Een waardevol bezoek - Hoofdinhoud
Aart praat niet. Hij is goed opgevoed en heel sociaal en heeft een normale intelligentie. Door zijn spasmen ziet hij er een beetje anders uit. En hij kan niet praten. Kan geen vragen stellen. Alles gebeurt over hem heen, terwijl hij het wel snapt. En dat frustreert hem enorm. Zijn moeder verteld dat ze óveral voor moet vechten. Voor de acceptatie in haar dorp. Voor zijn onderwijs. Voor zijn toekomst.
Toen Aart naar school ging werd hij in het begin zielig genoemd en werd hij als een soort pop behandeld. Al snel ging het mis, want als je respectvol onderwijs wilt geven, lukt het de reguliere school simpelweg niet om dit er “gewoon bij te doen”. Het was geen onderwijs op maat, want daar moet je flink wat voor invliegen. Als een kind zichzelf niet mag zijn is er echt iets mis. Sommige scholen weigeren kinderen. En soms zijn het de andere ouders op het schoolplein die veel pijn veroorzaken. Andere ouders die aangeven; we willen niet dat jouw kind bij onze kinderen in de klas komt. Die zeggen: “als jij een gewoon kind had zou je je er ook zorgen over maken.” Daar wordt de moeder van Aart even stil van. Die kan dan alleen maar denken: “wat een luxe, als je een “gewoon kind” hebt.”
Vandaag heb ik gesproken met ouders, kinderen en leerkrachten op de St. Maartenschool in Ubbergen. Dit is een school voor kinderen met een lichamelijke of een meervoudige beperking, voor kinderen die chronisch ziek zijn. Het ziekenhuis ligt naast de school. Dat is handig, want de kinderen gaan daar vaak naartoe. De eerste keer dat de ouders van Aart hier kwamen, zijn ze enorm geschrokken. Je gaat niet vrijwillig naar deze school toe. Je schrikt van alle kinderen in rolstoelen, met zondevoeding, de taalspraakcomputers: alles vliegt je aan. Maar in gesprek met de school werden ze gerust gesteld. Er wordt hier niet gekeken naar wat je kind niet kan, er wordt hier gekeken naar wat je kind wél kan.In het begin kon Aart alleen maar wijzen. Af en toe werd hij woedend en liep rood aan van de frustratie, hij was doodongelukkig. Maar er kwam meer vertrouwen, door de kleine setting en veel aandacht. Hierdoor is Aart gaan praten.
Scholen als de St. Maartensschool zijn zeer waardevol, we moeten trots zijn dat in Nederland iéder kind recht heeft op onderwijs. Dit soort scholen en de expertise die aanwezig is moeten we koesteren. Deze school zet haar expertise ook in op reguliere scholen zodat kinderen dicht bij huis naar school kunnen mét de juiste ondersteuning. Ondertussen is wel nog iets mis in de acceptatie. Daar kunnen we met elkaar verbetering in brengen. Op ons eigen schoolplein. In onze eigen omgeving. Want ieder kind hoort erbij.
Het samenwerkingsverband ging vandaag met mij mee, we waren samen onder de indruk van de betrokkenheid van het personeel en de bezorgdheid van ouders. Het contact is weer verbeterd. Nu de staatssecretaris nog. Tijdens mijn laatste debat heb ik hem gevraagd om zelf eens een bezoek aan deze school te brengen. Ga in gesprek. Ik hoop dat hij dat alsnog gaat doen. Want deze kinderen én de ouders én de leerkrachten verdienen zijn aandacht. En z’n waardering.