Weeklog: Gaat de Europese Commissie nu werkelijk pleiten voor vaste banen? - Hoofdinhoud

Er was ditmaal niet zoveel aandacht voor, maar op 18 mei publiceerde de Europese Commissie haar zogeheten ‘landenaanbevelingen’. Als SP zijn we tegen dit soort bemoeizucht, maar het blijft interessant leesvoer. Zeker nu de Commissie in één van de drie aanbevelingen letterlijk zegt dat de ‘sterke stijging van het aantal ZZP’ers’ moet worden aangepakt. Is dat diezelfde Commissie die jarenlang pleitte voor ‘flexicurity’ en daarmee voor flexwerk?

De landenaanbevelingen maken onderdeel uit van het Europees economisch bestuur, op zijn beurt het antwoord van Brussel op de financiële crisis: een greep naar de macht, zodat de Commissie zich met het hele sociaaleconomische beleid van de lidstaten zou kunnen bemoeien. En dat doet zij ook: van aanbevelingen over onze pensioenen en over de woningmarkt tot oproepen over de budgettaire ruimte en de richting van onze overheidsbestedingen in het algemeen. Dat is bemoeizucht waar we als SP helemaal niet op zitten te wachten.

Als ik er dan toch een weeklog aan wijd, is dat vooral omdat de Commissie over de arbeidsmarkt plotseling een heel nieuw geluid laat horen. Een geluid dat een stuk dichter ligt bij wat we als SP ook voorstellen: de flexibilisering is doorgeslagen en dat komt doordat ZZP’ers fiscale voordelen krijgen die juist bedoeld waren voor kleine bedrijven mét personeel. Ook zijn zij goedkoper, omdat ze vaak afzien van wezenlijke sociale verzekeringen. De Commissie pleit er nu voor die fiscale verstoringen te beperken en de toegang van ZZP’ers tot betaalbare sociale bescherming te bevorderen.

De vakbeweging claimt dat zij hiervoor gezorgd hebben in gesprekken met de Commissie. Dat is goed werk. Maar het blijft wel een gotspe dat zelfs dit soort zaken niet door de sociale partners en de nationale overheden zelf geregeld kunnen worden, maar dat dit via Brussel moet lopen. Juist, nu keer op keer blijkt dat de Commissie het zelf ook allemaal niet zo goed weet, zouden alle aanbevelingen eigenlijk gewoon genegeerd moeten worden door de lidstaten. Een soort opstand van de lidstaten tegen het Europese economische bestuur, of, in onze termen ‘de klauwen van Brussel’.