Pastoor jaagt studenten het graf in - Hoofdinhoud
”Oefening baart kunst”, moet de Nijmeegse studentenpastor John gedacht hebben toen hij het graf groef waarin studenten kunnen reflecteren en nadenken over de dood en het leven. Het project is voor alle studenten, van alle geloven. En de lichamelijke ervaring van het liggen in een graf, helpt schijnbaar om na te denken over wat nu echt belangrijk is in dit jachtige (studenten) leven.
Jaap Fischer zong het al in 1961: “Ik zoek de rust van een kist, van een lange houten kist. In een hoekje van het kerkhof, waar geen tuinman komt. Waar m’n botten stil verrotten en de tijd verstomt. Zonder drank en sigaretten, met wat maden en een mol. Zonder werk om op te letten: ik Maak m’n eigen kist wel vol.” Het heeft allemaal iets lugubers. Dat wel. En misschien past het in een tijd waarin Halloween de mensen meer zegt dan Allerzielen. Maar wat tijd en ruimte om na te denken wie we zijn en wat we hier doen, kan zeker geen kwaad.
Het gaat goed in ons land. Heel goed zelfs. Althans als we de economen mogen geloven. We leven in een weelde en rijkdom die zijn gelijke in de geschiedenis niet kent. We zijn gezonder dan ooit, worden ouder dan ooit, zijn vrijer en veiliger dan ooit. Maar dit alles komt wel met een prijs. Het aantal mensen dat zich ongelukkig voelt is, gezien de omstandigheden waarin we leven, belachelijk groot. Veel mensen zijn somber, gestresst, voelen zich buitengesloten of zijn gewoon eenzaam. Om over het aantal studenten met burn out verschijnselen nog maar te zwijgen.
Liggend in een graf dat volgens ervaringsdeskundigen heerlijk ruikt naar mos en bladeren, kunnen studenten nadenken over wat nu echt belangrijk is in hun leven. De materialistische kant? Het jachtige leven van steeds meer, meer meer? Consumptie, prestatie, uiterlijk vertoon? Of misschien toch vrienden, familie en genoeg is genoeg? De verhalen van ‘Gothic’ Melissa, die niet gelooft in een leven na de dood maar in het graf nadacht over haar leven, de drie moslimmeiden die na hun ervaring lang met pastor John na praatten, ik vind het even ontroerend als waardevol.
Jaap Fischer zingt verder: “Ik zoek de rust van een kist, van een dorre houten kist. Waar ik stil kan overdenken wat ik hier niet kan. Met een paar ogen die verdrogen in m’n hersenpan. Zonder ooit te hoeven eten. Zonder lach en zonder traan. En gerust te kunnen weten: ik Houd dit nachthemd altijd aan.” Ik geef het toe. Toen ik hoorde van het project van pastor John, moest ik even slikken. Maar de mens is sterfelijk. En heeft tijd en rust nodig om na te denken en een antwoord op de vraag te vinden. “Wie ben ik en wat doe ik hier.” En oefening baart kunst.
Foto door Mike op Pexels.com