Werkende armen

Met dank overgenomen van W.P.H.J. (René) Peters i, gepubliceerd op donderdag 1 november 2018.

Het Sociaal en Cultureel Planbureau (SCP) constateert een groei van de groep Nederlanders die werkt en tegelijkertijd in armoede leeft. Van alle werkenden is 4,6 procent arm. Dit komt neer op zo’n 320.000 mensen. Deze mensen komen misschien niet om van de honger, genoeg voor een comfortabel leven hebben ze zeker niet. Een groot deel van deze mensen is niet in beeld. Niet bij de gemeente, niet bij het Rijk, niet bij vakbonden en niet bij brancheorganisaties. Dat is zorgelijk.

Wie niet genoeg uren werkt of kan werken, of wie als zelfstandige moet werken voor een laag uurtarief, houdt niet genoeg over om goed van te kunnen leven. Wie een beetje om zich heen kijkt wist dat natuurlijk al. Ik weet het. In Duitsland is het aantal werkende armen twee keer zo groot als in Nederland. In Engeland zelfs drie keer zo groot. Gemeenten doen echt wel hun best om mensen in beeld te krijgen. De Rijksoverheid neemt (via de Belastingdienst) wel wat maatregelen om deze mensen te helpen. En de vakbonden roepen heus wel wat over doorgeslagen flexibilisering. Voor mensen die geen lid zijn komen zij verder ook niet op. Allemaal goed en wel: Dat is niet voldoende.

Het is een lastig probleem. Gemeenten komen op voor mensen zonder werk. Vakbonden komen op voor mensen in loondienst. En zien ZZP’ers eigenlijk vooral als een probleem. Er ontstaan wel kleine vakbonden voor zelfstandigen zonder personeel. Maar als werkende arme heb je geen geld voor contributie. En brancheorganisaties zijn ook niet echt genegen om op te komen voor deze groep kleine zelfstandigen. Mensen die wel werken maar het financieel zwaar hebben staan er eigenlijk gewoon alleen voor.

Binnenkort bespreekt de Tweede Kamer de begroting van SZW. In mijn bijdrage zal ik aandacht vragen voor de groep werkende armen. Ik verwacht van de staatssecretaris dat ze in het kader van de brede aanpak van schulden en armoede in gesprek gaat met ‘de polder’. En met gemeenten, vakbonden en brancheorganisaties afspraken maakt hoe werkende armen wel bereikt en georganiseerd kunnen worden. Eigenlijk heel vreemd dat dat tot nu toe niet gelukt is. Wordt vervolgd.