De kracht van verhalen - Hoofdinhoud

We waren zo’n beetje als laatsten gestart. Zo rond een uur of half tien. En voor een wandeling van dertig kilometer is dat behoorlijk laat. Aangekomen bij de tweede rustpost, bij het ‘museum’ van Wim de Kleijn in Keent, zetten we ons aan de koffie met een lekker stuk appeltaart erbij. Zittend aan een tafeltje tussen de scharrelende kippen kan een mens mooi kijken en luisteren. “Er zijn mensen die dit kneuterig zouden vinden,” zei iemand op het terrasje. “Maar wat een mooie plek.”

Wie rond kijkt bij Wim, binnen en ook buiten, kan er niet om heen. Echt alles wat je ziet heeft een verhaal te vertellen. Over de geschiedenis van Keent, over het vliegveld uit de oorlog, over het boerenleven. Over vroeger vooral. En over hoe dat naadloos overloopt in het heden. Ik kijk naar mensen op het terrasje. En zie ze af en toe naar binnen gaan. Het museumpje in. En alles wat ze zien roept herinneringen op. “Kijk Jos, zo was dat ook bij ons moeder vroeger.” En: “Joke, witte gij nog woar da ding vur was?”

Ik kom er niet vaak. Maar als ik er kom moet ik aan mijn grootouders denken. Die hebben overigens ook een link met Keent. Over de verhalen die ze me als kind vertelden als ik er bleef logeren. Ik was vaak nogal vroeg wakker. En mocht dan bij oma komen liggen. Het lag niet per se aan de indrukwekkende stapel dekens waar mijn oma onder sliep. Maar haar verhalen maakten een verpletterende indruk op mij. Verhalen over vroeger. Over hoe alles zo gekomen was. Over mensen, over dingen.

Hoe belangrijk verhalen zijn, dat weten alle culturen uit alle tijden. Van de oude Grieken en Romeinen tot stammen diep in Afrika. Van de Christelijke traditie tot de orale geschiedenis van stammen in Zuid Amerika. Verhalen die gaan van vader op zoon, van moeder op dochter. Verhalen bij het kampvuur. Verhalen die zin geven aan het leven. Die je vertellen waar je vandaan komt. Verhalen die je bestaan en je plek in de samenleving bevestigen. Waar een mens al niet aan denkt op een terrasje in Keent.