Over rollen kuilgras en slagbomen - Hoofdinhoud
“Afgelopen week was ik op bezoek bij dakdekker Peter Bläss. Hij woont op en prachtige plek aan de rand van de zandverstuiving in Kootwijk. In de verse sneeuw die ’s nachts gevallen was stapte ik zo een kerstkaart van Anton Pieck binnen. De afgelopen jaren heeft Peter samen met zijn vriendin Inge een vervallen houten chalet in oude luister hersteld. Zij tevreden, de huurbaas tevreden, iedereen tevreden. En ze leefden nog lang en gelukkig.”
Zo begon de column die ik op 14 januari 2009 schreef naar aanleiding van mijn bezoek aan Peter en Inge op de Paalhoeve. Verderop in de column had ik het over bedreigingen en intimidatie van de baas van Camping de Paalhoeve aan het adres van de huidige permanente bewoners. Dat pikte de campingbaas niet en hij schakelde een advocaat in. Ik had het verhaal over intimidatie en bedreiging gehoord van derden en kan het niet bewijzen. De intimidatie en bedreigingen zijn immers nooit aan mij gericht.
Integendeel zou ik bijna zeggen. Ik werd destijds uiterst vriendelijk verwelkomt door een woordvoerder van De Paalhoeve B.V., de besloten vennootschap met beperkte aansprakelijkheid die camping de Paalhoeve exploiteert. Wat ik kwam doen en waarom ik mijn bezoek niet aangemeld had, wilde hij weten. Voor de goede orde, de Paalhoeveweg is een openbare weg. Hij begeleidde me naar het huis van Peter en Inge, wachtte twee uur voor het hek tot ik weer naar buiten kwam en liep mee terug. Op een gepaste afstand van enkele meters achter mij. Ik heb me nog nooit zo welkom en ook zo veilig gevoeld.
De Paalhoeve B.V. heeft fantastische plannen met het inmiddels vrijwel geheel ontruimde terrein: een luxe bungalowpark. Hoera, daar hebben we er in Nederland nooit genoeg van. Wat zal het mooi worden! En ook fijn recreëren voor al die langkampeerders die de afgelopen jaren geheel vrijwillig zijn opgekrast. Het is duidelijk dat de huisjes van de laatst overgebleven bewoners een dissonant vormen tussen zo veel toekomstige architectonische en landschappelijke schoonheid. Logisch dat de campingeigenaar het huurcontract met hen wil opzeggen.
Ik ken de campingbaas niet persoonlijk en heb ook geen enkele reden om aan te nemen dat het welzijn en het woongenot van die bewoners hem niet aan het hart gaat. Hij heeft vast het beste met hen voor en heeft ongetwijfeld in goed overleg een vergelijkbare vervangende woonruimte of een passende financiële compensatie aangeboden.
In antwoord op schriftelijke vragen die ik aan de ministers Cramer en Hirsch Ballin stelde, antwoordde de regering dat de VROM-inspectie de bewoners in oktober 2008 geadviseerd heeft om in geval van bedreiging aangifte te doen bij de politie. Het kan natuurlijk zomaar zijn dat dit de standaard openingszin van de VROM-inspectie is als zij met burgers praten.
Dat in de zaak van een andere bewoner tegen de De Paalhoeve B.V. door de rechtbank in Arnhem (zaaknummer / rolnummer: 180012 / KG ZA 09-41) op 18 februari jongstleden die laatste bevolen is binnen drie werkdagen na betekenis van het vonnis de CV-installatie te controleren en zo nodig te herstellen, de rollen kuilgras die het huisje insluiten te verwijderen en verwijderd te houden, binnen één week de veranda en de hemelwaterafvoer van het huisje te herstellen en veroordeeld is in de proceskosten, doet uiteraard niet ter zake. Ik zal de laatste zijn om te beweren dat er van de zijde van De Paalhoeve B.V. sprake is van enige opzet. Kuilgras kan immers raar rollen.
Hoewel? Op 27 januari 2009 staat in het antwoord van het college van B&W van Barneveld op schriftelijke vragen te lezen dat het college begin december een handhavingstraject is gestart en dat halverwege december een besluit tot toepassen van bestuursdwang is uitgereikt aan de eigenaar. Burgemeester en wethouders schrijven dat de slagbomen en/of hooibalen ,,meerdere keren werden teruggeplaatst'' en daarna op kosten van de eigenaar weer zijn weggehaald.
Wordt vervolgd..