De Stille Schreeuw - Hoofdinhoud

Ik ben haar tegengekomen toen ik een avondje mee werkte bij Resto Van Harte. Dat is een sociaal project, ergens in Den Haag. Djadi werkte daar ook. Als coördinator voor de vrijwilligers. Het was een mooi werkbezoek. Een tiental vrijwilligers zijn me later zelfs komen opzoeken in de Tweede Kamer. Toen ik een mailtje kreeg met de vraag of ik bij de presentatie van Djadi’s boek ‘De Stille Schreeuw’ wilde zijn, hoefde ik er niet lang over na te denken. Natuurlijk wil ik dat! Ik heb er geen spijt van gehad.

Djadi is aardig terecht gekomen. Ze heeft veel vrienden, een leuke (pleeg)familie, een diploma en een baan. Het gaat goed met haar. Maar dat is niet altijd zo geweest. Bij haar biologische ouders ging het niet goed. Via een psychiatrisch ziekenhuis en verschillende plekken in kinderhuizen, kwam ze terecht bij haar pleegouders. Daar mocht ze blijven. En, hoewel ze sommige situaties moeilijk blijft vinden, is ze daar weer echt opgeknapt. Over haar ervaringen in de jeugd- en pleegzorg gaat haar boek. “Omdat ze kinderen een stem wil geven.”

Ik vond de presentatie van het boek indrukwekkend. Ook door de hoeveelheid bezoekers. Djadi las enkele passages uit haar boek voor. Er werden vragen gesteld en door haar beantwoord. Er was een paneldiscussie en een gesprek met de zaal. Men sprak over mishandeling, signalering, het aanpakken van problemen. Over angst, woede, machteloosheid. Maar ook over vriendschap en onvoorwaardelijke liefde. Over groei. Over vallen en weer opstaan. Ik heb het boek inmiddels gelezen. Je leest het in een adem uit. Het is een aanrader voor politici en jeugdwerkers. Voor iedereen eigenlijk.

Ik kan veel over het boek vertellen. Dat doe ik niet. Koop het gewoon en lees het. Mij trof vooral het belang van echte aandacht. Djadi zei het zo: “Als je je rot en kwetsbaar voelt is het zo belangrijk dat iemand echt oog voor je heeft. Ik wist feilloos wie hart had voor kinderen en wie niet echt. Een arm om je heen na een slecht telefoongesprek. Even vijf minuten bij je bed zitten en de dag doornemen voor je slapen gaat. Het lijkt zo klein. Maar het is zo belangrijk.”

Je voelde dat de woorden van Djadi in de zaal naast bijval ook vragen opriepen. “Een arm om haar heen? Zitten aan haar bed? Het kweken van een stevige band tussen kind en hulpverlener? Hoe zit dat dan met intimiteit? En hoe zit het met ‘professionele distantie’? Het begrijpen en respecteren van grenzen is natuurlijk enorm belangrijk. Maar er echt zijn voor iemand ook. En daar kan best een aai of een knuffel bij horen. Laten we het niet meer hebben over professionele distantie. Maar over professionele nabijheid. Natuurlijk zijn er professionele grenzen. En daar heeft iedereen zich aan te houden. Maar het streven is nabijheid. Djadi laat zien hoe belangrijk dat is. ‘De Stille Schreeuw’, kopen dat boek.