Weeklog: 2019 - het jaar van de waarheid? - Hoofdinhoud

Het is 1 januari, de dag dat we bijkomen en vooruitkijken. En voor de eurofractie betekent dat: lopende zaken afmaken en dan op richting Europese verkiezingen in mei. En we zijn niet de enigen: de Franse President Macron en Frans Timmermans zijn al weken bezig te profileren. Over één ding zijn ze het hartstochtelijk eens: de Europese verkiezingen zullen gaan over de vraag of we de Europese Unie kunnen redden uit handen van de populisten of kapot laten gaan. Maar laat u niet in de luren leggen: het gaat er niet om of de EU overleeft of niet, het gaat erom of we de EU kunnen bevrijden van het juk van de multinationals waar het al tientallen jaren onder gebukt gaat. De echte tegenstelling is niet of we de EU leuk vinden of niet, de echte tegenstelling is of we de EU kunnen laten werken voor gewone mensen. Dan moet eerst de macht van multinationals en Europese bureaucraten gebroken worden.

Het is allemaal erg doorzichtig. Macron en Timmermans hopen voor de liberalen, respectievelijk de sociaaldemocraten stemmen te winnen door zich af te zetten tegen de populisten. Daarmee bedoelen ze extreemrechts. Ze hebben gelijk als ze zeggen dat die geen oplossingen in petto hebben en slechts meedeinen op de negatieve gevoelens die veel mensen koesteren over de EU. Maar in wezen is Macron geen haar beter. De gele hesjes hebben hem al in zijn hemd gezet: tot nu toe is hij een president voor de elite geweest, voor de 10% die het goed gaat. Het kost hem de grootste moeite zich nu te presenteren als president voor alle Fransen en de vraag is of hem dat ooit gaat lukken. Juist mensen als Macron leveren de Europese Unie over aan het markt- en bezuinigingsfetisjisme dat hem nu in Frankrijk zelf zo impopulair maakt bij gewone mensen.

Hetzelfde geldt voor de Brusselse bubble: de Junckers, Timmermansen en andere Eurocommissarissen hebben tot nu toe vooral de belangen van de elite gediend. Het hele Europese beleid is gebaseerd op een heilig geloof in een ongebreidelde marktwerking. Goed voor multinationals, maar slecht voor de werknemers die uitgebuit en tegen elkaar uitgespeeld worden. Dat overal in de EU veel mensen in een armoedeval terecht zijn gekomen en afhankelijk zijn van onzekere baantjes, dat alles is mede veroorzaakt door jarenlang Europees beleid gericht op flexibiliteit van de arbeidsmarkt.

Kandidaten voor de Europese verkiezingen moeten niet beoordeeld worden op hun ‘Europese gevoel’ maar op hun bereidheid om voor de 90% op te komen, voor mensen die goed onderwijs, goede zorg en veiligheid willen. En die het niet langer accepteren dat het iedere keer opnieuw de belangen van de aandeelhouders zijn die de doorslag geven in Brussel. Kortom, mensen die het tijd vinden voor rechtvaardigheid. Die mensen hebben niets aan de eurofilie van Macron en Timmermans. Daarom wens ik alle lezers een wijs 2019 toe: prik door de rookgordijnen heen en ga voor de echte verandering. Voor rechtvaardigheid.