzekeringstussenpersonen of verzekeringsondernemingen, met inbegrip van deze die hun activiteiten uitoefenen op grond van het vrije verkeer van diensten of de vrijheid van vestiging, voldoen bij het sluiten van verzekeringsovereenkomsten met klanten die hun gewone verblijfplaats of vestiging in een lidstaat hebben die geen gebruik maakt van de in dit lid bedoelde afwijking, aan de in die lidstaat toepasselijke bepalingen.

• 4. 

  De verzekeringstussenpersoon of verzekeringsonderneming legt een dossier aan met het of de tussen de verzekeringstussenpersoon of verzekeringsonderneming en de klant overeengekomen document(en), waarin de rechten en plichten van beide partijen worden beschreven, alsmede de overige voorwaarden waarop de verzekeringstussenpersoon of verzekeringsonderneming diensten voor de klant zal verrichten. De rechten en plichten van beide partijen bij de overeenkomst kunnen worden opgenomen door middel van verwijzing naar andere documenten of wetsteksten.

• 5. 

  De verzekeringstussenpersoon of verzekeringsonderneming verstrekt de klant deugdelijke verslagen over de verrichte dienst op een duurzame drager. Deze verslagen bevatten periodieke mededelingen aan klanten, rekening houdend met de soort en de complexiteit van de betrokken verzekeringen met een beleggingscomponent en de aard van de voor de klant verrichte dienst, alsook, in voorkomend geval, de kosten van de transacties en de diensten die voor rekening van de klant werden verricht.

Bij het verstrekken van advies over een verzekering met een beleggingscomponent, verstrekt de verzekeringstussenpersoon of verzekeringsonderneming vóór het sluiten van de overeenkomst, de klant een geschiktheidsverklaring op een duurzame drager waarin het verstrekte advies is gespecificeerd, alsook hoe dit advies aan de voorkeuren, doelstellingen en andere kenmerken van de klant beantwoordt. De voorwaarden als bepaald in artikel 23, leden 1 tot en met 4, zijn van toepassing.

Wanneer de overeenkomst wordt gesloten door middel van een techniek voor communicatie op afstand die de voorafgaande verstrekking van de geschiktheidsverklaring belet, kan de verzekeringstussenpersoon of de verzekeringsonderneming de geschiktheidsverklaring verstrekken op een duurzame drager onmiddellijk nadat de klant door een overeenkomst is gebonden, mits aan de volgende voorwaarden wordt voldaan:

Indien een verzekeringstussenpersoon of verzekeringsonderneming de klant ervan op de hoogte heeft gebracht dat zij een periodieke geschiktheidsbeoordeling zal uitvoeren, bevat het periodieke rapport een bijgewerkte verklaring van de manier waarop de verzekering met een beleggingscomponent beantwoordt aan de voorkeuren, doelstellingen en andere kenmerken van de klant.

• 6. 

  De Commissie is bevoegd overeenkomstig artikel 38 gedelegeerde handelingen vast te stellen om te bepalen hoe verzekeringstussenpersonen en verzekeringsondernemingen de in dit artikel neergelegde beginselen moeten in acht nemen wanneer zij het verzekeringsdistributiebedrijf verrichten voor hun klanten, inclusief aangaande de informatie die moet worden verkregen bij het beoordelen van de geschiktheid en adequaatheid van verzekeringen met een beleggingscomponent voor hun klanten, de criteria voor de beoordeling van niet-complexe verzekeringen met een beleggingscomponent ten behoeve van lid 3, onder a), ii), van dit artikel, en de inhoud en vorm van documenten en overeenkomsten voor het verlenen van diensten aan klanten en het verstrekken van periodieke rapporten aan klanten over de verleende diensten. In deze gedelegeerde handelingen wordt rekening gehouden met het volgende:

• 7. 

  Uiterlijk op 23 augustus 2017 ontwikkelt de EIOPA richtsnoeren voor de beoordeling van verzekeringen met een beleggingscomponent die een structuur hebben die zodanig is dat klanten de daaraan verbonden risico’s moeilijk kunnen beoordelen als bedoeld in lid 3, onder a), i), en vervolgens werkt de EIOPA deze richtsnoeren regelmatig bij.

• 8. 

  De EIOPA kan richtsnoeren ontwikkelen voor de beoordeling van verzekeringen met een beleggingscomponent die ten behoeve van lid 3, onder a), ii), als niet-complex zijn ingedeeld, rekening houdend met de op grond van lid 6 vastgestelde gedelegeerde handelingen, en kan deze richtsnoeren vervolgens periodiek bijwerken.

HOOFDSTUK VII

SANCTIES EN MAATREGELEN

Artikel 31

Bestuursrechtelijke sancties en andere maatregelen

• 1. 

  Onverminderd de toezichtbevoegdheden van de bevoegde autoriteiten en het recht van de lidstaten om strafrechtelijke sancties vast te stellen en op te leggen, zorgen de lidstaten ervoor dat hun bevoegde autoriteiten bestuursrechtelijke sancties en andere maatregelen kunnen opleggen met betrekking tot alle schendingen van de nationale bepalingen tot omzetting van deze richtlijn, en nemen zij alle nodige maatregelen om ervoor te zorgen dat deze worden uitgevoerd. De lidstaten zorgen ervoor dat hun bestuursrechtelijke sancties en andere maatregelen doeltreffend, evenredig en afschrikkend zijn.

• 2. 

  De lidstaten kunnen besluiten geen voorschriften vast te stellen voor bestuursrechtelijke sancties op grond van deze richtlijn voor schendingen ten aanzien waarvan reeds strafrechtelijke sancties krachtens hun nationale recht gelden. In dergelijk geval stellen zij de Commissie in kennis van de betrokken strafrechtelijke bepalingen.

• 3. 

  De bevoegde autoriteiten oefenen hun toezichthoudende bevoegdheden, met inbegrip van onderzoeksbevoegdheden en bevoegdheden om sancties als bepaald in dit hoofdstuk op te leggen, uit in overeenstemming met hun nationale rechtskader, op een van de volgende manieren:

• 4. 

  De lidstaten zorgen ervoor dat als verzekerings- of herverzekeringsdistributeurs aan verplichtingen onderworpen zijn, bij een schending van een dergelijke verplichting bestuursrechtelijke sancties en andere maatregelen kunnen worden opgelegd aan de leden van het leidinggevend of toezichthoudend orgaan, en aan alle andere natuurlijke of rechtspersonen die uit hoofde van het nationale recht voor dergelijke schending verantwoordelijk zijn.

• 5. 

  De lidstaten zorgen ervoor dat tegen bestuursrechtelijke sancties en andere maatregelen uit hoofde van dit artikel beroep mogelijk is.

• 6. 

  Aan de bevoegde autoriteiten worden alle onderzoeksbevoegdheden toegekend die nodig zijn voor de vervulling van hun taken. Bij de uitoefening van hun bevoegdheden tot het opleggen van bestuursrechtelijke sancties of andere maatregelen, werken de bevoegde autoriteiten nauw met elkaar samen om ervoor te zorgen dat die sancties en maatregelen het gewenste resultaat opleveren, en om bij grensoverschrijdende zaken hun optreden te coördineren, en zorgen zij ervoor dat wordt voldaan aan de voorwaarden voor rechtmatige verwerking van gegevens in overeenstemming met Richtlijn 95/46/EG en Verordening (EG) nr. 45/2001.

Wanneer de lidstaten er overeenkomstig lid 2 van dit artikel voor hebben gekozen strafrechtelijke sancties vast te stellen voor schendingen van de in artikel 33 bedoelde bepalingen, zorgen zij ervoor dat er passende maatregelen voorhanden zijn waardoor de bevoegde autoriteiten over alle noodzakelijke bevoegdheden beschikken om:

Artikel 32

Bekendmaking van sancties en andere maatregelen

• 1. 

  De lidstaten schrijven voor dat de bevoegde autoriteit alle bestuursrechtelijke sancties of andere maatregelen die bij schending van de nationale bepalingen ter omzetting van deze richtlijn worden opgelegd en waartegen niet tijdig beroep is ingesteld, onmiddellijk moet bekendmaken, waarbij informatie wordt verstrekt over de soort en de aard van de schending en de identiteit van de personen die ervoor verantwoordelijk zijn. Indien de bekendmaking van de identiteit van de rechtspersonen, of van de identiteit of de persoonlijke gegevens van de natuurlijke personen, na een per geval uitgevoerde beoordeling van de evenredigheid van die bekendmaking door de bevoegde autoriteit echter onevenredig wordt geacht, of indien bekendmaking de stabiliteit van de financiële markten of een lopend onderzoek in gevaar brengt, kan de bevoegde autoriteit besluiten bekendmaking uit te stellen, niet tot bekendmaking over te gaan of maakt zij de sancties zonder vermelding van namen bekend.

• 2. 

  Indien in het nationaal recht is bepaald dat het besluit om een sanctie of een andere maatregel op te leggen waartegen beroep is ingesteld bij de betrokken rechterlijke of andere instanties, moet worden bekendgemaakt, maken de bevoegde autoriteiten die informatie en alle latere informatie over de uitkomst van dat beroep zonder onnodige vertraging op hun officiële website bekend. Voorts wordt elk besluit tot nietigverklaring van een eerder besluit om een eerder bekendgemaakte sanctie of een andere maatregel op te leggen, eveneens bekendgemaakt.

• 3. 

  De bevoegde autoriteiten brengen de EIOPA op de hoogte van alle bestuursrechtelijke sancties en andere maatregelen die overeenkomstig lid 1 zijn opgelegd maar niet bekend zijn gemaakt, met inbegrip van een eventueel ingesteld beroep en het resultaat van de behandeling daarvan.

Artikel 33

Schendingen en sancties en andere maatregelen

• 1. 

  Dit artikel is ten minste van toepassing op:

• 2. 

  De lidstaten zorgen ervoor dat de bevoegde autoriteiten de bevoegdheid hebben, in de in lid 1, onder e), bedoelde gevallen van schendingen, overeenkomstig het nationaal recht, ten minste de volgende bestuursrechtelijke sancties en andere maatregelen op te leggen:

• 3. 

  De lidstaten zorgen ervoor dat de bevoegde autoriteiten de bevoegdheid hebben in de in lid 1, onder a) tot en met d) en f), bedoelde gevallen van schendingen, overeenkomstig het nationaal recht, ten minste de volgende bestuursrechtelijke sancties en andere maatregelen op te leggen:

• 4. 

  De lidstaten kunnen de bevoegde autoriteiten de bevoegdheid verlenen aanvullende sancties of andere maatregelen vast te stellen en in hogere bestuursrechtelijke boeten te voorzien dan die waarin dit artikel voorziet.

Artikel 34

Doeltreffende toepassing van sancties en andere maatregelen

De lidstaten dragen er zorg voor dat de bevoegde autoriteiten bij de vaststelling van de soort bestuursrechtelijke sancties of andere maatregelen en van de omvang van bestuursrechtelijke geldboeten alle relevante omstandigheden in aanmerking nemen, zoals onder meer, waar passend:

Artikel 35

Melding van schendingen

• 1. 

  De lidstaten zorgen ervoor dat de bevoegde autoriteiten doeltreffende mechanismen instellen om de melding aan hen van mogelijke of feitelijke schendingen van de nationale bepalingen ter omzetting van deze richtlijn mogelijk te maken en te stimuleren.

• 2. 

  De in lid 1 bedoelde mechanismen omvatten ten minste:

Artikel 36

Verstrekking van informatie over sancties en andere maatregelen aan de EIOPA

• 1. 

  De bevoegde autoriteiten brengen de EIOPA op de hoogte van alle bestuursrechtelijke sancties die zijn opgelegd maar niet bekend zijn gemaakt overeenkomstig artikel 32, lid 1.

• 2. 

  De bevoegde autoriteiten verstrekken de EIOPA jaarlijks geaggregeerde informatie over alle bestuursrechtelijke sancties en andere maatregelen die overeenkomstig artikel 31 zijn opgelegd.

De EIOPA publiceert deze informatie in een jaarverslag.

• 3. 

  Wanneer de bevoegde autoriteit een bestuursrechtelijke sanctie of andere maatregel openbaar maakt, stelt zij tegelijkertijd de EIOPA daarvan in kennis.

HOOFDSTUK VIII

SLOTBEPALINGEN

Artikel 37

Gegevensbescherming

• 1. 

  Op de verwerking van persoonsgegevens in de lidstaten uit hoofde van deze richtlijn passen de lidstaten Richtlijn 95/46/EG toe.

• 2. 

  Op de verwerking van persoonsgegevens door de EIOPA uit hoofde van deze richtlijn is Verordening (EG) nr. 45/2001 van toepassing.

Artikel 38

Gedelegeerde handelingen

De Commissie is bevoegd overeenkomstig artikel 39 gedelegeerde handelingen vast te stellen met betrekking tot de artikelen 25, 28, 29 en 30.

Artikel 39

Uitoefening van de bevoegdheidsdelegatie

• 1. 

  De bevoegdheid om gedelegeerde handelingen vast te stellen wordt aan de Commissie toegekend onder de in dit artikel neergelegde voorwaarden.

• 2. 

  De in de artikelen 25, 28, 29 en 30 bedoelde bevoegdheid om gedelegeerde handelingen vast te stellen, wordt aan de Commissie toegekend voor onbepaalde tijd met ingang van 22 februari 2016.

• 3. 

  Het Europees Parlement of de Raad kan de in de artikelen 25, 28, 29 en 30 bedoelde bevoegdheidsdelegatie te allen tijde intrekken. Het besluit tot intrekking beëindigt de delegatie van de in dat besluit genoemde bevoegdheid. Het wordt van kracht op de dag na die van de bekendmaking ervan in het Publicatieblad van de Europese Unie of op een daarin genoemde latere datum. Het laat de geldigheid van de reeds van kracht zijnde gedelegeerde handelingen onverlet.

• 4. 

  Zodra de Commissie een gedelegeerde handeling heeft vastgesteld, doet zij daarvan gelijktijdig kennisgeving aan het Europees Parlement en de Raad.

• 5. 

  Een overeenkomstig de artikelen 25, 28, 29 en 30 vastgestelde gedelegeerde handeling treedt alleen in werking indien het Europees Parlement noch de Raad binnen een termijn van drie maanden na de kennisgeving van de handeling aan het Europees Parlement en de Raad bezwaar heeft gemaakt, of indien zowel het Europees Parlement als de Raad voor het verstrijken van die termijn de Commissie hebben medegedeeld dat zij daartegen geen bezwaar zullen maken. Die termijn wordt op initiatief van het Europees Parlement of de Raad met drie maanden verlengd.

Artikel 40

Overgangsperiode

De lidstaten zorgen ervoor dat tussenpersonen die al zijn ingeschreven overeenkomstig Richtlijn 2002/92/EG uiterlijk op 23 februari 2019 voldoen aan de relevante bepalingen van het nationaal recht ter uitvoering van artikel 10, lid 1, van deze richtlijn.

Artikel 41

Toetsing en evaluatie

• 1. 

  Uiterlijk op 23 februari 2021 brengt de Commissie aan het Europees Parlement en de Raad verslag uit over de toepassing van artikel 1. Dit verslag bevat een beoordeling, aan de hand van de informatie die is ontvangen van de lidstaten en de EIOPA overeenkomstig artikel 1, lid 5, of het toepassingsgebied van deze richtlijn, inclusief de afwijking als bepaald in artikel 1, lid 3, nog steeds passend is met het oog op het niveau van consumentenbescherming, de evenredigheid van de behandeling van de verschillende verzekeringsdistributeurs en de administratieve lasten voor de bevoegde autoriteiten en de distributiekanalen.

• 2. 

  Uiterlijk op 23 februari 2021 stelt de Commissie een evaluatie van deze richtlijn op. De toetsing omvat een algemeen overzicht van de praktische toepassing van de in deze richtlijn vastgestelde voorschriften en houdt daarbij naar behoren rekening met de ontwikkelingen op de markt voor retailbeleggingsproducten en met de ervaringen die zijn opgedaan bij de praktische toepassing van deze richtlijn en van Verordening (EU) nr. 1286/2014 en Richtlijn 2014/65/EU. De toetsing beoordeelt of de specifieke gedragsregels voor de distributie van verzekeringen met een beleggingscomponent als bepaald in hoofdstuk VI van deze richtlijn passende en evenredige resultaten opleveren, rekening houdend met de noodzaak om te zorgen voor een voldoende niveau van consumentenbescherming dat consistent is met de normen voor de bescherming van beleggers overeenkomstig Richtlijn 2014/65/EU en de specifieke kenmerken van verzekeringen met een beleggingscomponent en de specifieke aard van hun distributiekanalen. In de toetsing wordt ook nagedacht over een eventuele toepassing van de bepalingen van deze richtlijn op producten die onder Richtlijn 2003/41/EG vallen. Deze toetsing omvat ook een specifieke analyse van het effect van artikel 19 van deze richtlijn, rekening houdend met de concurrentiesituatie op de markt voor verzekeringsdistributie, voor overeenkomsten die niet tot de in bijlage II bij Richtlijn 2009/138/EG vermelde branches behoren, alsook van het effect van de in artikel 19 van deze richtlijn bedoelde verplichtingen op verzekeringstussenpersonen die tot het midden- en kleinbedrijf behoren.

• 3. 

  Na raadpleging van het Gemengd Comité van Europese toezichthoudende autoriteiten dient de Commissie bij het Europees Parlement en de Raad een eerste verslag in.

• 4. 

  Uiterlijk op 23 februari 2020 en daarna ten minste om de twee jaar, stelt de EIOPA een volgend verslag op over de toepassing van deze richtlijn. De EIOPA raadpleegt de Europese Autoriteit voor effecten en markten voordat zij haar verslag openbaar maakt.

• 5. 

  In een derde verslag dat moet worden opgesteld uiterlijk op 23 februari 2018 maakt de EIOPA een evaluatie van de structuur van de markt voor verzekeringstussenpersonen.

• 6. 

  In het verslag dat de EIOPA overeenkomstig lid 4 uiterlijk op 23 februari 2020 moet opstellen, onderzoekt zij of de bevoegde autoriteiten bedoeld in artikel 12, lid 1, voldoende bevoegdheden hebben en over voldoende middelen beschikken om hun taken te vervullen.

• 7. 

  In het in lid 4 bedoelde verslag worden ten minste de volgende punten onderzocht:

• 8. 

  Het in lid 4 bedoelde verslag omvat tevens een evaluatie door de EIOPA van het effect van deze richtlijn.

Artikel 42

Omzetting

• 1. 

  De lidstaten doen de nodige wettelijke en bestuursrechtelijke bepalingen in werking treden om uiterlijk op 23 februari 2018 aan deze richtlijn te voldoen. Zij delen de Commissie de tekst daarvan onverwijld mede.

Wanneer de lidstaten die bepalingen vaststellen, wordt in de tekst van die bepalingen zelf of bij de officiële bekendmaking daarvan naar deze richtlijn verwezen. In die bepalingen wordt tevens vermeld dat verwijzingen in bestaande wettelijke en bestuursrechtelijke bepalingen naar de bij deze richtlijn ingetrokken richtlijn, gelden als verwijzingen naar de onderhavige richtlijn. De regels voor die verwijzing en de formulering van die vermelding worden vastgesteld door de lidstaten.

• 2. 

  De lidstaten delen de Commissie de tekst van de belangrijkste bepalingen van intern recht mede die zij op het onder deze richtlijn vallende gebied vaststellen.

Artikel 43

Wijziging van Richtlijn 2002/92/EG

Hoofdstuk III bis van Richtlijn 2002/92/EG wordt geschrapt met ingang van 23 februari 2016.

Artikel 44

Intrekking

Richtlijn 2002/92/EG, als gewijzigd bij de in de lijst in deel A van bijlage II vermelde richtlijnen, wordt met ingang van 23 februari 2018 ingetrokken, onverminderd de verplichtingen van de lidstaten met betrekking tot de termijnen voor omzetting in nationaal recht van de in deel B van bijlage II vermelde richtlijnen.

Verwijzingen naar de ingetrokken richtlijn gelden als verwijzingen naar de onderhavige richtlijn en worden gelezen volgens de concordantietabel in bijlage III.

Artikel 45

Inwerkingtreding

Deze richtlijn treedt in werking op de twintigste dag na die van de bekendmaking ervan in het Publicatieblad van de Europese Unie.

Artikel 46

Addressaten

Deze richtlijn is gericht tot de lidstaten.

Gedaan te Straatsburg, 20 januari 2016.

Voor het Europees Parlement

De voorzitter

• M. 

  SCHULZ

Voor de Raad

De voorzitter

A.G. KOENDERS

• (1) 

  PB C 44 van 15.2.2013, blz. 95.

• (2) 

  Standpunt van het Europees Parlement van 24 november 2015 (nog niet bekendgemaakt in het Publicatieblad) en besluit van de Raad van 14 december 2015.

• (3) 

  Richtlijn 2002/92/EG van het Europees Parlement en de Raad van 9 december 2002 betreffende verzekeringsbemiddeling (PB L 9 van 15.1.2003, blz. 3).

• (4) 

  Richtlijn 2014/65/EU van het Europees Parlement en de Raad van 15 mei 2014 betreffende markten voor financiële instrumenten en tot wijziging van Richtlijn 2002/92/EG en Richtlijn 2011/61/EU (PB L 173 van 12.6.2014, blz. 349).

• (5) 

  Verordening (EU) nr. 1094/2010 van het Europees Parlement en de Raad van 24 november 2010 tot oprichting van een Europese toezichthoudende autoriteit (Europese Autoriteit voor verzekeringen en bedrijfspensioenen), tot wijziging van Besluit nr. 716/2009/EG en tot intrekking van Besluit 2009/79/EG van de Commissie (PB L 331 van 15.12.2010, blz. 48).

• (6) 

  Verordening (EU) nr. 1286/2014 van het Europees Parlement en de Raad van 26 november 2014 over essentiële-informatiedocumenten voor verpakte retailbeleggingsproducten en verzekeringsgebaseerde beleggingsproducten (PRIIP’s) (PB L 352 van 9.12.2014, blz. 1).

• (7) 

  Richtlijn 2000/31/EG van het Europees Parlement en de Raad van 8 juni 2000 betreffende bepaalde juridische aspecten van de diensten van de informatiemaatschappij, met name de elektronische handel, in de interne markt („Richtlijn inzake elektronische handel”) (PB L 178 van 17.7.2000, blz. 1).

• (8) 

  Richtlijn 95/46/EG van het Europees Parlement en de Raad van 24 oktober 1995 betreffende de bescherming van natuurlijke personen in verband met de verwerking van persoonsgegevens en betreffende het vrije verkeer van die gegevens (PB L 281 van 23.11.1995, blz. 31).

• (9) 

  Verordening (EG) nr. 45/2001 van het Europees Parlement en de Raad van 18 december 2000 betreffende de bescherming van natuurlijke personen in verband met de verwerking van persoonsgegevens door de communautaire instellingen en organen en betreffende het vrije verkeer van die gegevens (PB L 8 van 12.1.2001, blz. 1).

• (10) 

  Richtlijn 2003/41/EG van het Europees Parlement en de Raad van 3 juni 2003 betreffende de werkzaamheden van en het toezicht op instellingen voor bedrijfspensioenvoorziening (PB L 235 van 23.9.2003, blz. 10).

• (11) 

  PB C 100 van 6.4.2013, blz. 12.

• (12) 

  Verordening (EU) nr. 575/2013 van het Europees Parlement en de Raad van 26 juni 2013 betreffende prudentiële vereisten voor kredietinstellingen en beleggingsondernemingen en tot wijziging van Verordening (EU) nr. 648/2012 (PB L 176 van 27.6.2013, blz. 1).

• (13) 

  Richtlijn 2009/138/EG van het Europees Parlement en de Raad van 25 november 2009 betreffende de toegang tot en uitoefening van het verzekerings- en het herverzekeringsbedrijf (Solvabiliteit II) (PB L 335 van 17.12.2009, blz. 1).

• (14) 

  Richtlijn 2005/29/EG van het Europees Parlement en de Raad van 11 mei 2005 betreffende oneerlijke handelspraktijken van ondernemingen jegens consumenten op de interne markt en tot wijziging van Richtlijn 84/450/EEG van de Raad, Richtlijnen 97/7/EG, 98/27/EG en 2002/65/EG van het Europees Parlement en de Raad en van Verordening (EG) nr. 2006/2004 van het Europees Parlement en de Raad („Richtlijn oneerlijke handelspraktijken”) (PB L 149 van 11.6.2005, blz. 22).

• (15) 

  Richtlijn 2014/17/ЕU van het Europees Parlement en de Raad van 4 februari 2014 inzake kredietovereenkomsten voor consumenten met betrekking tot voor bewoning bestemde onroerende goederen en tot wijziging van de Richtlijnen 2008/48/EG en 2013/36/EU en Verordening (EU) nr. 1093/2010 (PB L 60 van 28.2.2014, blz. 34).

• (16) 

  Richtlijn 2014/92/EU van het Europees Parlement en de Raad van 23 juli 2014 betreffende de vergelijkbaarheid van de in verband met betaalrekeningen aangerekende vergoedingen, het overstappen naar een andere betaalrekening en de toegang tot betaalrekeningen met basisfuncties (PB L 257 van 28.8.2014, blz. 214).

• (17) 

  Richtlijn 2013/34/EU van het Europees Parlement en van de Raad van 26 juni 2013 betreffende de jaarlijkse financiële overzichten, geconsolideerde financiële overzichten en aanverwante verslagen van bepaalde ondernemingsvormen, tot wijziging van Richtlijn 2006/43/EG van het Europees Parlement en de Raad en tot intrekking van Richtlijnen 78/660/EEG en 83/349/EEG van de Raad (PB L 182 van 29.6.2013, blz. 19).

BIJLAGE I

MINIMUMVEREISTEN OP HET GEBIED VAN BEROEPSKENNIS EN VAKBEKWAAMHEID

(als bedoeld in artikel 10, lid 2)

BIJLAGE II

DEEL A

Ingetrokken richtlijn en overzicht van de achtereenvolgende wijzigingen daarvan

Richtlijn 2002/92/EG van het Europees Parlement en de Raad (PB L 9 van 15.1.2003, blz. 3)

Richtlijn 2014/65/EU van het Europees Parlement en de Raad (PB L 173 van 12.6.2014, blz. 349)

Richtlijn (EU) 2016/97 van het Europees Parlement en de Raad (PB L 26 van 2.2.2016, blz. 19)

DEEL B

Termijnen voor de omzetting in intern recht als bedoeld in artikel 44

BIJLAGE III

Concordantietabel

Van deze pagina bestaat een uitgebreide versie met de juridische context.