Wat mannen kunnen leren van vrouwenvoetbal - Hoofdinhoud
“Er is vanavond ook mannenvoetbal” berichtte De Speld zaterdag. Met een foto van de Uruguayaan Lionel Messi, volgens de site een absolute grootheid in het mannenvoetbal. Fijn, dit soort alerte media, want net als veel anderen was ik door de aandacht voor het WK vrouwenvoetbal in Canada, bijna vergeten dat ook de Champions League finale werd gespeeld.
Het satirische De Speld brengt naast een proest niet zelden ook een confronterende spiegel. Want in tegenstelling tot de openingswedstrijd van het mannen-WK bleven gisternacht geen 3,5 miljoen Nederlanders op om Canada- China te zien.
De KNVB, die niet zuinig is in het sturen van mails met reclame voor de nieuwste Nike’s, shirts van het Nederlands elftal (de mannen, welteverstaan) én de staatsloterij, slaat dit dames-WK even over, net als de 16 miljoen bondscoaches die ons land rijk is overigens. Dat is jammer. Niet alleen omdat voor dit WK geen mensen uit hun sloppenwijken zijn verdreven om er met beschaving-onwaardige dwangarbeid dure stadions te bouwen. Of omdat de toewijzing niet gepaard ging met steekpenningen en corruptie. Maar vooral omdat het gisteren weer draaide om de essentie van het spel: voetbal!
Natuurlijk behoren de teams uit de Champions League finale tot de absolute top van Europa, maar het hoort kennelijk ook bij het spel om iedere tien minuten op de grond te gaan liggen huilen door helse pijnen die een minuut later weer als sneeuw voor de zon verdwijnen. Normaal is het om massaal protest aan te tekenen bij ieder besluit van de scheidsrechter - terecht of niet. Om boos te worden op de arbitrage als je zelf iemand keihard onderuit schoffelt. En om hoogst verontwaardigd met je medespelers verhaal te halen bij de scheidsrechter als die affluit, zoals Barcelona-speler Neymar, die nota bene zelf de bal tegen zijn hand schiet.
Profvoetballers zijn verworden tot godenzonen. Niet omdat ze geen fouten maken, maar omdat hun fans liever een coach de laan uit sturen of een scheidsrechter uitfluiten, dan om het soms idiote gedrag van de mannelijke prinsesjes af te keuren.
Nee, dan het WK vrouwen. Geen minutenlange egotripperij voor de bühne bij een doelpunt, maar - hup - die bal naar de middellijn om door te kunnen spelen. Bij de vrouwen is het heel gewoon om beslissingen van de scheidsrechter te accepteren. Voetbaldames bedanken voor de schwalbes, die vaak de laatste tien minuten van een wedstrijd bij de mannen verpesten. Overigens zijn deze beweringen niet alleen op de wedstrijden van zaterdag gebaseerd. Onderzoek van de Technische Universiteit in München wees al eerder uit dat vrouwen zich minder aanstellen, minder lang op de grond liggen en sneller de wedstrijd hervatten na een doelpunt.
Dit is geen pleidooi tegen heren-voetbal, maar als de kwetsbare mannetjes zich wat minder zouden aanstellen zou dat de sport wat mij betreft ten goede komen. In dat opzicht kunnen de mannen heel wat leren van hun vrouwelijke collega’s.